VGK 01 ] ஜா ங் கி ரி

இது ’சிறுகதை விமர்சனப்போட்டி’க்கான கதை

விமர்சனங்கள் வந்து சேர வேண்டிய 

கடைசி நாள்: 20.01.2014 

இந்திய நேரம் இரவு எட்டு மணி வரை மட்டும்.

விமர்சனம் அனுப்ப வேண்டிய 
மின்னஞ்சல் முகவரி: 

valambal@gmail.com 

REFERENCE NUMBER:  VGK 01

போட்டி பற்றிய மற்ற விபரங்களுக்கான இணைப்பு:

http://gopu1949.blogspot.in/2014/01/blog-post.html

ஜா ங் கி ரி

[ சிறுகதை ]

By வை. கோபாலகிருஷ்ணன்

-oOo-

அந்த ஒண்டுக்குடுத்தனத்தின் பொதுத் திண்ணையில், அடிக்கும் வெய்யிலில், வியர்வை வழிந்தோட, வெகு சுவாரஸ்யமாக சீட்டுக்கச்சேரி நடந்து கொண்டிருந்தது. 

மொத்தக் குடியிருப்பின் பிரதான வாசலில் யாரோ யாரையோ தேடி வருவது போல தெரிகிறது. 

நாகராஜன் தன் கைச்சீட்டுக்களைக் கவிழ்த்துப் போட்டுவிட்டு, ”இந்த ஆட்டம் நான் ஸ்கூட்” என்று சொல்லி விட்டு வெளியே வருகிறார். 

ஜோக்கரும் இல்லை, ரம்மியும் இல்லை. ஏதாவது ஒன்று இருந்தாலும் துணிந்து ஆடித் தோற்றுப் போவார்.

”ஸ்வீட் மாஸ்டர் நாகராஜன் வீடு எது?”  வந்தவர் விசாரிக்கிறார்.

”சொல்லுங்கோ, நான் தான் நாகராஜன்”

“நாளைக்கு விடியற்காலம் சரியா நாலு மணிக்கு இந்த விலாசத்துக்கு வந்துடுங்கோ. சுடச்சுட முறுகலா நல்ல தித்திப்பா நானூறு ஜாங்கிரி பண்ணித் தரணும். என் மாமா வீட்டு கிருஹப் பிரவேஸம். காலை ஏழு மணிக்கெல்லாம் இலை போட்டுப் பரிமாற வேண்டும். இன்று இரவே நீர் அங்கே வந்து படுத்துக்கொண்டாலும் நல்லது” என்றார் வந்தவர்.

”விடியற்காலம் முதல் பஸ்ஸைப்பிடித்து வந்துடறேன். கவலையே படாதீங்கோ” 

பஸ் சார்ஜுக்கு என்று ஒரு பத்து ரூபாய்த்தாளை நீட்டி விட்டு, ”ஜாங்கிரி பிழிந்து தர உமக்கு எவ்வளவு தரணும்” என்றார்.

”ஜாங்கிரியை டேஸ்ட் பார்த்துவிட்டு, நல்லாயிருந்தா ஒரு ஆயிரம் ரூபாய் வாங்கித்தாங்கோ, அது போதும்” என்றார் நாகராஜன்.

”சரி, மாமாவிடம் சொல்லிப்பார்க்கிறேன்; மறக்காம சீக்கரமா வந்து சேருங்கோ” என்று சொல்லிப் புறப்படுகிறார்.

ஒருவாரமாக சரியான வருமானம் இல்லை. ஏதோ நாளைக்கு இந்தப்பணம் வந்தாலாவது, வீட்டு வாடகையைக் கொடுத்து விட்டு, மீதிப்பணத்துக்கு ரேஷன் சாமான்கள் ஏதாவது வாங்கலாம் என நினைத்துக்கொண்டு, சீட்டுக் கச்சேரியிலிருந்து தன்னை சீக்கரமாக விடுவித்துக்கொண்டு, தன் வீட்டுக்குப் போனார், நாகராஜன்.

வரிசையாக மூன்று பெண் குழந்தைகள், கடைசியில் ஒரு பிள்ளைக் குழந்தை. மிகச்சிறிய ஒரே ஒரு ரூம் மட்டும் உள்ள வீடு. பொதுக்குழாய், பொதுக்கழிப்பிடம். பெரியவளுக்கு 11 வயது சின்னவனுக்கு 4 வயது. 

பொடியன் ஓடி வந்து தன் அப்பாவைக் கட்டிக்கொண்டு, “அப்பா, அப்பா. எனக்கு நாளைக்கு ’ஹாப்பி பர்த் டே’க்கு என்ன வாங்கித்தருவே” என்கிறான்.

”ஜாங்கிரி வாங்கித் தருவேன்” என்கிறார், நாகராஜன்.

தன் அம்மாவிடமும், அக்காள்களிடமும் ஓடிப்போய் “அப்பா என் ஹாப்பி பர்த் டேக்கு நாளைக்கு ஜாங்கிரி வாங்கித்தரப்போறாளே!” என்று மகிழ்ச்சியுடன் பகிர்ந்து கொண்டு, அதே நினைவுடன் விளையாடச் செல்கிறான்.

நாகராஜன், தான் நாளைக்கு சீக்கரம் எழுந்து கொண்டு விடியற்காலமேயே வேலைக்குப் போக வேண்டியதை தன் மனைவியிடம் சொல்லுகிறார். 

கணவனுக்கு இரவுச் சாப்பாடு போட்டுவிட்டு, சீட்டுக்கச்சேரிக்குப் போகாமல் சீக்கரமாகப் படுத்துக்கொள்ளச் சொல்லி சொல்கிறாள், நாகராஜனின் மனைவி.

கொடுக்க வேண்டிய வீட்டுவாடகை பாக்கிகள், இதர குடும்பச்செலவுகள், பெண் குழந்தைகளுக்கு அவசர அவசியமாக வாங்க வேண்டிய பாவாடை சட்டை துணிமணிகள் என எல்லாவற்றையும் மெதுவாக எடுத்துச் சொல்கிறாள். 

“ஒரு விஷயம் கேள்விப்பட்டேன்;  அந்த இஞ்சினியர் வீட்டுக்கு தினப்படி சமையலுக்கு ஆள் வேண்டுமாம். நீங்கள் சம்மதித்தால் தினமும் நான் போய் செய்து கொடுத்து விட்டு வருவேன். மாதாமாதம் கணிசமான ஒரு தொகை என் மூலம் உபரியாக வந்தால் நம் குடும்பத்திற்கும், குழந்தைகளுக்கும் நல்லது தானே” என்று தன் விருப்பத்தையும், குடும்ப நிதித்தேவைகளையும் எடுத்துக்கூறினாள்.

நாகராஜனுக்குத் தன் மனைவியை வேலைக்கு அனுப்புவதில் கொஞ்சமும் விருப்பம் கிடையாது. குடும்ப சூழ்நிலையை உத்தேசித்து அவள் கூறுவதிலும் நியாயம் இருப்பதை உணர்ந்து, பிறகு யோசித்துச் முடிவு சொல்வதாகச் சொல்லி படுக்கச் செல்கிறார்.

தனக்கு சமையல் வேலைகள், ஸ்வீட் செய்தல் போன்றவற்றைக் கற்றுத்தந்த குருநாதரின் பெண்ணான சாருவின் அழகிற்காகவும், அமைதியான நல்ல குணத்திற்காகவும், தானே மிகவும் விரும்பி, மிகவும் எளிமையான முறையில், சாருவைத் திருமணம் செய்து கொண்டவர் தான் நாகராஜன்.

சாருவை மஹாராணிபோல் வைத்துத் தாங்க வேண்டும் என்று தான் நாகராஜனுக்கு ஆசை. என்ன செய்வது? தன்மானம் மிக்க அவருக்கு, வாழ்க்கையில் எவ்வளவோ சோதனைகள். நாம் ஆசைப்படுவதெல்லாம் நடக்க அதிர்ஷ்டமும் சேர்ந்து கை கொடுக்க வேண்டாமா?

ஒரு சிறிய இடத்தைப்பிடித்து, ஓட்டல் நடத்தி நாலு பேர்களுக்கு வேலையும் கொடுத்து, சிறப்பாக வாழ வேண்டும் என்று தான் ஆசைப்பட்டார். நல்ல மூளை இருந்தும், உழைத்துப் பிழைக்க ஆவல் இருந்தும், முதல் போட மூலதனம் கிடைக்காமல் அவதிப்படுபவர்.

அவரிடம் செல்வம் சேராது போனாலும், சாருவுடன் திருமணம் ஆகி பன்னிரெண்டு ஆண்டுகளுக்குள், அடுத்தடுத்து நாலு அழகான ஆரோக்யமான குழந்தைச் செல்வங்கள் மட்டும் குறைவில்லாமல் கிடைக்கப் பெற்றவர்.

 

கிரஹப்பிரவேச வீட்டில் அனைவரும் கூட்டமாகக் கூடி குதூகுலமாக உள்ளனர்.  நாகராஜன் அதிகாலை முதல் அடுப்படியில் தன் கடமையே கண்ணாக, ஜாங்கிரியைப் பொறுமையாகப் பிழிந்து, கொதிக்கும் மிகப்பெரிய இரும்புச்சட்டியில், நல்ல பதமாகப் பொன் முறுகலாக எடுத்துப்போட்டு, பரிமாறுபவர்களுக்கு வசதியாக தட்டுகளில் நிரப்பி அனுப்பிய வண்ணம் உள்ளார்.  

ஜாங்கிரி சாப்பிட்ட அனைவருமே, அதன் இனிப்புச்சுவையும், முறுகலான பதமும், ஜீராப்பாகுடன் சூடாக சுவையாக இருந்ததையும் பாராட்டிச் சென்றனர். படைப்பாளியான நாகராஜனுக்கு அவர்கள் பாராட்டு புதிய உற்சாகத்தை அளித்தது.

இன்று பிறந்தநாள் காணும் தன் குழந்தை இந்த ஜாங்கிரியைச் சாப்பிடத் தன் அருகில் இல்லையே என வருத்தப்பட்டுக் கொண்டார், நாகராஜன்.

எப்படியும் தான் விடைபெற்றுச் செல்லும் போது தனக்கென்று இரண்டு ஜாங்கிரிகளாவது தரமாட்டார்களா ! என நினைத்துக்கொண்டார்.

பொதுவாக நாகராஜன் எந்த ஸ்வீட் செய்தாலும், தன் வாயில் போட்டு டேஸ்ட் பார்க்க மாட்டார். சொல்லப்போனால் அவருக்கு ஸ்வீட் சாப்பிடுவதில் கொஞ்சமும் விருப்பமே கிடையாது. 

பிறர் சாப்பிட்டு அதன் சுவையைச் சொல்லி மனதார அவரைப் பாராட்டும் போது தான், அவருக்குத் தானே ஸ்வீட் சாப்பிட்டது போல மகிழ்ச்சி ஏற்படும்.

விடியற்காலம் நாலு மணி முதல் தொடர்ச்சியாக நாலு மணி நேரம் அடுப்படியில் அமர்ந்து, அனலில் வெந்து வேலை செய்தவர், தன் வேலை இன்று நல்லபடியாக முடிந்ததில் திருப்திப் பட்டவராய், எழுந்து கொண்டார். 

பந்திக்குப் பரிமாறக் கொடுத்த ஜாங்கிரிகள் போக, மீதமிருந்த சுமார் நூறு ஜாங்கிரிகளை பத்திரமாக ஒரு எவர்சில்வர் தூக்கில் போட்டு, எஜமானரிடம் ஒப்படைத்து விட்டுப் புறப்படத் தயாரானார்.

“நீர் கேட்ட ஆயிரம் ரூபாய் ரொம்ப ஜாஸ்திபோலத்தான் எனக்குத் தோன்றியது. என் சம்பந்திகள் உள்பட எல்லோரும் நீர் செய்த ஜாங்கிரி சூப்பராக இருப்பதாக உமக்கு சர்டிஃபிகேட்டே கொடுத்து விட்டார்கள்; இனிமே எங்க வீட்டிலே எந்த ஃபங்ஷன் என்றாலும் உம்மையே தான் கூப்பிடுவோம்” என்று சொல்லி ஆயிரம் ரூபாய்ப் பணத்தை வெற்றிலை பாக்கு வாழைப்பழத்துடன் ஒரு தட்டில் வைத்து நீட்டினார், அந்த எஜமானர்.

ஒரு மரியாதைக்குக்கூட நீர் டிபன் சாப்பிட்டீரா என்று கேட்கவும் இல்லை. டிபன் சாப்பிட்டு விட்டுச் செல்லுங்கள் என்று சொல்லவும் இல்லை. ஒரு இரண்டு ஜாங்கிரியை நீர் உங்க வீட்டுக்குழந்தைகளுக்கு எடுத்துச் செல்லுங்கள் என்று கொடுக்கவும் இல்லை.

தானே அங்கு சென்று டிபன் சாப்பிடவோ, அல்லது என் குழந்தைகளுக்கு நாலு ஜாங்கிரிகள் தாங்கோ என்று கேட்கவோ, நாகராஜனின் தன்மானம் இடம் கொடுக்கவில்லை. பணத்தை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு நாகராஜன் தன் வீட்டுக்குப் புறப்படலானார்.

வழியெங்கும், தான் வாக்குக்கொடுத்தபடி, தன் குழந்தைக்கு ஏமாற்றம் இல்லாமல், தன் குழந்தையின் பிறந்த நாளுக்கு இன்று எப்படியும் ஸ்வீட் கொடுக்க வேண்டுமே என்ற எண்ணமே அவர் மனதில் இருந்தது.

ஸ்வீட் மாஸ்டரான தனக்கு, இன்று காலை தன் கைப்பட செய்த அருமையான ஜாங்கிரிகளில், சிலவற்றைத் தனக்கும் தர வேண்டும் என்று அவர்களுக்குத் தோன்றாமல் போனது எப்படி? என்று நினைக்க நினைக்க அவர் மனதில் வருத்தம் அதிகரித்தது.

என்ன தான் பெரிய பணக்காரர்களாக இருப்பினும், ஸ்வீட் மாஸ்டருக்கும் ஒரு குடும்பம் குழந்தை குட்டிகள் என்று இருக்காதா என்ற எண்ணமும், மனிதாபிமானமும் ஒரு சிலருக்கு இருப்பதில்லை என்று நினைத்துக்கொண்டே, பஸ்ஸை விட்டு இறங்கியதும், நேராக எதிர்புறம் உள்ள ஸ்வீட் கடையொன்றில் அரைக்கிலோ ஜாங்கிரி வாங்கிக்கொண்டு வீட்டுக்குச் சென்றார், நாகராஜன்.

கடையில் வாங்கி வந்த ஜாங்கிரிப் பொட்டலத்தைத் தன் குழந்தையின் கையில் கொடுத்து அவனுடைய சந்தோஷத்தை வெகுவாக ரஸித்தார்.

”சாப்பிட ஏதாவது பழையசோறோ, நீராகாரமோ இருக்குமா சாரு?” எனக் கேட்டவாறே தரையில் சோர்வாக அமர்ந்தார் நாகராஜன்.

oooooOooooo

அனைவருக்கும் 
என் இனிய 

பொங்கல் 

நல்வாழ்த்துகள்.

செங்கரும்புச் சாறெடுத்து இதழினிலே தேக்கி,

சிந்துகின்ற புன்னகையால் துன்பம் நீக்கி,

மதமதத்த வளையணிந்த கைகள் வீசி,

மங்கலமாம் ”தை” என்னும் மங்கை வருவாள் !

பொங்கியெழும் புத்தின்ப உணர்ச்சி தருவாள் !!

அன்புடன்

கோபு