மடிசார் புடவை [பகுதி 1 of 2]

'ஆத்துக்கு (வீட்டுக்கு) ஒரு பெண் பிறந்தால் அத்தை அசலார்' என்று ஒரு பழமொழி உண்டு. வீட்டுக்கு நான் பெண்ணாகப்பிறந்து விட்டேனே ஒழிய, என் அத்தை அசலாராக முடியவில்லை.

ஏனென்றால் என் வீட்டுக்கு நான் ஒரே பெண். என் அத்தை பிள்ளைக்கே வாழ்க்கைப்பட உள்ள எனக்கு என் அத்தை என்றுமே அசலார் ஆக முடியாதே.

ஏற்கனவே என் அத்தையின் அதிகாரம், எப்போதுமே என் வீட்டில் கொடிகட்டிப்பறக்கும். இப்போது அவர்கள் வீட்டுக்கே மருமகளாக நான் போக வேண்டிய சூழ்நிலையில் நாளுக்கு நாள் வெறும் அதிகாரம் சர்வாதிகாரமாகவே போய்விட்டது.

என் அம்மாவை நினைத்தால் தான் ரொம்பவும் பாவமாக உள்ளது. மாமியார், மாமனார், நாத்தனார் என்று பயந்து நடுங்கிப்பழகியவள். மாமியார், மாமனார் ஏதோ வயதாகி காலமாகிவிட்டதால், நியாயமாக அவளின் பயம் மூன்றில் ஒரு பங்காகக் குறைந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அது தான் இல்லை.

நல்லவேளையாக என் அம்மாவுக்கு, என் வருங்கால மாமியாராகிய ஒரே ஒரு நாத்தனார் மட்டும் தான். ஆனால் அந்த ஒரு நாத்தனாரே ஒன்பது நாத்தனார்களுக்குச் சமம்.

எதைப்பார்த்தாலும் அதில் ஒரு குறையை மட்டும் அலசி ஆராய்ந்து கண்டுபிடிப்பவர்கள் என் அத்தை. வாயைத்திறந்து எது பேசினாலும், அதில் வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றுவது போல ஒரு குதர்க்கம் ஒளிந்திருக்கும்.

மிகவும் அப்பாவியான என் அம்மா, எதற்கு வம்பு என்று பேசாமல் ஒதுங்கியே இருந்தாலும், “அமுக்கக்கள்ளி” என்பார்கள். 

வாயைத்திறந்து ஏதாவது ஓரிரு வார்த்தைகள், அதுவும் மரியாதை நிமித்தமாகப் பேசிவிட்டாலும் அதில் ஏதாவது ஒரு குற்றம் கண்டுபிடித்து பொடுகைப் பேனாக்கி, பேனைப் பெருச்சாளியாக்கி அம்மாவை அழ வைத்துவிட்டுத்தான் மறுகாரியம் பார்ப்பாள்.

என் அப்பாவும் கூட தன் அக்காவுக்கு சற்று பயப்படக்கூடியவர் தான். சட்டசபை சபாநாயகர் போல இருவருக்கும் நடுவில் நடுநிலைமை வகித்து, தன் அக்காவின் கோபத்தை மேற்கொண்டு கிளறாமல் சமாதானப்படுத்தவே முயற்ச்சிப்பார்.

”என் பொண்டாட்டி ஒரு அசடுன்னு உனக்குத்தெரியாதா அக்கா; அவள் பேச்சை ஒரு பெரிய விஷயமா எடுத்துக்காதே அக்கா; உன் அனுபவம் என்ன! உன் சாமர்த்தியம் என்ன! அவள் கிடைக்கிறாள்” என்பார். 

[பிறகு என் அம்மாவைத் தனியாக சமாதானப்படுத்திக்கொள்ளலாம் என்ற ஒரு தைர்யத்தில்.]

இதெல்லாம் என் சின்ன வயது முதல், நான் பலமுறை பார்த்து, கேட்டு, பழகிப்போனது தான். இப்போது என் திருமண விஷயமாக, தன் நாத்தனாரே சம்பந்தி அம்மாளாக வரப்போவது, என் அம்மாவுக்கு அடி வயிற்றில் புளியைக்கரைப்பதாக இருக்க வேண்டும் என்பதை, என்னால் நன்றாகவே உணர முடிந்தது.

சம்பந்தி அம்மாளை இந்த என் கல்யாணத்தில் முழுத்திருப்தி படுத்தவும், தங்களுக்கே இயல்பாக உள்ள ஆவலைப்பூர்த்தி செய்துகொள்ளவும், சீர் வரிசை முதலான அனைத்து விஷயங்களிலும் சர்வ ஜாக்கிரதையாக எல்லாம் அமர்க்களமாக செய்துவிடத்தான் என் அம்மாவும், அப்பாவும் திட்டமிட்டு வருகிறார்கள்.

பெறுபவர் மனதில் திருப்தி என்பதை கொடுப்பவர்களால் பணத்தாலோ, பொருளாலோ வரவழைத்துவிட முடியுமா என்ன? பெறுபவருக்கு அது தனக்குத்தானே திருப்தியளித்தால் தான் உண்டு. மேலும் எது கிடைத்தாலும் அதை சந்தோஷமாக, மனதில் ஒருவித திருப்தியுடன் ஏற்றுக்கொள்ள, இறைவன் அருளால் அதற்கான மனப்பக்குவம் ஏற்பட்டிருந்தால் தான் உண்டு. 

ஒருவர் தனக்குக்கிடைத்த பொருளை, திருப்தியுடன் பெற்று, சந்தோஷமாக அதை அனுபவிக்கவும் ஒரு கொடுப்பினை வேண்டும் என்பார்கள், அனுபவசாலிகள். அதுவும் நியாயமான கூற்று தான்.

இன்று எங்கள் வீட்டில் ஒரு சிறிய பிரச்சனையும், பரபரப்பும். என் அத்தைக்கு (வருங்கால சம்பந்தி அம்மாளுக்கு) எங்கள் வீட்டின் சார்பில் கல்யாணத்திற்குப் புடவை எடுக்க ஜவுளிக்கடைக்குப் போக வேண்டும். அவர்கள் எப்போதும் கட்டுவது ஒன்பது கெஜ மடிசார் புடவை.

”கடைக்கு நீங்களும் வாங்கோ” என்று கூப்பிட்டால் “நீயே பார்த்து ஏதாவது வாங்கி வாயேன்; எனக்காகப் புடவை வாங்க நானே உங்களுடன் வந்தால் நன்னா இருக்காது; விலையும் கூடக்குறைய ஏதாவது எடுத்துக்கொண்டு விடுவேன்; உங்கள் பட்ஜெட் எப்படியோ, என்னவோ, ஏதோ?” என்பார்கள்.

சில சமயங்களில் “வரவர இந்த ஒன்பது கெஜம் புடவையைக் கையாள்வதே கஷ்டமாக உள்ளது. உடம்பில் நீட்டி முழக்கிக்கட்டுவதோ, அவிழ்ப்பதோ, துவைப்பதோ, அலசுவதோ, உலர்த்துவதோ, மடித்து வைப்பதோ செய்வதற்குள் போதும்போதும் என்றாகிவிடுகிரது. பேசாமல் எப்போதுமே இந்த சிறுசுகளைப்போல நாமும் நைட்டியில், காத்தாட இருந்து விடலாம் போல உள்ளது” என்பார்கள்.

அவர்களைக் கடைக்குக் கூப்பிடாமல் நாங்கள் மட்டுமே புடவை எடுக்கப்போனாலோ, “உள்ளூரிலேயே இருக்கும் என்னையும் ஒரு மரியாதைக்காகவாவது கடைக்கு வாங்கோன்னு கூப்பிடனும்னு தோணலையா உங்களுக்கு” என்பார்கள்.  மொத்தத்தில் இப்படி என்றால் அப்படி என்றும், அப்படி என்றால் இப்படி என்றும் கூறுபவர்கள்.

பலவித யோசனைகள், மண்டைக்குடைசல்களுக்குப்பின், ஒருவழியாக நாங்கள் மட்டுமே ஜவுளிக்கடைக்குப் போவதென முடிவெடுத்து, புறப்பட்டும் விட்டோம்.

தங்கக்கலரில் அரக்கு பார்டர், அரக்குக்கலரில் பச்சை பார்டர், புட்டா போட்டது, புட்டா போடாத ப்ளைன் புடவை, ராமர் கலர், மயில்கழுத்து இரட்டைக்கலர், தலைப்பு பூராவும் ஜரிகை அது இதுன்னு பட்டுப்புடவைகள் பலரகங்களில் போடப்பட்டன. மூவாயிரம் முதல் முப்பதாயிரம் வரை விலைகளில் பல தினுசுகள், பல டிசைன்கள்.

அப்பாவும் அம்மாவும் நெடுநேரம் யோசித்து, ட்யூப் லைட் வெளிச்சத்திலும், வெளியே வெய்யில் வெளிச்சத்திலும் கலர்களைப்பார்த்து, திருப்திப்பட்டு, ஒரு நவாப்பழக்கலர் பட்டுப்புடவையை, நல்ல பச்சைக்கலரில் ஜரிகை பார்டராகவும், ஒரு வித்யாசமான தலைப்பாகவும் தேர்ந்தெடுத்து கடைக்காரரை விட்டு பிரித்துக்காண்பிக்கச்சொல்லி வாங்கிக்கொண்டார்கள்.

ஒருவேளை சம்பந்தி அம்மாளுக்கு திருப்தி இல்லாமல் இருந்தால் வந்து வேறு புடவை மாற்றிச்செல்கிறோம் என்று கடை முதலாளியிடம் கேட்டுக்கொண்டனர். புடவை கசங்காமலும், மடிப்புக்கலையாமலும், பில்லுடன், நான்கு நாட்களுக்குள் வந்தால் மாற்றிக்கொள்ளலாம் என்று கடைக்காரரும் உத்தரவாதம் கொடுத்ததில் என் அம்மாவுக்கு ஒரு நிம்மதி. 

அம்மாவும், அப்பாவும் தாங்கள் எடுத்துள்ள பட்டுப்புடவைக்கு மேட்ச் ஆக ரவிக்கைத்துணி எடுக்க அந்தக்கடையின் வேறு பகுதிக்குச் சென்றார்கள். நான் மட்டும் சற்று நேரம் அங்கேயே உட்கார்ந்து கொண்டேன்.

தொடரும்

   

  

[இந்தச் சிறுகதை அடுத்த பகுதியுடன் நிறைவடைந்து விடும்]