வ டி கா ல் [ பகுதி 4 of 4 ] இறுதிப்பகுதி

முன்கதை முடிந்த இடம்:

“பிறகு எப்போது தான் வீட்டுக்குப்போவார்? வீட்டில் உள்ளவர்கள் 

இவரைத் தேட மாட்டார்களா?” என்றேன்.

-------------------------------------------------------------------------

தொடர்ச்சி .......... [இறுதிப்பகுதி] இப்போது

-------------------------------------------------------------------------

”படிச்சவரு, வயசானவரு., ஒரு மாசமோ ரெண்டு மாசமோ தங்க வந்துள்ள விருந்தாளி; காத்தாட வெட்ட வெளியிலே படுக்க விரும்புறாரு என்று அவருக்கு மொட்டை மாடியிலே கட்டில் போட்டு; பெட்ஷீட், தலையணி, போர்வை, குடிக்க வெந்நீர் பாத்திரம், டார்ச் லைட்டு எல்லாம் கொடுத்திருக்கிறார், அவருடைய மாப்பிள்ளை;

பாத்ரூம் போகணும் என்றாலும், குளிராக இருக்கு வீட்டுக்குள் வந்து படுக்கணும் என்றாலும் இருக்கட்டும், என்று வீட்டின் டூப்ளிகேட் சாவியையும் ஏற்பாடாகக் கொடுத்திருக்கிறாங்க. அவங்களைப் பொருத்தவரை இவர் மொட்டை மாடியில் படுத்துக்கொண்டு தூங்குவதாகவே நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்” என்றவன் தொடர்ந்து பேசினான்.

“விடியற்காலம் பால்காரரோ, நியூஸ் பேப்பர்காரரோ வந்தவுடன், அவர்களுக்கு குட்மார்னிங் சொல்லிக்கொண்டே, அவர்களுடன் ஏதோ பேசிக்கொண்டே கிளம்பி விடுவார்” என்றான்.

“இதைப்பற்றி, இவர் இரவெல்லாம் தூங்குவது இல்லை என்பது பற்றி நீ அவர்கள் வீட்டில் சொல்லக்கூடாதோ” என்றேன்.

“சாமீ, நீங்க அதுபோல ஏதாவது செய்து காரியத்தை கெடுத்து விடாதீர்கள். அவரு ரொம்ப நல்லவரு. கையில் எப்போதும் துட்டு வைத்திருப்பவ்ரு.  டீ, காஃபி, டிபன் எல்லாம் அப்பப்போ வாங்கித்தருகிறாரு; 

அது மட்டுமில்லை. அவர் சொல்லும் கதைகளைப் பொறுமையாகக் கேட்டுக்கொண்டு, தலையை ஆட்டிக்கொண்டு இருந்தால் போதும். அந்த சந்தோஷத்திலேயே, நூறு இருநூறு செலவுக்கு கைமாத்தாகக் கேட்டாலும் தருகிறாரு. திரும்பிக் கேட்பதே இல்லை; 

நானே அவருக்கு இதுவரை ஆயிரம் ரூபாய்க்கு மேல் தரணும். ரொம்ப தாராள மனஸு அவருக்கு. நம்ம தலைவரு எம்.ஜி.ஆர். மாதிரி கொடை வள்ளல் அவரு. ஏதோ அவருக்குப் பேச்சுத்துணைக்கு ஆள் தேவைப்படுது. நமக்கோ காது இருக்கு. என்ன சொல்றாரோ கேட்டுவிட்டுப் போவோமே; தலையிருக்கு, ஆட்டிவிட்டுப்போவோமே!” என்றான்.

அவன் சொல்வதும் எனக்கு நியாயமாகவே பட்டது.

மனைவியை இழந்த அவருக்கு வயதான காலத்தில் பேச்சுத்துணையாக ஒரு வடிகால் தேவைப்படுகிறதே! அந்த வடிகாலாக இருந்து, அவருக்கு இந்த வாட்ச்மேனும் ஏதோ ஒரு விதத்தில் உதவிக்கொண்டு தானே இருந்து வருகிறான்!

இவரைப்போல வசதி படைத்தவர்களும், வடிகால் வேண்டுவோரும், பேசாமல் தற்சமயம், ஆங்காங்கே, டி.வி., கட்டில், தனி அறைகள் போன்ற அனைத்து வசதிகளும் அமைந்துள்ள முதியோர் இல்லத்தில் சேர்ந்து, மாதாமாதம் பணம் கட்டி, தங்கி விடுவதே நல்லது என்று எனக்குத் தோன்றியது. 

முதியோர் இல்லங்களில் சேர்வதால் அவர்களுக்கும் ஒரு பாதுகாப்பாக இருக்கும். பேச்சுத்துணைக்கும் பொழுதுபோக்கிற்கும் இவர்கள் வயதை ஒத்த பெரியோர்கள் இருப்பார்கள். பணம் தருவதால் ஓரளவு பொறுப்பாகவும் கவனித்துக் கொள்வார்கள். 

தினமுமோ அல்லது வாரம் ஒருமுறையோ மருத்துவர்கள் இத்தகைய இல்லங்களுக்கு வருகை தருவதால், உடல்நிலை சரியில்லாவிட்டாலும், உடனுக்குடன் கவனிக்கப்பட்டு, மருந்து மாத்திரைகள் வழங்கப்பட்டு, தேவையான சிகிச்சை தரப்பட்டு, அவர்கள் உடல் ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கவும் வழியுண்டு.

ஊரார் ஆயிரம் சொல்லுவார்கள். பெற்ற குழந்தைகள் பொறுப்பாக கவனிக்கவில்லையென்று. இன்றுள்ள அவசர உலகத்தில், பணம் ஈட்டுவது மட்டுமே ஒரே குறியாக ஆணும் பெண்ணும் அலைந்து திரிய வேண்டிய அவஸ்தைகளுக்கிடையில், யாரும் யாரையும் ஓரளவுக்குமேல் கவனிக்க முடியாத சூழ்நிலையில், இத்தகைய முதியோர் பிரச்சனைகளுக்கும், நடைமுறைக்கு சாத்தியமான, ஒரு நல்ல வடிகால் (தீர்வு) வேண்டுமே!

எது எப்படியோ, இந்தப்பெரியவரின் சந்திப்பினால், இது போன்ற வயதானவர்கள் தனிமைப் படுத்தப்படுவதால் அவர்களுக்கு மனதளவில் ஏற்படும் பல்வேறு பிரச்சனைகளையும், கோளாறுகளையும் ஓரளவுக்கு என்னால் உணர்ந்து கொள்ள முடிந்தது. அவர்களுக்கு தங்களையும் மதித்து யாராவது பேசமாட்டார்களா, தங்கள் மனவருத்தங்களைக் காது கொடுத்துக் கேட்க மாடார்களா என்ற ஒரு ஏக்கம் ஏற்பட்டுவிடுகிறது.

வயதாக வயதாக அவர்களும் சிறு குழந்தைகள் போல மாறி விடுகிறார்கள்.

அவரைப்பற்றி உணர்ந்து கொண்ட எனக்கு ‘வடிகால்’ என்ற தலைப்பில் அவரைப்பற்றியே இந்தக்கதையை எழுதி சமுதாயத்திற்கு, இவர்களின் உளவியல் பிரச்சனைகள் பற்றிய ஒரு விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று தோன்றியதே, இந்தக்கதை பிறந்ததன் காரணமாகும்.

ஆனால் ஒன்று; எங்கள் வாட்ச்மேன் அவரைப்பற்றிச் சொல்வதிலிருந்து, அந்த மனிதரிடம் நான் மறுபடியும் மாட்டாமல் தப்பிக்கணும் என்று என் மனதில் நினைத்துக்கொண்டேன்.       

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

முற்றும்

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

[இந்தச் சிறுகதை பத்திரிகை ஆசிரியரால் சற்றே சுருக்கப்பட்டு 
14.07.2010 தேதியிட்ட “தேவி” வார இதழில் வெளியிடப்பட்டது.]

நம் சிந்தனைக்கு சில விஷயங்கள்

இந்தக்குறிப்பிட்ட நபருடன் அன்று எனக்கேற்பட்ட அனுபவத்தில், அவரின் விசித்திரமான ஒருசில நடவடிக்கைகள், என் மனதில் ஏற்படுத்திய ஒருசில பாதிப்பால் மட்டுமே, முதியோர் இல்லத்தில் சேர்ப்பது கூட ஒருவிதத்தில் இந்த நபர்போல உள்ளவர்களுக்கு ஒரு தீர்வாக இருக்குமோ என்று எனக்கு நினைக்கத் தோன்றியதை எழுதினேன்.

ஆனால் முதியோருக்கான பிரச்சனைகள், நபருக்குநபர், வீட்டுக்கு வீடு, ஒரே மாதிரியாக இல்லாமல் முற்றிலும் வேறுபடுபவதாகத்தான் உள்ளது

முதியோர்களிடம் மிகுந்த மரியாதை வைத்து, அன்பு செலுத்தி, அவர்களை மிகவும் அக்கறையாகப் பேணிப் பாதுகாத்துவரும் எவ்வளவோ பேர்களைகளையும், குடும்பங்களையும் நான் அறிவேன்.  

அது போன்ற பெரியவர்கள் வீட்டில் இருப்பதும், தங்கள் அனுபவத்தால் நல்ல பல அறிவுரைகள் வழங்குவதும், பேரன் பேத்திகளுக்குப் பாதுகாப்பாகவும், அரவணைப்பாகவும் இருப்பதும், அதனால் அந்தக்குழந்தைகள் ஆறுதல் அடைவதும் ஆங்காங்கே சில இடங்களில் இன்றும் காணப்படும் நல்ல விஷயங்களாகவும், முன்னுதாரணங்களாகவும் உள்ளன.

அந்த முதியோர்கள் ஓரளவுக்கு உடல்நிலை தெம்பாகவும், சுறுசுறுப்பானவர்களாகவும் இருந்து விட்டால், அவர்களால் அந்தக் குடும்பத்திற்கே பலவித உதவிகள் கிடைப்பதும் உண்டு. 

சுத்தமாக நடமாட்டமே இல்லாமல், படுத்த படுக்கையாய் பல ஆண்டுகளாக இருப்பினும், கொஞ்சம்கூட அருவருப்பு காட்டாமல், அவர்களுக்கு எல்லாவிதமான பணிவிடைகளும் செய்துவரும் பல கணவன் மனைவிகளையும் நான் அறிவேன்.

பெற்றோர்கள் நம்மை விட்டுப்பிரிந்த பின்தான், நம்மில் பலருக்கு அவர்களைப்பற்றிய அருமையே புரிய ஆரம்பிக்கிறது. இருக்கும் வரை கோபதாபங்களில் நம்மையும் அறியாமல் ஏதேதோ, வாய்தவறி சிலசமயங்களில் பேசிவிடுகிறோம்.  பிறகு வருந்தி பிரயோசனமே இல்லை. இதுபோன்ற பேச்சுக்கள் அந்த வயதானவர்களுக்கு, நெஞ்சில் ஆஸிட் ஊற்றியதுபோல, மனதை ரணமாக்கிவிடும் என்பதை நாம் உணர வேண்டும்.

இறந்தவர்களுக்கு நாம் நம் மதச்சடங்குகள், சாஸ்திர சம்ப்ரதாயங்கள்படி எவ்வளவோ செலவுகள் செய்து, ஈமச்சடங்குகள், தான தர்மங்கள், நினைவு நாட்கள் அஞ்சலிகள் முதலியன செய்து, பல்வேறு புண்ணிய நதிகளில் நீராடி, புனித யாத்திரைகள் மேற்கொண்டு, இறந்தவர்களின் ஆன்மா சாந்தியடைய ஏதேதோ செய்கிறோம்.  அதனால் அவர்களுக்கும் நற்கதி கிடைத்து, நம்மையும் நம் சந்ததிகளையும் ஆசீர்வதிப்பார்கள் என்று நம்புகிறோம்.

இவையெல்லாம் அவர்கள் இறந்த பிறகு நாம் செய்வது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். 

இப்போது அவர்கள் உயிருடன் நம் கண் முன்னால் இருக்கும் போது, கொஞ்சமாவது அவர்களிடம் அன்புடனும், ஆதரவுடனும் நடந்துகொண்டால், அவர்களின் பரிபூரண ஆசிகள் மிகச்சுலபமாகக் கிடைத்து நாமும், நம் சந்ததிகளும், குறையொன்றும் இல்லாமல், நிம்மதியுடன் வாழ வழி கிடைக்குமே!  தயவுசெய்து யோசிப்போம்.

-----------------------------------

என் பக்கத்து வீட்டில், முன்பு ஒரு காலத்தில், ஒரு மிகவும் வயதான அம்மா இருந்தார்கள். அவர்களுக்கு ஒரே ஒரு பிள்ளை. அந்த பிள்ளைக்கே 79 வயது. அந்த அம்மாவுக்கு 97 வயது. 

அந்த தன் அம்மாவை நல்லமுறையில் தான் அந்த மகன் கவனித்துக்கொண்டு வந்தார். அவர்கள் இருவரும் வீட்டு வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்து, தங்களுக்குள் விளையாட்டாகப் பேசிக்கொள்வார்கள். அந்த அம்மாவுக்கு காது மட்டும் அவ்வளவாகக்கேட்காது. சற்று பலக்க கத்திப்பேச வேண்டும்.  அந்த 79 வயதான மகனுக்கு அரைகுறையாக காது கேட்கும்.

”உனக்கு சதாபிஷேகம் (80 வயது பூர்த்தி) ஆகி நான் பார்க்கணும் என்று இருக்கோ என்னவோடா” என்பாள் அந்தத்தாயார்.  

“எனக்குக் கொஞ்சமாவது உடம்பில் தெம்பு இருக்கும் போதே நீ டிக்கெட் வாங்கிவிட்டால் தான் உனக்கும் நல்லது, எனக்கும் நல்லது” என்று இவர் அந்தக்கிழவியின் காதில் பலக்கக் கத்திச்சொல்லுவார்.  

அப்படியும் அந்தக்கிழவியின் காதில் என்ன விழுந்ததோ தெரியாது சிரித்துக்கொண்டே ”நீ மஹராஜனா 100 வயசு இருக்கனும்டா, நீ கவலையே படாதே, உன் சதாபிஷேகம் வரைக்கும் நான் கண்டிப்பா இருப்பேன்டா” என்று சொல்லி ஆசீர்வாதம் செய்வாள். 

”யாரு முன்னே போகப்போறோமோ, யாரு பின்னே போகப்போறோமோ, பேசாமல் ஏதாவது புலம்பிண்டே இருக்காமல் ராமா, கிருஷ்ணா, கோவிந்தான்னு ஏதாவது சொல்லிண்டே இரு” என்பார் அந்த பாட்டியின் பிள்ளை.

அந்த அம்மா காதில் இப்போ என்ன விழுந்ததோ, என்ன புரிந்து கொண்டார்களோ தெரியாது. அந்த அம்மா மீண்டும் பேச ஆரம்பிப்பார்கள் : ”உன் ஃபிரண்டுகள் ராமனும், கிருஷ்ணனும் ரொம்ப நாளா இந்தப்பக்கமே காணுமேடா, ஊருக்கு எங்காவது போயிருக்காங்களா,  போய் விசாரிச்சாயா” என்பாள் அந்த அம்மா.

இதுபோன்ற இவர்களின் பேச்சையும், நகைச்சுவையான உரையாடல்களையும், அருகில் இருந்து அடிக்கடி கேட்கும் வாய்ப்பு பெற்ற எனக்கு,  ஒரே சிரிப்பாக வரும்.

-----------------------------------

’அம்மா என்றழைக்காத உயிரில்லையே; அம்மாவை வணங்காமல் உயர்வில்லையே ....’ என்ற அழகிய பாடல், நமக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு பாடலாசிரியரால் எழுதப்பட்டு, மிகவும் பிடித்த ஒரு இசைஅமைப்பாளரால் இசையமைக்கப்பட்டு, மிகவும் பிடித்த ஒரு பாடகரால் பாடப்பட்டு, திரைப்படத்தில் நமக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு நடிகரால் வாய் அசைத்து நடிக்கப்பட்டு, காணும் நம் மனதை அப்படியே மயக்குகிறது.  

இந்தப்பாடலைக்கேட்டு மயங்கி நம் வாயும் முணுமுணுக்கும். இத்தகைய சிறப்புகள் வாய்ந்த அதே நம் தாய் தானே, நம்மை வயிற்றில் சுமந்து, கஷ்டப்பட்டு பெற்று, பாலூட்டி, சோறூட்டி, கண் உறக்கமின்றி வளர்த்து நம்மை ஆளாக்கியுள்ளார்கள்.  

அவர்களிடம் நாம் அன்பு செலுத்த வேண்டாமா? நம் குழந்தைப்பருவத்தில் நமக்காக எவ்வளவோ நாட்கள் கண் உறங்காமல் கஷ்டப்பட்ட, அந்தத்தாய் இன்று கஷ்டப்பட்டு நாட்களை எண்ணிக்கொண்டு, கட்டிலில் கிடக்கும் போது, நாமும் அவர்களுக்காக ஒருசில இரவுகள் தூங்காமல் பணிவிடை செய்ய வேண்டாமா? தயவுசெய்து இதை அனைவரும் நினைத்துப்பார்ப்போம். மனசாட்சிப்படி நியாயமாக நடந்து கொள்வோம். 

-----------------------------------

நாம் இன்று ஏதோ நடமாடி வருகிறோம், சம்பாதிக்கிறோம், சந்தோஷமாக இருக்கிறோம். நமக்கும் நோய் வரலாம், முதுமை வரலாம், முடியாத்தனம் வரலாம். நாம் எவ்வளவு வயதுவரை இந்த உலகில் வாழப்போகிறோம், என்னென்ன கஷ்டங்கள் படப்போகிறோம் என்பது யாருக்குமே தெரியாததொரு, மர்மமாக உள்ளது. 

இன்று நாம் நம் குழந்தைகள் மேல் அளவுக்கதிகமாக பாசம் வைக்கிறோம். அந்தக்குழந்தைகளின் எதிர்காலம் பற்றி என்னவெல்லாமோ கனவுகள் காண்கிறோம்.

அது போலத்தான் நம் தாய் தந்தையும் அன்றொரு நாள் நம் மீது பாசமழை பொழிந்திருப்பார்கள். என்பதை நாம் எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்.  

மிகவும் வயதான அவர்களும், இன்று சின்னக்குழந்தைகள் போலவே தான் என்பதை நாம் உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும்.  அவர்கள் மனம் புண்படும்படி நாம் எதுவும் பேசக்கூடாது,  நடந்து கொள்ளக்கூடாது.மிகவும் பொறுமையையும், சகிப்புத்தன்மையையும், விட்டுக்கொடுத்துப் போதலையும் கடைபிடிக்க வேண்டும்.

வயதான தாய் தந்தையர்கள், இப்போதும் தங்களுடன் கூடவே இருக்கும் வாய்ப்பு அமையப்பெற்றவர்கள், தினமும் ஒரு 5 நிமிடங்களாவது அவர்கள் அருகே சென்று அமர்ந்து, சாப்பிட்டீர்களா? ஏதாவது உங்களுக்கு வேண்டுமா? பழங்கள் ஏதாவது வாங்கி வந்து தரட்டுமா? என அன்புடன் விசாரித்தாலே போதும். அவர்களுக்கு சாப்பிட்ட திருப்தி கிடைத்து விடும். 

வயதான அவர்களுக்கு, நல்ல இனிப்பான மாம்பழத்தை வாங்கிவந்து, நன்கு கழுவி, அழகாகத்துண்டுகள் போட்டு, தோல் நீக்கி, நம் கையால் இரண்டே இரண்டு துண்டங்கள் கொண்டுபோய், சாப்பிடச்சொல்லி அன்புடன் கொடுத்தால் அகம் மகிழ்ந்து போவார்கள். 

 

நம்மை மனதார ஆசீர்வதிப்பார்கள். அவர்களின் அந்த நல்ல மனமார்ந்த ஆசிகளுக்கு ஈடு இணை ஏதும் கிடையாது என்பதை நாம் உணர வேண்டும்.

-----------------------------------

அவர்களை வயதான காலத்தில் பேணிப்பாதுகாக்க வேண்டியதும் அன்பு செலுத்த வேண்டியதும் நமது கடமை என்று உணர்வோமாக!   

முதியோர் இல்லங்களில் கொண்டு போய்ச் சேர்ப்பதைத் தவிர்ப்போமாக!

-----------------------------------

என்றும் அன்புடன் தங்கள்,

வை.கோபாலகிருஷ்ணன்