உனக்கே உனக்காக !

எனக்கே என்னைப் பார்த்தால் 

பிடிப்பதில்லை அப்போதெல்லாம்.

நிறைமாத கர்ப்பிணிபோல

எப்போதும் என் வயிறு

வேக நடைப் பயிற்சியுடன்

வேகத்தில் ஓடியும் விட்டேன்

மஃப்டியில் போலீஸோ 

என்று என்னை எண்ணி

எனக்கு முன்னே ஓடி 

ஒளிந்தனர் ஒருசிலர் ஒருநாள்.

நாடாத வைத்தியம் இல்லை, மனம் 

வாடாத நாட்களும் இல்லை.

காசு பணம் கரைந்ததேயன்றி, என்

தொந்தி மட்டும் கரையக்காணோம்

இஷ்ட தெய்வம் விநாயகரிடம்

இது பற்றி விண்ணப்பிக்க நான்

அவர் தனக்கும் இந்தத் தொந்திப் பிரச்சனையே எனத் துரத்தலானார், நொந்து போனேன்.

”பட்டினி கிட, விரதம் இரு” எனப்

படுத்தி வந்தனர் பார்த்தவர் என்னை.

”பணத்தொந்தி” எனப் பரிகசித்தனர்

ஒட்டிய வயிற்று எரிச்சலில் சிலரும்.

எதிலும் ஒரு பயனுமுண்டு தானே

உணர்ந்து கொண்டேன் நானும் இன்று.

பேரக்குழந்தை ஓடி வந்தான் 

செல்லமாகப் படுக்கவேண்டி

”தாத்தா, கதையொன்று 

சொல்ல வேணும்” என்றான்.

”பக்கத்து தலையணியில் 

படுத்துக்கோ சொல்வேன்” என்றேன்

”எதற்கு அந்தத் தலையணி” என்றே சொல்லி

என் தொந்தி மேல் தலையை வைத்தான்

ஒய்யாரமாகச் சாய்ந்தவாறே

உன்னிப்பாகக் கதையைக் கேட்டான்

உவகையுடன் நானும் சொன்னேன்

"என் தொந்தி என்றும் உனக்கே" என்று.