ஆதி சங்கரரின் வாழ்வும் வாக்கும் [பகுதி-17]

ஆதி சங்கரரின் வாழ்வும் வாக்கும் 

நாடகம் [பகுதி-17]

By வை. கோபாலகிருஷ்ணன்

காட்சி-22
[சங்கரர், தன் நான்கு பிரதான சிஷ்யர்களுடன் அமர்ந்திருக்க கூடவே வேறு சிலரும் உள்ளனர். சங்கரர் ஏதோ சொற்பொழிவு ஆற்றத் தயாராக உள்ளது போல அனைவருக்கும் தோன்றுகிறது.]

ஸ்ரீ பத்ரிநாத் ஆலயம்

சங்கரர்: 


பத்ரிநாராயணருக்கு கோயில் கட்டி கும்பாபிஷேகம் முடித்து விட்டோம்,  இப்போது தான் மனம் அமைதியாக உள்ளது. 


இந்த த்யான மண்டபத்தில் உங்களுக்கெல்லாம் ஏதாவது சொல்லணும்னு தோன்றுகிறது. 


நீங்கள் எல்லோரும் தொடர்ந்து அத்வைத சித்தாந்தங்களை, மிகவும் எளிய முறையில், மக்களுக்குப் புரியுமாறு எடுத்துக்கூற வேண்டும்.




ஒருவர்: [சங்கரரிடம் மிகவும் பெளவ்யமாக] 


தங்கள் திருவாயால் எங்களுக்கு எடுத்துக்கூறினால், நாங்கள் அதைப் புரிந்துகொண்டு, மற்றவர்களுக்கும் எடுத்துச்சொல்ல செளகர்யமாக இருக்கும், என்று பெரியவாளிடம் விக்ஞாபனம் செய்து கொள்கிறேன். 


நான் ஏதாவது தப்பாப் பேசியிருந்தால் தயவுசெய்து பெரியவா என்னை க்ஷமித்துக்கொள்ளணும்.




சங்கரர்:


[1]


கடவுள் தான் பரமாத்மா.


பரமாத்மா ஒரு மிகப்பெரிய ஸமுத்ரம் போன்றவர். 


ஜீவாத்மா என்ற நாம் ஸமுத்ர நீரில், காற்றடிக்கும் போது ஏற்படும் நீர்க்குமிழிகள் போன்றவர்கள்.


பிடிமானம் ஏதுமின்றி தத்தளிப்பவர்கள்.


ஸமுத்ரம் வேறு, அந்த ஸமுத்ரத்தில் உள்ள நீர்க்குமிழிகள் வேறு அல்ல.


இரண்டும் ஒன்று தான்.


ஸமுத்ரமும் தண்ணீர் தான்; நீர்க்குமிழிகளும் ஸமுத்ரத் தண்ணீர் தான்.  


ஸமுத்ரத் தண்ணீராலேயே உருவாக்கப் பட்டவைகள் தான் நீர் குமிழிகள்.


அது வேறு இது வேறு அல்ல.


அது போலத்தான், அடிக்கும் காற்று என்பது, நாம் ஏற்கனவே செய்த அல்லது செய்து கொண்டிருக்கிற பாவ புண்ணியங்கள் போல என்று சொல்லலாம். 


காற்று நல்லதாக, இதமானதாக, விரும்பக்கூடியதாக, தென்றலாக வீசலாம். 


அதுவே மிகக்கொடூரமாக, சூறாவளியாக, அழிக்கும் ஆற்றல் கொண்டதாக, புயலாகவும் வீசலாம்.


கெட்ட காற்று வீசினால் கடல் அலைகளில் மாட்டித் தடுமாறும், நீர்குமிழி போல நாமும் தத்தளிக்கிறோம்.


மனம் சஞ்சலப்படுகிறது.


மனதை ஒருநிலைப் படுத்தினால் பக்தி ஏற்படுகிறது.


பக்தி ஏற்பட்டால் ஞானம் ஏற்படுகிறது.


ஞானம் ஏற்பட்டு விட்டால் ஜீவாத்மாவான நம்மால் பரமாத்மாவை அடைய முடிகிறது.


கடல் அலையில் தத்தளிக்கும் நீர்குமிழி மேல், நல்லதொரு அமைதியான காற்று வீசும்போது, நீர்க்குமிழி உடைந்து ஸமுத்ர நீருடன் கலந்து விடுகிறது. 


அதுபோலவே ஞானம் ஏற்பட்டு விட்டால் அக்ஞானம் ஒழிந்துபோய், நாமும் தெய்வமும் ஒன்று என்ற ஒரு உன்னத சம நிலையை எட்ட முடிகிறது.


இதுவே நாம் சொல்லும் அத்வைதக் கருத்தாகும்.


[2]


முக்காலமும் உணர்ந்த ஞானிகள் கூறுவதைக் கேட்டு நடப்பது தான் மிகவும் சுலபமான வழி.


ஆற்று நீர் வெள்ளப்பெருக்கு எடுத்து ஓடுகிறது. 


தாகத்தால் ஒரு சின்னக்குழந்தை நாக்கு வரண்டு போய்த் தவிக்கிறது.


அதனால் ஆற்றில் இறங்கி நீர் அருந்த முடியுமா?


ஒரு சிறிய பாத்திரத்தில் நீரை மொண்டுக் கொடுத்தால், குழந்தை சுலபமாகக் குடித்து தாக ஸாந்தி செய்துகொள்ள முடியும் அல்லவா?


நீரை மொண்டு குழந்தைக்குக் குடிக்கக் கொடுப்பது போலத்தான், நமக்கு ஞானிகள் காட்டிடும், வகுத்துத்தரும் வழிமுறைகள் யாவும் சுலபமானவை.


நாம் செய்யவேண்டியது, குருவிடம் முழுவதுமாக நம்பிக்கை வைத்து சரணாகதி அடைவது மட்டுமே; மற்றவைகள் அவர்பாடு என்று இருந்து விட வேண்டும்.


அவர் நம்மை இந்தப்பிறவிப் பெருங்கடலிலிருந்து காப்பாற்றி, பகவான் திருவடிகளில், கரை சேர்த்து விடுவார்.


கர்மானுஷ்டானங்கள் செய்வது நம் மன அழுக்கை நீக்க உதவும்.


பக்திசெய்தால் மனம் ஒரு நிலைப்படும்.


மனம் ஒருநிலைப்படுதலே, குருவிடம் சென்று ஞானம் பெறுவதற்கான முதல்நிலை.


[3]


ஒரு அறையில் நல்ல இருட்டாக உள்ளது.


ஒரு ஓரமாக ஒரு பூமாலை கிடக்கிறது.


கதவைத் திறந்துகொண்டு ஒருவர் உள்ளே வருகிறார்.


இருண்ட அந்த அறையில் நுழைந்தவருக்கு ஏதோ சுருண்டு பளபளப்பாக உள்ள அந்த வஸ்து பாம்பு என்று தோன்றுகிறது.


உடனே அவருக்கு மிகுந்த பயம் ஏற்படுகிறது.


நேரம் ஆக ஆக அந்த பயம் அதிகரிக்கிறது.


அந்த வஸ்து பூமாலை என்பது தான் சத்தியம்.


அந்த சத்தியம் தான் ப்ரும்மம்.


ப்ரும்மமாகிய சத்தியமாகிய மாலை என்பதை அவர் உணராமல் தடுப்பது தான் மாயை என்ற அறியாமை.


இந்த உலகமே மாயை தான்; அறியாமை தான்; பாம்பு தான்; பயம் தான்.


அறியாமையை அகற்றி எல்லோரும் ப்ரும்மத்தை உணர வேண்டும்.


அதற்கு ஞானம் என்ற ஒளி வேண்டும்.


ஞானம் என்ற ஒளியைப்பெற ஞானிகளின் வழிகாட்டுதல் வேண்டும்.


[4]


பெரிய பாறாங்கல்லாக இருந்த ஒரு வஸ்துவை சிற்பி ஒருவன் செதுக்குகிறான்,      


அதை தெய்வத்தின் தோற்றத்துடன் அழகிய சிலையாக வடிக்கிறான். 


அந்தச்சிலை கோயிலில் வைத்து தெய்வமாக வணங்கப்படுகிறது.


சிலையாக உருவாவதற்கு முன்பு அது கல்லாக இருந்தது.


சிலையாக உருவான பின்பும் அது கல்லே தான்.


வெறும் கல்லாக இருந்த அது இப்போது கற்சிலை என பெயர் மாற்றம் அடைந்துள்ளது.


பெரிய அந்தக்கல்லிலிருந்து தேவையில்லாத பாகங்கள் மட்டும் சிற்பியால் நீக்கப்பட்டுள்ளன அல்லது செதுக்கி எறியப்பட்டுள்ளன.


தேவையற்றவைகள் நீக்கப்பட்டு விட்டதால், அதே கல்லிலிருந்து அழகிய சிலை தோன்றி, அனைவராலும் வழிபட்டு போற்றக்கூடிய நிலை அந்தக்கல்லுக்கு ஏற்பட்டுள்ளது.


அதுபோலவே நம்மிடம் உள்ள 


தேவையற்ற எண்ணங்களையும், 
தேவையற்ற பேச்சுக்களையும், 
தேவையற்ற செயல்களையும், 
தேவையற்ற ஆணவத்தையும், 
தேவையற்ற ஆடம்பரங்களையும், 
தேவையற்ற சுயநலத்தையும் 


நாம் நம்மிடமிருந்து செதுக்கி எறிந்து விட்டால், இன்று பாறாங்கல் போன்று உள்ள நாமும்,, தெய்வாம்சம் பொருந்தியவராக மாறி, அனைவராலும் வணங்கப்படுவோம்.


இதுவே ஜீவாத்மா பரமாத்மா என்ற இரண்டும் ஒன்று என்ற அத்வைத தத்துவமாகும்.






[சங்கரர் தனது உரையை முடித்துக்கொள்கிறார். அனைவரும் எழுந்து சங்கரரை வணங்கி நமஸ்கரிக்கின்றனர்] .

ooooooooooOoooooooooo

இந்த தொடர் நாடகத்தின் இறுதிப்பகுதி 
{ பகுதி-18 [காட்சிகள் 23+24] }
நாளை 30.04.2012 திங்கட்கிழமை
  பகல் 11 மணி சுமாருக்கு வெளியிடப்படும். 

  

குருவருளாலும்,

திருவருளாலும்,
 

பின்னூட்டம் என்ற உற்சாக பானத்தை 
அடிக்கடி அள்ளி அள்ளி தந்துள்ள 
உங்கள் அனைவரின் அருளாலும்

இது என் 300 ஆவது 

பதிவாக அமைந்துள்ளது.

மேலும் இது, இந்த 2012 ஆம் ஆண்டின் 

100 ஆவது பதிவுமாகும்.

தங்கள் அனைவரின்
ஒத்துழைப்புக்கும்
அடியேனின் மனமார்ந்த
இனிய நன்றிகள்!




நாளை மீண்டும் சந்திப்போம்.

என்றும் அன்புடன் தங்கள்

vgk