மலரே.............குறிஞ்சி மலரே ! [ பகுதி 2 of 3 ]

மலரே........குறிஞ்சி மலரே ! 

[சிறுகதை - சிறு தொடர்கதை - பகுதி 2 of 3]

By வை. கோபாலகிருஷ்ணன்

-oOo-

முன்கதை முடிந்த இடம்:

தனக்கு என்று தனியாக செல்போன் எதுவும் கிடையாது என்றும், அதற்கு அவசியமும் இல்லை என்றும் கல்பனா கூறும்போதே அவளுக்கு கண் கலங்கி தொண்டையை அடைத்தது. தன் கணவரின் செல் நம்பரை மட்டும் நந்தினியிடம் கொடுத்தாள்.    

“ஏய் .. நீ என்னடி சொல்றே? இந்த நவீன யுகத்தில், பெண்களுக்கு 33 சதவீத இட ஒதிக்கீட்டு மஸோதா பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற இருக்கும் நேரத்தில், செல்போன் வைத்துக்கொள்ள உனக்கு அவசியம் இல்லையா?   கல்லூரி நாட்களில் புரட்சிகரமாக,பாரதி கண்ட புதுமைப்பெண்ணாக விளங்கி, எங்களுக்கெல்லாம் முன்மாதிரியாக இருந்த நீயா, இப்படிப் பட்டிக்காட்டுப்பாட்டி மாதிரி பேசுகிறாய்? என்னால் நம்பவே முடியவில்லை” என்றாள் நந்தினி.

கூண்டில் அடைக்கப்பட்டு வீட்டினுள் தொங்கிக்கொண்டிருந்த ஒரு ஜோடி பச்சைக்கிளிகள் கீ..கீ.. எனக்கத்தின. 

“ஒன் மினிட் நந்தினி” என்று கூறிவிட்டு, கிளிகளின் பசிக்கு பழங்கள், கொட்டைகள் என கூண்டினுள் போட்டுவிட்டு, குடிக்க நீரும் ஊற்றினாள், கல்பனா.

“கிளிகள் வளர்க்கிறோம் நந்தினி; இரண்டு பச்சைக்கிளிகள். கோவைப்பழச் சிவப்புடன் வளைந்த மூக்குடன், பார்க்க வெகு அழகாக உள்ளன. அவைகள் தான் இப்போது கத்தின. ஸாரிடீ...அவைகளுக்கு ஆகாரம் கொடுத்து விட்டு வந்தேன்” என்றாள் கல்பனா.

“பெண்கள் சுதந்திரத்தைப்பற்றி அனல் பறக்கும் விதமாக கல்லூரி விழாவில் அருமையான சொற்பொழிவு ஆற்றி, பலரின் கைத்தட்டல்களைப் பெற்று, எங்கள் அனைவருக்குமே ஒருவித விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்திய நீ போய், சுதந்திரமாகப் பறக்க வேண்டிய கிளிகளைக் கூண்டில் அடைத்து வீட்டில் வளர்கிறாயா? என்னால் நம்பவே முடியவில்லையேடி, கல்பனா” என்றாள் நந்தினி.

“நான் என்ன செய்வது நந்தினி? நானும் முன்புபோல் சுதந்திரப்பறவை இல்லையே இன்றைக்கு; திருமணத்திற்குப்பிறகு நானும் இந்தக்கிளிகள் போல ஒரு கூண்டுக்கிளியாகவே தானே இருந்து வருகிறேன். தயவுசெய்து புரிந்து கொள்ளுடி” என்றாள் கல்பனா.

“ஏன் நீ இப்போது அந்த பேங்க் வேலையைத் தொடரவில்லையா? ராஜிநாமா செய்து விட்டாயா? உன் கணவர் உன்னுடன் அன்புடன் தானே இருக்கிறார்? என்று வினவினாள் நந்தினி.

”ரொம்ப ரொம்ப அன்புடன் இருக்கிறார். அது தான் பிரச்சனையே. ஒருவித வித்யாசமான பொஸஸிவ்நெஸ். வீட்டைவிட்டு எங்குமே நான் தனியாகப் போகக்கூடாது. வேலைக்கும் போகக்கூடாது. யாரிடமும் பேசக்கூடாது. ஜன்னலிலோ, பால்கனியிலோ நின்று வெளியில் வேடிக்கைகூட பார்க்கக்கூடாது. 

வீட்டு வேலைகள் செய்ய, சமையல் செய்ய, துணிதுவைக்க, இஸ்திரி போட்டுவர, கடைக்குப்போய் காய்கறி மளிகை சாமான்கள் வாங்கிவர என அனைத்து வேலைகளையும் கவனிக்க தனியாக இரண்டு வேலைக்காரப் பெண்களை வேறு நியமித்துள்ளார். 

மகாராணி போல் ஓய்வெடுப்பதும், சாப்பிடுவதும், தூங்குவதும், டீ.வி. பார்ப்பதும், செய்தித்தாள்கள் வார மாத இதழ்கள் படிப்பதும் மட்டுமே எனக்கு வேலை. என் பொழுதுபோக்கிற்கு என்னைப்போலவே வீட்டினுள் சிறைப்பறவைகளாக இருக்கும் இந்த இரண்டு கிளிகள் மட்டுமே.

எப்போதாவது வாரம் ஒருநாள் வெள்ளிக்கிழமை மட்டும் அருகில் உள்ள ஒரு கோயிலுக்குப் போய்வருவேன். இன்று கூட வெள்ளிக்கிழமையானதால் போய் வந்தேன், அதுவும் பாதுகாவலர் போல கூடவரும் என் மாமியாருடன்.

என் பேங்க் வேலையை இன்னும் நான் ராஜிநாமா செய்யவில்லையே தவிர, ராஜிநாமா செய்துவிட்டது போலத்தான். கல்யாணம் ஆனதிலிருந்து லாங்க் லீவில் இருக்கிறேன்” என்றாள் கல்பனா.       

"ஓ.கே. கல்பனா, நேரம் ஆகிறது. உன் வீட்டுக்காரர் பெயரும், அவர் வேலை பார்க்கும் அலுவலகப்பெயரும், அவர் டூட்டி விஷயமாக ஹரித்வார் செல்லும் இடத்தின் விலாசமும் சொல்லு, குறித்துக்கொள்கிறேன்.  மற்ற விஷயங்கள் நாளைக்கு பகலில் பேசிக்கொள்ளலாம்” என்றாள் நந்தினி.


அவள் கேட்ட தகவல்களையெல்லாம் கொடுத்துவிட்டு “நீ அவரை உன் வீட்டுக்கு வரச்சொல்லி இப்போது கூப்பிட வேண்டாம். அவர் மிகவும் சங்கோஜப்பேர்வழி. நீ கூப்பிட்டால் உடனே புறப்பட்டு வந்து விடவும் மாட்டார். பிறகு உன் கல்யாணத்திற்கு நானே அவரை வற்புருத்தி கட்டாயம் அழைத்து வருகிறேன்” என்றாள் கல்பனா.


“ஓ.கே. ..... பை ..... குட் நைட்” தொடர்புகளைத் துண்டித்துக்கொண்டனர்.




தான் போலீஸ் ஜீப்பில் கண்ட காட்சியை கல்பனாவிடம் சொல்லாமல் இருந்து விட்ட நந்தினிக்கும் தூக்கமில்லை.  கணவனைடமிருந்து எந்தத்தகவலும் வராத கவலையில் கல்பனாவுக்கும் தூக்கம் வரவில்லை.


இனிமையான கல்லூரி நாட்களையும், தன்னை மறக்காமல் இன்று தன்னுடன் போன் செய்து பேசிய நந்தினியையும் நினைத்து மகிழ்ந்து கொண்டாள் கல்பனா.


முதன் முதலாக, நாட்டின் தலைநகரில், ஏதோவொரு சிறைச்சாலையில் அடைக்கப்பட்ட சிவராமனுக்கும் தூக்கம் வராமல், துக்கம் தொண்டையை அடைத்துக்கொண்டது. 


தன்னுடைய உடமைகளான சூட்கேஸ், மணிபர்ஸ், ஏ.டி.எம். கார்டு, செல்போன், ஐடெண்டிஃபிகேஷன் கார்டு, டிரெயின் டிக்கெட் என எல்லாமே கொள்ளையடிக்கப்பட்டு, தானும் ஏமாற்றப்பட்டு, நிர்கதியாக நின்ற தன்னை, தீவிரவாதியாக இருக்குமோ என்ற சந்தேகத்தின் பேரில் பிடித்து உள்ளே தள்ளியுள்ள போலீஸ்காரர்களின் கெடுபிடிகளும், மனிதாபிமானமற்ற முறையில் தான் நடத்தப்படுவதையும் நினைத்து, வருந்த மட்டுமே முடிந்ததே தவிர வேறு எதுவுமே செய்ய இயலவில்லை.




டெல்லியில், தனக்கு உதவிட யாருமே இல்லையே; மேற்கொண்டு என்ன நடக்குமோ; கல்பனாவுடன் கூட தன் நிலைமையைச்சொல்லி பேச முடியவில்லையே என வருந்திக்கொண்டிருந்தான்.




இந்த அஃபிஷியல் ட்யூர் முடிந்ததும், அடுத்தவாரம் ஜாலியாக கல்பனாவுடன் ஊட்டி மலர் கண்காட்சிக்குச் செல்ல வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தான். சிறுவயது முதலே அபூர்வமாகப்பூக்கும் குறிஞ்சி மலரைக்காண வேண்டும் என்ற ஒரு ஆவல், சிவராமனுக்கு. இன்றுவரை அது நிறைவேறாத ஒரு ஆசையாகவே உள்ளது. இந்த ஆண்டும் தனது நெடுநாளைய ஆசை நிறைவேறாதபடி இந்த மன உளைச்சலுடன் கூடிய எதிர்பாராத சிறைவாசம்.


சிவராமனைப் பொருத்தவரை இந்தச் சிறைவாசமும், குறிஞ்சி மலரைப்போலவே இதுவரைப் பார்த்தறியாத ஒரு புது அனுபவம் தான்.    
   

தொடரும்