உணவே வா ..... உயிரே போ .....

சாப்பாட்டிற்கான தொடர்பதிவு இது!!

 

என்ற தலைப்பில் என் அன்பிற்குரிய திருமதி மனோ சுவாமிநாதன் அவர்கள்   [http://muthusidharal.blogspot.com/2011/03/blog-post_07.html] தனது “முத்துச்சிதறல்” என்ற வலைப்பூவில் பல நல்ல விஷயங்களை பகிர்ந்திருந்தார்கள். இதைப்படித்து முடித்த நான், இதில் சொல்லியிருப்பதெல்லாம் நமக்கு நடைமுறைக்கு ஒத்துவராத சமாசாரங்கள் என்று ஒதுங்க நினைத்தபோது, அவர்கள் கடைசியாக குறிப்பிட்டிருந்த விஷயம் என் கண்களில் பட்டு, எனக்குக் கண்ணீரை வரவழைத்தது.  நீங்களே படியுங்களேன்:

இந்தத் தொடர்பதிவிற்கு அன்புச் சகோதரர்கள் வை.கோபாலகிருஷ்ண‌ன், ஆரண்ய நிவாஸ் ராமமூர்த்தி‍, சகோதரிகள் லக்ஷ்மி, ராஜி இவர்களை அன்புடன் அழைக்கிறேன்.  

நீண்ட நாட்களாக மின்னஞ்சல் மூலம் தொடர்புகள் நீடித்து, நட்புடன் பழகி வந்த நானும் திருமதி மனோ சுவாமிநாதன் அவர்களும் ஒருவரையொருவர் நேரிடையாக சந்தித்துப்பேச எங்களுக்குள் ஒரு ஏற்பாடு செய்துகொண்டோம். சமீபத்தில் 20.02.2011 அன்று திருச்சியில் அந்த சந்திப்பும் இனிதே நிகழ்ந்தது.  

என்னை நேரில் சந்தித்த பிறகும் கூட, அவர்கள் என்னை இந்தத் தொடர்பதிவுக்கு அழைப்பு விடுத்திருப்பது என் போதாத காலமோ அல்லது அவர்கள் என் எழுத்துக்களின் மீது வைத்திருக்கும் ஏதோவொரு நம்பிக்கையோ எனக்கே ஒன்றும் புரியாத நிலையில், தாங்கள் இதுபோல செய்வது நியாயமா, மேடம்? என்றும் அவர்களையே கேட்டிருந்தேன். 

வை.கோபாலகிருஷ்ணன் said...

இது பற்றி எழுத என்னை அன்புடன் அழைத்துள்ளது (என்னை நேரில் நீங்கள் பார்த்தும் கூட) நியாயமா?

நான் எழுதினால் என்னைப் போல எப்படி ஒருவர் கண்டதைச் சாப்பிட்டு உடம்பைக் கெடுத்துக் கொள்ளாமல் இருப்பது என்று [எதிர்மறையாகத் தான்] மட்டுமே எழுதமுடியும் மேடம்.   பரவாயில்லையா ?

அதற்கு அவர்கள் அளித்துள்ள பதில்:

மனோ சாமிநாதன் said...

அன்புச் சகோதரர் வை.கோபாலகிருஷ்ணன்!

உருவத்தைப் பார்த்து எதையுமே மதிப்பிடக்கூடாது என்பது நிச்சயம் உங்களுக்கே தெரியும். அவரவர் அனுபவங்களும் சிறப்புக்களும்தான் முக்கியமானவை.

நிச்சயம் உங்கள் அனுபவங்கள் இந்த தொடர்பதிவு எழுதும்போது எங்களுக்கும் பலன் கொடுப்பவையாக அமையலாம்.. அவசியம் எழுதுங்கள்!

11 March 2011 08:21

வேறு வழியில்லாததால், இதோ, இப்போதே எழுத ஆரம்பித்துவிட்டேன்.  மொத்தத்தில் எனக்கு மட்டுமல்லாது, இதைப்படிக்கும் உங்களுக்கும் 

நேரம் சரியில்லையோ என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

நான் என் தாயின் கருவில் உருவானது முதல், என் தாய்க்கு 87 வயதாகி, அவர்கள் காலமானது வரை [1949-1997], நான் என் அம்மாவை விட்டு என்றும் பிரிந்தது இல்லை. எனக்கு என்ன பிடிக்கும், என்ன பிடிக்காது என்பது அவர்களுக்கு மட்டுமே நன்றாகத் தெரியும்.

என் அம்மா சமைத்தால் அவ்வளவு ஒரு மிகவும் ருசியாக இருக்கும்.  இந்த மல்லிகா பத்ரிநாத் டி.வி. யில் சொல்வது போல, வெவ்வேறு சமையல் குறிப்புக்களோ, டீ ஸ்பூன், டேபிள் ஸ்பூன், ஒரு கப், அரை கப் என்பதெல்லாம் ஒன்றுமே தெரியாதவள் என் தாய்.  கையளவும், கண்ணளவும் மட்டும் தான் அவங்களுக்கு.

குமுட்டி அடுப்பு, கரி அடுப்பு, கோட்டை அடுப்பு, மண் அடுப்பு, வெறும் செங்கல்கள் மட்டும் அடுக்கிய தற்காலிக அடுப்பு, ரம்பத்தூள் அடுப்பு, திரி ஸ்டவ், பம்ப் ஸ்டவ், தற்போதய கேஸ் அடுப்பு என அனைத்திலும், தன் வாழ்நாளில் சமையல் செய்தவர்கள். 

கரிக்கட்டை, சுள்ளிகள், குப்பைசத்தை, தேங்காய் நார், தென்னமட்டை,  விராட்டி, விறகுகள், மண்ணெண்ணெய், கேஸ் சிலிண்டர் போன்ற அனைத்து எரிபொருட்களுடனும் பழகியவர்கள்.

[என் பள்ளிப்படிப்பு முடியும் வரை, என் வீட்டுக்கு மின் இணைப்பே கிடையாது. சிம்னி, அரிக்கேன் லைட் (லாந்தர் விளக்கு), அகல் விளக்கு முதலியன மட்டும் தான்.  நான் படித்ததெல்லாம் பெரும்பாலும் தெருவிளக்கில் தான்.]   

விசிறி, ஊதுகுழல், புகையும் அடுப்பு, வியர்க்கும் உடம்பு, தகிக்கும் தணல் சூடு மட்டுமின்றி, கிராமத்தின் கொல்லைப்புற கிணறு, குளங்களிலிருந்து குடிநீர் கொண்டுவர வேண்டிய கஷ்டத்துடன், சமையலை டேஸ்ட் பார்க்க அடிக்கடி வருகை தரும் குரங்குகளையும், காக்கைகளையும் விரட்டியவாறே, கிராமத்தின் கொல்லைப்புறத்தில் சமைத்ததில் பல கஷ்டங்கள் அனுபவித்தவர்கள், என் தாயார்.  

தம்பாளம், சிப்பல், வெங்கல ஆப்பை, வெங்கலக்கரண்டி, ஜோடுதலை, அருக்கஞ்சட்டி, கோதாரிக்குண்டு, வெங்கலப்பானை, மாம்பழச்சொம்பு,ஈயச்சொம்பு, பருப்புகுண்டு, ஈயம் பூசிய பித்தளைப்பாத்திரங்கள் என ஆரம்பித்து எவர்சில்வர் பாத்திரங்கள், காப்பர் பாட்டம் பாத்திரங்கள், பிரஷர் குக்கர், பால் குக்கர் என அனைத்தையும் தன் வாழ்நாளில் கையாண்டு பார்த்தவர்கள்.  

முறம் (அரிசி புடைக்க), சல்லடை (மாவு சலிக்க), ஆப்புக்கூடு (கரண்டிகள் தொங்கவிட), அஞ்சறைப்பெட்டி (தாளிக்கும் சாமான்கள் போட்டு வைக்க), பீங்கான் ஜாடிகள் (ஊறுகாய், எண்ணெய் முதலியன வைக்க), மாக்கல் கெட்டி சட்டிகள் - கச்சிட்டி என அழைக்கப்படும் (சாதம், குழம்பு, ரசம், மோர் முதலியன வைக்க), மண் பானைகள் (புளி, மிளகாய் போட்டு வைக்கவும், குளுமையான குடிநீர் பாதுகாக்கவும்), மூக்கு வைத்த கெட்டில் (வெந்நீர் சுட வைக்க), அப்பளக்கல்+குழவி, இலப்பச்சட்டி (இரும்புச்சட்டி/வாணலி), தோசைக்கல், அடைக்கல், அரிவாமனை (காய்கள் நறுக்க), திருவளகா (தேங்காய்த்துருவ), வடிகூடை (வெந்த காய்கறிகள் நீர் வடிகட்ட), கடப்பாறை (மாவு இடிக்க), அரிவாள் (தேங்காய் உடைக்க, விறகு சீவ), உரிகோல் (மட்டைத்தேங்காயை உரிக்க), நிறைய ஓட்டைகள் உள்ள ஜாரணிக்கரண்டி (சுட்ட எண்ணெயிலிருந்து வடை போன்றவற்றை வடித்து வெளியே எடுக்க) இதுபோல பல உபகரணங்கள் அன்று எங்கள் வீட்டில் என் தாயாரால்,  எனக்குத்தெரிந்தே, உபயோகிக்கப்பட்டன.   


அம்மிக்குழவி, ஆட்டுக்கல்குழவி, அரிசி பொடியாக்கும் இயந்திரம், உரல் உலக்கை என ஆரம்பித்த அவள் வாழ்க்கை,  நான் என் 20 வயதில் உத்யோகத்திற்குப்போன பின்பு,  மிக்ஸி, கிரைண்டர், வாஷிங் மெஷின், கலர் டி.வி, ஃபிரிட்ஜ், வீட்டிலேயே டெலிபோன் தொடர்பு வரை அனைத்தையும் ஆசைதீர என் தாய் உபயோகிக்க, ஏதுவானது.  

இந்த ஈ.குக்,  எலெக்ட்ரிக் அடுப்பு, மைக்ரோ ஓவன், செல்போன், எல்லா ரூமுக்கும் ஏ.ஸி,  கம்ப்யூட்டர், இண்டெர்நெட், லாப்டாப் போன்ற மிக நவீன வசதிகளைத்தான் என்னால் அவர்களுக்கு அன்று செய்துதர முடியாமல் போனது. இப்போதும் நினைத்தாலும், அது ஒரு குறையாகவே உள்ளது.

என் முதல் 21 வயதுக்குள் ஒரே ஒரு நாள் மட்டும், என் தாயாருக்கு முழங்கையில், எலும்பு முறிவு ஏற்பட்டு, பெரிய தூளிபோல கட்டுப்போட்டிருந்ததால், அவர்கள் சொல்லிதந்த முறையில் சாதம், சாம்பார் முதலியன நானே தயார் செய்த ஞாபகம் உள்ளது.   அந்த சாம்பார் மிகவும் சூப்பராக இருந்ததாக என் அப்பாவே மிகவும் பாராட்டியதும் நல்ல ஞாபகம் உள்ளது.   அதன் பிறகு என் பெரிய அக்கா உதவிக்கு வந்து விட்டார்கள். எனவே 21 வயது வரை எனக்கு சமையல் செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏதும் இருந்ததில்லை.  நன்றாக சாப்பிடுவதோடு மட்டும் என் வேலை சரி.

பிறகு 22 வயதில் எனக்குத்திருமணம் ஆகி 18 வயதே ஆன மனைவி வந்து சேர்ந்தாள். வரும்போது சமையல் செய்வது பற்றி அதிக அனுபவம் இல்லாதவளாகவே இருந்தும், என் அம்மாவிடமிருந்து ஆசைஆசையாக அனைத்தையும் வெகு விரைவில் கற்றுக்கொண்டு,  மிகவும் ருசியாக சமையல் செய்து, சுடச்சுட பரிமாறி என்னையும், என் பெற்றோர்களையும் தனது அன்பு வலையில் சிக்க வைத்து, அசத்தி விட்டாள்.   

முன்பெல்லாம், என் அம்மா ஏதோ எனக்குப்பிடித்ததை ருசியாக செய்து வைப்பார்கள், நான் பள்ளியிலிருந்தோ, ஆபீஸிலிருந்தோ வந்ததும் சாப்பிடுவேன்.  அத்தோடு சரி.  

இப்போ என் மனைவியின் வருகைக்குப் பிறகு,  எதையுமே சூடாகத்தான் சாப்பிட வேண்டும் என்ற ஒரு புதுப்பழக்கத்தைக் கொண்டுவந்து என்னையும் அதற்கு அடிமையாக்கி விட்டாள்.   அதாவது கல்யாணம் ஆகும்வரை இல்லாதிருந்த ’சூடு---சுரணை’ என்பதை, சாப்பாடு விஷயத்தில் புதிதாக ஏற்படுத்தி விட்டாள்.  அதுவே இன்றுவரை தொடர்கிறது.   

இதுபோல 1972 முதல் 1997 வரை என் அம்மா + என் மனைவி இருவரும் மிகவும் ஒற்றுமையாக சமையல் செய்வதும், சுடச்சுட பரிமாறுவதுமாக இருந்ததில், எனக்கு எந்தப்பிரச்சனையும் இன்றி என் வண்டி ஓடலானது. 

1997 இல் என் தாயார் மறைந்தபோது எனக்கு 47 வயது,  மனைவியைத் தவிர 3 மகன்கள்.   மாதத்தில் ஒருசில நாட்கள் மட்டும் என் மனைவி ஓய்வெடுக்க வேண்டிய அந்த நாட்களில், நான் அவளுக்காகவும், என் மகன்களுக்காகவும் சமையல் அறையில் புகுந்து ஏதாவது செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம், என் வாழ்வில், முதன்முதலாக எனக்கு ஏற்பட்டது.   

பெரும்பாலும் அருகே உள்ள ஹோட்டல்களுக்கு என் மகன்களை அனுப்பி, எல்லோருக்குமாக டிபன் வாங்கி வரச்சொல்லிவிடுவேன் என்பது வேறு விஷயம்.  

இருப்பினும், மாதம் பூராவும், வாய்க்கு ருசியாக சுடச்சுட நமக்கு அன்னமிட்டவளுக்கு, நாம் ஏதாவது செய்து அசத்த வேண்டும் என்று, ஒரு வேகம் ஏற்பட்டது எனக்கு.  அதனால் ஒரு வேளையாவது வீட்டில் சமைக்க வேண்டும் என்று நினைத்து நான் கோதாவில் இறங்கியதுண்டு.

“உங்களுக்கு எதுக்கு வீண் சிரமம்” என்று என் மனைவியே என் மீது இரக்கப்பட்டு தடுத்தாலும், அவளிடம் அமர்ந்து ஒரு சில சமையல் குறிப்புகள் எழுதிக்கொண்டு, நானே சமையல் அறைக்குள் புகுந்து சமைத்திருக்கிறேன். அந்த என் சமையல், என் மனைவி சமைப்பதை விடவும் அருமையாக இருந்தது என்று என் மகன்கள், ஒரு சில சமயங்களில் என்னைப் பாராட்டியதும் உண்டு. 

இந்தக் காலக்கட்டத்தில், புதிதாக சமைக்கப்போன எனக்கு ஒருசில விசித்திரமான, என்றும் மறக்க முடியாத சம்பவங்களும் ஏற்பட்டதுண்டு.  அதில் ஒருசிலவற்றை மட்டும் இங்கு பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன்.

ஒரு நாள் பருப்பு மேலிட, பெருங்காய மணத்துடன்,  கமகமவென்ற A1 Quality சாம்பார் கொதிக்கிறது,  நான் சமையல் செய்யும் அடுப்பினில். சாம்பாரின் மேல்புறம் குஷியாக நீச்சல் அடித்தபடி இருந்தன நிறைய குண்டு முருங்கைக்காய் தான்கள்.

அந்த சாம்பார் நன்றாக கொதித்து வரும்போது, ஒரு கரண்டியால் கொஞ்சமாக எடுத்து,  நாலு சொட்டு வாயில் விட்டுப்பார்த்தால் தான் எல்லாம் அதாவது காரசாரமெல்லாம், உப்புஉரைப்பெல்லாம் சரியாக இருக்கா என்று தெரியவரும் என்ற எண்ணத்தில், செயலில் இறங்கினேன்.   

எங்கள் பரம்பரை வழக்கப்படி எதையும் உதட்டின் அருகில் வைத்து உறுஞ்சும் வழக்கம் கூடவே கூடாது. அதாவது எச்சில் செய்யக்கூடாது. காஃபி, டீ, குடிநீர் எதுவானாலும் தூக்கி உதட்டில் பட்டுவிடாதபடி உஷாராகவே சாப்பிடணும்.   

அதனால் கொஞ்சமாக சாம்பாருடன் கூடிய கரண்டியை நன்கு உயரமாக பிடித்துக்கொண்டு,வாயை நோக்கி நாலுசொட்டு விழுவது போல தலையை பின்புறமாக சாய்த்தபடி, கரண்டியை நான் கவிழ்க்க, சற்றே குறி தவறி, வாய்க்குள் போக வேண்டிய சுடச்சுட காரசாரமாக இருந்த அந்த சாம்பார், மூக்குத்துவாரத்தில் நுழைந்து விட, ஒரே கமறல், மூக்கெரிச்சல், கண்களில் ஜலம் வந்து, திக்கித்திணறிப்போய் விட்டேன் நான். அது அடங்குவதற்குள் போதும் போதும் என்று ஆகிவிட்டது எனக்கு.

இன்னொரு நாள், எண்ணெய், கடுகு, உளுத்தம்பருப்பு, வெந்தயம், பெருங்காயம், பொடிப்பொடியாக நறுக்கிய பச்சை மிளகாய், கத்தரியால் கட் செய்து வைத்திருந்த மிளகாய் வற்றல் என தாளித்துக்கொட்ட வேண்டிய பொருட்களை வரிசையாக Sequence-wise  தயார் நிலையில் வைத்துக்கொண்டு, வாணலியில் விட்டிருந்த சிறிய அளவினால் ஆன எண்ணெய் கொதிக்கும் போது,  நான் முதன்முதலாகக் கடுகைப் போட்டதும், அது ஏதோ ஈரமாக இருந்ததோ, அல்லது என்மேல் அதற்கு ஏதாவது கோபமோ என்னவோ, பட்பட்டென, வெடித்துச்சிதற ஆரம்பித்ததும்,  ஏதோ கேஸ்சிலிண்டரே வெடித்து விட்டது போல நான் அலறி அடித்து ஓடி வந்ததை, இப்போது நினைத்தாலும், ஒரே சிரிப்பு தான் வருகிறது எனக்கு.

அதே போல இன்னொரு சம்பவம்.   அடுப்பில் கெட்டியான அடைக்கல்லைப்போட்டு நன்றாக சூடேற்றினேன்.    நானே கஷ்டப்பட்டு அரைத்திருந்த A1 Quality கெட்டியான அடைமாவை, கொஞ்சமாக தண்ணீர் ஊற்றி அருகில் கொண்டு வந்து கரண்டியால் கிளறி விட்டு,  கொஞ்சம் இலகச்செய்தேன்.கரண்டியின் உதவியால் அழகாகப் பரவலாக அந்தக்கல்லில் மாவை ஊற்றினேன்.  வட்டவடிவமாகவும் ஆக்கிவிட்டேன்.அதன் வயிற்றின் நடுவில் தொப்புள் போல தோசைத்திருப்பியால் படம் வரைந்து கீறியும் விட்டுவிட்டேன்.  A1 Quality உருக்கிய நல்ல நெய்யை அடையின் தொப்புள் குழியில் ஊற்றிவிட்டேன். அதன் பிறகு அடையைச்சுற்றி பிரதக்ஷனமாகவும் பயபக்தியுடன் நிறைய நெய்யை ஊற்றி விட்டேன்.  லேசாக ஆங்காங்கே பொடிபொடியாக நறுக்கிய வெங்காயத்தூள்களையும் வேகும் அடை மீது அர்ச்சனை செய்து விட்டேன்.  அதன் பிறகு சிம்மில் இருந்த அடுப்பின் பர்னரைப் பெரியதாக எரியவிட்டேன்.  

சற்று நேரம் கழித்து, இன்னும் கொஞ்சம் நெய்யை அள்ளித்தெளித்தேன்.   சொர்ரென்ற சத்தத்துடன் மகிழ்ச்சி பொங்க அந்த அடை,  என்னைப்பார்த்து கண் சிமிட்டி சிரித்தது.   இவ்வளவு நிறைய நெய்யை நான் அதன் மேல் ஸ்வாகா செய்து விட்டேன் என்ற ஒரு மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் என நினைத்துக்கொண்டேன்.  

பிறகு ஒரு 5 நிமிடம் கழித்து, வலது கையில் வைத்திருந்த தோசைத்திருப்பியால் லேசாக ஆங்காங்கே சுற்றுவட்டாரத்தில் சற்றே நெம்பிவிட்டு,  இடது கையால் கெட்டியாக, உறுதியாக கிடுக்கியால் அடைக்கல்லையும் பிடித்துக்கொண்டு,  அடையை அப்படியே அலாக்காகத் தூக்கி, குப்புறப்படுக்க வைத்தேன்.   அடையில் ஏராளமாகவும், தாராளமாகவும் நான் ஊற்றிய நெய், சட்டையோ பனியனோ போடாமல் இருந்த என் தொந்தியை நோக்கி சூடாக தெளித்து விட்டத்தில் நான் குறியோமுறியோ என்று ஒரே கத்தாகக்கத்த, அக்கம்பக்கத்தவர் அனைவரும் என்னவோ ஏதோவென்று வந்து கூடிவிட்டனர். 

இவ்வாறெல்லாம் எனக்கு அவ்வப்போது ஏற்பட்ட பலவித அனுபவங்களில், மிகவும் பாதுகாப்பாக சமைப்பது எப்படி என்பதை,  நாளடைவில் நன்கு அறிந்து கொண்டேன்.

சமைப்பது கூட சுலபம் தான்.  குனிந்து நிமிர்ந்து பரிமாறுவது, எல்லா உணவுப் பொருட்களும் எல்லோருக்கும் கிடைக்கும் விதமாக பகிர்ந்து பரிமாறுவது, சாப்பிட்ட இடத்தை சாணி போட்டு மெழுகி எச்சில் இட்டு சுத்தப்படுத்துவது (இதுவும் எங்கள் வீட்டுப்பரம்பரை வழக்கம்.)பாத்திரங்களை ஒழித்து தேய்க்கப்போடுவது, பாத்திரம் தேய்ப்பது முதலியன எனக்கு மிகவும் கஷ்டமான காரியங்களாகத் தோன்றின.


அதுபோலவே பால் காய்ச்சி உறைஊற்றி தயிராக்கி, பால் பாத்திரம், தயிர் பாத்திரம், மோர் பாத்திரம், பழைய பால், புதுப்பால், புளிக்காத தயிர்/மோர், புளித்ததயிர்/மோர் என பார்த்துப்பார்த்து நிர்வகிப்பது போன்றவைகளுக்கும் ரொம்பவும் பொறுமையும் ஞாபகசக்தியும் வேண்டும்.  வீட்டில் வேறுயாரும் பெண்குழந்தைகள் இல்லாததால், பகிர்ந்து கொள்ள ஆள் இல்லாமல், எல்லா வேலைகளையும் நானே செய்யவேண்டியிருந்தது.   பையன்கள் காஃபி குடித்த டவரா, டம்ளர்களைக்கூட, சமையல் ரூம் சிங்கில் கொண்டுபோய் கழுவப்போட மாட்டார்கள்.  அவ்வளவு செல்லமாக அவர்களின் அம்மாவின் வளர்ப்பு. 


இதுபோன்ற நடைமுறை சிரமங்களை உணர்ந்த நான், அதன்பிறகு இது போன்ற விஷயங்களில் என் மனைவிக்கு அவ்வப்போது கொஞ்சம் உதவ ஆரம்பித்தேன். இன்றும் கூட காய்கறி நறுக்குவது என் வேலையாக வைத்துக்கொண்டுள்ளேன்.பாத்திரம் தேய்க்க தனியே ஒரு பெண்மணியை வேலைக்கு நியமித்து விட்டேன்.  

இதெல்லாம் 47 வயது முதல் 50 வயது வரை ஒரு நாலைந்து ஆண்டுகளுக்கு மட்டும் தான்.   அதன் பிறகு என் மகன்கள் ஒவ்வொருவருக்காக சற்றே இடைவெளியில், திருமணம் செய்து வைத்து விட்டதில் அடுத்தடுத்து 3 நாட்டுப்பெண்கள் (மருமகள்கள்) வந்து சேர்ந்து விட்டனர். அந்தப்புதுப் பெண்கள் தங்களுக்குள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு சமைக்கவும், பரிமாறவும் ஆரம்பித்ததில், என் மனைவிக்கே சற்று ஓய்வு கிடைத்ததில் , என்பாடு இன்னும் கஷ்டமே இல்லாமல், படுகுஷியாகிப் போனது.  

இப்போது மூத்த மருமகள் என் மூத்த பிள்ளையுடன் வெளிநாட்டில், 3 வது மருமகள் என் 3 வது மகனுடன் வெளி மாநிலத்தில்.  2 வது மகனும், 2 வது மருமகளும், எங்களுடனேயே உள்ளூரில் எங்கள் வீட்டிலேயே இருந்து வருகின்றனர்.   வருடம் ஓரிருமுறை அனைவரும் கூடுவார்கள். வீடே கலகலப்பாக, மகிழ்ச்சியாக மாறிவிடும்.    

இந்த இரண்டாவது மருமகளுக்கு என் தாயாரின் பெயரே அமைந்துள்ளது.  அவள் பொறுமையில் பூமா தேவி.  என் தாயார் போன்றும்,  என் மனைவி போன்றும் மிகவும் ருசியாக சமைப்பதில் மிகச்சிறந்து விளங்குகிறாள்.   எங்களின் பசியறிந்து, ருசியறிந்து வேளாவேளைக்கு சமைத்து பரிமாறும் அவளே எங்களுக்கு இன்றைய அன்னபூரணி.   ஒவ்வொரு வேளையும் சாப்பிட்டதும் அவளை எங்களின் வாய் பாராட்டும்!;  வயிறு வாழ்த்தும்!!.   

காய்கறிகளோ, மளிகை சாமான்களோ, பாலோ, தயிரோ, எண்ணெய் வகைகளோ, வெண்ணெயோ, நெய்யோ எதுவாகினும், விலை அதிகமாயினும், A1 Quality யாகத்தான் வாங்க ஆர்டர் கொடுத்து விடுவோம்.  வீடு தேடி அழகாக அமர்க்களமாக எல்லாம் அவ்வப்போது வந்து இறங்கிவிடும்.    சாப்பாடோ, காஃபியோ, டிபனோ மிகவும் RICH ஆக TASTE ஆக இருக்க வேண்டும்.  மிகவும் நியாயமாக ஈட்டிய பணத்தில் பெரும் பகுதி நல்ல ருசியான வாய்க்குப்பிடித்தமான உணவுப்பொருட்களுக்கு செலவழிக்கவே FIRST PRIORITY தரப்படும்.  அதுவே என் கொள்கை. 

இதுபோல ருசியாக சாப்பிட்டு சாப்பிட்டே, ஏ.ஸி. அறையில் ஓய்வு எடுத்து ஓய்வெடுத்தே, வலைப்பூவினில் ஏதாவது எழுதி எழுதியே, எனது பணி ஓய்வுக்குப் பின்னாலான வாழ்க்கை நிம்மதியாகக் கழிந்து வருகிறது.   எனக்கு என் வீடு தவிர மற்றவர்கள் வீடுகளில் சாப்பிடப்பிடிப்பதில்லை.ஹோட்டலுக்குப் போனாலும்,  எவ்வளவு பசியாக இருந்தாலும், சாப்பாடு பக்கம் தலை வைத்துப்படுக்க மாட்டேன்.   

Only Tiffin that too வெங்காய ஊத்தப்பம், ஸ்பெஷல் ரவா தோசை, பூரி மஸால் + Strong Coffee with less sugar போன்றவைகளுக்கே ஆர்டர் தருவேன்.  வீட்டிலும் காலை+இரவு பலகாரம் மட்டுமே.  மதியம் ஒரு வேளை மட்டுமே சாப்பாடு.அதுவும் எனக்குப் பிடித்த ஒரு சில காய்கறிகளுக்கு மட்டுமே அனுமதி உண்டு.  

பெரும்பாலான காய்கறிகள் எனக்குப் பிடிக்காதவை.  அதனாலேயே பிறர் வீடுகளிலும், ஹோட்டல்களிலும் நான் சாப்பாடு சாப்பிடுவதில்லை. அவியலுக்கு எல்லோரும் ஆசைப்படுவார்கள்.  நான் அதைத்தொடவே மாட்டேன்.  காரணம் அதில் எனக்குப்பிடித்த மற்றும் பிடிக்காத பல காய்கறிகள் கலந்திருப்பார்கள். 

எனக்கு மிகவும் பிடித்த சமாசாரங்கள் நிறைய உண்டு. ஒரு சிலவற்றை மட்டும் இங்கு குறிப்பிடுகிறேன்.

உருளைக்கிழங்கு பொடிமாஸ் அல்லது காரக்கறி +  நல்ல காரசாரமான வெண்டைக்காய் அல்லது பூசணிக்காய் மோர்க்குழம்பு.

தேங்காய் சாதம் + பொரித்த அரிசி அப்பளம், ஜவ்வரிசி வடாம், சேவை வடாம், கட்டை வடாம்; தொட்டுக்கொள்ள டிஸ்கோ இல்லாத, விதை இல்லாத, பூச்சி இல்லாத, திருச்சி ஐயம்பாளயம் கிராமத்தில் விளையும்,  கத்தரிக்காயில் செய்த பொரிச்ச கூட்டு (பொரித்த கூட்டு).

காரசாரமான வெந்தயம் தூக்கலாக உள்ள வெங்காய வற்றல் குழம்பு + பிஞ்சான தண்டுடன் கூடிய, பூச்சி அரிக்காத முளைக்கீரை மசியல் (சீரகம் போட்டு, தேங்காய் போட்டு டேஸ்ட் ஆக செய்திருக்கணும்.)

[மற்ற கீரை வகைகளோ, முளைக்கீரையேகூட ருசியானதாக இல்லாமல் சாணிக்கீரையாக இருந்தாலோ தூக்கி எறியப்படும்]

மணத்தக்காளி வற்றல் அல்லது துமுட்டிவற்றல் (மினுக்குவற்றல் என்றும் சொல்லப்படும்) அல்லது சுண்டைக்காய் வற்றல் அல்லது முருங்கைக்காய் அல்லது வெங்காயம் போட்ட வற்றல் குழம்புகள் நல்ல காரசாரமாக இருந்தால் பிடிக்கும். ஓடஓட இல்லாமல் குறுகலாக வற்றல் குழம்பு வெந்தயம் போட்டு செய்திருக்க வேண்டும்.   மேலே சொன்ன நல்ல ருசியான கீரைமசியல் + பொரித்த அப்பளம் அல்லது சுட்ட அப்பளம் நல்ல காம்பினேஷனாக இருக்கும். 

வெந்தபருப்பு (கலத்துப்பருப்பு) உப்புப்போடாமல் இருந்தால் சூடாகவோ அல்லது ஆறின பிறகும் கூட எனக்கு அதை அப்படியே தனியாக தின்னப்பிடிக்கும்.  உப்புப்போட்டுவிட்டால் தொடமாட்டேன்.

நல்ல வாசனையான, பருப்பு சாம்பார், சதைப்பத்தான முருங்கைக்காய்த்தான் (கொடிக்காய் காய் என்று கட்டை குட்டையாக விற்கும் அது தான் நல்ல ருசியாக இருக்கும்)  +  பீன்ஸ் பருப்பு உசிலி.

சாம்பார் எங்கள் வீட்டில் செய்வது போல A1 Quality யாக, பெரிய அடுக்கு நிறைய, மணமாக ஜோராக டேஸ்ட் ஆக இருக்கணும்.  மறுநாள் காலை டிபனுக்கு, சுடவைத்து ஊற்றினாலும், சுவையாக ஊசாமல் ஜோராக இருக்கணும்.இதற்கு சாம்பார்பொடி தயாரிப்பில் மிகுந்த கவனம் எடுத்துக்கொள்வோம்.  (சிலர் வீடுகளில் சாம்பார் என்ற பெயரில், ஏதோ ரஸவண்டி போல ஓடஓட தெளிவாக ஊற்றப்படுவதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.  அது எங்கள் வீட்டு சாம்பார் வைத்த பாத்திரத்தை அலம்பி விட்ட ஜலம் போல எனக்குத் தோன்றும்)

காரசாரமான வாழைத்தண்டு மோர்க்கூட்டு.  வெள்ளைவெளேர் என்று இருக்க வேண்டும். 

வாழைப்பூ புளிக்கூட்டு அல்லது வாழைப்பூ பருப்புசிலி. 


காரசாரமான புளியோதரை சாதம் + பொரித்த அப்பளம், வடாம்.


தேங்காய்த் துருவலுடன் செய்த ஊட்டி முட்டைக்கோஸ் கறி.   


காரசாரமான தேங்காய்த் தொகையல் (துவையல்).   


வெள்ளரி + தக்காளி போட்டு செய்யும் தயிர் பச்சடி.   

சூடான முறுகலான மெது வடை, மிருதுவான சூடான ஆமவடை.


சேமியா அல்லது ஜவ்வரிசி பால் பாயஸம் வறுத்த முந்தரியுடன் (இலையில் அல்லது தட்டில் ஊற்றினால் பிடிக்காது--அப்படியே எழுந்து கை அலம்பச்சென்றிடுவேன், கப் அல்லது டம்ளரில் என்றால் நிறையவே வாங்கிக் குடிப்பேன்).

எது இருக்கோ இல்லையோ, தயிர் அல்லது கெட்டி மோர் சாதத்திற்கு (திருமதி ராஜி அவர்கள் சொன்ன ’தச்சிமம்மு’வுக்கு) புத்தம் புதியதாகப்போடப்பட்ட காரசாரமான ஊறுகாய் அவசியம் வேண்டும். 

வடு மாங்காய், உப்பில் ஊறி வதக்கப்பட்ட சுண்டைக்காய், மாங்கா இஞ்சி, புளிமிளகாய், புளி இஞ்சி, வறுத்த மோர்மிளகாய், வேப்பிலைக்கட்டி,   கடாரங்காய், கசப்பு நார்த்தங்காய், கொளிஞ்சிக்காய், மாஹாளிக்கிழங்கு, பச்சைமிளகு,  எலுமிச்சை, மாங்காய்த்தொக்கு,பிசறிய மாங்காய்,  காரசாரமான புளிக்காய்ச்சல்,  மிளகு குழம்பு, கருவேப்பிலை அல்லது கொத்தமல்லித் தொகையல் நல்ல காரசாரமாக இருக்கணும் (இல்லாவிட்டால் வழுவட்டையாக மருதாணி போல மக்குபோல இருக்கும்)  முதலியன.  பச்சை சுண்டைக்காயை நன்றாக வதக்கி கறிபோல இறுக்கமாகச்செய்து, நிறைய காரசாரம் போட்டு தாளித்து வைத்துவிட்டால் போதும் அதுக்கு நிகர் அதுதான். ’தச்சிமம்மு’வுக்கு சூப்பராக இருக்கும். வடுமாங்காய் தவிர மற்ற ஊறுகாய்கள் 15 நாட்களுக்கு மேல் பயன்படுத்தினால் என்னால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட மாட்டாது.  ஊறுகாய் என்றால் அது புத்தம் புதியதாக காரசாரமாக இருக்கணும்.


கறியோ, கூட்டோ எது செய்தாலும், அதில் நிறைய தேங்காய் துருவிப்போட்டிருக்க வேண்டும்.   அப்போதுதான் வாய்க்கு நல்ல ருசியாக இருக்கும்.

இது போல எவ்வளவோ காம்பினேஷன்ஸ் சொல்லிகொண்டே போவேன். 

காரசாரமாக இருப்பதால் படிப்பவர்களுக்கு, கண்ணில் எரிச்சலோ, வேறு ஏதாவது மூல நோய்களோ தாக்கக்கூடும் என்பதால் இத்துடன் முடித்துக் கொள்கிறேன்.

வெஜிடபிள் பிரியாணி, பீட்ரூட், நூல்கோல், காளிஃபிளவர், செளசெள, பீர்க்கங்காய், சுரைக்காய், ஓணான் போன்ற பெரிய பாகற்காய், சேனைக்கிழங்கு, சேப்பங்கிழங்கு, கருணைக்கிழங்கு முதலிய எவ்வளவோ சமாசாரங்கள் எனக்கு சுத்தமாகப்பிடிக்காது.  அவற்றைப்பார்த்தாலே எனக்கு அலர்ஜியாகி விடும்.   

கேரட் கூட மிகவும் சிறியதாகவும், ஜில்லென்று புதியதாகவும், பார்க்கக் குழந்தை விரல்கள் போல பொடிசாகவும் இருப்பின் பச்சையாக சாப்பிடுவேன்.  கேரட்டை சமையலில் சேர்த்தால் பிடிக்காது.  திதிப்பு பச்சடி வகைகள், ஃப்ரூட் சாலட், சூப் வகைகள் எதுவும் பிடிக்காது.

கத்திரிக்காயை வதக்கல், எண்ணெய்க்கறி, குழம்புத்தான் என்று எந்த ரூபத்தில் செய்தாலும் பிடிக்காது.  Only பொரித்த கூட்டாக தேங்காய் போட்டு செய்திருந்தால் OK.  இது போல எனக்குப் பிடித்தவைகளை விட பிடிக்காதவைகள் என்று பெரிய ஒரு லிஸ்ட்டே உள்ளது. 

இதிலெல்லாம் நான் ஒரு விசித்திரமானவன், வித்யாசமானவன். இதனால் எனக்கு வெளியில் எங்குமே சாப்பிடப்பிடிப்பதில்லை.என் வளர்ப்பு அது போல. என் விருப்பம் அதுபோல. மாற்றிக்கொள்ள முடியாத ஒரு பிடிவாதமும் உண்டு.இதனால் பிறருடன் ஒத்துப்போகாமலும் சிறுசிறு பிரச்சனைகள் வந்ததுண்டு. 


மற்றபடி பொதுவாக அவரைக்காய், பீன்ஸ், வாழைக்காய், வாழைத்தண்டு, வாழைப்பூ, கொத்தவரங்காய், வெள்ளை நிறத்தில் விற்கும் குட்டைப்புடலங்காய்,  வெண்டைக்காய், தக்காளி, உருளைக்கிழங்கு, முட்டைக்கோஸ் (அதுவும் ஊட்டிக்கோஸ் மட்டும்), ஜில்லென்று இருக்கும் சிறிய சைஸ் வெள்ளை முள்ளங்கி, வெள்ளரிப்பிஞ்சு, Quality முளைக்கீரை போன்றவை மட்டும், மிகவும் பிடித்த Routine சமையல் items. 

இது தவிர நல்ல A1 Quality தோசைமிளகாய்ப்பொடி (என் வீட்டில் அதற்கென தனி செய்முறை உண்டு) காரசாரமாக எள் வாசனையுடன் ஜோராக இருக்கணும். இட்லி தோசைக்கு அதை எண்ணெயில் குழைத்து அடிக்கணும்.  கெட்டி சட்னி, சாம்பார் எல்லாம் அடுத்த பக்ஷம் தான். இந்த காரசாரமான தோசை மிளகாய்ப்பொடி எப்போதும் வீட்டில் இருக்க வேண்டும்.

டிபன் என்றால் அடை, தோசை, மிகவும் மிருதுவான ஸ்பாஞ்ச் போன்ற இட்லி, அரிசி உப்புமா, அதில் செய்யப்படும் பிடிகொழுக்கட்டை, கண்ணை மூடிக்கொண்டு நிறைய எண்ணெய் விட்டு செய்த மோர்க்களி, பச்சமாப்பொடி உப்புமா (அதிலும் அந்த ஒட்டல் .... அடடா அதன் டேஸ்ட்டுக்கு ஈடு இணை கிடையாது), அவல் உப்புமா, நெய்யில் பொரித்த முந்திரிகளுடன், நெய் மிதக்க செய்யும் சூடான வெண்பொங்கல், சேவைநாழியில் பிழியப்பட்ட சேவைகள் (இடியாப்பம்) தேங்காய் சேவை, எலுமிச்சை சேவை, பருப்பு உசிலி கலந்த பருப்பு சேவை என்று பலவும் பிடிக்கும் என்றாலும் தேங்காய் சேவையில் தான் மிகவும் பிரியமுண்டு. (சேமியா போல ரெடிமேடாக கடையில் விற்கப்படும் சேவைகள் பிடிக்காது)

இதுதவிர பக்கவாத்யங்களான பஜ்ஜி, தூள் பக்கோடா, குணுக்கு, தட்டை (எள்ளடை) தேன்குழல், முள்ளு முறுக்கு, கை முறுக்கு, உருளைக்கிழங்கு சிப்ஸ், நேந்தரங்கா சிப்ஸ், நிலக்கடலை, பொட்டுக்கடலை, கடலை மிட்டாய், கடலை உருண்டை, மனோரக்கா உருண்டை, எள்ளு உருண்டை, பயத்தம் லாடு, ரவா லாடு, கிருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸ் மைசூர் பாகு, சோன் பப்டி, பால்கோவா, திரட்டுப்பால் நல்ல சுருளாக கையில் ஒட்டாதவாறு உள்ளது மட்டும், முளைகட்டிய பயிறு, ஊற வைத்த அல்லது வறுத்துப்பொடித்த வெந்தயம், நெய்யில் வறுத்த மிளகுப்பொடி காரம் போட்ட முந்திரி, சுண்டல்கள் என் பல்வேறு நொறுக்குத்தீனிகளில் ஏதாவது ஒரு சில ஐட்டங்களாவது எப்போதும், என் அருகே ஸ்டாக்கில் இருக்க வேண்டும்.  

பொடிப்பொடியான வெள்ளிரிப்பிஞ்சுகள், குட்டியூண்டு சைஸ் இளம் நொங்குகள், சுட்டுத்தரும் இளம் பிஞ்சான சோளக்கருதுகள் போன்றவற்றிலும்,  நல்ல ருசியான கொய்யா, புளிப்பில்லாத கமலாரஞ்சு, சாத்துக்குடி, ஆப்பிள், திராக்ஷை, விதை நீக்கிய பேரீச்சம்பழங்கள்,  மலைவாழை, மோரீஸ், மாதுளை, பன்ருட்டி பலாச்சுளை, பங்கனப்பள்ளி மாம்பழம் போன்ற பழங்களிலும் மிகுந்த இஷ்டமுண்டு.

தர்பூஷணி, பப்பாளிப்பழம், இலந்தப்பழம், சீதாப்பழம், சப்போட்டா, அன்னாசிப்பழம், விளாம்பழம் போன்ற மற்ற அனைத்துப் பழங்களும் எனக்குப் பிடிக்காதவைகளாகும்.

பணம் ஈட்டுவதோ, இந்த உலகில் வாழ்வதோ, வாய்க்குப்பிடித்ததை வயிற்றுக்கு வஞ்சகமில்லாமல் சாப்பிட மட்டுமே என்ற ஒரே கொள்கையுடன், இவ்வாறு இருப்பதால், உடலில் பலவித கோளாறுகள் [Sugar, Pressure, Over Weight etc., etc.,] அவ்வப்போது வந்து போய் அவஸ்தை கொடுத்து, அவற்றிற்கான வைத்தியங்கள் மேற்கொண்டு, மருந்து மாத்திரைகள் எடுத்துக்கொண்டு வந்தும் கூட, நாக்கை அடக்க என்னால் எப்போதுமே முடிவதில்லை.   

இப்படியே நானும், எதற்குமே அலட்டிக்கொள்ளாமல், உடம்பை வருத்திக்கொள்ளாமல், என் 61 வயதுகளை ஓட்டி விட்டேன்.   இனி இந்த உலகில் இருக்கப்போவது எவ்வளவு நாட்களோ!   கடைசியாக ஒரே ஒரு ஆசை எனக்கு, அதாவது நானும் கஷ்டப்படாமல், பிறரையும் கஷ்டப்படுத்தாமல், இறுதி மூச்சு பிரியும் வரை எனக்குப்பிடித்த ஐட்டங்களாக சாப்பிட்டு விட வேண்டும்.

வலைப்பூவில் மிகவும் நகைச்சுவையான, ஏதாவது ஒரு விஷய்த்தைப் படித்தவாறே அல்லது டி.வி. ஆதித்யா சானலில் ஏதாவது எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான நகைச்சுவைக்காட்சியை ரசித்தவாறே, நான் வாய்விட்டுச் சிரித்துக்கொண்டு இருக்கும் போதே, டக்கென்று என் உயிர் பிரிய வேண்டும்.    

நான் நினைப்பது எல்லாமே இதுவரை நடந்துள்ளதால் இதுவும் நடக்கும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு உள்ளது.

இதோ இப்போது சூடான சுவையான வெங்காய பஜ்ஜிகள், கெட்டிச்ச்ட்னி முதலியன என்முன் வைக்கப்பட்டு,சூடு ஆறும்முன் சாப்பிடுங்கோ சாப்பிடுங்கோ! என்று அன்புத்தொல்லை ஆரம்பித்து விட்டதாலும், அடுத்த LOT பஜ்ஜிகளும், அதை அடுத்து ஸ்ட்ராங்கான சூடான டிகிடி காஃபியும் துரத்திக்கொண்டு வந்துவிடும் என்ற அறிகுறிகள் தெரிவதாலும், இத்துடன் இந்தப்பகுதியை சுருக்கமாக முடித்துக்கொள்ள விரும்புகிறேன்.

நன்றி, வணக்கம். 

என்றும் அன்புடன் உங்கள்

வை. கோபாலகிருஷ்ணன்




வாசகர்களுக்கு ஓர் எச்சரிக்கை

இதைப்படிக்கும் யாரும் என்னைப்போய் ஒரு முன்னுதாரணமாக எடுத்துக்கொண்டு, இதுபோல ஏதாவது கண்டதை கணக்கில்லாமல் சாப்பிட்டுவிட்டு, தங்கள் உடல்நலத்தைக் கெடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம். என் உடல்வாகு வேறு. என் பரம்பரை ஜீன்ஸ் வேறு. என் அப்பா, தாத்தா போன்ற முன்னோர்கள், என்னைப்போலவே ருசியான உணவுக்கு அடிமையானவர்கள். என்னைவிட உடல் எடை அதிகமாகவே இருந்து கடைசிவரை ஒரு வியாதி என்று படுக்காமல், நீண்ட நாட்கள் வாழ்ந்து, இயற்கையாகவே தங்களின் இறுதிப்பயணத்தை இன்பப்பயணமாகவே ஆக்கிக்கொண்டவர்கள்.

நீங்கள் உங்களின் உணவு முறைகளை எவ்வாறு அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பது பற்றி திருமதி மனோசுவாமிநாதன் & திருமதி ராஜி அவர்கள் கூறியுள்ள அருமையான பதிவுகளைப்படித்து, அதன்படி பின்பற்றி நடந்துகொண்டு பல்லாண்டு வாழ வேண்டுமாய் அன்புடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன். 

அதற்கான இணைப்புகள்:

(1) http://muthusidharal.blogspot.com/2011/03/blog-post_07.html

(2) http://suharaji.blogspot.com/2011/03/blog-post_17.html

மருத்துவ விஞ்ஞானிகளுக்கு ஒர் அன்பான வேண்டுகோள்:

நாக்கைக்கட்டுப்படுத்தாமல், அதே சமயம் உடலுக்கு உபாதை ஏதும் ஏற்படுத்தாத, ஒரு கண்டுபிடிப்பைக் கொண்டுவர (அறுவை சிகிச்சையை மேற்கொள்ள)  நீங்கள் தீவிரமான ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொள்ளவேண்டும்.

அதாவது நாம் சுவைத்திடும் உணவுகள் வாய், நாக்கு, தொண்டை முதலியனவற்றை கடந்த பிறகு, நேராக உணவுக்குழல் வழியே வயிற்றை நோக்கிச் சென்று தீங்கு ஏதும் விளைவிக்காமல்,  நம் பின்கழுத்துப்பகுதியில் ஒரு பைபாஸ் லைன் குழாய் கொடுத்து, உடலுக்கு தீங்கு செய்யும் அவற்றை உடனடியாக வெளியேற்றிடும் வண்ணம் ஏதாவது ஒரு பைபாஸ் OUTLET LINE கொடுக்கப்பட வேண்டும்.

இதனால் அவரவர்களுக்கு வாய்க்கு ருசியான பாயஸம், ஸ்வீட்ஸ், ஐஸ்கிரீம், வடை, பஜ்ஜி, பக்கோடா என வேண்டியதை வெளுத்துக்கட்டலாம்.டயாபடீஸ் பேஷண்ட் ஆக இருப்பினும் திருப்தியாக அவர்களுக்குப்பிடித்ததை ருசித்துவிட்டு, இந்த பைபாஸ் OUTLET LINE வழியாக சுலபமாக, உடனுக்குடன் வெளியேற்றி விடலாம். 

உடலுக்கு நன்மை பயக்கும் சமாசாரங்களை மட்டும் Straight Line மூலம் வழக்கம்போல வயிற்றுக்கு அனுப்பிவிடலாம்.

இது ஏதோ நகைச்சுவைக்காகச் சொல்லவில்லை.   வாயைக்கட்ட முடியாத பலரின் கசப்பான வாழ்க்கையில் ஓர் இனிமையைக் கொண்டுவரலாமே என்ற ஆதங்கத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளேன்.   உங்களால் முயன்றால் முடியாதது ஏதும் இல்லை என்பது என் நம்பிக்கை. 

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-