VGK 08 / 02 / 03 - SECOND PRIZE WINNERS - "அமுதைப் பொழியும் நிலவே”

’சிறுகதை விமர்சனப்போட்டி’ முடிவுகள்

கதையின்  தலைப்பு 

VGK 08 - ” அமுதைப் பொழியும் நிலவே ”

இணைப்பு:

http://gopu1949.blogspot.in/2014/03/vgk-08.html

மேற்படி 'சிறுகதை விமர்சனப்போட்டி'க்கு,

மிக அதிக எண்ணிக்கையில் பலரும், 

மிகுந்த ஆர்வத்துடன் பங்குகொண்டு, 

வெகு அழகாக விமர்சனங்கள் 

எழுதியனுப்பி சிறப்பித்துள்ளனர். 

அவர்கள் அனைவருக்கும் என் 

மனமார்ந்த இனிய அன்பு நன்றிகள். 

நடுவர் அவர்களால் பரிசுக்குத் 

தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டுள்ள 

விமர்சனங்கள் மொத்தம்:  

ஐந்து

இந்தப் பரிசுகளை வென்றுள்ள  ஐவருக்கும் 

நம் பாராட்டுக்கள் + மனம் நிறைந்த 


இனிய  நல்வாழ்த்துகள். 

  

மற்றவர்களுக்கு: 

    

இரண்டாம் பரிசினை 

வெ ன் று ள் ள வ ர் க ள் 


இருவர்

அதில் ஒருவர்

திருமதி. 

கீதா மதிவாணன்

அவர்கள்

வலைத்தளம்:

கீதமஞ்சரி 

geethamanjari.blogspot.in

 

இரண்டாம் பரிசு பெற்ற

திருமதி. 

கீதா மதிவாணன்

அவர்களின் விமர்சனம் இதோ:

காதல்ரசம் பொங்க கனவுலகத்தில் சஞ்சாரிக்கும் கதாநாயகனுக்கு நடப்புலகில் வெற்றிலைச்சாற்று அபிஷேகம் நடவாமல் தப்பித்தது அதிர்ஷ்டம்தான். அழகு தேவதையொருத்தியைக் கண்டதும் காதலாகி, கனிந்துருகி, கரிசனத்துடன் உதவிபுரிந்து, கைபேசி எண் பரிமாற்றமும் முடிந்து அவளிடம் தன் காதல் மனத்தை வெளிப்படுத்த சிந்திக்கும் தருவாயில்… அடடா…  என்னவொரு பரிதாபம்!

தொடர் பேருந்து பற்றிய வித்தியாசமான வர்ணனையும், கற்பனைக் கதாநாயகியின் பெயரும் யதார்த்த வாழ்க்கையில் பக்கத்து இருக்கையில் அமரும் கிழவியின் பெயரும் ’அமுதா’ என்று அமைந்திருப்பதும், பேருந்தில் சூழ்நிலைக்கேற்ற பாடல்கள் ஒலிபரப்பும் கதாசிரியரின் ரசனைகளுக்கு எடுத்துக்காட்டுகள்.

மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் இது ஒரு நகைச்சுவைக் கதை. ஆனால் இந்தத் தொடர்பேருந்து பயணத்தின் வாயிலாய் கதாசிரியர் நம்மை அழைத்துப் போவது எங்கே? பொதுவாகவே வை.கோபாலகிருஷ்ணன் சாரின் நகைச்சுவைக்கதைகளை ஊன்றிக் கவனித்தால் ஒரு விஷயம் நன்றாகப் புரிகிறது.

ஒரு கதையில் மேம்போக்காய் நகைச்சுவைத் தூவல்களைத் தூவியிருந்தாலும் சரி , அல்லது நகைச்சுவையிலேயே முக்கித் தோய்த்திருந்தாலும் சரி , நகைச்சுவையை மீறிய ஒரு கனமான செய்தி அந்தக் கதையினூடே நம் கவன ஈர்ப்புக்காகக் காத்துக்கிடக்கிறது.

இதுவரை பொழுதுபோக்காகவும் சுவாரசியத்துக்காகவும் கதைகளை வாசித்து ரசித்தது போக, இப்போது விமர்சன நோக்கில் வாசிக்கும்போது வேறு பல பரிமாணங்கள் தென்படுவது வியக்கவைக்கிறது. இந்தக் கதையிலும் அப்படித்தான்.

தொடர்பேருந்தைப் பார்க்குந்தோறும் ஒரு குழந்தையைப் போல் குதூகலிக்கும் மனசின் ஆசையை நிறைவேற்ற, ஒருநாள் பயணம் செய்ய முடிவெடுக்கிறான் கதாநாயகன். குறிக்கோளற்றப் பயணம்தான் எவ்வளவு சுகானுபவம்! மடியில் கனமில்லை. அதனால் கவலை கொள்ளத் தேவையில்லை. சன்னலோரத்தில் அமர்ந்து, தலை கோதும், கழுத்து வருடும் காற்றை அனுபவித்தபடியே கண்மூடிக் கிறங்கிக் கிடக்கலாம்.

நாம் இறங்கவேண்டிய இடம் வந்துவிட்டதா என்று அடிக்கடி சஞ்சலப்படவேண்டாம். இறங்கவேண்டிய இடத்தைத் தவற விட்டுவிடுவோமோ என்று சங்கடப்படவேண்டாம். இந்தக் கூட்டத்தில் நீந்தி எப்படி இறங்கப் போகிறோம் என்று மலைக்கவேண்டாம். எந்த அவசரத்துக்கும் இடங்கொடாமல் பொறுமையாய் செல்லலாம். எங்கு இறங்கத் தோன்றுகிறதோ அங்கு இறங்கலாம், ஒரு ஞானியைப் போல.

ஆம். வாழ்க்கைப் பயணத்துக்கும் இந்தப் பேருந்துப் பயணத்துக்கும்தான் எவ்வளவு ஒற்றுமை. வாழ்க்கையின் தாத்பர்யத்தை இதைவிடவும் அழகாய் நேர்த்தியாய் சொல்லமுடியுமா, என்ன?

பேருந்துப் பயணத்தை வாழ்க்கைப் பயணத்துக்கான ஒரு குறியீடாகக் காட்டுவதாகத்தான் நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன். இந்தப் பயணத்தில் நம் எதிர்பார்ப்பு பொய்த்துப் போனால் அடுத்தப் பயணத்தில் அது கிட்டக்கூடும் என்று ஆசுவாசம் கொள்ளலாம். சக பயணியால் சங்கடமெனில் இருக்கை மாறி அமரலாம். ஆனால் வாழ்க்கைப் பயணத்தில் நமக்கென்று நிரந்தரமாய் ஒதுக்கப்பட்டுவிட்ட இருக்கையில் இறுதிவரை நாம் பயணித்தே ஆகவேண்டும். அதை மாற்றிக்கொள்ளும் வாய்ப்பு நம் கையில் இல்லை.

இந்தக் கதையின் நாயகன் போலத்தான் நாமும் நமது வாழ்க்கைப் பயணத்தில் எல்லாமே சுமுகமாய் சுகமாய் அமையவேண்டுமென்ற எதிர்பார்ப்பிலிருக்கிறோம். அதீத எதிர்பார்ப்பின் காரணமாகவோ என்னவோ நம்மால் நடைமுறை யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்ள இயலாமல் போகிறது.

பேருந்தில் பக்கத்து இருக்கையில் பயணிக்கும் ஒரு சக பயணிக்கான எதிர்பார்ப்பே இப்படியென்றால் வாழ்க்கை முழுவதும் நம்முடன் பயணிக்கும் சக உறவுகள் பற்றிய எதிர்பார்ப்பு நம்முள் எப்படியிருக்கும்? 

கனவுகளிலிருந்து கலைந்து நடைமுறை வாழ்க்கைக்குத் திரும்பும்போதுதான் வாழ்க்கை மிகவும் சுவாரசியமுள்ளதாகிறது.

சிலருக்கு கனவு நனவாகிறது. பலருக்கு கனவு கனவாகவே போகிறது. ஒரு சாமான்யனின் கனவுக்கும் நனவுக்குமான இடைவெளியைக் காட்டி  கதையை முடித்தவிதம் சிறப்பு. நகைச்சுவையோடு கூடிய வெகு அழமான வாழ்வியல் அம்சம் கொண்ட அற்புதக் கதை இது. பாராட்டுகள் கோபு சார்.

மனம் நிறைந்த பாராட்டுக்கள் + 

இனிய நல்வாழ்த்துகள்.

 

    

ஆஸ்திரேலிய


கீதாப்பொண்ணுடன்

இரண்டாம் பரிசினை 

பகிர்ந்து கொண்ட 


மற்றொருவர் யார்?

வேறு யார் ?

வழக்கம் போல 


'அம்மா 'த்தொகுதியான 


ஸ்ரீரங்கம் 


அம்மா மண்டபத்திலிருக்கும்

கீதா அம்மாவே 

தான் ! ;)


தேர்தல் நேரத்தில் அமைந்துள்ள


மிகச்சரியான கூட்டணி !

திருமதி. 

கீதா சாம்பசிவம்

அவர்கள்

வலைத்தளம்:

sivamgss.blogspot.in



" எண்ணங்கள் “

இரண்டாம் பரிசு பெற்ற

திருமதி. 

கீதா சாம்பசிவம்

அவர்களின் விமர்சனம் இதோ:

ஒரு இளைஞனின் கற்பனை அதுவும் கல்யாணம் ஆகாத இளைஞனின் கற்பனை எவ்வளவு தூரத்துக்குப் போகும் என்பது தான் கதையின் முக்கியக் கரு. ஆண், பெண்ணின் ஈர்ப்புச் சக்தி இயல்பான ஒன்று. சிறு வயதில் இருந்தே ஒருவரை ஒருவர் ஈர்க்கின்றனர்.  பருவ வயது வந்து விட்டால் கேட்கவே வேண்டாம்.  ஆணுக்குத் தான் முற்றிலும் அறியாத ஒரு பெண் மனைவியாக வரப் போகிறாள் என நினைக்கையிலேயே மனம் ஒரு வகையான பதட்டத்தில் ஆழ்கிறது. அதோடு கற்பனையில் அந்தப் பெண்ணைக் குறித்துப் பற்பல கனவுகள் காண்பான்.  பெண்ணைக் குறித்தும், அவள் அழகைக் குறித்தும் எதிர்பார்ப்புகள், கற்பனைகள் இருக்கும்.  உண்மையிலேயே தான் கனவில் கண்ட அந்தப் பெண் தன் பக்கத்தில் இருந்தால் எப்படி எல்லாம் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற கற்பனையிலும் ஆழ்ந்து போவான்.  இப்படிப் பட்ட எண்ணங்களோடு கூடிய ஒரு ஆண்மகன் தான் கனவு காண்கிறோம் என்ற எண்ணமே இல்லாமல் பேருந்தில் கண்டதொரு கனவே இங்கே கதையாகப் பரிமளித்துள்ளது.

அலுவலகத்தின் விடுமுறை நாளில், மின் வெட்டு தினத்தில் வீட்டில் இருக்கும் வெப்பமான சூழ்நிலையிலிருந்து தப்பிக்க நினைக்கும் கதாநாயகன் பொழுது போக்கச் செல்ல நினைப்பது ஒரு தொடர் பேருந்தில் பயணம். அந்தப் பேருந்தும் நகரில் புதியதாக அறிமுகம் செய்யப்பட்ட தொடர் பேருந்து.  ஆகவே ஒரே கல்லில் இரண்டு மாங்காய். பொழுதுபோக்கும் ஆச்சு;  தொடர் பேருந்தில் பயணம் செய்தாப்போலவும் ஆகிவிட்டது.  மனித மனத்தின் சராசரி ஆசைகள் பேருந்திலோ, ரயிலிலோ ஜன்னலோரம் அமர்வது.  இங்கே அது இவன் கேட்காமலே கிடைக்கிறது.  செல்லும் தூரம் வரை சுகமான காற்றும் வீசுகிறது. கூடவே  மல்லிகை மணமும் கமழ, மனம் பெண்களை எதிர்பார்க்கப்பக்கத்தில் வந்து அமர்கிறாள் ஓர் அழகி.  பாலக்காட்டு ராணி. அமுதா என்ற இனிமையான பெயரைச்சொல்லும் போதே நாக்கும், மனமும் இனிக்கிறது.

அவளோ உதவி நாடுகிறாள்.  செல்ல வேண்டிய பயிற்சி நிலையம் செல்ல வழி கேட்கிறாள். இங்கேயும் சாதாரணமாக எல்லா ஆண்களும் சொல்வது போலவே தானே கூட வந்து வழிகாட்டி அழைத்துச் செல்வதாக ஒப்புக் கொள்கிறான் கதாநாயகன்.  இதோடு கற்பனை முடிந்ததா என்றால் இல்லை.  இவள் எத்தனை நாட்கள் இருப்பாள் எனக் கணக்குப் போட்டுப்பார்த்து அதற்குள் இவளையும் தன் பக்கம் கவர்ந்திழுக்க வேண்டும் என்ற நீண்ட காலத் திட்டம் ஒன்றும் மனதுள் தோன்றுகிறது.  உடனே மனதில் காதலும் தோன்றுகிறது. இதென்ன கண்டதும் காதலா என்றெல்லாம் கேட்காதீர்கள்.  இது எதிர்பாலினம் ஒன்றை ஒன்று ஈர்ப்பதின் விளைவு தான்.  அது மட்டுமே.  ஆனால் நம் கதாநாயகர் சொப்பன உலகில் மிதக்கிறாரே!  அது அவருக்கே தெரியவில்லை. இப்படி எல்லாம் கனவு கண்டு கொண்டு அவளிடம் செல்போன் நம்பர் கூட வாங்கிக் கொள்கிறார் சொப்பனத்திலேயே. நல்லவேளையாக தன்னுடைய செல்போனை எடுத்துக் கீழே போட்டு உடைக்கலை.  அந்த அமுதாவுக்காக ஆட்டோவுக்குச் செலவு செய்து பயிற்சி நிலையம் கூட்டிச் செல்லவும், அவளுக்குத் தங்குமிடம் பார்த்துக் கொடுக்கவும் கூடத் தயாராகிவிடுகிறான்.  எல்லாம் திருச்சி சுப்ரமண்யபுரம் டோல் கேட்டில் இருந்து துவாக்குடி போகும் நேரத்துக்குள்ளாக. 

அப்போது தான் பேருந்து பயணம் முடிந்து நிற்கிறது போலும்.  இவருக்கு வியர்க்கிறது.  தன் காதலில் வெற்றி கிட்டுமா என்னும் கலக்கத்தில் இருப்பவரைத் தட்டி எழுப்புவது பேருந்தின் நடத்துநர்.  இறங்க வேண்டிய இடம் வந்தாகிவிட்டது என எழுப்புகிறார்.  அப்போது தான் நம் கதாநாயகருக்குத்தான் கண்டது இனிமையான கனவு எனப் புரிந்து நிகழ்காலத்துக்கு வருகிறார்.  ஆனால் பாருங்க, அவர் மனதில் அமுதாவின் பெயரே ஓடிக் கொண்டிருக்கிறதா!  அப்போப் பேருந்தில் போடப்படும் பாடலும், "அமுதைப் பொழியும் நிலவா"க அமைய சோகப் பெருமூச்சு விடும் கதாநாயகனின் சோகத்தை அதிகப்படும் வகையில் அடுத்த இரண்டாவது நிறுத்தத்தில் ஒரு பெண்மணி ஏறி கதாநாயகர் அருகே அமர்கிறாள்.அமர்வதோடு கதாநாயகரைக் கட்டி அணைக்காத குறையாக ஜன்னல் வழியே தலையையும் நீட்டுகிறாள். ஹாஹாஹா, இங்கே தான் இருக்கு நம் எழுத்தாளரின் நகைச்சுவையான கேலி.

வந்தவள் ஒரு காய்கறி விற்கும்கிழவி. கட்டி அணைத்தாற்போல் ஜன்னல் வழி தலையை நீட்டியது வெற்றிலைச் சாறைத் துப்ப.  இது போதாதா நம் கதாநாயகரின் அசடு வழிதலுக்கு.  பத்தாக் குறையாக அந்தக் கிழவியை "அமுதாம்மா" என இன்னொரு கிழவி கூப்பிடவே. ஆஹா, நிஜமான இளம் அமுதாவுக்கு பதில் இப்படி ஒரு கிழட்டு அமுதா பக்கம் அமர்ந்து பயணம் செய்யும்படி ஆயிற்றே எனத் தன் தலைவிதியை நொந்து கொண்டு பயணம் செய்கிறான் கதாநாயகன்.

திருமணம் ஆகாத ஆணின் மனதில் தோன்றும் ஆசைகளும், சபலங்களும், இளம்பெண்ணிடம் பேசத் துடிக்கும் முனைப்பும், அவளுக்கு உதவிகள் செய்வதன் மூலம் தான் நல்லவன் எனக்காட்டிக் கொள்ளத் துடிக்கும் துடிப்பும் இந்தக் கதையில் அருமையாகப் படம் பிடித்துக் காட்டி இருக்கிறார்.  எப்படியேனும் இந்தப்பெண் மனதில் இடம் பிடிக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் மீதூற அவன் நினைப்பதெல்லாம் படிக்கையில் நமக்கு நிஜம் போலவே தோன்றுகிறது.  கடைசியில் தான் ஆசிரியர் இவை அனைத்தும் கனவு எனப் புதிரை உடைக்கிறார். அதன் பின்னர் கதாநாயகனின் ஏமாற்றமும், சராசரிப் பெண்களே பேருந்தில் ஏறும் நிலைமையும், அதிலும் ஒரு கிழவி வந்து பக்கம் அமர்வதை வேறு வழியில்லாமல் சகிக்க வேண்டி இருப்பதையும் மறைமுகமாகச் சொல்லி விடுகிறார்.  

இது நம் பக்கத்து விட்டுக் கிச்சாவோ, கோபுவோ, ரமணியோ, சுந்தரோ தாங்கள் பட்ட சொந்த அனுபவத்தை நம்மிடம் சொல்வது போல் அமைந்து விட்டது இன்னும் சிறப்பு.  இப்படி ஒருத்தரை நாம் ஏற்கெனவே பார்த்திருக்கோமே என்ற நினைப்பு நம்மிடம் வந்தே தீரும். ஏனெனில் அது வேறு யாருமல்ல.  நம் வீட்டிலேயே இருக்கும் நம் வீட்டுக் கல்யாணமாகாத பிரமசாரிப் பிள்ளைகளே.

 

மனம் நிறைந்த பாராட்டுக்கள் + 

இனிய நல்வாழ்த்துகள்.

     

   

மிகக்கடினமான இந்த வேலையை

சிரத்தையுடன் பரிசீலனை செய்து

நியாயமான தீர்ப்புகள் வழங்கியுள்ள 

நடுவர் அவர்களுக்கு என் நன்றிகள்.

நடுவர் அவர்களின் 

வழிகாட்டுதல்களின்படி

இரண்டாம்  பரிசுக்கான தொகை 

இவ்விருவருக்கும் 

[கோழிக்கும் குஞ்சுக்கும்]

சரிசமமாக பிரித்து வழங்கப்பட உள்ளது.

இந்தப் போட்டியில் பரிசு பெற்றுள்ள

மற்றவர்கள்  பற்றிய விபரங்கள்  

தனித்தனிப் பதிவுகளாக 

பல மணி நேர இடைவெளிகளில் 

வெளியிடப்பட்டு வருகின்றன.

காணத்தவறாதீர்கள் !

அனைவரும் தொடர்ந்து

ஒவ்வொரு வாரப்போட்டியிலும் 

உற்சாகத்துடன் பங்கு கொண்டு 

சிறப்பிக்க வேண்டுமாய் 

அன்புடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

oooooOooooo

இந்த வார சிறுகதை 


விமர்சனப் போட்டிக்கான 

இணைப்பு: 

http://gopu1949.blogspot.in/2014/03/vgk-10.html

கதையின் தலைப்பு:

” மறக்க மனம் கூடுதில்லையே  ”

விமர்சனங்கள் வந்து சேர இறுதி நாள்:

வரும் வியாழக்கிழமை 


27.03.2014 
 

இந்திய நேரம் 


இரவு 8 மணிக்குள்.

என்றும் அன்புடன் தங்கள்

வை. கோபாலகிருஷ்ணன்