84 ] வேதம் ரக்ஷிக்கப்படணும் !

2

ஸ்ரீராமஜயம்

ஆகாரத்தில் நியமமாக இருக்க வேண்டும். அசுத்தமான ஆகாரத்தைச் சாப்பிடக்கூடாது. 

வேதத்தை ரக்ஷிக்கிறவர்களின் தேகம், சந்தோஷத்தை அனுபவிப்பதற்காக ஏற்பட்டதல்ல. 

வேதத்தை ரக்ஷிக்கப் பிறந்தவர்களுக்கு தாரித்ரியம் வேண்டியதுதான். 

தேசம் விட்டு தேசம் சென்று, ஆசார அனுஷ்டானங்களை விட்டுவிட்டு சம்பாதிக்கிற ஐஸ்வர்யம் வேண்டவே வேண்டாம். 

மந்திர சக்தியை காப்பாற்றிக்கொண்டு, அவரவர்களின் தர்மத்தை அனுஷ்டிப்பதுதான் முதல் கடமை. பணம் சம்பாதிப்பது இரண்டாவது தான். 

தினமும் ஒவ்வொரு காலத்திலும் பத்து காயத்ரிகளாவது தவறாமல் விடாமல் பண்ண வேண்டும்.

ஞாயிற்றுக்கிழமை போன்ற விடுமுறை நாட்களில் மட்டுமாவது ஆயிரம் காயத்ரி பண்ண வேண்டும். அப்போதுதான் அவர்களுக்கும் மற்ற ஜனங்களுக்கும் க்ஷேமம் உண்டாகும்.

வியாதிக்கு மருந்து மாதிரி, பசிக்கு சாப்பாடு ரொம்ப அளவாகத்தான் போட வேண்டும். அதாவது பசியைத் தீர்த்துக் கொள்ளத்தான் ஆகாரமே தவிர, ருசியைத் தீர்த்துக் கொள்ள அல்ல.

oooooOooooo 

கீழேயுள்ள பகுதியின் எழுத்துக்களைப் பெரியதாக்கிப் படிக்க கீ-போர்டில் உள்ள ’கண்ட்ரோல்’ மற்றும் ’ப்ளஸ்’

[Ctrl and PLUS]  ஆகிய இரு பட்டன்களையும் 

ஒரே நேரத்தில் அழுத்தவும். 

மேலும் பெரிதாக்க மீண்டும் அதே போல 

இன்னொருமுறை அழுத்தவும்.

சுவையான நிகழ்ச்சிகள்

[ 1 ]

பல வருடங்களுக்கு முன், ஸ்ரீ காஞ்சி மடத்தில் மஹா ஸ்வாமிகளை நமஸ்கரித்து எழுந்தனர் ஒரு இளம் வைதீகத் தம்பதி. அந்த இளம் வைதீகருக்கு சுமார் 25 வயதிருக்கும். அவர் மனைவிக்கு 20 இருக்கலாம். 

வேறு ஒரு பக்தரிடம் உரையாடிக் கொண்டிருந்த ஆச்சார்யாள், அதை நிறுத்தி விட்டு அந்த தம்பதியை நிமிர்ந்து பார்த்தார். அவர் முகத்தில் மகிழ்ச்சி பரவியது. 

பெரியவா உற்சாகத்துடன், "ஏண்டாப்பா, நீ மதுரை சேஷு கனபாடிகளோட புள்ளையாண்டான் ரகுநாதன் தானே ? ஆனா... இப்போ உன்னை நான் அப்டி கேக்கக் கூடாது. ஏன்னா... இப்போ நீ ரகுநாத சாஸ்த்ரிகள் ஆயிட்டே! மதுரை ப்ராந்தியத்துலே ஒங்கப்பா மாதிரி எல்லோருக்கும் தெரிஞ்சவனாகவும் ஆயிட்டே" என்று கேட்டு விட்டுத் தொடர்ந்தார். 

"இவ ஒன் ஆம்படையாள் (மனைவின்னு) தெரியறது. இவ திருச்சிராப்பள்ளி வைத்யநாத கனபாடிகளோட பேத்தி, சுப்ரமணிய வாத்தியாரின் ஏக புத்ரி. நான் சொல்லறது சரி தானே? போன வருஷம் ஒங்க கல்யாணப் பத்திரிக்கையை எடுத்துண்டு ஒங்க அப்பா கனபாடிகளும், மாமனார் சுப்ரமணிய வாத்தியாரும் மடத்து ஆசீர்வாதத்துக்காக வந்திருந்தாளே. அப்போ நீயும் வந்து நமஸ்காரம் பண்ணினே இல்லியா.. சரி..சரி! இப்போ தம்பதி ஒத்துமையோட சௌக்கியமா இருக்கேளோனோ ?" 
ஸ்வாமிகள் உரிமையோடு கேட்டு முடித்தார். 

உடனே ரகுநாத சாஸ்திரிகள், "ரொம்ப சௌக்கியமா இருக்கோம் பெரியவா, ஒங்க அனுக்ரஹத்திலே" என்று கை கூப்பிச் சொன்னார். 

பெரியவா விடவில்லை. "நீ சொல்லிப்டே. உன் ஆம்படையா வாயே திறக்கலையே” என்று சிரித்தார். 

உடனே அந்த இளம் மனைவி சுதாரித்துக் கொண்டு, "எம் பேரு அலமேலு பெரியவா... சந்தோஷமாத் தான் இருக்கோம்...சந்தோஷமாத் தான் இருக்கோம்" என்று சொன்னாலும், அவள் குரலில் இழையோடிய வருத்தத்தை கண நேரத்தில் புரிந்து கொண்டார் ஸ்வாமிகள். 

"இல்லேம்மா, நீ ஏதோ மன வருத்ததோடு இருக்கேங்கறதை உன் குரல் சொல்லறதே? 
என்ன...சொல்லு...சொல்லு" என்று அன்பாக விசாரித்தார் ஸ்வாமிகள்.

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை பெரியவா" சமாளித்தாள் அலமேலு. 

"இல்லே...இல்லே! உன் குரல் சொல்றதே... நீ ஏதோ வருத்தத்துலே இருக்கேங்கறதை. என்ன விஷயம் சொல்லு" கனிவுடன் கேட்டார் ஸ்வாமிகள். 

அலமேலு தயக்கியபடியே, "பெரியவா, நா ரொம்ப தெய்வ பக்தி உள்ளவள். பால்யத்தில் இருந்தே சாஸ்திர சம்பிரதாயங்கள்ளே பூரண நம்பிக்கை உண்டு. கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி நிறைய க்ஷேத்ராடனம் எங்க குடும்பத்தோடும், வேண்டியவாளோடும் போயிருக்கேன். அது நேக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். 

இப்போ இவரோடு கல்யாணமாகி ஒரு வருஷமாறது. அதுக்கப்புறம் ஒரு இடம் போகலே பெரியவா. அது தான் வருத்தம் என்று முடிப்பதற்குள், "ஏன்..ஏன் போக முடியலே ?" என்று இடை மறித்தார் ஸ்வாமிகள். 

அலமேலு தயங்கியபடியே, "விவாஹதுக்குப் பிறகு நான் தன்னிச்சையா தீர்த்த யாத்திரை போக முடியாதோலியோ பெரியவா! பர்த்தாவும் (கணவனும்) கூட வந்தாத் தானே யாத்ரா பலன் கிடைக்கும் ? ரெண்டு மூணு தடவை கூப்பிட்டேன். வரமாட்டேன்கறார்" என்று விவரித்தவள், கண்ணீர் விட்டு அழ ஆரம்பித்து விட்டாள். 

விஷயத்தைப் புரிந்து கொண்ட ஆச்சார்யாள், "அழப்படாது.. அழப்படாது!" என்று சமாதானப் படுத்திவிட்டு, "என்ன ரகுநாத சாஸ்த்ரிகளே, ஆம்படயாளை இப்படி கண் கலங்க விடலாமோ ? நல்ல விஷயம் தானே சொல்லறா ? தீர்த்த யாத்திரை, க்ஷேத்ராடனம் கூப்பிட்டா போயிட்டு வர வேண்டியது தானே ? அதுல என்ன சிரமம் ?" என்று புருவங்களை உயர்த்திக் கேட்டார். 

இளைஞர் ரகுநாத சாஸ்திரிகள் மீண்டும் ஒரு தடவை பெரியவாளை நமஸ்கரித்து எழுந்து பவ்யமாகச் சொன்னார், "அவ சொல்லறதும் நியாயம் தான் பெரியவா. ஆனா, ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒரு தடவை... பத்து நாளுக்குக் குறையாம மத்தவாளோட சேர்ந்து வட தேச க்ஷேத்ரங்களுக்கு யாத்திரை போயிட்டு வரணும்கறா. ஆகிற காரியமா அது பெரியவா? "

"ஏன் போயிட்டுத்தான் வாயேன். ஆம்படயா தானே அன்போட கூப்பிடறா” இது ஸ்வாமிகள். 

உடனே ரகுநாத சாஸ்திரிகள் குரல் தழுதழுக்க, "பெரியவாளுக்கு எல்லாம் தெரியும். நா வைதீகத்தை வ்ருதியா (தொழிலா) வெச்சுண்டுருக்கேன். அப்பாவுக்கும் ஒடம்பு முடியலே. அவர் பார்த்துடுண்டு இருந்ததை எல்லாம் இப்போ நா பாக்கறேன். வ்ருத்தியை விட்டுட்டு, ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒரு தரம் பத்து பதினஞ்சு நாள் நான் எப்படி இவளோட யாத்திரை போக முடியும் பெரியவா ? நீங்களே சொல்லுங்கோ” என்று முடித்தார். 

சற்று நேரம் மௌனமாக இருந்த பெரியவா, பிறகு சிரித்துக் கொண்டே, "ஓஹோ! இந்த விஷயத்துலே என்னை சரியான மத்யஸ்தம் பண்ணி வெக்க சொல்லி கேக்க வந்தேளாக்கும் ?" என்று கூறி விட்டு தொடர்ந்தார், "அலமேலு சொல்லறதும் ஞாயம் தான். அவளுக்கு பக்தியுடன் தீர்த்த யாத்திரை போறத்லே ஒரு ருசி இருக்கு. கல்யாணம் ஆனப்புறம் பர்தாவுடன் (கணவனுடன்) போனத் தான் 'யாத்ரா பலன்' கிட்டும்கறதையும் தெரிஞ்சு வெச்சுண்டிருக்கா. ஆனா, நீ சொல்றதிலேயும் நியாயம் இருக்கு. நோக்கு வ்ருத்தி வைதீகம். மாசம் முப்பது நாளும் ஜோலி சரியா இருக்கும். ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒரு தடவை ஆம்படயாளுடன் தீர்த்த யாத்திரை போறது ரொம்ப ரொம்ப சிரமம். என்ன பண்ணறது ?" 

”நீங்கதான் ஒரு மார்க்கம் சொல்லணும் பெரியவா..." இருவரும் கோரஸாக ஸ்வாமிகளைப் பிராத்தித்தனர். ஸ்வாமிகள் சற்று நேரம் யோசனை பண்ணியபடியே அமர்ந்திருந்தார். 

என்ன சொல்லப் போகிறாரோ என அங்கிருந்த அனைவரும் ஆவலுடன் காத்திருந்தனர். 

ஆச்சார்யாள் பேச ஆரம்பித்தார். 

"அலமேலு! ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒரு தரம் தீர்த்த யாத்ரா போகணும்க்கரதுலே நீ தீவிரமா இருக்கே. அதுலேயும், பர்த்தாவும் கூட வந்தாத் தான் யாத்ரா புண்ய பலன் கிடைக்கும்கற தர்ம சாஸ்திரத்தையும் தெரிஞ்சு வெச்சுண்டிருக்கே. வைதீகத்தை தொழிலா வச்சுண்டு இருக்கறதாலே, யாத்ரைக்கு உன் கூட அவர் வர்றது ரொம்ப சிரமம்ங்கறார். ஒரு காரியம் பண்ணுங்கோ...” ஆச்சார்யாள் முடிப்பதற்குள், "அனுக்ரகிக்கணும் பெரியவா" என்றனர் தம்பதி.

ஸ்வாமிகள் சற்று நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டு, "ஒரு மார்க்கம் சொல்றேன். கேளு அலமேலு. நீ எப்ப தீர்த்த யாத்ரைக்குப் கிளம்பினாலும், பொறப்படறதுக்கு முன்னாடி, ஆத்துக்காரரை கிழக்கே பார்த்து நிக்கச் சொல்லி நமஸ்காரம் பண்ணி பிரார்த்தனை பண்ணு. 

நீ என்ன பண்ணறே ரகுநாத சாஸ்திரிகளே, உன்னோட மேல் அங்க வஸ்திரத்தை எடுத்து ஆம்படையா கையிலே கொடுத்து, "இது நா உன் கூட தீர்த்த யாத்திரை வர்றதுக்கு சமானமானது. க்ஷேமமா போயிட்டு வா"னு ஆசீர்வாதம் பண்ணி அனுப்பு. தம்பதியா யாத்திரை போன புண்ணியமும் கிடைக்கும்... ஒத்தருக்கும் மன சிரமமும் இருக்காது. என்ன சந்தோஷம் தானே ?" என்று கனிவுடன் கேட்டு பிரசாதம் அளித்தார். 

மஹா பெரியவாள் சொன்ன இந்த பதிலால் இளம் தம்பதிக்குப் பரம சந்தோஷம். பெரியவாளை நமஸ்கரித்து ஆனந்தக் கண்ணீர் சொரிந்தனர். இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அனைவரும் பெரியவாளின் சமயோசிதமான இந்த அனுக்ரஹத்தை கேட்டு, வியந்து மகிழ்ந்தனர்.

[Thanks to Amritha Vahini 25.09.2013]

oooooOooooo

[ 2 ]

சிவசங்கரன் என்பவர் ஸ்ரீமடத்தின் நெடுநாளைய பக்தர். ஒரு முறை அவர் தரிஸனத்துக்கு வந்த போது, ஒர் அனுக்கத் தொண்டர், அவரிடம் முரட்டுத் தனமாக நடந்து கொண்டு விட்டார்.

சிவசங்கரனுக்கு எல்லையில்லாத வருத்தம். உடனே தான் பட்ட அவமானத்தை ஓடி சென்று பெரியவாளிடம் புகார் செய்கிற அநாகரீகர் இல்லை அவர்.

பெரியவாளிடம் தனித்துப் பேசக்கூடிய வாய்ப்பு வந்தது.

“மடத்துத் தொண்டர்களில் சில பேர்கள் துஷ்டர்களாக இருக்கிறார்கள். தவறு செய்கிறார்கள். பேராசைக்காரர்களாக இருக்கிறார்கள். பெரியவா இப்படிப் பட்டவர்களையெல்லாம் பக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டு எப்படிதான் சமாளிக்க முடிகிறதோ…” என்று வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றுகிற மாதிரி சொல்லி விட்டார்.

பெரியவாளுக்கு ஒரே சிரிப்பு. 

“நீ சொல்கிற தகவல் எனக்கு ஒன்றும் புதுசில்ல” என்று ஒரு பார்வை.

பின்னர் சொன்னார்:

”ஆயிரம் பேர் வேலை செய்கிற ஒரு பாக்டரியில் எல்லாத் தொழிலாளர்களும் திறமைசாலிகளாக, யோக்யர்களாக, ஸின்ஸியராக இருக்கிறார்களா? 

அரசாங்கத்தில் லட்சகணக்கான பேர் வேலை செய்கிறார்கள். எல்லோரும் ஒரே லெவலில் இருப்பதில்லை. நிறையப் பேர் வேலை சரியாகச் செய்வதில்லை; அல்லது, தப்பும் தவறுமாகச் செய்கிறார்கள். அவர்களை அப்படியே வீட்டுக்கு அனுப்ப முடியல்லே. அவர்களை வைத்துக் கொண்டே தான் ராஜாங்கம் நடக்கிறது. 

ஏனென்றால், அரசும் – அதற்கு ஒரு தலைமையும் – அவசியம்.

தலைமை சரியாக இருக்கான்னு பார்த்தாலே போதும். அவ்வளவுதான் முடியும்.

“ஸ்ரீமடம் ஒரு சமஸ்தானம். பல வகையான சிப்பந்திகள் இருக்கத் தான் செய்வார்கள்…” என்று சொல்லிவிட்டு, “உனக்கு பரமேசுவரனை தெரியுமோ?” என்று கேட்டார் நம் உம்மாச்சி தாத்தா.

சிவசங்கரனுக்கு ஐந்தாறு பரமேசுவரன்களைத் தெரியும். அவர்களில் யாரை குறிப்பிடுகிறார்கள் என்பது புரியாமல் விழித்தார்.

”நான் கைலாசபதி பரமேஸ்வரனைச் சொன்னேன்… அவர் கழுத்தில் பாம்பு இருக்கு. கையில் அக்னி, காலின் கீழ் அவஸ்மாரம் இருக்கு. அவருடைய ருத்ரகணங்கள் எல்லாம் பிரேத, பைசாசங்கள் ! இத்தனையையும் தன்னிடத்திலே வைத்துக் கொண்டு தான் அவர் உலகம் பூரா சஞ்சரிக்கிறார். நடனமும் ஆடறார்.

“பாம்பைக் கீழே போட்டுவிட்டால் அது திரிந்து எல்லோரையும் பயமுறுத்தும், கடிக்கும். 

நெருப்பை கீழே போட்டால், வீடு - காடு எல்லாவற்றையும் அழிச்சிடும். 

அபஸ்மார தேவதையை போக விட்டால், கண்ட பேர்களையெல்லாம் தாக்கி மயக்கம் போடச் செய்யும். 

ப்ரேத – பைசாசங்களைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். 

இப்படி துஷ்டர்களை தன் பக்கத்திலேயே வைத்துக் கொண்டிருப்பது தான் பரமேசுவரனுடைய பெருமை!”

சிவசங்கரன் அசந்து போய் நின்றார். பெரியவா ஏதோ சமாதானம் சொல்லித் தன்னை அடக்குவார்கள் என்று எதிர்பார்த்தார். ஆனால், என்ன தெள்ளத் தெளிவான உலகியலை ஒட்டிய பதிலைக் கூறி விட்டார்.

உம்மாச்சி தாத்தா சாக்ஷாத் பரமேஸ்வரனே!!!

[நன்றி: அமிர்த வாஹிணி 11.11.2013]

oooooOooooo

[ 3 ]

"I shall be with you 

till your Attainment,

this is My promise!" 

- MAHAPERIYAVAA

There was a Bank Director in Paris, France. He was keen on having a darshan of Periyava, having heard about HIM. 

Dr. Raghavan used to receive frequent phone calls (from the Bank Director). He would ask if he could come and have a darshan of Periyava. Dr. Raghavan (who was a Sanskrit Professor in the Madras University) would inform Periyava about the request. 

Even though he had told, "He is very keen to have darshan of Periyava; he incessantly calls me", Periyavar did not give HIS consent. Some years passed in this way.

Suddenly one day Dr. Raghavan received tidings that said, 'I have arrived at Bombay. I shall come over to Madras and meet you. Should please arrange for the darshan.'

At that time Acharyas were staying in Mylapore Sanskrit College. One evening Dr. Raghavan was waiting to have darshan of Periyava. Periyava called him and inquired. When told about the Frechman's proposed visit to Chennai, Periyava looked at him intently for a moment then looked elsewhere at a distance as if talking to someone mentally and then said, "Alright, bring him."

Before Periyava sat for the upanyAsam after the pooja, He called one of the mutt-inmates and said, "If any European turns up, offer him a chair, as he would not be able to sit on the floor. I shall see him after the upanyAsam."

When the upanyAsam was over and Periyava was about to get inside, He asked, 

"Did anyone turn up?" 

"No one turned up", replied. 

At that time a man wearing a dhoti and towel came to the front and prostrated to Periyava four times. (The sampradaya is to always prostrate to sannyAsis four times.) 

Behind the man came Dr. Raghavan and SankaraNarayana Aiyer (professor of Philosophy at Mylai Vivekananda College). Since that European came in dhoti and towel the mutt-inmate was misled. 

Periyavar enquired the mutt-inmate, "Ask him how did he knew about prostrating four times?" 

The European said, "I did as everyone did here."

Periyavar  directed the mutt-inmate, "Bring only the Frenchman." 

The mutt-inmate said, "I wouldn't understand the English he speaks. It would be better if Dr. Raghavan or SankaraNarayana Aiyer is present."

"The English you know would suffice. You bring him," quipped Periyava. 

Dr. Raghavan and SankaraNarayana Aiyer stood outside the thatti (a coconut leaf weaved sheet of cover). 

The Frenchman who came inside and sat spoke: "I am studying Vedanta for sometime now. Suddenly, one day I felt that my entire body had gone numb, that I was residing outside the body, and my figure was extended from the earth to the sky. I also saw universes hanging from my body. It was very blissful at that time. There was no trace of sorrow. After this incident, nothing bothers my mind in my daily life. My wife deceased. My son too is dead. These occasions did not create any ripple in my mind, I felt that I am not connected with anyone of them. I was always blissful. Since, I am alien to all these, I request your guidance....

(He paused for a moment....)

Also, people in the Bank think I am insane, looking at this mental state of mine. So I have an inherent fear that one day they might put me behind the bars (of a hospital)."

Periyava uttered cryptically with love beaming in his face and a strange kind of admiration at the Whiteman, "What is inside? And what is outside? Isn't everything inside four walls?"

This question seemed to created a big change in the Frenchman. His eyes were seen brimming with tears as if he was one with the universe represented by the Pontiff.

There was a pregnant pause, not a leaf whispered...

Then he composed himself and requested Periyava, "YOU should be always with me." 

He also asked Periyava to proffer him some upadesham.

Periyava advised, "What you are doing now (meditation), you continue. 

I shall be with you till your 

attainment. This is my promise." 

HE then as a rare gesture of benediction, tore a piece of the worn out khadi spun-vastram HE was wearing then and gave it to the Frenchman with the words, "Keep this always with you as my prasAdam(holy sacrament)" 

Such was the bountiful heap of anugraha for the Frenchman that day that he was inebriated with joy as he left the mutt.

Coming outside, the Frenchman prostrated to Dr. Raghavan and said, "It was only because of you I got this much bhAgyaM (pronouncing the word Bhaagyam with great difficulty)."

Periyava went to bed after they were gone after some period of silence and rumination. HE shifted his glasses which HE rarely wore for sometime and placed it down and was preparing his small bedsheet to sleep.

After HE retired, the mutt-inmate asked about the incident and why this grace to a whiteman whether he was really worth as many of the westerners having euphoric feelings construe it as something great.

Without replying anything to him, Periyava lapsed into sleep. 

HE called him(the mutt-inmate) the next morning before HE started his one hour japam. 

HE asked, "Do you know how many Nayanmars(Top - most shivite siddhas respected for their high spiritual status and shiva-bhakthi in Tamizhnadu) are there?"

He replied,  "The Arupathu Moovar Utsavam is held every year)! So, only sixty-three. This is but obvious even a child in Tamizhnadu can answer this."

"Go to the Kapaleeswarar temple(near Mylapore Sanskrit Temple), count and come back," HE said.

When he did it, he counted sixty-seven to his consternation.

He told this to Periyava.(** In fact, after hearing this story, I (Author-Shreeram Balijepalli) too went to the temple and counted it, though hitherto, I had been offering Vilva patra(Bel leaves) to each Nayanmar but always used to assume like the mutt-inmate, it was 63 nayanmars)

"Who are those four people in excess?" HE asked the mutt-inmate.

He went back to the temple, inquired and came back. "One of them is the 'appAlum adi sarndharukku adiyAr!'" He said.

Periyavar  graced me with the knowledge, 

"AppAl is those who are beyond desam(country) and kAlam(time). Since the element of time is involved, it also refers to the adiyArs to be born in the hereafter (in the future). This man is beyond desam(France). He has just four janmas (the future birth when he would become a Nayanmar) left!"

This left the mutt-inmate speechless. 

The Frenchman was never to be seen again both in his country and in India.

{Thanks to Mr. M J Raman Sir 

[of MANAKKAL] 

now at Mumbai 

for sharing this with me on 20.11.2013}  

ஸ்ரீஸ்ரீஸ்ரீ மஹாபெரியவாளின் 

 ’அமுத மழை ’

தொடர்ந்து பொழியும்.

இதன் தொடர்ச்சி

நாளை மறுநாள் வெளியாகும்.

என்றும் அன்புடன் தங்கள்

வை. கோபாலகிருஷ்ணன்