9] அழுக்கு உடையுடன் ஆண்டவன்.

2

ஸ்ரீராமஜயம்

நம் அப்பாவையும் அம்மாவையும் இறைவனாக நினைக்க வேண்டும். 

இதையே மாற்றி இறைவனையும், இறைவியையும் அப்பா, அம்மா என்ற உருவங்களில் நினைக்க வேண்டும். 

மனது சுத்தமாவதற்காக, பழைய பாபகர்மங்களைத் தாங்கிக் கொள்வதற்காக,  புதிய பாபம் செய்யாமலிருப்பதற்காக, எல்லோரும் முடிந்த மட்டும் தியானம் செய்ய வேண்டும். 

உறுதியான சங்கல்பம் இருந்தால் காலம் கிடைக்காமல் போகாது.

நமக்கு உணவு தருகிறவனுக்கு நல்லபடி நிவேதனம் நடக்க வேண்டும்.

நமக்கு உடை தருபவனுக்கு நல்ல ஆடை இருக்க வேண்டும்.

இப்போது நம் ஊரில் யார் ரொம்ப அழுக்குத்துணி கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார் என்று பார்த்தால் கோயிலில் உள்ள ஸ்வாமிதான் எனத் தெரிகிறது. 

oooooOooooo

”அர்த்தமுள்ள இந்து மதம் ” அரும்பி மலர்ந்த கதை !!!!

கண்ணதாசனை மாற்றிய காஞ்சிப் பெரியவர்

சாண்டோ சின்னப்ப தேவரும் கண்ணதாசனும் ஒரு படப்பிடிப்பு  சம்பந்தமாக காரில் போய்க் கொண்டிருந்தபோது மிக மோசமான விபத்து ஏற்பட்டது. அதில் சின்னப்பா தேவருக்கு அவ்வளவாகக் காயம் இல்லை. ஆனால் கண்ணதாசனுக்கு படுகாயம் ஏற்பட்டு நினைவிழந்த நிலையில் மருத்துவமனையில் இருந்தார்.

காஞ்சிப் பெரியவரிடம் மிகுந்த பக்தியும் மரியாதையும் கொண்ட தேவர் அவர்கள், சிவாஸ்தானம் எனப்படும் பிரம்மபுரீஸ்வரர் கோவிலில் பெரியவரைப் பார்த்து வணங்கி ‘விபத்து நேர்ந்து விட்டது’ என்று சொன்ன மாத்திரத்தில். ‘கண்ணதாசன் எப்படியிருக்கிறான்’ என்றும் பெரியவர் கேட்க, அதிர்ந்து போனார் தேவர். 

கண்கள் கலங்க வியப்பும் வருத்தமுமாய் “அவர் படுகாயத்துடன் நினைவில்லாமல் மருத்துவமனையில் இருக்கிறார்” என நா தழுதழுக்கக் கூறினார்.

தேவரின் கவலையை உணர்ந்த பெரியவர், ‘சரி, கவலைப்படாதே. இந்த விபூதியைக் கொண்டுபோய், அவன் நெற்றியில் இட்டு, வாயிலும் சிறிதளவு போடு, மீதி இருப்பதை அவன் தலையணைக்குக் கீழ் வைத்துவிடு’ என்று தன் திருக்கரங்களால் விபூதி எடுத்து மடித்துத் தர, தேவர் விதிர் விதிர்த்து, பெரியவரை மறுத்துப் பேசவும் துணிவின்றி தயங்க, மீண்டும் பெரியவரின் கட்டளைக்கிணங்கி தயக்கத்தோடு கைநீட்டி விபூதியைப் பெறுகிறார்.

தேவரின் தயக்கத்திற்குக் காரணம், கண்ணதாசன் நாத்திகத்தில் தீவிர ஈடுபாடு கொண்டு, திராவிட கட்சிகளின் சார்பில், பிராமணர்களையும் சனாதன தர்மத்தையும் நாக்கில் நரம்பில்லாதது போல் மேடைகளில் பேசி வந்த காலகட்டம் அது. 

விபத்து நடந்த ஒரு வாரத்திற்கு முன்புதான், காஞ்சிபுரம் சங்கர மடத்திற்கு எதிரிலேயே நடந்த கூட்டத்தின் மேடையில் படுபயங்கரமாகப் பேசி, மடாதிபதிகளை இழிவுபடுத்திப் பேசியிருந்தார். 

எனவே அவரிடம் போய் இந்த விபூதியை எப்படிக் கொடுப்பது என்பதுதான் தேவரின் பெரியத் தயக்கமாயிருந்தது.

ஆனால் முக்காலமும் உணர்ந்த ஞானியாகிய பெரியவர், தேவரின் மனத்தயக்கத்தை உணர்ந்து ”தயங்காமல் கொண்டுபோய் பூசு. சூரியனை சில சமயம் மேகம் மறைப்பது போல் நாத்திக மேகம் இதுவரை அவனை மறைத்திருந்தது. இனி அவன் சூரியனாகத் திகழ்வான். 

அவன் எப்பேர்ப்பட்ட பரம்பரையைச் சேர்ந்தவன் தெரியுமா? கோவில் திருப்பணி செய்வதற்கே பிறந்தவர்கள் போல் திகழ்ந்தவர்கள் நாட்டுக்கோட்டைச் செட்டியார்கள். வரதராஜப் பெருமாள் கோவில் கோபுரத் திருப்பணியைச் செய்தவர் கண்ணதாசனின் கொள்ளுத் தாத்தா. ஏகாம்பரநாதர் கோவில் திருப்பணியைச் செய்தவர் கண்ணதாசனின் தாத்தா. காமாக்ஷி கோவில் திருப்பணியைச் செய்தவர் கண்ணதாசனின் தகப்பனார். இப்ப புரியறதா?” என திருவாய் மலர்ந்தருளினார்.

தேவர் மனம் தெளிந்தவராய் பெரியவரை வணங்கி விடைபெற்று, நேராக மருத்துவமனைக்குச் சென்றார். நினைவிழந்து படுத்திருந்த கண்ணதாசனின் நெற்றியில் விபூதியைப் பூசிவிட்டு சிறிது விபூதியை வாயிலும் இட்டு, மீதியை தலையணையின் கீழ் வைத்துவிட்டு வீடு திரும்பினார். 

அவர் சிந்தனையெல்லாம் கண்ணதாசன் நினைவு திரும்பி நடந்ததை அறிந்து என்ன சொல்வாரோ என்றே நினைத்தது.

மறுநாள் தேவர் மருத்துவமனை சென்று கண்ணதாசனின் படுக்கையை சற்றே படபடக்கும் நெஞ்சோடு நெருங்கியபோது கண்ணதாசனுக்கு நினைவு திரும்பி கண் விழித்திருந்தார். 

தேவரைப் பார்த்தவுடன், ”வாங்க, எத்தனை நாளா, நான் இப்படி படுக்கையில் இருக்கேன்? கொஞ்சம் கண்ணாடியை எடுத்துக் கொடுங்களேன். என் முகத்தைப் பார்க்கணும்” என்றார். 

நேற்று இட்ட விபூதி இன்னமும் நெற்றியில் திகழ, தேவர் தயங்கியபடியே தந்த கண்ணாடியில், தன் முகம் கண்ட கண்ணதாசன் ”இதென்ன விபூதி?” என்று தேவரை ஏறிட்டுப் பார்க்க, வேறு வழியின்றி வந்தது வரட்டுமென தேவர், தான் பெரியவரைப் பார்த்ததையும், பெரியவர் ஆசீர்வாதம் செய்து விபூதி கொடுத்ததையும் சொல்ல, கண்ணதாசனின் விழிகளில் அருவியெனக் கொட்டியது கண்ணீர். 

திகைத்து நின்ற தேவரின் செவிகளில் தேனாகப் பாயந்தது கண்ணதாசனின் வார்த்தைகள், ”எனக்கா? என்னிடமா இவ்வளவு கருணை? போனவாரம்தான் அவரை ..... ஐயோ” என வாய்விட்டுப் புலம்பி அழுததோடு, தேவரிடம் ஒரு வேண்டுகோளையும் சமர்ப்பித்தார். 

“எனக்கு உடல்நலமாகி மருத்துவமனையிலிருந்து வெளியேறும் சமயம் நான் வீட்டிற்குச் செல்லமாட்டேன். இந்தப்பாவியிடம் கருணைவைத்த அந்த மஹானிடம் முதலில் என்னை தயவுசெய்து அழைத்துச் செல்லுங்கள்” என மனமுருகி வேண்டினார்.

கண்ணதாசன் வேண்டியபடியே அந்த நல்ல சந்திப்பும், பாவமன்னிப்பும் நடந்தது. மாறியது மனம், நன்றியில் ஊறியது தினம், வீறிட்டு வெளிவந்தது ஒரு கவிதை. அக்கவிதையை எடுத்துக் கொண்டு, பெரியவரை நேரில் கண்டு வணங்கி, கவிதையைச் சமர்ப்பித்தார், கண்ணதாசன். அக்கவிதை இதோ :

பார்த்த மாத்திரத்தில் பாவத்தை அலம்புகின்ற தீர்த்தப் பெருக்கு; திருவாசகத்தின் உட்கருத்து;  கூர்த்த மதியால் மெய்ஞானக் கருத்துணர்த்தும் முழுமூர்த்தம்; கலிமொய்க்கும் இவ்வுலகைக் காக்கவந்த கண்கண்ட தெய்வம்; எம்மதத்தோரும் சம்மதத்துடன் தம்மதத்தலைவனென தொழுதேத்தும் தெய்வக் கமலக் கழல்; தொழுவோம் வாரீர்!

கவிதை வரிகளைக் கண்ட பெரியவர், கண்ணதாசனைக் கனிவோடு நோக்கி, ‘அனந்த கோடி அற்புத லீலா சாகித்ய மாயமானுஷாய நமோ நமஹ! அர்த்தநாரி திருவண்ணாமலை சேஷாத்ரி மஹானுக்கல்லவா இது பொருந்தும்’ என்று அருளாசிக் கூறி, ‘அங்கிங்கெனாதபடி எங்கும் நிறைந்திருக்கும் நிர்மலப்பொருள் ஞான சூரியனாம், மதத்தின் பெருமையை எழுது’ என்று திருவாய் மலர்ந்தருள, அக்கணமே கண்ணதாசனின் மனதில் “அர்த்தமுள்ள இந்துமதம்” அழகாய் அரும்பி பலநாள் உழைப்பில் இதழ் விரித்து மணம் வீசியது.

[இது பெரும்பாலும் அனைவரும் அறிந்த சம்பவம் தான். இருப்பினும் இந்த நிகழ்வு, சமீபத்தில் திரு. பட்டாபிராமன் அவர்களால் ‘அமிர்தவர்ஷிணி’யில் பகிர்ந்து கொள்ளப்பட்டுள்ளது. அவர்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்.]

oooooOooooo

 மகிழ்ச்சியான தகவல்
மேலும் ஓர் பதிவர் சந்திப்பு

நம் அன்புக்குரிய பதிவர் திரு. ஆரண்ய நிவாஸ் இராமமூர்த்தி அவர்களின் மூத்த பெண் செளபாக்யவதி: வந்தனா ராமமூர்த்தி அவர்களுக்கும் சிரஞ்சீவி: கார்த்திக் நாகராஜன் அவர்களுக்கும், நேற்று 12.06.2013 மிகச்சிறப்பான முறையில், இனிதே திருமணம் நடைபெற்றது. 

நேற்று மாலை ’திருச்சி தாஜ் திருமண மஹால்’ இல் நடந்த வரவேற்பு நிகழ்ச்சிக்கு நானும் சென்றிருந்தேன்.

என்னுடன் அன்று BHELலில் பணியாற்றிய நூற்றுக்கணக்கான சக ஊழியர்களை ஒரே இடத்தினில் சந்தித்தது + நலம் விசாரித்தது, என் மனதுக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. 

திரு. இராமமூர்த்தி அவர்களின் இரண்டு பெண்களையும், சிறு குழந்தையாக அவர்கள் இருந்தபோது, நான் ஒருசில முறைகள் சந்தித்துள்ளேன். ஆனால் இன்றும் என்னை அவர்கள் நன்கு நினைவில் வைத்துக்கொண்டுள்ளார்கள். 

”அது எப்படி?” என்று நான் ஆச்சர்யத்துடன் கேட்டேன்? 

”நாங்கள் இருவரும் வெளிநாட்டில் தற்சமயம் இருப்பினும், உங்களை நாங்கள் தினமும் சந்தித்துக்கொண்டுதானே இருக்கிறோம் அங்கிள்” என்றார்கள். 

வலைப்பதிவில் எழுதுவதால் எவ்வளவு நன்மைகள்! என எனக்குள் நினைத்து மகிழ்ந்தேன்.

ஏற்கனவே பலமுறைகள் நான் சந்தித்துள்ள பிரபல பதிவர்களாகிய திரு. ரிஷபன், ஆரண்ய நிவாஸ் திரு. இராமமூர்த்தி, அவரின் தம்பி [பதிவர்] எல்லென் என்கிற திரு. லெக்ஷ்மி நாராயணன், ’கல்கி’ இதழின் பிரபல   சிறுகதை எழுத்தாளர் திரு. கிருஷ்ணா என்கிற பாஸ்கர், திருச்சியைச் சேர்ந்த மிகச்சிறந்த கவிதாயினி *திருமதி தனலெட்சுமி பாஸ்கரன்* + அவரது கணவர் ஆகியோரை அந்தத்திருமண மண்டபத்தில், என்னால் நேற்று  சந்தித்துப்பேச முடிந்தது. 

[* திருமதி தனலெட்சுமி பாஸ்கரன்* அவர்களைப்பற்றி மேலும் அறிய http://nilaamagal.blogspot.in/2013/05/blog-post_23.html http://gopu1949.blogspot.in/2011/07/blog-post_21.html மற்றும்  http://aaranyanivasrramamurthy.blogspot.com/2010/12/blog-post_15.html பார்க்கவும். 

இதுவரை தொலைபேசியில் மட்டுமே பலமுறை பேசியிருந்தும், நேரில் சந்திக்காத பிரபல பதிவர் திரு. சுந்தர்ஜி [கைகள் அள்ளிய நீர்] அவர்களை முதன் முறையாக, நேற்று நேரில் சந்தித்து,  நீண்ட நேரம்  மனம் விட்டுப் பேசமுடிந்தது. 

அவர் என் வருகைக்காகவே நீண்ட நேரம் திருமண மண்டபத்தில் காத்திருந்ததாகச் சொல்லிக் என்னை மிகுந்த வாத்ஸல்யத்துடன் கைகுலுக்கி, தனியே ஒதுக்கிக்கொண்டு சென்று விட்டார். 

போட்டோவில் பார்த்ததைவிட நான் மிகவும் இளமையாகவும், துடிப்புடனும், பேரெழுச்சியுடனும் இருப்பதாக ஏதேதோ புகழ்ந்து பேசினார்  திரு. சுந்தர்ஜி அவர்கள். என் எழுத்துக்களில் நான் காட்டிவரும் அசாத்ய பொறுமை + திறமைகளை வெகுவாக மனம் திறந்து பாராட்டினார். 

[அருகே என் கைக்குழந்தையும் [வயது: 30] வியப்புடன் இவற்றையெல்லாம் கேட்டுக்கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தது. ’வரவர இந்த எழுத்தாளர்கள் தொல்லைத் தாங்க முடியலை  ..... கொசுத்தொல்லைக்கு மேல் உள்ளது’ என மனதில் நினைத்து முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்திருக்கும் என்பது எனக்கு மட்டுமே தெரிந்த ஓர் இரகசியம். ;))))) ]

ஏற்கனவே சென்னையிலுள்ள ஓர் பெண் பதிவர், [என் குரலை மட்டும் தொலைபேசியில் கேட்டுள்ளவர்] நீங்கள் சீனியர் சிடிஸன் என என்னால் ஒத்துக்கொள்ளவே முடியாது, சார். அதற்குச் சான்ஸே இல்லை. 30 அல்லது 35 வயதுக்காரர் போல மிகவும் உற்சாகமாகப் பேசுகிறீர்கள், என சமீபத்தில் என்னிடம் தொலைபேசியில் சொன்னதும், எனக்கு ஏனோ, நேற்று திரு.சுந்தர்ஜி அவர்கள் என்னிடம் நேரில் பேசியபோது, என்  நினைவுக்கு வந்தது. 

எழுத்தாளர்கள் + பதிவர்களாகிய நாங்கள் அனைவரும் சேர்ந்து உணவருந்தியபிறகு, திரு. சுந்தர்ஜி அவர்களை, திருமண மண்டப வாசலிலிருந்து, ஓர் ஆட்டோவில் ஏற்றி, அவர் செல்ல வேண்டிய ஊருக்குப் பேருந்தில் ஏற்றிவிடும் வரை, நானும் அவருடனேயே கூட இருந்தது, என் மனதுக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. 

oooooOooooo

ஸ்ரீஸ்ரீஸ்ரீ மஹாபெரியவாளின் 

 ’அமுத மழை ’

தொடர்ந்து பொழியும்

[இதன் தொடர்ச்சி 15.06.2013 சனிக்கிழமை வெளியாகும்]

[இது அடியேனின் 350வது பதிவு]

என்றும் அன்புடன் தங்கள்

வை. கோபாலகிருஷ்ணன்