95 / 1 / 2 ] ஆத்ம சாதனையின் முதல்படி !

2

ஸ்ரீராமஜயம்

மனது என்பதிலிருந்து ஆத்மா விடுபட்ட நிலையே மோட்சம்.

அது இங்கேயே இப்போதே சித்தித்தாலும் சித்திக்கும்.

ஆகையால் செத்துப்போன அப்புறம்தான் மோட்சம் என்றில்லாமல் சரீரத்தில் உயிர் இருக்கும் போதே முத்தனாகலாம்.

ஆத்மா விஷயமாக ஒருவன் ஈடுபட வேண்டுமானால், அதற்கு அடிப்படையாக இருக்க வேண்டியது என்ன?

”அந்த ஆத்மா ஒன்றுதான் நிலையானது, மற்றதெல்லாம் நிலையற்றது” என்ற அறிவுதான். 

நிலையானது, நிலையற்றது எது? என்று பகுத்தறிந்து சீர்தூக்கிப் பார்ப்பதுதான் ஆத்ம சாதனையின் முதல்படி.

இதற்குமேல் ஒன்று வேண்டும் என்று தோன்றச்செய்யாத நிலையான இன்பமே மோட்சம். இது தான் வீடு.

oooooOooooo

[ 1 ]

ஜென்மா எடுத்ததன் பயன் 

ஸ்ரீ மஹாபெரியவா  அருள் மொழிகள். 

என்றும் மாறாமல் இருக்கிற ஒரே வஸ்துவான பரமாத்மாவிடமான அன்பைப் பூரணமாக வைத்துவிட வேண்டும். பரமாத்மா நம்மைவிட்டு ஒருபோதும் நீங்குவதில்லை. நம் சரீரத்திலிருந்து உயிர் பிரிந்தாலும், பிரிகிற உயிர் பரமாத்மாவிடமிருந்து பிரியாமல் அவரிடமே கலந்து விடும். அவரிடம் வைக்கிற அன்பே சாசுவதமாக இருக்க முடியும்.

அழியாத பரமாத்மாவிடம் அன்பாக இருக்க வேண்டும் என்றால் வேறு யாரிடமும் அன்பாக இருக்கக்கூடாதா, மற்ற எல்லோரும் என்றோ ஒருநாள் நசிப்பவர்கள்தானே என்ற கேள்வி எழலாம். 

பரமாத்மாவிடம் அன்பை நாம் மேலும் மேலும் வளர்த்துக்கொண்டால் அவருக்கு வேறாக யாருமே இல்லை என்று தெரியும். மரணமடைகிற மனிதர்களாக எண்ணி, அதுவரை யாரிடமெல்லாம் துக்க ஹேதுவான அன்பை வைத்திருக்கிறோமோ, அவர்களும்கூட இப்போது அழியாத பரமாத்மா ஸ்வரூபமாகவே பார்த்து அன்பு செலுத்த வேண்டும். 

அப்போது நம் அன்பு ஒரு நாளும் துக்கத்துக்கு மூலமாக ஆகாமலே இருக்கும்.எல்லோரையும் பரமாத்ம ஸ்வரூபமாகப் பார்த்து அன்பு செலுத்த முடியாவிட்டாலும், ஆத்ம குணம் நிறைந்த பெரியவர்கள், நல்ல ஞானமும் அருளும் நிறைந்த ஸத்குரு ஆகியோரைப் பரமாத்மாவாகக் கருதி, அன்பு செலுத்துவது சுலபமாக முடிகிறது. 

அப்படிப்பட்டவர்களிடம் அன்பு வைத்து ஆத்மார்ப்பணம் செய்துவிட்டால் போதும். அவர்கள் மூலமாக பரமாத்மா நமக்கு அநுக்கிரகம் பண்ணி விடுவார். நம் அன்புக்கும் பாத்திரமானவர் மரணமடைந்தாலும்கூட, பரமாத்மா வேஷமாகப் போட்டுக் கொண்ட ஒரு சரீரத்துக்குத் தான் அழிவு உண்டாயிற்று. இப்போது சரீரி பரமாத்மாவோடு ஒன்றாகிவிட்டார் என்ற ஞானத்தோடு பிரிவுத் துன்பத்துக்கு ஆளாகமலே இருப்போம். 

நம் அன்பு கொஞ்சம் கூடக் குறையாமல் அப்படியே எந்நாளும் நிற்கும். ஈச்வரனிடம், ஸாதுகளிடம் இந்த அன்பை அப்யசிக்க ஆரம்பித்து, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சமஸ்த ஜீவராசிகளுக்கும் விஸ்தரிக்க வேண்டும். அதுவே ஜன்மா எடுத்ததன் பயன்.

[எங்கோ எதிலோ நான் படித்தது]

oooooOooooo

[ 2 ]

உபநயனம் 

(Poonool for an orphan boy…)

திருச்சி ரயில்வே அலுவலகத்தில் பணி, 

இரண்டு பையன்கள், ஒரு பெண். 

மஹாஸ்வாமிகளிடம் அபார பக்தி.

பெரியவாள் எங்கே முகாமிட்டிருந்தாலும் வருடத்துக்கு நாலைந்து 
முறைகள், குடும்பத்தோடு தரிசனத்துக்கு வருவார்.

மின்னல் வேக தரிஸனம் இல்லை. 

ஓரிரு நாட்கள் தங்கி பெரியவாளின் நெருக்கத்தை நிதானமாக 
அனுபவித்து விட்டுத்தான் போவார்.

"இந்தப் பையனுக்கு ஒன்பது வயதாயிடுத்து, உபநயனம் நடத்தணும்" 

என்று  பெரியவாளிடம் விக்ஞாபித்துக் கொண்டார், ஒரு முறை. 

"செய்யேன்..."  

"பையனின் கோத்திரம்...சூத்திரம் தெரியல்லே..." 

பெரியவாள் நிமிர்ந்து பார்த்தார்கள். 

"உன்னோட....பையன்தானே?"

இல்லை! பையனின் கர்ப்பவாச காலத்திலேயே தகப்பனார் 
சிவலோகம் போய்ச் சேர்ந்தார். 

இரண்டு மாதக் குழந்தையை விட்டு விட்டு தாயாரும் 
போய்ச் சேர்ந்து விட்டாள்.

கிராமத்தில் குழந்தையைப் பராமரிக்கும் பொறுப்பை யார் ஏற்பார்கள்?"

"நாங்கள் குழந்தையை எடுத்துண்டு வந்தோம். 

ஊர்,பெயர், பந்து, ஜனங்கள்  தெரியலை, 

திருநெல்வேலி பக்கம் ஏதோ அக்ரஹாரம் என்று மட்டும் கேள்வி..."

பெரியவாள் முகத்தில் அசாதாரணமான புன்னகை.
அருகிலிருந்த  தொண்டர் கண்ணனிடம், 

"பாரு.... ஓர் அநாதைக் குழந்தையை எடுத்துண்டு வந்து,வளர்த்து,
பூணூல் போடப்போறார் ! என்ன மனஸ், இவருக்கு..

கண்ணன் சொன்னார், “அவரோட..சொந்தப் பிள்ளைனுதான் நாங்களும் 
நினைத்துக் கொண்டிருந்தோம்!"

பெரியவாள் மனசுக்குள்ளே ஆனந்தப்பட்டுக் கொண்டு
சொன்னார்கள்:

"கோத்திரம் தெரியாவதர்களுக்கு, காசியப கோத்திரம்;

ஸூத்திரம் தெரியாதவர்களுக்கு,போதாயன ஸூத்திரம்

என்று கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.

அது மாதிரி சொல்லி, பூணூல் போடு,

ஆனா,குழந்தையை அந்நியமா நினைச்சுடாதே. உன் பையன்தான்." 

பிரசாதம் பெற்றுக்கொண்டு மன நிறைவுடன் நகர்ந்தார்கள். 

[எங்கோ எதிலோ நான் படித்தது]

 

oooooOooooo

[ 3 ]

கலியுக நந்தி

”நீ மிருதங்கம் வாசிக்காமல் இருந்தால் தான் 

மகா பாவம். உனக்கு ஒரு பாவமும் வராது."

[பாலக்காடு மணி ஐயர் வாழ்வில் நடந்த சம்பவம்]

கர்நாடக இசை மேதை பாலக்காடு மணி ஐயர் வாழ்வில் சுமார் 40 ஆண்டுகளுக்கு முன் நிகழ்ந்த சம்பவம் இது.

பாலக்காட்டில் தனது வீட்டில் அமர்ந்து மிருதங்கங்களை வாசித்துப் பார்த்தார் மணி ஐயர். 

அவற்றில் சிலவற்றுக்குத் தோல் மாற்ற வேண்டியிருந்தது. 

எனவே கடைவீதிக்குச் சென்றார்.

கடைக்காரர் அவரிடம், 

“தற்சமயம் தோல் ஸ்டாக்கில் இல்லை.  அடிமாடுகள் வந்துள்ளன.  தோலை உரித்துப் பதப்படுத்தி ஒரு வாரத்தில் தருகிறேன்” என்றார்.

மிருதங்க இசைக்குத் தோல் தேவைதான். 

இருந்தாலும் இந்த முறை மணி ஐயரின் மனம் ஏனோ வேதனைப்பட்டது. 

”ஒரு ஜீவனை ஹிம்சைப் படுத்தி இந்தத் தொழிலைத் தொடரத்தான் வேண்டுமா?” என்கிற சஞ்சலமான மனதுடன் வீடு திரும்பினார்.

அன்று இரவு அவருக்குச் சாப்பிடப் பிடிக்கவில்லை. 

உண்ணாமலே படுத்து விட்டார். 

மூன்று மாத காலத்திற்கு கச்சேரிகளை அவர் ஒப்புக் கொண்டிருந்தார். 

எனவே அவற்றை மட்டும் முடித்துக் கொடுத்துவிட்டு மேற்கொண்டு புதுக் கச்சேரிகளை ஒப்புக் கொள்ளாமல் தவிர்ப்பது என்று தீர்மானித்தார்.

ஓரிரு நாட்களுக்குப் பின் கச்சேரி ஒன்றுக்காக சென்னை வந்த மணி ஐயர் , 

மஹாபெரியவரைத் தரிசிக்கக் காஞ்சி ஸ்ரீமடத்திற்குச் சென்றார். 

அப்போது மஹாபெரியவர் அங்கு இல்லை. 

காஞ்சியில் இருந்து 50 கி.மீ.தொலைவில் ஒரு கிராமத்தில் முகாமிட்டிருப்பதாக சொன்னார்கள். 

”மஹா பெரியவாளை எப்படியும் பார்த்து விடுவது” என்று தீர்மானித்த மணி ஐயர், அந்தக் கிராமத்தை அடைந்த போது மாலை மணி ஐந்து.

சந்திப்பும் நிகழ்ந்தது.

மஹா பெரியவர், “மணி, நீ இன்று இரவு தங்கு…. நாளை காலை போகலாம்.  உன் தனி ஆவர்த்தனம் கேட்டு ரொம்ப நாளாச்சு!” என்று கூறிப் பூஜைக்குச் சென்றார்.

பூஜை முடிந்து எல்லோருக்கும் ப்ரஸாதம் வழங்கினார்கள். 

இரவு எட்டு மணிக்கு மடத்து சிஷ்யர் ஒருவர் மணி ஐயரிடம் வந்து, “ பெரியவா வந்து பார்க்கச் சொன்னார்!” என்றார்.

மணி ஐயர் மஹா பெரியவருடைய குடிசைக்குச் சென்றார். 

ஒரு ஹரிக்கேன் விளக்கு மட்டும் இருந்தது. 

சிஷ்யர் அதைத் தூண்டி விட்டார். 

மஹா பெரியவா, ”என்ன மணி, உடம்பு அசௌகரியமோ? ஏன் வாட்டமா இருக்கே? கவலையா?” என்று அன்புடன் வினவினார்.

மணி ஐயர் கண்கள் கலங்க தன் வேதனையை விவரித்தார். 

அந்தப் பேச்சின் முடிவாக, ”இதுவரை நடந்தது போதும் பெரியவா. இனி ஜீவஹிம்சை செய்து அதன் மூலம் கச்சேரி செய்யப் போவதில்லை. அதனால் வரும் வருமானம் ஒரு சல்லிக்காசு கூட எனக்கு வேண்டாம்” என்றார் குரலில் உறுதியாக.

மௌனமாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த மஹா பெரியவா, 

”மணி, நீ சிவன் கோவில்ல நந்திகேஸ்வரரை தரிசனம் செஞ்சிருக்கியோ?” என்று கேட்டார். 

மணி ஐயர் “ஆமாம்” என்று தலையசைத்தார்.

”அவரது வேலை மத்தளம் (மிருதங்கம்) வாசிப்பது. 

நீயோ கலியுக நந்தி. 

இனிமேல் நீ மிருதங்கம் வாசிக்காமல் இருந்தால் தான் மகா பாவம். 

உனக்கு ஒரு பாவமும் வராது. 

மனசைப் போட்டு அலட்டிக் கொள்ளாதே. 

போய் வேலையைப் பார். 

இன்னிக்கு ரொம்ப நாழி ஆயிடுத்து. படுத்துத் தூங்கு. 

நாளைக்குப் பிரசாதம் வாங்கிண்டு கிளம்பு. 

உன்னுடைய தனி ஆவர்த்தனத்தைக் கேக்கணும்னு ஆசையா இருக்கு. 

நாளைக்கு ஒரு அரை மணி நேரம் வாசிச்சுட்டுக் கிளம்பலாம்!” என்று கூறி அனுப்பினார்.

மறு நாள் பூஜைக்குப் பிறகு கச்சேரி செய்து விட்டு மஹா பெரியவரிடம் பிரசாதமும் பெற்றுக் கொண்டு மனநிறைவுடன் வீடு திரும்பினார் மணி ஐயர்.

இந்த அரிய தகவலைக் கூறியவர் மணி ஐயரின் மருமகன் பதஞ்சலி!

[நன்றி : அமிர்த வாஹினி 12.12.13]

oooooOooooo

[ 4 ]

இன்னிக்கி அடுப்பு மூட்ட வேணாம்...... 

வெந்நீர் வேணாம்.. 

உச்சநீதி மன்றத்தின் ஆணை

கார்த்திகை மாதம் ! 

ஓரளவு குளிர் ஆரம்பித்து விட்டிருந்தது. பெரியவா விடியும்முன் ஸ்நானம் பண்ணுவதால், கோட்டை அடுப்பை மூட்டி, வெந்நீர் போடவேண்டும். 

ராமமூர்த்தி ஐயர் கோட்டை அடுப்பை மூட்ட எழுந்தார்.

"டொக்"கென்று ஒரு சொடக்கு சத்தம் அவரை நிறுத்தியது! 

தாழ்வார அரைகுறை வெளிச்சத்தில் பெரியவாளின் அற்புத திருமேனி தெரிந்தது.

"இன்னிக்கி அடுப்பு மூட்ட வேணாம்...... வெந்நீர் வேணாம்...."

வெந்நீர் போடாமல் இருக்கலாம். ஆனால், அடுப்பு மூட்டாவிட்டால், நைவேத்யம் தயார் பண்ண முடியாதே !

"வெங்கட்ராமனை கூப்டு!.." 

திருவாரூர் வெங்கட்ராமையர் என்ற சமையல் கார்யஸ்தர் வந்தார்.

"இரும்பு அடுப்பு இருக்கோன்னோ?.... அதை பத்த வை ! ஸ்வாமி நைவேத்யத்தை அதுல பண்ணு..."

கோட்டை அடுப்புப் பக்கம் யாரும் போகவேயில்லை. 

கொஞ்சம் தள்ளி உக்ராண அறை வாசலில் இரும்பு அடுப்பு பத்த வைக்கப்பட்டு சமையல் நடந்து கொண்டிருந்தது.

காலை சுமார் ஏழு மணி இருக்கும்....."மியாவ்" என்று மெல்லிசாக குரல் கேட்டது.

"அடேய்! பூனை எங்கேடா வந்துது? நைவேத்யத்துல வாயை வெச்சுடப் போறது!

ஷ்ஷ்ஷூ....ஷூ...!!! 

குத்து மதிப்பாக விரட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

ஆனால், பூனை ஓடும் சலசலப்பு எதுவும் இல்லை! 

பூனை எங்கே?

ராமமூர்த்தி ஐயர் கோட்டை அடுப்புப் பக்கம் போய் பார்த்தார்..

அதற்குள் ஒரு தாய்ப்பூனை. 

அதன் மேல், தாயின் உடல் கதகதப்பும், கோட்டை அடுப்பின் கதகதப்பும் சேர, தாயின் ஏறி இறங்கும் வயிற்றின் மேல் நாலு பூனைக்குட்டிகள் !!! 

இன்னும் கண்கூடத் திறக்காமல் !!

 

ஆஹா ! "கோட்டை அடுப்பு இன்னிக்கு மூட்ட வேணாம்...." என்ற உச்சநீதி மன்றத்தின் ஆணையின் அர்த்தம் இப்போதல்லவா புரிந்தது!

குளிர் தாங்காமல் தன் குட்டிகளோடு லோக ஜனனியின் திருவடி நிழலுக்கு வந்துவிட்டாள் அந்த அம்மாப் பூனை! 

அவளை விரட்டிவிட்டு, தனக்கு குளிருக்கு வெந்நீர் போட்டுக் கொள்ளுவாரா என்ன?

பூனைகள் நன்னா தூங்கட்டும்.... எனக்கு வெந்நீர் வேணாம்!!

ஏகம் ஸத் ! நமக்கெல்லாம் வெறும் மேல் பூச்சாக சொல்லும் வார்த்தை !

பெரியவாளுக்கு? 

அவரே அதன் பொருள் !

ஸ்ரீ மஹா பெரியவா திருவடிகள் சரணம்.

[Thanks to Amritha Vahini - 10.12.2013]

 

oooooOooooo

இதன் தொடர்ச்சி
பகுதி-95 / 2 / 2 

”வண்ணக்கிளி  ....
சொன்ன மொழி ....
என்ன மொழியோ ?”

என்ற தலைப்பில்
இன்று இப்போதே தனிப்பதிவாக 
வெளியிடப்பட்டுள்ளது.

காணத்தவறாதீர்கள்.

என்றும் அன்புடன் தங்கள்

வை. கோபாலகிருஷ்ணன்