இப்பொழுது திருப்தியா கோபு சார்?..

 VGK-37  

 சிறப்பு விமர்சனம்   

எங்கெங்கும்... 

எப்போதும்... 

என்னோடு... !

கதைக்கான இணைப்பு:

http://gopu1949.blogspot.in/2014/09/vgk-37.html

விமர்சனதாரர்கள் யாருடனும் 

போட்டி போடாததோர் விமர்சனம் !

விலைமதிப்பிட முடியாத 

அரிய பெரிய பொக்கிஷங்களை 

PRICELESS எனச்சொல்வார்கள்.

அதுபோல இந்த அழகிய 

விமர்சனத்தை

PRIZELESS  

என நாமும் சொல்வோமா ?

அன்புடன் கோபு [VGK]

இப்பொழுது திருப்தியா கோபு சார்?..

ஒரு வரிக் கதையை ஊதிப் பெரிதாக்குவது என்பது  கதாசிரியருக்கு கைவந்த கலை.

பல கதைகளில் அந்த ஒரு வரி ஒப்பற்ற வரியாக இருக்கும்.  இருந்தாலும் ஊதிப் பெரிதாக்கும் இடிபாடுகளுக்கிடையே அந்த ஒரு வரி சிக்கி அமுங்கிக் கிடக்கும்.  கதையை வாசிக்கும் வாக்கில் அந்த வைர வரியை லேசில் கண்டு கொள்ள முடியாது. ஆனால் அது எப்படியோ தெரியவில்லை, கதையில் இவராகச் சொல்லித் தெரிய வைக்க மாட்டாரே தவிர அந்த அவசியமில்லாமலேயே கதையின் முடிவில் கதையின் ஜீவனான அந்த வைர வரியை நம்மால் உணர்ந்து கொள்ள முடியும்.  இது தான் கதைகள் எழுதுவதில் இவரின் சாமர்த்தியம்.   

இந்தக் கதையிலும் அப்படித்தான்.  

கதைக்கான ஆரம்ப வரியை இங்கே ஆரம்பிக்கலாம் என்று குத்து மதிப்பாக ஓரிடத்தில் கதையை ஆரம்பித்து விடுகிறார்.  அவ்வளவு தான்; லகான் இழந்த குதிரை போல எழுதுவதெல்லாம் எழுத எடுத்துக் கொண்ட கதையில் நுழைந்து கொண்டு மனம் போன  போக்கில் போய்க்கொண்டே இருக்கிறது.

   

இந்தக் கதையில் கூட அப்படித்தான்; கதையின் நாயகனாக தன்னை வரித்துக் கொண்ட கதாசிரியரின் 'தன்னை'ப் பற்றிய வர்ணனைகளே கதையின்  ஆரம்பப் பெரும் பகுதியைச் சாப்பிட்டு விடுகிறது.   மருத்துவரின்  பரிந்துரைப்படி நடைப்பயிற்சிக்கான காரணம், தன் உடல் எடை மிகவும் அதிகம் என்று சொல்ல ஆரம்பித்தவர், அரிசி சாத சாப்பாட்டை விட  டிபன் ஐட்டங்களிலும் நொறுக்குத் தீனியிலும் தனக்கு விருப்பம்  அதிகம் என்று சொல்ல வந்ததோடு விட்டிருக்கலாம். என்னன்ன தனக்கு மிகவும் பிடிக்கும் என்று அடுக்க ஆரம்பித்து ஒவ்வொன்றாக பட்டியலிடும்  பொழுது--- சேவை (இடியாப்பம்) தட்டை (எள்ளடை) என்று அடைப்புக்குறிக்குள் அடைத்து வேறே--  இவரது பட்டியலுக்கும் இந்த கதைக்கும் ஏதாவது சம்பந்தம் இருக்கும் என்று நினைப்பு நீடித்தால் ஏமாந்து போக வேண்டியது தான்.   கதாசிரியருக்கும் வாசிப்போருக்கு இந்தப் பட்டியலைத் தெரிவிப்பது தான் கதையை ஆரம்பித்த ஜோரில் கதையம்சத்தை விட முக்கியமாகிப் போவது தான் கதை பிதுங்கக் காரணமாகிறது.

'சிறுகதையில் வார்த்தை சிக்கனம் மிக மிக  முக்கியம்.  எழுதும் ஒவ்வொரு வரியும் அந்த சின்னஞ்சிறு கதையோடு இணைந்து போகும் மாயாஜாலம் இங்கு நிகழ வேண்டும்.  சிலந்தி வலை போல கதையின் மைய வட்டத்தோடு ஒவ்வொரு வரி இழையும் இழுத்துக் கட்டி பின்னப் பட்டிருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் ஒவ்வொரு பகுதியும் துண்டு துண்டாகி சிறுகதை தன் கட்டுக்கோப்பை நழுவ விட்டுத் தனித்தனியாய்  தொங்கும் உணர்வு வாசகருக்கு ஏற்படுவதை தவிர்க்க முடியாது போய்விடும்'--   என்று இளம் வயதிலிருந்தே கதைகள் எழுதப் பழக நேர்ந்ததினால் கிடைத்த பாடங்கள் இப்பொழுது சரியான நேரத்தில் நினைவுக்கு வருகின்றன..

இப்படியான போக்கில் போகும் கதை இவர் 'வாக்கிங்' என்கிற பெயரில் நடக்க ஆரம்பித்ததும்  தானும் லேசாக நகர ஆரம்பிக்கிறது.  பூட்டிய ஒரு வீட்டுத் திண்ணையில் கைத்தடியுடன் உட்கார்ந்திருக்கும் ஒரு பெரியவரை இவர் பார்த்தவுடன் இந்தச் சிறுகதையும் இந்த இடத்திலிருந்து தான் ஆரம்பிக்கக்கிறதோ என்கிற உணர்வையும் ஏற்படுத்துகிறது.  

இவரும் அந்த வீட்டு ஒட்டுத் திண்ணையில் பெரியவரின் பக்கத்தில் கைக்குட்டையால் ஒரு தட்டு தட்டி விட்டு உட்கார்ந்தவுடனேயே கதாசிரியருக்கே வாய்த்த அவரின் யதார்த்த இயல்பான எழுத்து நடை புது ரத்த பாய்ச்சலுடனான துள்ளலில் மிளிர்கிறது.  "நீங்க  பிராமணர் தானே?" என்று அந்த பெரியவர் கேட்க, பாரதியாரின் 'ஜாதிகள் இல்லையடி  பாப்பா'வை இவர் நினைவு கூர்ந்து பெரியவருக்குச் சொல்ல, ஒரு விவகாரக் கதை ஆரம்பித்த ஜோரில் கதை நாணில் பூட்டிய அம்பாகிறது..  

அந்த இடுக்கிலும் இவர் கேட்காமலேயே அந்த 88 வயது பெரியவர் தன் ஜாதியைப்  பற்றிச் சொன்னதாக பட்டும் படாமலும் வரும் ஒரு வரி. அடுத்த நாலைந்து வரிகளுக்குள் இந்த 'பிராமணரா' சொற்பிரயோகமே திரும்பத் திரும்ப வெவ்வேறு விதங்களில் புரண்டு வரும் பொழுது பாரதியாரின் வரிகளைத் தொடர்ந்து வைத்த குறி உற்சாகமூட்டினாலும் கதையம்சத்தை சரியாகக் கொண்டு போக வேண்டுமே என்கிற எதிர்பார்ப்பும் கலையம்சமும் அதில் இருக்க வேண்டுமே என்கிற ஆவலும் கிளர்ந்தெழுந்து மனசும் கதையும் ஒன்றில் ஒன்றாகப் படிகின்றன.

மிகச் சரியாக வாய்த்த இந்த சந்தர்ப்பத்தில் தான்  பெரியவர் யார் என்று இவர் தெரிந்து கொள்வதின் மூலமாக அந்தப்  பெரியவரை, பெரியவரின் குடும்ப சூழ்நிலையை  நமக்கும் அறிமுகப்படுத்துகிறார்.  ரோடில் சைக்கிள் ஃப்ரேமில் இளநீர் கட்டிச் செல்லும் வியாபாரியை அழைத்து பெரியவருக்கும் தனக்கும் இளநீர் வெட்டச் சொல்லி வாங்கிய இளநீரை பெரியவர் அருந்துகையில் மனம் மகிழ்கிறார்.  இளநீர் அருந்திய புத்துணர்ச்சியில் தன்னை வாஞ்சையுடன் பார்த்த பெரியவரின் கண்களில் தவழ்ந்த நன்றியை மெளன பாஷையாய் சொன்னது அற்புதம்.  இந்த ஒரு காட்சியை இந்தக் கதை முடிந்ததும் நினைத்துப் பார்க்கையில் கண்கள் கலங்குகின்றன. 

வாழ நேர்ந்த வாழ்க்கையில் எதெது எதற்காக நடக்கிறது என்பதே தெரியவில்லை.  தருபவர் யார் பெறுபவர் யார் என்பதே தெரியாத பொழுது எதற்காக பெறுவதும் தருவதும் நிகழ்கின்றன என்பது கூட அவற்றுடனான நமது நேரடி சம்பந்தத்திற்கான தாத்பரியத்தை நம்மால் தெரிந்து கொள்ள முடியாதபடி நடக்கின்றன.  ஒருகால் பின்னால் நடக்கும் நடப்புகளின் பின்புலமாய் நம்மால் நடந்தவற்றை பொருத்திப் பார்க்கும் சிந்தனை வாய்க்கும் பொழுது அயர்ந்து போய் நெகிழ வேண்டியிருக்கிறது. 

ஒவ்வொன்றும் நடக்க நடக்க உந்தித் தள்ளிய வேகத்தில் அதில் நாம் பங்கு கொள்கிறோம் அல்லது அசட்டையாய் பங்கு  கொள்ளாமல் போகிறோம் என்பதே நமக்கு விதிக்கப்பட்ட வேலையாகிப் போகிறதோ என்கிற எண்ணமே மிஞ்சும் பொழுது யார் யாருக்கெல்லாம் எப்படி எப்படி சந்தர்ப்பங்கள் அமைகின்றன, அவற்றை எந்தளவுக்கு நாம் உபயோகப்படுத்திக் கொள்கிறோம் என்பதே புரியாத புதிராக இருக்கிறது. உபயோகப்படுத்திக் கொள்வதற்கும் கொள்ளாமைக்கும் கூட காரணம் இருக்கலாம் என்கிற ரீதியில் சிந்தனை ஓடினால்  அது இதையும் விட பெரும் புதிர்.

இந்தக் கதையில் அந்தப் பெரியவருக்கு இவர் இளநீர் வாங்கி அருந்தக் கொடுத்தது இந்தக் கதையைப் பொருத்த மட்டில் பெரிய விஷயம். ரொம்ப இயல்பாய் அந்தக் காரியம் நடப்பது போலத் தோன்றினாலும் வாங்கிக் கொடுத்து மகிழ்ந்த மனசின் உயர்வைச் சொல்ல வேண்டும். எந்தக் காரணத்திற்காக இந்தக் காரியம் நடந்தது என்கிற நினைப்பைத் தாண்டி நடந்த அந்த காரியம் மிகப்  பெரும் வீச்சை இந்தக் கதையில் கொண்டிருக்கிறது. அந்த நேரத்தில் அது நடக்காது போயிருந்தால், அடுத்து வந்த சில நாட்களில் இவர் நினைத்திருந்திருந்தாலும் அப்படி ஒரு காரியம் நிகழ்ந்து இவரும் மகிழ கொடுத்து வைத்திருக்க மாட்டார் என்பதை கொஞ்சமே எண்ணிப் பார்க்க மனம்  துணுக்குறுகிறது.

அடுத்தடுத்து வரும் கதைக்காட்சிகள் கதை நிகழ்வுகளாய் ஊர்ந்த ஒரு மெளன ஊர்வலம்.   வார்த்தைகள் நகர்வில் கதாசிரியரின் நெகிழ்ச்சி நம்மையும் பற்றிக் கொள்கிறது.

பெரியவரின் கைத்தடி இவருக்கு வந்து சேர்ந்த விதம் ரொம்பவும் அர்த்த பூர்வமானது.  நேரடியாக அவரிடமிருந்து இவருக்கு என்று நிகழ்வதற்கு வாய்ப்பு அற்றுப் போகும் போதும் கூட நண்பரின்  நினைவுப் பரிசாக வந்து சேர்கிறது.  இவர் கேட்டு வாங்கியது தான்;  இருப்பினும் அதைக் கேட்டுப் பெற வேண்டும் என்கிற எண்ணம் அந்த சூழ்நிலையில் மனசில் தோன்றி அந்தப் பெரியவரே கொடுத்த மாதிரி அது வந்து சேர்கிறது என்பது தான் ஆச்சரியம். பெரியவரின் உள்ளங்கை பதிந்த அந்த கைத்தடி இவர் உள்ளங்கை பற்ற. பெரியவரின்  நினைவில் அவரும் தன் கூட நடந்து வருகிறார் என்கிற தோழமை உணர்வில் இவரின் நடைப்பயிற்சிக்கு உந்து சக்தியாக.

யார் வீட்டுத் திண்ணையோ அது!   இந்த இருவரின் முதலும் கடைசியுமான சந்திப்பு அந்த வீட்டுத் திண்ணையில் தான் நிகழ்ந்தது என்பதை வைத்து அர்த்தமுள்ள நிலைக்களனாக அந்தத் திண்ணை இவருக்கும் ஆகிறது.  ஒரு நாளின் சில மணி நேரம் ரொம்பவும் குறைச்சலான நேரம் தான்.  இரண்டு மனம் நெருங்கிக் குதூகலிக்க அந்த குறைந்த நேரமே போதும் போலிருக்கு.   அன்றி ஜென்ம பரியந்த உறவொன்றின் தொடர்புப் பிணைப்போ?.. 88 வயது வரை பார்க்காது திடும்மெனப் பார்த்துப் பேசிக் களித்த சந்தோஷத்தில் இந்த ஒரு சந்திப்புக்காகவே காத்திருந்து அது நிறைவேறிய நிறைவுடன் இந்தப் பிறவி பந்தம் பூர்த்தியாகிப் போய்ச் சேர்ந்த உயிரோ அது?...

இந்த மாதிரியான நினைப்புகள்  கூட ஒரு லெளகீக வாழ்க்கையில் சுவடுகள் பதிக்கலாம்.  நண்பரின் அருகாமையை  மறக்க முடியாமல் வாய்ப்பு கிடைக்கும் பொழுதெல்லாம் இவர் நண்பரின் வீட்டுக்குச் சென்று நிகழ்வுலகில் அவர் நினைவுகளை மீட்டெடுப்பதாகக் காட்டியிருக்கலாம்; அப்படியான ஒரு தருணத்தில் அந்தப்  பெரியவரின் பேரக் குழந்தைகள் கைத்தடியுடன் இவர் வீட்டு வாசல்புறம்  நிற்பதைப்  பார்த்து, "ஐ, தாத்தா வந்தாச்சு!" என்று மகிழ்வதாகக் காட்டியிருக்கலாம். இவருக்கும் தாத்தா வயசு தான்.  நண்பரின் பேரக்குழந்தைகளுக்கும் தாத்தாவாவது, குழந்தைகளுக்காவது அந்தத் தாத்தாவின் இடத்தை இந்த தாத்தா இட்டு நிரப்புவது, மஹாகவியின் அந்தக் கவிதையை நடைமுறை வாழ்க்கையில் அனுபவித்து மகிழ்ந்த மாதிரியும் இருந்திருக்கும்.

இப்பொழுது இந்தக் கதை எதற்காக எழுதப்பட்டிருக்கலாம் என்பதைப் பார்க்கலாம்..

1. நடைப்பயிற்சியின் முக்கியத்துவத்தைச் சொல்வதற்கா?

2. பாரதியாரின் கவிதை வரிகளை பிரதானமாக எடுத்துக் கொண்டு அதை நிலைநாட்ட கதையுருவில் மேற்கொண்ட முயற்சியா?

3. முதன் முதலாக சந்தித்து மனம் விட்டுப்  பழகிய நண்பரை அடுத்து வந்த நான்கு நாட்களுக்குள் பறிகொடுத்த அதிர்ச்சியை பகிர்ந்து கொண்டதா?

4. வெகு சாதாரணமான பார்வையில் இளநீர் கொடுத்து கைத்தடி பெற்ற கதையா?.

எனக்கென்னவோ அந்த இரண்டாம் கருத்தை விரித்துச் சொல்ல நினைத்தது தான் கதை ரூபம் கொண்டிருக்கும் என்று தோன்றுகிறது.  'ஜாதிகள் இல்லையடி பாப்பா'   என்கிற பாரதியின்  ஒப்பற்ற வரிகள் இந்தக் கதையில் வந்தது வெறும் பேச்சு சுவாரஸ்யத்திற்காக என்று குறைத்து மதிப்பீடு கொள்ளலாகாது. பாரதியின் இந்த வரிகளைத் தொடர்ந்த இருவரின் கருத்துப் பகிர்தல்கள் இருவரிடையேயான ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்ட ஆழ்ந்த உணர்வு கலந்த நட்பாக மலர்ந்திருக்கிறது.   இது தான் இந்தக் கதையின் விசேஷம்.  சந்தித்துக் கொண்ட இருவரும் என்ன பேசினார்கள் என்பதை அவரவர் புரிந்தலுக்கு விட்டு விட்டு கதையில் அவர்கள் பேசிக் களித்ததை ஒளித்து வைத்தது இந்தக் கதையின் உன்னதமான எழுத்துச் சிறப்பு. 

எழுத்தாளனுக்கும் அந்த எழுத்தை அனுபவித்து வாசிக்கும் வாசகனுக்கும் இடையே அந்த எழுத்து விளைவிக்கும் ஸ்தூலமான உறவு சம்பந்தப்பட்ட பிணைப்பொன்று உண்டு.   நேரடியாக ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்வது போலவே இங்கும் எழுத்தாளனுக்கும் வாசகனுக்கும் எழுத்து இணைப்புப் பாலமாக இருந்து வாசகனின் எண்ணங்களோடு  எழுத்தாளன் தன் எண்ணங்களைக் கலக்கும்  அற்புத நிகழ்வு ஒன்று இங்கே நிகழ்தலாகிறது. எழுத்தும் வாசிப்பும் என்பது இரு மனம் கலக்கும் வித்தைக் களம்.  இருவர் எண்ணங்களும் மாறுபடும் பொழுது மெளனமாக இங்கு ஒரு யுத்தமும் நிகழலாம். 

எழுதுகிறவன் தன் அனுபவ எண்ண அதிர்வுகளை எழுத்தாக்கி வாசகர் மனசில் ஊடுருவுகிறான்.  இருவரின் அனுபவமும் ஒன்றாய் இருக்கும் பொழுது அல்லது வாசகன் அனுபவ பூர்வமாக அந்த எழுத்தை ரசிக்கும் பேறு வாய்க்கும் பொழுது பரவசம் கொள்கிறான்.. இந்த பரவசத்தையோ யுத்தத்தையோ வாசகனிடத்து ஏற்படுத்துகிற சக்தி எழுத்தாளனின் எழுத்துக்கும் இருக்க வேண்டும்.  வாசகனும் இந்த பரவசத்தைத் துய்க்க ஏங்க வேண்டும். யுத்தத்திற்கும் தயாராக இருக்க வேண்டும். பரவசத்தைத் தொடர்ந்த பேரின்பமோ, யுத்தத்தைத் தொடர்ந்த வசீகர ஆக்கிரமிப்போ எதுவாக இருந்தாலும் அதை விளைவித்த எழுத்தாளனின் எழுத்தின் மீதான ப்ரியமாக மலரும். வாசகனின் இந்தப்  ப்ரியத்தை தன் எழுத்துக்குப்  பெறுவது தான் எழுத்தாளனின் இலட்சியமாகும்.  எழுதுவது என்பதே அந்த ப்ரியத்தை வென்று எடுப்பதற்கான போராட்டம் தான்.

இந்த பரவசம் அல்லது யுத்தம்  தன்னில் விளைந்த நேர்த்தியை இன்னொருவருக்கு எடுத்துச் சொல்வதே விமரிசனம் என்று கூடச் சொல்லலாம்.

  

ஜாதியைப் பற்றிச் சொல்லும் பொழுது, 'ஆதியில் இருந்ததல்ல அது, பாதியில் வந்தது' என்பார்கள் பெரியோர்.  கோபு சாரின் இந்த முழுக் கதையையும் படித்து முடிக்கும் பொழுது  பாதியில் வந்ததாயினும் பேராசான் திருவள்ளுவரின் குறள் நெறி நிழலில் அந்த நீதியும் பளிச்சிடும் பொழுது வாழ்க்கையே ரொம்பவும் அர்த்த பூர்வமாகிறது.

அந்தணர் என்போர் அறவோர் எவ்வுயிர்க்கும்

செந்தண்மை  பூண்டு ஒழுகலான்.

ஆஹா!  எவ்வுயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டு  ஒழுகும் அறவோர் எல்லோருமே அந்தணர் என்று எவ்வளவு விசாலமான விளக்கம்?...

ஓ!  சமூக பழக்க வழக்கங்களின் பின்னணியில் பிராமணர் என்று அடையாளப்படுத்தப்பட்ட ஒருவர் அந்தணரான கதையிதுவோ?....

இந்த மாதிரி மன உணர்வுகள் விகசிக்கும் கதைகளுக்கு ஜனரஞ்சகமான சினிமா பாட்டு சாயலில் தலைப்புகளை வைக்காமல் ஆழமான அர்த்தம் ஊடாடிய தலைப்பொன்றை வைத்திருத்திருக்கலாம் என்று நினைப்பதையும் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை.

  

 

    

ரொம்ப  நாட்களாக 'என் கதை ஒன்றிற்கு நீங்களும் விமரிசனம் எழுதித் தர வேண்டும்' என்று கோபு சார் என்னைக் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தார்.

நடுவர் யாரென்று நண்பர்களுக்குத்  தெரியட்டும், அப்புறம்  பார்க்கலாம் என்று நானும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்.  இப்பொழுது நடுவர் இவரென்று தெரிந்து விட்ட பிறகு மறுபடியும் அந்தக் கோரிக்கை மறக்காமல் அவரிடமிருந்து வெளிப்பட்டது. 

விமர்சனப்  போட்டிக்கான கதை தான் இது.  இருப்பினும் விமரிசகர்கள் மத்தியில் நடுவரின் பார்வையில் இந்தக் கதையை வைப்பதில் தவறில்லை என்கிற காரணத்தினால் கோபு சாரின்  ஆவலைப் பூர்த்தி செய்திருக்கிறேன்.  இந்த மாதிரியான வேறுபட்ட விமரிசனப் பார்வைகள் விமரிசகர்களுக்கும் எவ்விதத்திலாவது உதவியாய் இருந்தால் எனக்கும் மகிழ்ச்சியே.                                                                                          

--- நடுவர்

=============================

    

Respected Dear Sir,

நமஸ்காரங்கள். வணக்கம்.

வழக்கமாக விமர்சகர்களின் விமர்சனங்களைத் தான் நான் தங்களுக்கு அனுப்புவது வழக்கம். இந்தத் தடவை அவற்றை நான் அனுப்பும் முன்பே உங்கள் விமர்சனத்தை எனக்கு அனுப்பி வைத்திருந்தது மகிழ்ச்சியில் என்னைத் திக்கு முக்காட வைத்தது.

தங்களின் விமர்சனத்தை ரஸித்துப்படித்து மகிழ்ந்து இன்புற்றேன். தன்யனானேன். 

என்னை மிகவும் கவர்ந்த வரிகள்:

நேரடியாக ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்வது போலவே இங்கும் எழுத்தாளனுக்கும் வாசகனுக்கும் எழுத்து இணைப்புப் பாலமாக இருந்து வாசகனின் எண்ணங்களோடு  எழுத்தாளன் தன் எண்ணங்களைக் கலக்கும்  அற்புத நிகழ்வு ஒன்று இங்கே நிகழ்தலாகிறது.

எழுத்தும் வாசிப்பும் என்பது இரு மனம் கலக்கும் வித்தைக் களம். இருவர் எண்ணங்களும் மாறுபடும் பொழுது மெளனமாக இங்கு ஒரு யுத்தமும் நிகழலாம். 



எழுதுகிறவன் தன் அனுபவ எண்ண அதிர்வுகளை எழுத்தாக்கி வாசகர் மனசில் ஊடுருவுகிறான். 

இருவரின் அனுபவமும் ஒன்றாய் இருக்கும் பொழுது அல்லது வாசகன் அனுபவ பூர்வமாக அந்த எழுத்தை ரசிக்கும் பேறு வாய்க்கும் பொழுது பரவசம் கொள்கிறான்.. 

இந்தப் பரவசத்தை வாசகனிடத்து ஏற்படுத்துகிற சக்தி எழுத்தாளனின் எழுத்துக்கும் இருக்க வேண்டும்.  வாசகனும் இந்த பரவசத்தைத் துய்க்க ஏங்க வேண்டும்.

 EXACTLY !  :)

இந்த பரவசம் அல்லது யுத்தம்  தன்னில் விளைந்த நேர்த்தியை இன்னொருவருக்கு எடுத்துச் சொல்வதே விமரிசனம் என்று கூடச் சொல்லலாம்.

 EXCELLENT NARRATION, Sir !! 

 SIMPLY SUPERB !!!  :) 

குறைகள் + நிறைகள் + மிகவும் பயனுள்ள ஆலோசனைகள் என அனைத்தையுமே, கதாசிரியருக்கும், வாசகர்களுக்கும், விமர்சனதாரர்களுக்கும் மனதில் பசுமரத்தாணிபோல பதியுமாறு வெகு அழகோ அழகாகத் தங்களுக்கே உரிய தனிப்பாணியில் சொல்லியுள்ளீர்கள். மிக்க மகிழ்ச்சியாக உள்ளது.

என் மனம் நிறைந்த இனிய அன்பு நன்றிகள்.

பிரியமுள்ள கோபு

     

நினைவூட்டுகிறோம்

இந்த வார விமர்சனப்போட்டிக்கான சிறுகதை

’VGK-39 ... மாமியார்’

இணைப்பு:

http://gopu1949.blogspot.in/2014/10/vgk-39.html

சிறுகதைக்கான விமர்சனங்கள்

வந்து சேரவேண்டிய இறுதி நாள்

16.10.2014

வரும் வியாழக்கிழமை

இந்திய நேரம் 

இரவு 8 மணிக்குள் மட்டுமே !

 

போட்டிகளில் கலந்துகொள்ள

இன்னும் தங்களுக்கு 

இரண்டே இரண்டு

வாய்ப்புகள் மட்டுமே உள்ளன

என்பது நினைவிருக்கட்டும் !! 

என்றும் அன்புடன் தங்கள்
வை. கோபாலகிருஷ்ணன்