அன்னமிட்ட கைகள்

அன்னமிட்ட கைகள்

சிறுகதை

By வை. கோபாலகிருஷ்ணன்

-oOo-

வந்தாரை வரவேற்று வயிறு முட்டச்சோறு போட்டு விருந்தளித்தவர்கள் தான் ரெங்கமணியும் தங்கமணியும். அது ஒரு காலம். செல்வச் செழுப்பினில் வாழ்ந்த காலம். 




அந்த கிராமத்திலேயே அன்னதானப் பிரபுக்கள் பரம்பரை என்று தான் அவர்களுக்குப் பெயர்.  பல தலைமுறையாக ஊருக்கு வருவோர் போவோர் அனைவருக்குமே தேர், திருவிழாக்கள் போன்ற விசேஷ நாட்கள் மட்டுமின்றி தினமுமே கூட ஒரு பத்து பேர்களுக்காவது அன்னமிட்ட பிறகே உண்ணும் உத்தம பரம்பரையில் வந்த தம்பதியினர் தான்.

இன்று அவர்கள் நிலைமையே தலைகீழாக மாறியுள்ளது. வயதாகிவிட்டது. செல்வம் அனைத்தும் செல்வோம் என்று விடை பெற்று விட்டன. மனம் இருந்தும் கையில் பணம் இல்லாத நிலை.




அவர்கள் இருவரும் இரண்டு வேளை சாப்பிடவே பொருளாதார ரீதியாக கஷ்டப்பட்டுவரும் நிலையில் அவர்களால் என்னதான் செய்ய முடியும்?

அவர்களின் இன்றைய நிலைமை தெரியாமல், இங்கிதம் தெரியாமல் இன்றும் அவர்களை நாடி வருவோர் ஒரு சிலர் இருந்தனர்.

அதுவும் இந்த சுப்பண்ணா இருக்கிறாரே, அடிக்கடி வருவார். ஏதேதோ பழங்கதை பேசுவார்.  ஏதாவது சாப்பாடு சாப்பிடாமல் இடத்தைக் காலி செய்யவே மாட்டார்.




உபசாரம் எப்படிக்கிடைக்கிறதோ அதற்கேற்றார்போல ஒரு வேளையோ அல்லது இரண்டு வேளைகளோ உணவு சாப்பிட்டு விட்டுத்தான், அரை மனதோடு பிரியாவிடை பெற்றுச்செல்வார்.

இன்று அவர்கள் வீட்டில் ஏதோ கொஞ்சமாக அரிசியும், அரைக்கிலோ வெண்டைக்காய்களும்மட்டுமே உள்ளன. ஒரு வேளைக்கான உணவு எப்படியும் தயாரித்து விடலாம். இரவுக்கு வேறு ஏதாவது செய்து கொள்ளலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டு, காலை எட்டு மணிக்கு ஆற்றங்கரைக்குக் குளிக்கக் கிளம்ப ஆயத்தமானார் ரெங்கமணி.

“என்ன செளக்யமா .... ரெங்கமணி ... ... தங்கமணி ..... இன்று என் சாப்பாடு உங்களுடன் தான். ஒன்றும் அவசரமில்லை. சமையல் மெதுவாக நடக்கட்டும், நானும் என் பாராயணங்கள் முடிக்க எப்படியும் ஒரு இரண்டு மணி நேரமாவது ஆகும்” என்ற படியே ஒரு ஓரமாக பாராயணம் செய்ய அமர்ந்து விட்டார், சுப்பண்ணா.

“ஆற்றில் குளித்து அனுஷ்டானங்கள் முடித்துவிட்டு எப்போ வருவேள்? இவர் வேறு வந்திருக்கிறாரே? நான் என்ன செய்யட்டும்? என்று கேட்பதுபோல ரெங்கமணியை சங்கடத்துடன் நோக்கினாள் தங்கமணி. 

“நாம் என்ன செய்வது? ஏதோ நம் மீதுள்ள பிரியத்தில் நாம் அழைக்காமலேயே வந்து விடுகிறார் இந்தப்பெரியவர்.  ஏதாவது அட்ஜஸ்டு செய்து, நான் வரும்வரை காத்திராமல், அவருக்கேனும் ஏதாவது இருப்பதைக் கொண்டு சமையல் செய்து போட்டுவிடு.




இல்லையென்றால் ஒன்னை ரெண்டாக்கி, ரெண்டை ஒன்னாக்கி விடு என்று ஏதோ ரகசியமாகச் சொல்லிச் சென்றதை, சுப்பண்ணாவும் தன் பாம்புச் செவிகளில் வாங்கிக் கொள்ளத் தவறவில்லை.




ஆற்றுக்குக் குளிக்கச்சென்ற ரெங்கமணி மணி மூன்றாகியும் வீடு திரும்பவில்லை. ஆற்றுத் தண்ணியை அள்ளிக் குடித்துவிட்டு, ஆற்றங்கரைப் பிள்ளையார் அருகில் அமர்ந்து ஜப தபத்தில் நெடுநேரம் ஈடுபட்டுவிட்டார்.




அன்னதானப் பரம்பரையல்லவா.!  வந்துள்ள விருந்தினராவது திருப்தியாகச் சாப்பிடட்டும், அதில் நாம் பங்குக்குப் போக வேண்டாம் என்று நினைக்கலானார். 




வந்தப் பெரியவரோ அதற்குமேல் விடாக்கொண்டன் கொடாக்கொண்டனாக, தங்கமணி எவ்வளவு வற்புருத்தி அழைத்தும் சாப்பிட வராமலேயே இருக்கலானார்.




எவ்வளவு நாழியானாலும் ரெங்கமணி வராமல் நான் சாப்பிடுவதாவது என்று பிடிவாதமாக மறுத்து வாசல் திண்ணையில் வந்து அமர்ந்து விட்டார்..




பெரியவர் இந்நேரம் எப்படியும் சாப்பிட்டிருப்பார் என்று நினைத்த ரெங்கமணி வீடு வந்து சேர்ந்ததும், சாப்பிடாமல் வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்திருந்த பெரியவரைப் பார்த்ததும் கண் கலங்கினார். 




பிறகு அவரை உள்ளே அழைத்துப்போய் மனைவியை அழைத்து சாப்பாடு போடச்சொன்னார்.   தானும் பெரியவர் அருகிலேயே அமர்ந்து கொண்டார். 




தான் குளித்துவிட்டு வரும்போது வேறு ஒரு நண்பரின் அழைப்பைத் தட்டமுடியாமல் அவர்கள் வீட்டில் சாப்பிட்டு விட்டு வந்ததாகவும், உண்ட களைப்பில் அப்படியே சற்று கண் அசந்து விட்டதாகவும், அதனால் தகவல் சொல்லி அனுப்ப முடியாமல் போனதாகவும் சொல்லி, தன்னை அதற்காக மன்னிக்கும் படியும் வேண்டினார். 




தன் மனைவியிடமிருந்து ஒரு சொம்பு தண்ணீர் வாங்கி அருந்தி, செயற்கையாக ஒரு ஏப்பம் விடலானார், ரெங்கமணி.




பெரியவர் சாப்பிட்டதும், திண்ணையில் வந்தமர்ந்தார்.  ரெங்கமணியிடம் ரூபாய் நோட்டுக் கட்டுகளாக திணிக்கப்பட்ட ஒரு மிகப்பெரிய துணிப்பையை ஒப்படைத்தார். 




“என்ன இது”  என்று அதிர்ச்சியுடன் கேட்டு ரெங்கமணி திகைக்கலானார்.




“உன் தாத்தாவும் உன் அப்பாவும் செய்த அன்னதானத்தில், வளர்ந்தவர்கள் தான் என் அப்பாவும் நானும்.  இன்று என்னிடம் ஓரளவுக்குப்பணம் சேர்ந்துள்ளது. ஆனால் ஒண்டிக்கட்டையான எனக்கு உன்னையும் தங்கமணியையும் விட்டால் இந்த உலகில் சொந்தம் கொண்டாட யார் இருக்கிறார்கள்? அதனால் தான் ஒருவித பாசத்தினால் உங்களைப் பார்க்க அடிக்கடி வந்துகொண்டே இருக்கிறேன்.



உங்கள் வீட்டிலேயே உரிமையுடன் எவ்வளவோ நாட்கள் சாப்பிட்டிருக்கிறேன். இனி என் சொச்ச கால செலவுக்கு கொஞ்சம் பணத்துடன் காசிக்குப் போய்விடலாம் என்று இருக்கிறேன். இதில் ஏழு லட்சம் ரூபாய் இருக்கிறது. இதை உங்கள் பரம்பரை இதுவரை செய்துவரும் அன்னதானத்தை நிறுத்தாமல் தொடர்ந்து செய்வதற்குப் பயன் படுத்திக்கொள்” என்று கூறி ஒப்படைத்தார். 




“பணமெல்லாம் வேண்டாம்” என்று ரெங்கமணி வாங்க மறுத்து விட்டார்.




”ரெங்கமணி, நீ உன் தாத்தா அப்பா போலவே ரொம்ப நல்ல மனம் படைத்தவன். உன் மனைவி தங்கமணியும் தங்கமானவள் தான். இருப்பினும் நேற்றுவரை எனக்கு நீங்கள் அன்னமளித்ததற்கும், இன்று அன்னமிட்டதற்கும் நிறைய வித்யாசத்தை என்னால் உணரமுடிகிறது.    




இன்று வெண்டைக்காய் கறி, வெண்டைக்காய் குழம்புத்தான் என்று ஒன்னை ரெண்டாக்கிவிட்டீர்கள். பகல் சாப்பாடு, இரவு சாப்பாடு என்று ரெண்டாக பழகிய நீங்கள், இன்று என் வருகையால் ரெண்டை ஒன்னாக்கி 4 மணியாகியும் சாப்பிடாமலேயே இருக்கிறீர்கள்; 




உங்களுக்கு நல்ல மனம் உள்ளது பணம் மட்டும் தான் இல்லை. அதுவும் இன்று தான் இல்லாமல் உள்ளது.  என்னிடம் இன்று நிறைய பணம் சேர்ந்துள்ளது. ஆனால் சொந்தபந்தம் ஏதும் இல்லாமல் உள்ளது; 




இந்தப்பணம் உங்களைப்போன்ற நல்ல மனம் உள்ளவர்களிடம் இருந்தால் தான் அன்னதானம் தொடர்ந்து நடைபெற முடியும். அதனால் ஏற்படும் புண்ணியம் உனக்கு மட்டுமல்ல எனக்கும் கூடவே வரும்; 




நான் இறந்த பிறகு, இனி என் இந்தப்பணத்தினால் நீங்கள் தொடரப்போகும் அன்னதானப் புண்ணியத்தால் எனக்கும் நல்லகதி கிடைக்ககூடும்.. அதனால் இதை தயவுசெய்து ஏற்றுக்கொண்டு, தொடர்ந்து அன்னதானம் செய்து வா” என்றார்.    .  
.


சுப்பண்ணாவை கண் கலங்கியபடிக் கட்டித்தழுவிய ரெங்கமணி, அவரைக் காசிக்குச் செல்ல வேண்டாம் என்றும், தங்களுடனேயே தங்கள் தகப்பனார் போல இருந்துவிட வேண்டும் என்றும் மன்றாடிக் கேட்டுக்கொள்ள, சுப்பண்ணாவும் ரெங்கமணியைத்தன் சொந்தப்பிள்ளைபோல பாசத்துடன் கட்டித்தழுவிக்கொண்டு அவர்களுடனேயே தங்கிவிட சம்மதித்தார்.




இவற்றையெல்லாம் அருகில் நின்று கவனித்த அன்னமிட்ட கைகளையுடைய தங்கமணிக்கும் கண்களில் ஆனந்தக்கண்ணீர் வரலானது.

-o-o-o-o-o-o-

முற்றும்

-o-o-o-o-o-o-