சிரிக்கலாம் வாங்க ! [ உலக்கை அடி ]

அந்த காலத்திலெல்லாம் பெரும்பாலும் வீட்டுக்கு வீடு மாமியார், தன் மருமகளைப் பாடாய்ப் படுத்தியதைப் பார்த்திருக்கிறோம், படித்திருக்கிறோம் அல்லது கேள்விப் பட்டிருக்கிறோம். ஏன் இன்றும் கூட ஆங்காங்கே இவ்வாறு நடப்பதாகச் செய்திகள் வரத்தான் செய்கின்றன.

இப்படியாகத்தானே, மாமியார் கொடுமைகளால் படாத பாடு பட்டு வந்த மருமகள் ஒருத்தி கடைசியில் பொறுமையிழந்து என்ன செய்தாள் என்று நாம் பார்ப்போமா ?

அதற்கு முன் உலக்கை என்றால் என்ன என்பதையும் தெரிந்து கொள்வோம்:

உலக்கையை பற்றி இப்போது எதற்கு அனாவஸ்யமாக என்கிறீர்களா? அது ஒன்றும் அனாவஸ்யமல்ல, மிகவும் அவஸ்யம் தான்.

உலக்கையை பற்றித் தெரிந்து கொள்ளாதவர்களுக்கு இந்தக்கதையில் வரும் சம்பவத்தைப் படித்தால் உவகை ஏற்படாது, அதனால் தான்.

சுமார் 150 செண்டிமீட்டர் உயரமும், 5 செண்டிமீட்டர் விட்டமும் கொண்ட உருளை வடிவில் (சற்று தடிமனாக) மரத்தினால் செய்யப்பட்ட வழவழப்பான ஒரு கழி. மூங்கில் போன்ற வடிவமைப்பில் ஆன ஒரு மரத்தடி. மேல் பகுதி மற்றும் கீழ்ப் பகுதிகளில் கொஞ்சம் மட்டும் பூண் போட்டு தகரத்தினால் அடித்திருப்பார்கள் ஒரு வித ஃபினிஷிங் அழகு கொடுக்க. உரலில் நெல்லைப் போட்டு, இந்த உலக்கை என்ற தடிமனான கழியால் இடித்து இடித்து, நெல்லிலிருந்து உமியைப் பிரித்து, கைக்குத்தல் அரிசி தயாரிப்பார்கள். உரலில் உள்ள நெல்லை இந்த உலக்கையால் குத்தி இடிப்பது சற்று கஷ்டமான வேலை தான், ஏனென்றால் அது வெயிட் ஆக இருக்கும்; கைகளை வலிக்கும்; படிக்கும் நமக்கல்ல, குத்தி இடிப்பவர்களுக்கு மட்டும்.

சரி, இப்போது கதைக்குப் போவோமா ?

மாமியார் படுத்த படுக்கையாகி விட்டார்கள். ஆட்டம் பாட்டமெல்லாம் இனி நடக்காது என்று ஆகிப்போன நிலை. தனியாக ஒரு ரூமில் அவர்களிடமிருந்து அவ்வப்போது ஏதேதோ முனகல் சப்தங்கள் மட்டும் வந்த வண்ணம் உள்ளது. போனால் போகிறதென்று மூத்த மருமகள் மட்டும் ஏதோ அவ்வப்போது ரூமில் எட்டிப் பார்த்து கவனித்துக் கொண்டு வருகிறாள், உயிர் இருக்கிறதா இல்லையா என்று.

தன்னை அவள் என்ன பாடு படுத்தியிருக்கிறாள்; வாழ்க்கைப்பட்டு வந்த புதிதில் வட்டமாக தோசை வார்க்கவே கஷ்டப்பட்டு வந்த என்னைப் போய், அவர்களுக்கு நான் போட்ட தோசை சுடச்சுட இல்லாமல் இருப்பதாகச் சொல்லி, தோசைத் திருப்பியில் நல்ல சூடு ஏற்றி என் தொடைப் பகுதியில் சூட்டைக் காய்ச்சி இழுத்தவர்கள் தானே இந்த என் மாமியார். அந்தத் தழும்பு கூட இன்றும் ஞாபகார்த்தமாக அப்படியே இருக்கிறதே! அதெற்கெல்லாம் அனுபவிக்க வேண்டாமா, அவ்வளவு சீக்கரம் உயிர் போயிடுமா என்ன! நினைத்துக் கொள்கிறாள் மருமகள்,

அவளும் பொறுத்துப் பொறுத்து பார்த்தாள். இந்த தன் மாமியார்க் கிழவி சட்டென டிக்கெட் வாங்கிக்கொண்டு போகாமல், தானும் சிரமப் பட்டுக்கொண்டு, தன்னையும் சிரமப் படுத்தி வருவதாக உணர்ந்தாள், ஒருநாள்.

எமதர்மராஜா, தன் மாமியாரின் சீட்டைக் கிழிக்க மறந்துட்டானோ? அல்லது சீட்டையே எங்காவது தொலைத்து விட்டு தேடிக்கொண்டிருக்கிறானோ? என்னவோ, நாமே அவனுக்கு ஞாபகப் படுத்தி உதவனும் போலிருக்கு என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, மாமியாரிடமிருந்து முக்கல் முனகலுடன் கூடிய அழைப்பு. நல்லவேளையாக வீட்டில் அவர்கள் இருவரையும் தவிர யாருமே இல்லை.

மளமளவென்று உள்ளே போனாள். சுவர் ஓரமாக மூலையில் ஒரு உலக்கை சாத்தப்பட்டு நின்று கொண்டிருந்தது. அதைக் கையில் எடுத்தாள்; மாமியார் கழுத்தில் ஓங்கி ஒரு போடு போட்டாள்.

பேச்சு மூச்சு நின்று போனது போலத் தோன்றியது, அவளுக்கு. ஊரைக் கூட்டினாள். ஒப்பாரி வைத்தாள். அனைவரும் வந்தனர். கூடி நின்று கழுத்து வீங்கிய கிழவியைக் கண்டனர். வேலைக்குச் சென்றிருந்த தன் கணவர், மற்ற இரு கொழுந்தன்கள், அவர்கள் மனைவிகள் என எல்லோருக்கும் செய்தி போய் அனைவரும கூடி விட்டனர்.

மூத்தவனுக்கு அம்மா மேல் பாசம் அதிகம். “அம்மாவுக்கு திடீரென என்ன ஆச்சு, நீ என் அம்மாவை கவனித்துக் கொள்ளும் லட்சணம் இது தானா” என மனைவியிடம் கத்தினான்.

[தன்னைச் சூட்டைக் காய்ச்சி இழுத்தபோது, வாயை மூடிக்கொண்டு ஊமையாய் இருந்த மகானுபாவர் தான் இவரும். சுத்த வழுவட்டையான ஒரு அம்மாக் கோண்டு.]

அவன் போட்ட சத்தத்தில் அந்தக் கிழவி சற்றே கண் விழித்துப் பார்த்தாள். ஆனால் கழுத்து வீங்கிப் போனதால் அவளால் பேச முடிய வில்லை. தன் மூத்த மகனிடம் ஜாடை காட்டி புரிய வைக்க முயன்றாள்.

சுவற்றின் மூலையில் சாத்தியிருந்த உலக்கை, தன் கழுத்து, மூத்த மருமகள் என மூன்றையும் தன் கை விரலால் மாற்றி மாற்றி சுட்டிக் காட்டி, என்ன நடந்தது என்பதைப் புரிய வைக்கப் பார்த்தாள் அந்தக் கிழவி.

மூத்த மகனுக்கு அவள் சொல்ல வருவது ஒன்றும் விளங்காமல் இருக்கவே, தன் மனைவியைப் பார்த்து என்ன நடந்தது என்பது போல முறைத்துப் பார்க்கிறான்.

நாம் உலக்கையால் போட்ட ஒரு போடு இந்தக் கிழவிக்குப் பத்தவில்லை போலிருக்கு, விட்டால் நம்மையே குற்றவாளிக் கூண்டில் ஏற்றிவிடுவாள் போலிருக்கு என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டு, சுதாரிப்புடன் பதில் சொல்ல ஆரம்பிக்கிறாள்:

”என்னங்க இது ! உங்க அம்மா என்ன சொல்லவராங்கன்னு உங்களுக்குமா புரியலே! என்ன தான் அவங்க வயத்துல பொறந்தவங்களா இருந்தாலும், அவங்க என்ன சொல்ல வராங்கன்னு, உங்க யாருக்குமே இப்படிப் புரியாமல் இருக்கே! ரொம்பவும் வேடிக்கை தான் போங்க! அவங்களோடவே ஆரம்பத்திலிருந்து பிரியமாப் பழகின எனக்கு நல்லவே புரியுதுங்க; ஆனால் அதை என் வாயாலேயே சொல்லத்தான் வெட்கமா இருக்குதுங்க” என்றாள் அந்த சாமர்த்தியமான மூத்த மருமகள்.

”என்னன்னு சீக்கரம் சொல்லித் தொலைடீ. நாங்களும் தெரிந்து கொள்கிறோம்.” கணவன் அவளிடம் கத்த, சுற்றி நின்ற தம்பிகளும், தம்பி மனைவிகளும் என்னவோ ஏதோ என்று சஸ்பென்ஸுடன் காத்திருக்க, கழுத்தில் அடிபட்ட மாமியாரும் தன் காதைத் தீட்டி கூர்மையாக வைத்துக் கொண்டு, திரும்பத் திரும்ப மூத்த மருமகளையும், மூலையில் சாத்தப்பட்ட உலக்கையையும், தன் கழுத்தையும் கை விரலை நீட்டி காட்டிக்கொண்டே இருந்தாள்.

“மூலையில் சாத்தப்பட்டுள்ள உலக்கையும், கழுத்தில் அணிந்திருக்கும் தன் கல் அட்டிகையும், மூத்த மருமகளாகிய எனக்கே சொந்தம்ன்னு சொல்ல வராங்க என் பிரியமுள்ள மாமியார். ஆனால் பாவம் பேச்சு வராமல் அதைத்தான் ஜாடையாக் காட்டுறாங்க” என்று ஒரே போடாகப் போட்டாள் அந்த மூத்த மருமகள்.

எல்லோரும் அதை அப்படியே நம்பி விட, கிழவி மட்டும் இதைக் கேட்டதும் அண்டப்புளுகு ஆகாசப்புளுகுன்னு, இப்படிச் சொல்லுகிறாளே இந்தப் பாவி மருமகள் என்ற வேதனையில், வாய் அடைத்துப்போய் விட்ட அவளுக்கு நெஞ்சும் அடைத்துப்போய், உண்மையிலேயே உயிரை விட்டுவிட்டாள்.

”தன்னுடைய கடைசி ஆசையை நீங்களெல்லாம் நிறைவேற்றி விடுவீர்கள் என்ற நம்பிக்கையில், இப்போது உங்க அம்மா உயிர் நிம்மதியாகப் போயிடுச்சு பாருங்க” என்று சொல்லியவாறே, கிழவியின் கழுத்திலிருந்த கல் அட்டிகையைக் கழட்டி தன் கழுத்தில் போட்டுக்கொண்டாள், அந்த மூத்த மருமகள்.

மீண்டும் ஒரு வித சந்தேகத்துடன் தன் மனைவியைப் பார்த்த மூத்த பிள்ளையிடம் “நீங்க தான், செத்துப் போயுள்ள உங்க அம்மாவுக்கு மூத்த பிள்ளை; மசமசன்னு நிற்காமல், மளமளன்னு மேற்கொண்டு ஆக வேண்டிய காரியத்தைப் பாருங்கள்” என்று ஒரு அதட்டு போட்டு விட்டு, சுவற்றின் மூலைக்குச்சென்று, ”என் மாமியார் எனக்காக ஆசையாகக் கொடுத்த உலக்கை இது” என்று சொல்லி, அதைக் கட்டிப் பிடித்து கண்களில் ஒத்திக்கொண்டாள்.

-o-o-o-o-o-o-o-

பின் குறிப்பு:

இந்தக்கதை சிரிப்பதற்கு மட்டுமல்ல. சிந்தித்துப் பார்க்கவும் தான். புதிதாக நம் வீட்டுக்கு வாழ்க்கைப்பட்டு வரும் மருமகளை, மாமியார்கள் தன் சொந்தப் பெண்ணாகவே நினைத்து, அன்புடன் பழக வேண்டும். நாகரீகமாக நடத்த வேண்டும். பிரச்சனைகள் வரும் போது ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக் கொடுத்துப் போக வேண்டும்.

அன்பு ஒன்றினால் மட்டுமே இந்த உலகில் எதையும் சாதிக்க முடியும் என்பதை இருவருமே உணர வேண்டும். நாம் பிறரிடம் அன்பு செலுத்தினால் தான், அதே அன்பை நாம் பிறரிடமிருந்து ஓரளவுக்காவது எதிர்பார்க்க முடியும்.

அதுபோலவே நமக்கு சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் அன்பு செலுத்தி பாராட்டிக் கொள்ளாவிட்டால், இந்தக் கதையில் வரும் மாமியார் மருமகள் போல, விரோதமான எண்ணங்களே மனதில் பதிந்து கடைசியில் அது முற்றிப் போய் ஆபத்திலும், வன்முறையிலும் கொண்டு போய் விட்டு விடும்.

இன்றே இப்போதே பிறரிடம் அன்பு காட்டப் பழகுவோம், பாராட்டு சொல்லப் பழகுவோம். தூய அன்புக்கும், மனமார்ந்த பாராட்டுக்கும் மயங்காதவர் இந்த உலகில் எவரும் இல்லை என்பதை அனைவரும் உணர்வோம்.

அன்புடன் நேரம் ஒதுக்கி நான் எழுதியுள்ள இந்தக்கதையைப் படித்தவர்களை மனப்பூர்வமாக பாராட்டுகிறேன். என் அன்பைப் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

நன்றியுடன்,

வை.கோபாலகிருஷ்ணன்.