VGK 30 - மடிசார் புடவை

இது ’சிறுகதை விமர்சனப்போட்டி’க்கான கதை

விமர்சனங்கள் வந்து சேர வேண்டிய 

கடைசி நாள்: 14.08.2014

வியாழக்கிழமை


இந்திய நேரம் இரவு எட்டு மணி வரை மட்டும்.

விமர்சனம் அனுப்ப வேண்டிய 
மின்னஞ்சல் முகவரி: 

valambal@gmail.com 

REFERENCE NUMBER:  VGK 30

போட்டி பற்றிய மற்ற விபரங்களுக்கான இணைப்பு:

http://gopu1949.blogspot.in/2014/01/blog-post.html

 

மடிசார் புடவை’

சிறுகதை

By வை. கோபாலகிருஷ்ணன்

-oOo-

 

'ஆத்துக்கு (வீட்டுக்கு) ஒரு பெண் பிறந்தால் அத்தை அசலார்' என்று ஒரு பழமொழி உண்டு. வீட்டுக்கு நான் பெண்ணாகப்பிறந்து விட்டேனே ஒழிய, என் அத்தை அசலாராக முடியவில்லை.

ஏனென்றால் என் வீட்டுக்கு நான் ஒரே பெண். என் அத்தை பிள்ளைக்கே வாழ்க்கைப்பட உள்ள எனக்கு என் அத்தை என்றுமே அசலார் ஆக முடியாதே.

ஏற்கனவே என் அத்தையின் அதிகாரம், எப்போதுமே என் வீட்டில் கொடிகட்டிப்பறக்கும். இப்போது அவர்கள் வீட்டுக்கே மருமகளாக நான் போக வேண்டிய சூழ்நிலையில் நாளுக்கு நாள் வெறும் அதிகாரம் சர்வாதிகாரமாகவே போய்விட்டது.

என் அம்மாவை நினைத்தால் தான் ரொம்பவும் பாவமாக உள்ளது. மாமியார், மாமனார், நாத்தனார் என்று பயந்து நடுங்கிப்பழகியவள். மாமியார், மாமனார் ஏதோ வயதாகி காலமாகிவிட்டதால், நியாயமாக அவளின் பயம் மூன்றில் ஒரு பங்காகக் குறைந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அது தான் இல்லை.

நல்லவேளையாக என் அம்மாவுக்கு, என் வருங்கால மாமியாராகிய ஒரே ஒரு நாத்தனார் மட்டும் தான். ஆனால் அந்த ஒரு நாத்தனாரே ஒன்பது நாத்தனார்களுக்குச் சமம்.

எதைப்பார்த்தாலும் அதில் ஒரு குறையை மட்டும் அலசி ஆராய்ந்து கண்டுபிடிப்பவர்கள் என் அத்தை. வாயைத்திறந்து எது பேசினாலும், அதில் வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றுவது போல ஒரு குதர்க்கம் ஒளிந்திருக்கும்.

மிகவும் அப்பாவியான என் அம்மா, எதற்கு வம்பு என்று பேசாமல் ஒதுங்கியே இருந்தாலும், “அமுக்கக்கள்ளி” என்பார்கள். 

வாயைத்திறந்து ஏதாவது ஓரிரு வார்த்தைகள், அதுவும் மரியாதை நிமித்தமாகப் பேசிவிட்டாலும் அதில் ஏதாவது ஒரு குற்றம் கண்டுபிடித்து பொடுகைப் பேனாக்கி, பேனைப் பெருச்சாளியாக்கி அம்மாவை அழ வைத்துவிட்டுத்தான் மறுகாரியம் பார்ப்பாள்.

என் அப்பாவும் கூட தன் அக்காவுக்கு சற்று பயப்படக்கூடியவர் தான். சட்டசபை சபாநாயகர் போல இருவருக்கும் நடுவில் நடுநிலைமை வகித்து, தன் அக்காவின் கோபத்தை மேற்கொண்டு கிளறாமல் சமாதானப்படுத்தவே முயற்ச்சிப்பார்.

”என் பொண்டாட்டி ஒரு அசடுன்னு உனக்குத்தெரியாதா அக்கா; அவள் பேச்சை ஒரு பெரிய விஷயமா எடுத்துக்காதே அக்கா; உன் அனுபவம் என்ன! உன் சாமர்த்தியம் என்ன! அவள் கெடக்கிறாள்” என்பார். 

[பிறகு என் அம்மாவைத் தனியாக சமாதானப் படுத்திக்கொள்ளலாம் என்ற ஒரு தைர்யத்தில்.]

இதெல்லாம் என் சின்ன வயது முதல், நான் பலமுறை பார்த்து, கேட்டு, பழகிப்போனது தான். இப்போது என் திருமண விஷயமாக, தன் நாத்தனாரே சம்பந்தி அம்மாளாக வரப்போவது, என் அம்மாவுக்கு அடி வயிற்றில் புளியைக்கரைப்பதாக இருக்க வேண்டும் என்பதை, என்னால் நன்றாகவே உணர முடிகிறது.

சம்பந்தி அம்மாளை இந்த என் கல்யாணத்தில் முழுத்திருப்தி படுத்தவும், தங்களுக்கே இயல்பாக உள்ள ஆவலைப்பூர்த்தி செய்துகொள்ளவும், சீர் வரிசை முதலான அனைத்து விஷயங்களிலும் சர்வ ஜாக்கிரதையாக எல்லாம் அமர்க்களமாக தடபுடலாகச் செய்துவிடத்தான் என் அம்மாவும், அப்பாவும் திட்டமிட்டு வருகிறார்கள்.

பெறுபவர் மனதில் திருப்தி என்பதை கொடுப்பவர்களால் பணத்தாலோ, பொருளாலோ வரவழைத்துவிட முடியுமா என்ன? பெறுபவருக்கு அது தனக்குத்தானே திருப்தியளித்தால் தான் உண்டு. மேலும் எது கிடைத்தாலும் அதை சந்தோஷமாக, மனதில் ஒருவித திருப்தியுடன் ஏற்றுக்கொள்ள, இறைவன் அருளால் அதற்கான மனப்பக்குவம் ஏற்பட்டிருந்தால் தான் உண்டு. 

ஒருவர் தனக்குக்கிடைத்த பொருளை, திருப்தியுடன் பெற்று, சந்தோஷமாக அதை அனுபவிக்கவும் ஒரு கொடுப்பினை வேண்டும் என்பார்கள், அனுபவசாலிகள். அதுவும் நியாயமான கூற்று தான்.

இன்று எங்கள் வீட்டில் ஒரு சிறிய பிரச்சனையும், பரபரப்பும். என் அத்தைக்கு (வருங்கால சம்பந்தி அம்மாளுக்கு) எங்கள் வீட்டின் சார்பில் கல்யாணத்திற்குப் புடவை எடுக்க ஜவுளிக்கடைக்குப் போக வேண்டும். அவர்கள் எப்போதும் கட்டுவது ஒன்பது கெஜ மடிசார் புடவை.

”கடைக்கு நீங்களும் வாங்கோ” என்று கூப்பிட்டால் “நீயே பார்த்து ஏதாவது வாங்கி வாயேன்; எனக்காகப் புடவை வாங்க நானே உங்களுடன் வந்தால் நன்னா இருக்காது; விலையும் கூடக்குறைய ஏதாவது எடுத்துக்கொண்டு விடுவேன்; உங்கள் பட்ஜெட் எப்படியோ, என்னவோ, ஏதோ?” என்பார்கள்.

சில சமயங்களில் “வரவர இந்த ஒன்பது கெஜம் புடவையைக் கையாள்வதே கஷ்டமாக உள்ளது. உடம்பில் நீட்டி முழக்கிக்கட்டுவதோ, அவிழ்ப்பதோ, துவைப்பதோ, அலசுவதோ, உலர்த்துவதோ, மடித்து வைப்பதோ செய்வதற்குள் போதும்போதும் என்றாகிவிடுகிறது. பேசாமல் எப்போதுமே இந்த சிறுசுகளைப்போல நாமும் நைட்டியில், காத்தாட இருந்து விடலாம் போல உள்ளது” என்பார்கள்.

அவர்களைக் கடைக்குக் கூப்பிடாமல் நாங்கள் மட்டுமே புடவை எடுக்கப்போனாலோ, “உள்ளூரிலேயே இருக்கும் என்னையும் ஒரு மரியாதைக்காகவாவது கடைக்கு வாங்கோன்னு கூப்பிடனும்னு தோணலையா உங்களுக்கு” என்பார்கள்.  மொத்தத்தில் இப்படி என்றால் அப்படி என்றும், அப்படி என்றால் இப்படி என்றும் கூறும் சுபாவம் உள்ளவர்கள்.

பலவித யோசனைகள், மண்டைக்குடைசல்களுக்குப்பின், ஒருவழியாக நாங்கள் மட்டுமே ஜவுளிக்கடைக்குப் போவதென முடிவெடுத்து, புறப்பட்டும் விட்டோம்.

தங்கக்கலரில் அரக்கு பார்டர், அரக்குக்கலரில் பச்சை பார்டர், புட்டா போட்டது, புட்டா போடாத ப்ளைன் புடவை, வெந்தயக்கலர், வெங்காயக்கலர், ராமர் கலர், மயில்கழுத்து இரட்டைக்கலர், தலைப்பு பூராவும் ஜரிகை அது இதுன்னு பட்டுப்புடவைகள் பலரகங்களில் போடப்பட்டன. மூவாயிரம் முதல் முப்பதாயிரம் வரை விலைகளில் பல தினுசுகள், பல டிசைன்கள்.

 

 

 

   

 

அப்பாவும் அம்மாவும் நெடுநேரம் யோசித்து, ட்யூப் லைட் வெளிச்சத்திலும், வெளியே வெயில் வெளிச்சத்திலும் கலர்களைப்பார்த்து, திருப்திப்பட்டு, ஒரு நவாப்பழக்கலர் பட்டுப்புடவையை, நல்ல பச்சைக்கலரில் பட்டையான பெரிய ஜரிகை பார்டராகவும், ஒரு வித்யாசமான தலைப்பாகவும் தேர்ந்தெடுத்து கடைக்காரரை விட்டு பிரித்துக் காண்பிக்கச்சொல்லி வாங்கிக்கொண்டார்கள்.

ஒருவேளை சம்பந்தி அம்மாளுக்கு திருப்தி இல்லாமல் இருந்தால் வந்து வேறு புடவை மாற்றிச்செல்கிறோம் என்று கடை முதலாளியிடம் கேட்டுக்கொண்டனர். புடவை கசங்காமலும், மடிப்புக்கலையாமலும், பில்லுடன், நான்கு நாட்களுக்குள் வந்தால் மாற்றிக்கொள்ளலாம் என்று கடைக்காரரும் உத்தரவாதம் கொடுத்ததில் என் அம்மாவுக்கு ஒரு நிம்மதி. 

அம்மாவும், அப்பாவும் தாங்கள் எடுத்துள்ள பட்டுப்புடவைக்கு மேட்ச் ஆக ரவிக்கைத்துணி எடுக்க அந்தக்கடையின் வேறு பகுதிக்குச் சென்றார்கள். நான் மட்டும் சற்று நேரம் அங்கேயே உட்கார்ந்து கொண்டேன்.

தொடரும்

    

 

அதே கடையில் வேறு ஒரு பக்கம் இருந்த புடவைகளை ஒருசில மாமிகள் புரட்டிக்கொண்டிருப்பதை கவனித்த நான், அவ்விடம் சென்றேன்.

அங்கே ஒரு மடிசார்புடவை மாமி மற்றொரு மாமியிடம், ”வரவர இந்தப்பட்டுப் புடவைகளைக் கண்டாலே பத்தி[பற்றி]க்கொண்டு வருகிறது; வெய்யில் காலத்தில் ஒரேயடியாக வியர்வை வழிந்து, கசகசன்னு ஆகி, எப்படா அவிழ்த்துவிட்டு வேறு சாதா புடவை கட்டுவோம்னு ஆகி விடுகிறது; சுலபமாக பாத் ரூம் கூட போய் வரமுடிவதில்லை; விலையும் ரொம்ப ஜாஸ்தியா இருக்கு; ஒரு தடவைக்கட்டி அவிழ்த்தால் கசங்கிப்போய் இஸ்திரி போட வேண்டியதுள்ளது. வருஷத்துல நாலு நாள் கூட கட்டிக்க மாட்டோம். சுளையா எட்டாயிரம், பத்தாயிரம்னு கொடுக்க வேண்டியிருக்கு” என்று புலம்பிக்கொண்டிருந்தது என் காதில் விழுந்தது. 

அந்த அம்மா என் அத்தை-கம்-மாமியார் வயதை ஒத்த மாமியாக இருந்ததால் அவர்கள் அருகில் சென்றேன். சில்க் காட்டான் என்று கூறப்பட்ட நாலு புடவைகளைப் புரட்டிப்புரட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். 

அந்தப்புடவைகள் எல்லாம் மிகவும் நன்றாகவே இருந்தன. வழவழப்பாகவும், பளபளப்பாகவும், மினுமினுப்பாகவும், அதிக கனமில்லாமல் லைட்-வெயிட் ஆகவும், அடக்கமாகவும், அழகாகவும் இருந்தன.    விலையும் கிட்டத்தட்ட பட்டுப்புடவை போலவே இருந்தன.

 

 

”இவை லேட்டஸ்ட் ரன்னிங் ப்ளெளஸ் என்ற பெயரில் புடவையின் உள்பக்கமாக, மேட்ச் ரவிக்கைத்துணியுடன் கூடிய ஒன்பது கெஜப்புடவைகள். ப்ளெளஸ் பிட் புடவைத்தலைப்பில் இல்லாமல் உள்பக்கமாக இருப்பதில் ஒரு செளகர்யம்; 

சாதாரண தேகவாகு உள்ளவர்கள், அதைத்தனியே கிழித்து ரவிக்கையாகத் தைத்துக்கொள்ளலாம். சற்றே ரெட்டைநாடியாக, வஞ்சகமின்றி வளர்ந்த, வாளிப்பான தேகம் உடையவர்கள், ரன்னிங் ப்ளெளஸ் துணியை கிழிக்காமல் அப்படியே தாராளமாக புடவையாகக் கட்டிக்கொள்ளலாம்;  

அத்தகைய முரட்டுசைஸ் பேர்வழிகள் மட்டும், ரவிக்கைக்கு தனியே துணியெடுத்து தைத்துக்கொள்ளலாம்” என்று அந்தக்கடையின் விற்பனையாளர் அந்த மாமியிடம் விளக்கிக்கொண்டிருந்தார்.  

என்னைப்பார்த்த அந்த மாமி “அம்மாடி, கண்ணு .... என் ராஜாத்தி .... இந்த நாலு புடவைகளில் என் உடம்புக்கு எது நன்றாக இருக்கும்னு நீ சொல்லேன்” என்றார்கள். 

”எல்லாமே சூப்பராகத்தான் இருக்கு மாமி, இந்தப்பொடிக்கலர் புடவை உங்கள் சிவத்த உடம்புக் கலருக்கு எடுப்பாக இருக்கும் போல எனக்குத் தோன்றுகிறது” என்று சொன்னேன். 

அவர்களும், ”நீ ... ராஜாத்தி போல எப்போவும் நன்னா இருப்பேடி ... என் கண்ணே” என்று சொல்லி என் கன்னம் இரண்டையும் தன் இரு கைகளாலும் வழித்து தன் தலையில் விரல்களை சொடுக்குப்போட்டுக் கொண்டார்கள். 

”எனக்கு எதை எடுப்பதுன்னு ஒரே குழப்பமாக இருந்தது, நல்ல சமயத்தில் வந்து பளிச்சுன்னு தெளிவாகச் சொல்லிவிட்டாய்” என்று சந்தோஷமாகச் சொல்லிவிட்டு, நான் சொன்ன அதையே எடுத்துக்கொண்டு பில் போடப்போனார்கள்.

எனக்குத் தாலிகட்டி என்னை மனைவியாக்கிக் கொள்ளத்துடிப்புடன் உள்ள எங்காளு .... என்னை மிகவும் செல்லமாக ‘ராஜாத்தி’ என்றே இப்போதெல்லாம் அழைத்துக் கொஞ்சி வருகிறார். அவர் அவ்வாறு என்னை அழைக்கும் போதெல்லாம் எனக்குள் ஜில்லுன்னு ஒருவித கிளுகிளுப்பு ஏற்பட்டு ஒரே மகிழ்ச்சியாகி விடுகிறது. 

அதுபோலவே அகஸ்மாத்தாக ‘ராஜாத்தி’ என்று இந்த மாமியும் இப்போது என்னைப்பார்த்துச் சொன்னது எனக்கு மிகவும் ஆச்சர்யமாக இருந்தது. இதனால் என் மனம் இப்போதும் ஜில்லிட்டுப்போனது.

மீதி மூன்று சில்க் காட்டன் புடவைகளில் பளபளப்பாக மிகவும் ஜோராக வயலெட் கலரில் ஆங்காங்கே உடம்பெல்லாம் புட்டா போட்டதும்,  தங்கக்கலரில் பார்டரும் ஜரிகையுமாக, தகதகன்னு மின்னிய வண்ணம், அருமையாக இருந்த வெயிட்லெஸ் புடவைகளில் ஒன்றை நான் எனக்கு வாங்கிக்கொண்டு பில் போடச்சொன்னேன். 

என் அம்மா, அப்பா எடுத்த பட்டுப்புடவையுடன், இதையும் தனியே வாங்கிக்கொண்டு கடையை விட்டுப்புறப்பட்டோம்.

வீட்டுக்குப்போகும் வழியில், என் அத்தையும் வருங்கால மாமியாருமான அவர்கள் வீட்டில் புடவையைக் காட்டிவிட்டுப்போய் விடலாம் என்று, என் அம்மா, அங்கிருந்த பிள்ளையாரை வேண்டிக்கொண்டே சொன்னாள். 

அதன்படியே சரி என்று சம்மதித்த நாங்கள் அதற்கடுத்த ஆயத்த வேலைகளில் இறங்கினோம். அதாவது சம்பந்தியம்மாளைப் பார்க்கப் போகும்போது வெறும் கையுடன் போகமுடியுமா என்ன! 

அங்கிருந்த பழக்கடைக்குப்போய் ஆப்பிள், ஆரஞ்சு, செவ்வாழைப்பழம், மாம்பழம் முதலியவற்றை வாங்கிக்கொண்டு, கொஞ்சம் தள்ளியிருந்த பூக்கடைக்குப்போய் குண்டு மல்லிகைச்சரம் ஒரு பந்து பார்ஸல் வாங்கிக் கொண்டோம். எனக்கும் என் அம்மாவுக்கும் முல்லைப்பூ வாங்கி தலையில் சூடிக்கொண்டோம். 

 

 

 

”ஜில்லுனு ஆளுக்கு ஒரு ஐஸ் கிரீம் சாப்பிட்டுவிட்டுப் போகலாமே” என்று, அம்மாவையும் அப்பாவையும் அருகில் இருந்த ஐஸ்கிரீம் கடைக்கு அழைத்தேன்.

 

அப்பா, அம்மாவைப்பார்த்தார். அம்மா என்னைப்பார்த்தாள். பிறகு சொன்னாள் “நீயும் அப்பாவும் வேண்டுமானால் போய் ஐஸ் கிரீம் சாப்பிடுங்கோ, நான் இப்போ வரக்கூடிய மனநிலையில் இல்லை” என்றாள். 

அம்மாவின் ஒரே கவலை இந்தப்புடவையை என் அத்தை நிராகரிக்காமல் பிடிச்சுருக்கு என்று சொல்லணும் .... அதுவே நிறைய ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டது போலத்தான் என் அம்மாவுக்கு இருக்கும்.  

”சரி....ம்மா, இப்போ முதலில் நாம் நேராக அத்தை வீட்டுக்குப் போவோம்; பிறகு நம் வீட்டுக்குப்போகும் போது நாம் எல்லோருமே சேர்ந்து ஐஸ்கிரீம் சாப்பிடுவோம், ஓ.கே. யா?“ என்றேன்.  சிரித்துக்கொண்டே தலையை ஆட்டினாள் அம்மா.   

நேராக அத்தை வீட்டுக்கு ஆட்டோவில் பயணம் ஆனோம். அத்தை வீட்டில் நுழைந்ததும், ஹால் சோபாவில் அமர்ந்தபடியே எங்களை வரவேற்ற  அத்தையின் காலடியில் தரையில் என் அம்மா அமர்ந்து கொண்டாள்.  

என் அம்மா நாத்தனாருக்கு சமமாக சோபாவில் அமர மாட்டாள். அவ்வளவு பயம் கலந்த மரியாதை. அப்படியே ஆரம்பத்திலிருந்து தன்னைப் பழக்கப் படுத்திக்கொண்டு விட்டவள். இனி மாற்றுவது கஷ்டம். கேட்டால் ’ஜில்லுனு தரையிலே உட்காரத்தான் எனக்குப்பிடிச்சிருக்கு’ என்பாள்.  

மெதுவாக பட்டுப்புடவையை எடுத்து, அத்தையிடம்  அம்மா பெளவ்யமாகக் நீட்டினாள் -  காட்டினாள்.

அவர்கள் வீட்டுக்குள் நுழைந்ததுமே தண்ணீர் குடிக்கச்செல்வது போல சமையல் ரூமுக்குள் நான் போய் விட்டேன். கதவு இடுக்கு வழியாக அவர்கள் பேசிக்கொள்வதை நான் கேட்டுக்கொண்டு நின்றேன். 

என் அத்தை அந்தப்பட்டுப்புடவை விஷயமாக என்ன அபிப்ராயம் சொல்லுவார்களோ, என என் அம்மாவின் நெஞ்சு, மரத்திலிருந்து கீழே விழுந்த அணில்குட்டி போல,  என்னமாய்த் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் என்பதைக் கற்பனை செய்துகொண்டு, உள்ளுக்குள் சிரித்துக்கொண்டேன்.

  

”நன்னா இருக்கே”  என்று சொல்லிக்கொண்டே புடவையைக் கையில் வாங்கிக்கொண்டு, அதில் போட்டிருந்த விலையை முதலில் நோட்டமிட்டார்கள் என் அத்தை.

“எனக்கு எதற்கு இவ்வளவு விலைபோட்டு பட்டுப்புடவை வாங்கணும்? ஏதோ சில்க் காட்டன்னு இப்போ சொல்றாளே!, அது போதாதோ?; என் பிள்ளையாண்டானும் தனியா அவன் வீதத்துக்கு ஒரு பட்டுப்புடவையே எடுத்திருக்கிறான்;

ஆனா ஒன்னு, நீ வாங்கியிருக்கும் இது, நான் இதுவரை கட்டிக்காத கலராயிருக்கு. சில்க் காட்டன் வாங்கிக்கட்டணும்னு தான் ஒரு ஆசை. பரவாயில்லை. வாங்கினது வாங்கிட்டேள். திரும்பப்போய் மாத்திண்டு வர வேண்டாம் “ என்றார்கள்.  

இதைக்கேட்டதும் என் அம்மாவுக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது.

அம்மா ஓடிப்போய் ஒரு பெரிய தாம்பாளத்தை எடுத்து வந்து பழங்கள், புஷ்பங்களை அதில் அடுக்கி  என் அத்தையின் [தன் நாத்தனாரின்] கைகளில் கொடுத்துவிட்டு அவர்களை என் அப்பாவுடன் சேர்ந்து நமஸ்கரித்துக்கொண்டாள்.

அவர்கள் எல்லோருக்கும் ஜில் வாட்டர் எடுத்துக்கொண்டு, என் அத்தை முன் ஆஜரானேன்.

நான் வாங்கிவந்த சில்க் காட்டன் புடவையை பையிலிருந்து வெளியே எடுத்து என் அத்தையிடம் கொடுத்தேன்.

“இது ஏதுடீ இன்னொரு புடவை?” என்று என் அம்மா என்னைப்பார்த்து ஆச்சர்யமாகக் கேட்டாள். நான் ஏற்கனவே சொல்லிக்கொடுத்தபடி சரியாகவே என் அம்மா நடித்து விட்டதில் எனக்கும் உள்ளூர சந்தோஷம் தான்.

“அத்தை உடம்புக்கு கட்டிண்டா ரொம்ப நன்னா இருக்கும் என்று நான் தான் தனியாக ஒன்று எடுத்து வந்தேன்” என்றேன்.

  

பிரித்துப்பார்த்த என் அத்தைக்கு வாயெல்லாம் பல்லாக ஒரே சந்தோஷம். “இதை......இதை.....இதைத்தான் நான் எதிர்பார்த்தேன், ஆசைப்பட்டேன்” என்றார்கள்.

”உங்களுக்கு இது ரொம்பப்பிடிக்கும்னு நான் எதிர்பார்த்தேன், அத்தை; அதனால்தான் இந்தக்குறிப்பிட்ட புடவையை நான் செலெக்ட் பண்ணிண்டு வந்தேன். என் டேஸ்ட்டும், உங்க டேஸ்டும் ஒன்னாவே இருக்கு பாருங்கோ” என்றேன்.

இதைக்கேட்டதும் நிஜமாலுமே சந்தோஷப்பட்ட என் அத்தை  “ஆனால், எனக்கு ஏதாவது ஒரு புடவை மட்டும் போதுமே” என்றார்கள்.

“உங்கள் பிள்ளை எடுத்துக்கொடுத்ததை கல்யாணத்தின் போது கட்டிக்கோங்கோ; அம்மா எடுத்த இந்தப்புடவையை முதல் நாள் மாப்பிள்ளை அழைப்பின் போது கட்டிக்கோங்கோ; நான் எடுத்த இந்த சில்க் காட்டனை நலங்கு நடக்கும்போது சாயங்காலமாக கட்டிக்கோங்கோ” என்று சொல்லிவிட்டு, அத்தையை நானும் நமஸ்காரம் செய்தேன்.

நான் இவ்வாறு சொன்னதில் அத்தையின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. முகத்தில் எந்தவிதக்கோபமும் இல்லாமல் ”நன்னா இரு மகராஜியா” என்று வாழ்த்திவிட்டு, “இருந்து எல்லோரும் டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டுத்தான் போகணும்” என்று எங்கள் மூவருக்கும் உத்தரவு போட்டுவிட்டு, சமையல் அறையை நோக்கி துள்ளிச்சென்றார்கள். 

நானும் என் தாயைப்பார்த்து புன்னகை செய்தபடி கண் சிமிட்டிவிட்டு, கூடமாட அத்தைக்கு உபகாரம் செய்ய சமையல்கட்டுக்குள் நுழைந்தேன்.

என் தாயும் தந்தையும் “இவள் இனி பிழைத்துக்கொள்வாள்; நாம் இவளைப்பற்றிய கவலையில்லாமல் இருக்கலாம்” என்ற நினைப்புடன் ஒருவித அர்தபுஷ்டியுடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துப் புன்னகை செய்து கொண்டதை என்னால் நன்றாகவே உணர முடிந்தது.

சற்று நேரத்தில் நெய்யில் வறுத்த முந்திரி, ஏலக்காய் மணத்துடன் கேசரி கிளறும் வாசனை எங்கள் எல்லோருடைய மனதையும் ரம்யமானதொரு சூழலுக்கு கொண்டு சென்றது.  

 

அதை அடுத்து சூடான பஜ்ஜிகள் ..... சுவையான கெட்டிச்சட்னி .. நுரையுடன் நல்ல ஸ்ட்ராங்க் காஃபி  என அனைத்தும் தயாராகி நாங்கள் நால்வரும் சேர்ந்தே சாப்பிட்டோம். 

ஐந்தாவது காஃபியை எங்க ஆள் ஆபீஸ் விட்டு வந்ததும் குடிக்கட்டும் என ஒரு குட்டி ஃப்ளாஸ்க்கில் சூடாக ஊற்றி வைத்து விட்டேன். இந்த என் முன் ஏற்பாட்டை கவனித்த என் அத்தைக்கும் ஒரே சந்தோஷமாகி விட்டது. உதட்டில் ஓர் சிறிய புன்னகையுடன் என் தோளைத்தட்டி பாராட்டினார்கள். 

 

 

என் அத்தையைப்போல ஒரு நல்லவங்க இந்த உலகில் வேறு யாரும் இருப்பாங்களா? என்று நானே எனக்குள் மகிழ்ந்து கொண்டேன். 

”என்னயிருந்தாலும் அவர்கள் என்னோட நாளைய மாமியாராச்சே! அவர்களை விட்டுக்கொடுப்பேனா என்ன? ”

oooooOooooo

VGK-28 

வாய் விட்டுச் சிரித்தால் .. !

சிறுகதை விமர்சனப்போட்டி முடிவுகள்

வழக்கம்போல் 

நாளை சனி / ஞாயிறு / திங்களுக்குள்

வெளியிடப்படும்.

 

 

காணத்தவறாதீர்கள்.

ஒவ்வொருவாரப் போட்டிகளிலும்

கலந்துகொள்ள மறவாதீர்கள்.

என்றும் அன்புடன் தங்கள்

வை.கோபாலகிருஷ்ணன்