காலம் மாறிப்போச்சு !
[ சிறுகதை பகுதி 1 of 2]
By வை. கோபாலகிருஷ்ணன்
விநாயகர் தான் என் இஷ்ட தெய்வம். எனக்கு இப்போது 60 வயதுகள் முடிந்து விட்டது. அப்போது எனக்கு ஏழு அல்லது எட்டு வயது இருக்கும். என் வீட்டருகில் களிமண்ணைக் குழைத்து விநாயகர் சிலைகளை அச்சில் வடித்து விநாயக சதுர்த்திக்கு ஒரு வாரம் முன்பே விற்பனைக்குத் தயாராக வைப்பார்கள். நிறைய கலைஞர்கள் மலைமலையாக குழைத்த களிமண்ணுடன் வரிசையாக தெருவோரம் அமர்ந்திருப்பார்கள். மிகவும் கலை நுணுக்கத்துடன் பல சைஸ்களில் விநாயகரை வடிவமைத்து வரிசையாக அடுக்கிக்கொண்டே போவார்கள்.
ஒரு அணா முதல் நான்கு அணா வரை (ஒரு ரூபாய்க்கு 16 அணா - ஒரு அணா என்பது ஆறேகால் பைசாவுக்கு சமம் - நான்கு அணா என்றால் 25 பைசா) பலவித சைஸ்களில் விநாயகர் கிடைப்பார். மிகச்சிறிய பிள்ளையார் ஒரு அணா. முரட்டு சைஸ் பிள்ளையார் நாலு அணா. ’விலை மதிப்பில்லாத அந்த பிள்ளையாருக்கு ஒரு விலையா’ என நான் ஆச்சர்யப்பட்டதுண்டு.
நாம் தரும் அந்த விலை, அந்த விநாயகருக்கு இல்லை என்பதையும், அதை நமக்காக வடிவமைத்துத்தரும் ஏழைத்தொழிலாளிகளின் உற்சாகமான உழைப்பிற்கே அந்த விலை என்பதையும் எனக்கு வயதாக வயதாக உணர்ந்து கொள்ள முடிந்தது.
என் அந்த சிறிய வயதில், களிமண்ணை வைத்து அழகாக அச்சில் விநாயகரை வரவழைக்கும் அவர்களின் திறமையைப் பல மணி நேரம் அவர்கள் அருகிலேயே நின்று பார்த்து நான் வியந்ததுண்டு.
என் அப்பா சாங்ஷன் செய்யும் ஒரணா அல்லது ஒண்ணரை அணா நாணயத்தை எடுத்துக்கொண்டு என் வீட்டு பூஜைக்குப் பிள்ளையார் வாங்க கோலம் போடப்பட்ட ஒரு பலகையை எடுத்துக்கொண்டு, சேதாரம் எதுவும் இல்லாத ஓரளவு நல்ல பினிஷிங் உள்ள சற்று நிதான சைஸ் விநாயகரை பேரம் பேசி சர்வ ஜாக்கிரதையாக உடையாமல் வாங்கி வருவேன்.
அப்போதெல்லாம் எந்த சாமான்கள் வாங்கினாலும், கொசுறு கொஞ்சம் வாங்கி வருவோம். மளிகைக்கடைகளில் சாமான்கள் வாங்கும் போது கடைக்காரரே பொட்டுக்கடலை கொஞ்சம் கொசுறாக (இன்றைய இலவச இணைப்பு போல) தருவார்.
அதுபோலவே விநாயகர் வாங்கிவரும்போது கொசுறாக கொஞ்சம் ஈரப்பதமுள்ள களிமண் கேட்டு வாங்கி வருவதுண்டு. பலகையில் அமர்ந்துள்ள விநாயகர் ஆடாமல் அசையாமல் இருக்க அந்த ஈரக்களிமண்ணை (கொசுறை) அண்டக்கொடுப்பதுண்டு. அச்சில் வார்த்த விநாயகர் சிலையில் ஏதும் விரிசலோ வெடிப்போ ஏற்பட்டால் அந்தக் கொசுறுக் களிமண்ணை தண்ணீர் கலந்து ஆங்காங்கே ‘டச்-அப்’ செய்யவும் அது உதவும்.
பூஜை முடிந்த ஓரிரு நாட்களில் அந்த விநாயகரை நதியிலோ, குளத்திலோ, கிணற்றிலோ போட்டுவிடச் சொல்லுவார்கள். எனக்கு அழுகையே வந்துவிடும். நம்மைக்காக்கும் கடவுளை நாம் காக்க வேண்டாமா? அவரை நீரில் மூழ்கடிக்கலாமா? என்பது என் சந்தேகம். ஆனால் யாரும் என் சந்தேகத்தைத் தீர்த்து வைக்காமல் “அது தான் சாஸ்திரம், அது தான் சம்ப்ரதாயம். நீ நாங்கள் சொன்னதை மட்டும் செய்” என்று சொல்லி என் வாயை அடைத்து விடுவார்கள்.
நாளடைவில் கலர் கலராக விநாயகர் சிலைகள் வரத்தொடங்கின. ஆரம்ப காலத்தில் ஒரே கலராக நீலம் அல்லது ரோஸ் கலரில் விநாயகர் விற்பனைக்கு வந்தார். அதன் பிறகு மல்டி கலர்களில் ஆயில் பெயிண்ட் அடித்து அழகிய பட்டுப்புடவைகள் போல ஜொலிக்கும் விநாயகர்கள் விற்பனைக்கு வரத்தொடங்கின.
பார்க்கவே வெகு அழகாக இருக்கும். எனக்கு அந்த மல்டி கலர் பிள்ளையாரில் ஒன்று வாங்க வேண்டும் என்று வெகு நாட்களாக ஆசை இருந்தது. களிமண் பிள்ளையாரைவிட கலர் பிள்ளையார் பல மடங்கு விலை அதிகம் இருந்ததாலும், அதனை வாங்கித்தர என் தந்தைக்கு பட்ஜெட் பற்றாக்குறையாக இருந்ததாலும், என் ஆசை அந்த நாட்களில் நிராசையாகவே போய் விட்டது.
ஆயிரம் கலர் பிள்ளையார்கள் விற்பனைக்கு வந்தாலும், களிமண்ணால் வடித்த (ப்ளாக் + ஒயிட்) பிள்ளையார் தான் அபிஷேகத்திற்கும் பூஜைக்கும் வைத்து வழிபட சாஸ்திரப்படி சிறந்தது என ஒரே போடாகப் போட்டு, என்னை சமாதானப் படுத்தி விட்டனர், என் பெற்றோர்கள்.
ஆனால் வசதியுள்ள என் வயது சிறுவர்களும் நண்பர்களும் விதவிதமான கலர் பிள்ளையார்களுடன் விளையாட வந்தபோது என் மனம் மட்டும் வருந்தியது உண்டு.
ஒரு நாள் விநாயகச் சதுர்த்திக்கு முதல் நாளே என் மாமனார் வீட்டுக்குச் செல்ல நேர்ந்தது. அது ஒரு குக்கிராமம். அருகில் விநாயகர் சிலை செய்து விற்கும் எந்த ஒரு அறிகுறியும் தென்படவில்லை. அவ்வாறு எதுவும் வாங்கி வர வேண்டுமென்றால் பல மைல் தொலைவில் உள்ள தாலூகா பஜாருக்குப்போய் வரவேண்டுமாம்.
விநாயகர் பொம்மை இல்லாமல் எப்படி பூஜை செய்வீர்கள் என்று என் மனைவியிடம் வினா எழுப்பினேன். “அதெல்லாம், வாய்க்காலுக்கு குளிக்கப் போயிருக்கும் உங்கள் மாமனார் வரும்போது களிமண்ணுடன் தான் வருவார்; வந்ததும் அவரே ஜோராகப் பிள்ளையார் பிடித்து விடுவார், பாருங்கள்” என்றாள்.
இதைக்கேட்டதும் எனக்கு மிகவும் ஆச்சார்யமாகப்போய் விட்டது. ”பிள்ளையார் செய்யும் அச்சு உங்கள் வீட்டிலேயே உள்ளதா” என அப்பாவித்தனமாகக் கேட்டு விட்டேன். இதைக்கேட்ட அவள் களுக்கென்று சிரித்து விட்டாள்.
அதற்குள் என் மாமனார் தன் ஈர காசித்துண்டில் களிமண்ணுடன் வாசலில் வந்து நின்று, தொப்பென்று அதை வாசல் திண்ணையில் வீசிவிட்டு, தானும் திண்ணையில் அமர்ந்தார். வேறு ஒரு ஈர வஸ்த்திரத்தில் அருகம்புல்லும், வெள்ளெருக்குப்பூக்களும், மாவிலையும் வேறு சில புஷ்பங்களும் பறித்து வந்திருந்தார்.
நான் அவர் பிள்ளையார் பிடிக்கப்போவதை ஆவலுடன் காண அவர் அருகில் அமரப்போனேன்.
“மாப்பிள்ளை! நீர் பல் துலக்கினீரா, ஸ்நானம் செய்தீரா, மடியா, விழுப்பா; எப்படியிருந்தாலும் என் மீது பட்டு விடாதீர்கள்” என்று சொல்லி என்னை ஒரு விதக்கடுப்புடன் முறைத்துப்பார்த்தார்.
வாய்க்கால் வரை நடந்தே போய், ஸ்நானம் செய்துவிட்டு, உடம்பு பூராவும் பட்டைபட்டையாக விபூதியை குழைத்து இட்டுக்கொண்டு சிவப்பழமாக, ஈர வஸ்த்திரங்களுடன் பிள்ளையார் பூஜைக்கான ஏற்பாடுகளை செய்யப்போகும் அவர் சொல்லுவதும் நியாயம் தான் என்று உணர்ந்த நான், குளியல் முடித்துவிட்டு வர கொல்லைப்புற கிணற்றடிக்குக் கிளம்பினேன்.
கொல்லைப்புற கோட்டை அடுப்பில் குப்பை சத்தைகளையும், மரக்குச்சிகளையும் திணித்து ஒரே புகையுடன் வெந்நீர் போட்டுக்கொண்டிருந்த என் மாமியார், என்னவளிடம் “மாப்பிள்ளை குளிக்க சூடாக ஒரு அடுக்கு வெந்நீர் கொண்டுபோய்க் கொடுடீ” என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.
குளித்து முடித்து விபூதிப்பட்டைகளுடன் நான் வாசலுக்கு வருவதற்குள், என் மாமனார், அந்தக் கிராமத்து வீட்டு நடு ஹாலில் ஒரு ஓரமாக அமர்ந்து பூஜை செய்யத் தயாராகிவிட்டார்.
மாமனாரால் களிமண்ணால் செய்யப்பட்ட விநாயகரை ஆவலுடன் நோக்கினேன். அதில் ஒரு அழகு இல்லை. ஆனால் ஒரு வித அமைப்பு மட்டுமே இருந்தது.
சாத்துக்குடி அளவுக்கு ஒரு களிமண் உருண்டை. அது தான் தொந்தியாம். அதன் மேல் எலுமிச்சம்பழம் அளவுக்கு ஒரு சிறிய உருண்டை. அதுதான் முகமாம். அதன் மேல் தீபாவளிக்கலசம் போன்று முக்கோண வடிவில் ஒரு களிமண் அமைப்பு. அது தான் கிரீடமாம். தொந்திக்குக்கீழே இருபுறமும் ஓவல் ஷேப்பில் இரு உருண்டைகள். அவை இரண்டும் கால்களாம். எலுமிச்சை உருண்டை முகத்திலிருந்து தொந்தி முடிவு வரை மண்புழு போல ஒரு களிமண் படரவிடப்பட்டிருந்தது. அது தும்பிக்கையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இருபுறமும் அதுபோல கைகளுக்கும், காதுகளுக்கும் ஏதேதோ அட்டாச்மெண்ட் கொடுத்திருந்தார். மொத்தத்தில் நான் எதிர்பார்த்த அழகான பிள்ளையாரை அங்கு காணோம்.
“என்ன மாமா! சொல்லியிருந்தால், ஊரிலிருந்து வரும்போது, நானே அழகாகஒரு பிள்ளையார் பொம்மை வாங்கி வந்திருப்பேனே” என்றேன்.
என்னைப்பார்த்து முறைத்த அவர், ”மாப்பிள்ளை, அனாவஸ்யமாகக் காசைக் களிமண்ணாக ஆக்கக்கூடாது. குளத்தில் ஸ்நானம் செய்துவிட்டு, மடியாக சுத்தமான ஈரக்களிமண் எடுத்து வந்து, அதில் நாமே விநாயகரை வடித்து பூஜிப்பதே சாஸ்திரப்படி சாலச் சிறந்தது” என்றார்.
என் இந்த மாமனாரை விட என் அப்பா எவ்வளவோ மேல் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.
அப்போதெல்லாம் எந்த சாமான்கள் வாங்கினாலும், கொசுறு கொஞ்சம் வாங்கி வருவோம். மளிகைக்கடைகளில் சாமான்கள் வாங்கும் போது கடைக்காரரே பொட்டுக்கடலை கொஞ்சம் கொசுறாக (இன்றைய இலவச இணைப்பு போல) தருவார்.
அதுபோலவே விநாயகர் வாங்கிவரும்போது கொசுறாக கொஞ்சம் ஈரப்பதமுள்ள களிமண் கேட்டு வாங்கி வருவதுண்டு. பலகையில் அமர்ந்துள்ள விநாயகர் ஆடாமல் அசையாமல் இருக்க அந்த ஈரக்களிமண்ணை (கொசுறை) அண்டக்கொடுப்பதுண்டு. அச்சில் வார்த்த விநாயகர் சிலையில் ஏதும் விரிசலோ வெடிப்போ ஏற்பட்டால் அந்தக் கொசுறுக் களிமண்ணை தண்ணீர் கலந்து ஆங்காங்கே ‘டச்-அப்’ செய்யவும் அது உதவும்.
பூஜை முடிந்த ஓரிரு நாட்களில் அந்த விநாயகரை நதியிலோ, குளத்திலோ, கிணற்றிலோ போட்டுவிடச் சொல்லுவார்கள். எனக்கு அழுகையே வந்துவிடும். நம்மைக்காக்கும் கடவுளை நாம் காக்க வேண்டாமா? அவரை நீரில் மூழ்கடிக்கலாமா? என்பது என் சந்தேகம். ஆனால் யாரும் என் சந்தேகத்தைத் தீர்த்து வைக்காமல் “அது தான் சாஸ்திரம், அது தான் சம்ப்ரதாயம். நீ நாங்கள் சொன்னதை மட்டும் செய்” என்று சொல்லி என் வாயை அடைத்து விடுவார்கள்.
நாளடைவில் கலர் கலராக விநாயகர் சிலைகள் வரத்தொடங்கின. ஆரம்ப காலத்தில் ஒரே கலராக நீலம் அல்லது ரோஸ் கலரில் விநாயகர் விற்பனைக்கு வந்தார். அதன் பிறகு மல்டி கலர்களில் ஆயில் பெயிண்ட் அடித்து அழகிய பட்டுப்புடவைகள் போல ஜொலிக்கும் விநாயகர்கள் விற்பனைக்கு வரத்தொடங்கின.
பார்க்கவே வெகு அழகாக இருக்கும். எனக்கு அந்த மல்டி கலர் பிள்ளையாரில் ஒன்று வாங்க வேண்டும் என்று வெகு நாட்களாக ஆசை இருந்தது. களிமண் பிள்ளையாரைவிட கலர் பிள்ளையார் பல மடங்கு விலை அதிகம் இருந்ததாலும், அதனை வாங்கித்தர என் தந்தைக்கு பட்ஜெட் பற்றாக்குறையாக இருந்ததாலும், என் ஆசை அந்த நாட்களில் நிராசையாகவே போய் விட்டது.
ஆயிரம் கலர் பிள்ளையார்கள் விற்பனைக்கு வந்தாலும், களிமண்ணால் வடித்த (ப்ளாக் + ஒயிட்) பிள்ளையார் தான் அபிஷேகத்திற்கும் பூஜைக்கும் வைத்து வழிபட சாஸ்திரப்படி சிறந்தது என ஒரே போடாகப் போட்டு, என்னை சமாதானப் படுத்தி விட்டனர், என் பெற்றோர்கள்.
ஆனால் வசதியுள்ள என் வயது சிறுவர்களும் நண்பர்களும் விதவிதமான கலர் பிள்ளையார்களுடன் விளையாட வந்தபோது என் மனம் மட்டும் வருந்தியது உண்டு.
ஒரு நாள் விநாயகச் சதுர்த்திக்கு முதல் நாளே என் மாமனார் வீட்டுக்குச் செல்ல நேர்ந்தது. அது ஒரு குக்கிராமம். அருகில் விநாயகர் சிலை செய்து விற்கும் எந்த ஒரு அறிகுறியும் தென்படவில்லை. அவ்வாறு எதுவும் வாங்கி வர வேண்டுமென்றால் பல மைல் தொலைவில் உள்ள தாலூகா பஜாருக்குப்போய் வரவேண்டுமாம்.
விநாயகர் பொம்மை இல்லாமல் எப்படி பூஜை செய்வீர்கள் என்று என் மனைவியிடம் வினா எழுப்பினேன். “அதெல்லாம், வாய்க்காலுக்கு குளிக்கப் போயிருக்கும் உங்கள் மாமனார் வரும்போது களிமண்ணுடன் தான் வருவார்; வந்ததும் அவரே ஜோராகப் பிள்ளையார் பிடித்து விடுவார், பாருங்கள்” என்றாள்.
இதைக்கேட்டதும் எனக்கு மிகவும் ஆச்சார்யமாகப்போய் விட்டது. ”பிள்ளையார் செய்யும் அச்சு உங்கள் வீட்டிலேயே உள்ளதா” என அப்பாவித்தனமாகக் கேட்டு விட்டேன். இதைக்கேட்ட அவள் களுக்கென்று சிரித்து விட்டாள்.
அதற்குள் என் மாமனார் தன் ஈர காசித்துண்டில் களிமண்ணுடன் வாசலில் வந்து நின்று, தொப்பென்று அதை வாசல் திண்ணையில் வீசிவிட்டு, தானும் திண்ணையில் அமர்ந்தார். வேறு ஒரு ஈர வஸ்த்திரத்தில் அருகம்புல்லும், வெள்ளெருக்குப்பூக்களும், மாவிலையும் வேறு சில புஷ்பங்களும் பறித்து வந்திருந்தார்.
நான் அவர் பிள்ளையார் பிடிக்கப்போவதை ஆவலுடன் காண அவர் அருகில் அமரப்போனேன்.
“மாப்பிள்ளை! நீர் பல் துலக்கினீரா, ஸ்நானம் செய்தீரா, மடியா, விழுப்பா; எப்படியிருந்தாலும் என் மீது பட்டு விடாதீர்கள்” என்று சொல்லி என்னை ஒரு விதக்கடுப்புடன் முறைத்துப்பார்த்தார்.
வாய்க்கால் வரை நடந்தே போய், ஸ்நானம் செய்துவிட்டு, உடம்பு பூராவும் பட்டைபட்டையாக விபூதியை குழைத்து இட்டுக்கொண்டு சிவப்பழமாக, ஈர வஸ்த்திரங்களுடன் பிள்ளையார் பூஜைக்கான ஏற்பாடுகளை செய்யப்போகும் அவர் சொல்லுவதும் நியாயம் தான் என்று உணர்ந்த நான், குளியல் முடித்துவிட்டு வர கொல்லைப்புற கிணற்றடிக்குக் கிளம்பினேன்.
கொல்லைப்புற கோட்டை அடுப்பில் குப்பை சத்தைகளையும், மரக்குச்சிகளையும் திணித்து ஒரே புகையுடன் வெந்நீர் போட்டுக்கொண்டிருந்த என் மாமியார், என்னவளிடம் “மாப்பிள்ளை குளிக்க சூடாக ஒரு அடுக்கு வெந்நீர் கொண்டுபோய்க் கொடுடீ” என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.
குளித்து முடித்து விபூதிப்பட்டைகளுடன் நான் வாசலுக்கு வருவதற்குள், என் மாமனார், அந்தக் கிராமத்து வீட்டு நடு ஹாலில் ஒரு ஓரமாக அமர்ந்து பூஜை செய்யத் தயாராகிவிட்டார்.
மாமனாரால் களிமண்ணால் செய்யப்பட்ட விநாயகரை ஆவலுடன் நோக்கினேன். அதில் ஒரு அழகு இல்லை. ஆனால் ஒரு வித அமைப்பு மட்டுமே இருந்தது.
சாத்துக்குடி அளவுக்கு ஒரு களிமண் உருண்டை. அது தான் தொந்தியாம். அதன் மேல் எலுமிச்சம்பழம் அளவுக்கு ஒரு சிறிய உருண்டை. அதுதான் முகமாம். அதன் மேல் தீபாவளிக்கலசம் போன்று முக்கோண வடிவில் ஒரு களிமண் அமைப்பு. அது தான் கிரீடமாம். தொந்திக்குக்கீழே இருபுறமும் ஓவல் ஷேப்பில் இரு உருண்டைகள். அவை இரண்டும் கால்களாம். எலுமிச்சை உருண்டை முகத்திலிருந்து தொந்தி முடிவு வரை மண்புழு போல ஒரு களிமண் படரவிடப்பட்டிருந்தது. அது தும்பிக்கையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இருபுறமும் அதுபோல கைகளுக்கும், காதுகளுக்கும் ஏதேதோ அட்டாச்மெண்ட் கொடுத்திருந்தார். மொத்தத்தில் நான் எதிர்பார்த்த அழகான பிள்ளையாரை அங்கு காணோம்.
“என்ன மாமா! சொல்லியிருந்தால், ஊரிலிருந்து வரும்போது, நானே அழகாகஒரு பிள்ளையார் பொம்மை வாங்கி வந்திருப்பேனே” என்றேன்.
என்னைப்பார்த்து முறைத்த அவர், ”மாப்பிள்ளை, அனாவஸ்யமாகக் காசைக் களிமண்ணாக ஆக்கக்கூடாது. குளத்தில் ஸ்நானம் செய்துவிட்டு, மடியாக சுத்தமான ஈரக்களிமண் எடுத்து வந்து, அதில் நாமே விநாயகரை வடித்து பூஜிப்பதே சாஸ்திரப்படி சாலச் சிறந்தது” என்றார்.
என் இந்த மாமனாரை விட என் அப்பா எவ்வளவோ மேல் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.
தொடரும்
