உனக்கே உனக்காக !

எனக்கே என்னைப் பார்த்தால் 

பிடிப்பதில்லை அப்போதெல்லாம்.

நிறைமாத கர்ப்பிணிபோல

எப்போதும் என் வயிறு

வேக நடைப் பயிற்சியுடன்

வேகத்தில் ஓடியும் விட்டேன்

மஃப்டியில் போலீஸோ 

என்று என்னை எண்ணி

எனக்கு முன்னே ஓடி 

ஒளிந்தனர் ஒருசிலர் ஒருநாள்.

நாடாத வைத்தியம் இல்லை, மனம் 

வாடாத நாட்களும் இல்லை.

காசு பணம் கரைந்ததேயன்றி, என்

தொந்தி மட்டும் கரையக்காணோம்

இஷ்ட தெய்வம் விநாயகரிடம்

இது பற்றி விண்ணப்பிக்க நான்

அவர் தனக்கும் இந்தத் தொந்திப் பிரச்சனையே எனத் துரத்தலானார், நொந்து போனேன்.

”பட்டினி கிட, விரதம் இரு” எனப்

படுத்தி வந்தனர் பார்த்தவர் என்னை.

”பணத்தொந்தி” எனப் பரிகசித்தனர்

ஒட்டிய வயிற்று எரிச்சலில் சிலரும்.

எதிலும் ஒரு பயனுமுண்டு தானே

உணர்ந்து கொண்டேன் நானும் இன்று.

பேரக்குழந்தை ஓடி வந்தான் 

செல்லமாகப் படுக்கவேண்டி

”தாத்தா, கதையொன்று 

சொல்ல வேணும்” என்றான்.

”பக்கத்து தலையணியில் 

படுத்துக்கோ சொல்வேன்” என்றேன்

”எதற்கு அந்தத் தலையணி” என்றே சொல்லி

என் தொந்தி மேல் தலையை வைத்தான்

ஒய்யாரமாகச் சாய்ந்தவாறே

உன்னிப்பாகக் கதையைக் கேட்டான்

உவகையுடன் நானும் சொன்னேன்

"என் தொந்தி என்றும் உனக்கே" என்று.

உணவே வா ..... உயிரே போ .....

சாப்பாட்டிற்கான தொடர்பதிவு இது!!

 

என்ற தலைப்பில் என் அன்பிற்குரிய திருமதி மனோ சுவாமிநாதன் அவர்கள்   [http://muthusidharal.blogspot.com/2011/03/blog-post_07.html] தனது “முத்துச்சிதறல்” என்ற வலைப்பூவில் பல நல்ல விஷயங்களை பகிர்ந்திருந்தார்கள். இதைப்படித்து முடித்த நான், இதில் சொல்லியிருப்பதெல்லாம் நமக்கு நடைமுறைக்கு ஒத்துவராத சமாசாரங்கள் என்று ஒதுங்க நினைத்தபோது, அவர்கள் கடைசியாக குறிப்பிட்டிருந்த விஷயம் என் கண்களில் பட்டு, எனக்குக் கண்ணீரை வரவழைத்தது.  நீங்களே படியுங்களேன்:

இந்தத் தொடர்பதிவிற்கு அன்புச் சகோதரர்கள் வை.கோபாலகிருஷ்ண‌ன், ஆரண்ய நிவாஸ் ராமமூர்த்தி‍, சகோதரிகள் லக்ஷ்மி, ராஜி இவர்களை அன்புடன் அழைக்கிறேன்.  

நீண்ட நாட்களாக மின்னஞ்சல் மூலம் தொடர்புகள் நீடித்து, நட்புடன் பழகி வந்த நானும் திருமதி மனோ சுவாமிநாதன் அவர்களும் ஒருவரையொருவர் நேரிடையாக சந்தித்துப்பேச எங்களுக்குள் ஒரு ஏற்பாடு செய்துகொண்டோம். சமீபத்தில் 20.02.2011 அன்று திருச்சியில் அந்த சந்திப்பும் இனிதே நிகழ்ந்தது.  

என்னை நேரில் சந்தித்த பிறகும் கூட, அவர்கள் என்னை இந்தத் தொடர்பதிவுக்கு அழைப்பு விடுத்திருப்பது என் போதாத காலமோ அல்லது அவர்கள் என் எழுத்துக்களின் மீது வைத்திருக்கும் ஏதோவொரு நம்பிக்கையோ எனக்கே ஒன்றும் புரியாத நிலையில், தாங்கள் இதுபோல செய்வது நியாயமா, மேடம்? என்றும் அவர்களையே கேட்டிருந்தேன். 

வை.கோபாலகிருஷ்ணன் said...

இது பற்றி எழுத என்னை அன்புடன் அழைத்துள்ளது (என்னை நேரில் நீங்கள் பார்த்தும் கூட) நியாயமா?

நான் எழுதினால் என்னைப் போல எப்படி ஒருவர் கண்டதைச் சாப்பிட்டு உடம்பைக் கெடுத்துக் கொள்ளாமல் இருப்பது என்று [எதிர்மறையாகத் தான்] மட்டுமே எழுதமுடியும் மேடம்.   பரவாயில்லையா ?

அதற்கு அவர்கள் அளித்துள்ள பதில்:

மனோ சாமிநாதன் said...

அன்புச் சகோதரர் வை.கோபாலகிருஷ்ணன்!

உருவத்தைப் பார்த்து எதையுமே மதிப்பிடக்கூடாது என்பது நிச்சயம் உங்களுக்கே தெரியும். அவரவர் அனுபவங்களும் சிறப்புக்களும்தான் முக்கியமானவை.

நிச்சயம் உங்கள் அனுபவங்கள் இந்த தொடர்பதிவு எழுதும்போது எங்களுக்கும் பலன் கொடுப்பவையாக அமையலாம்.. அவசியம் எழுதுங்கள்!

11 March 2011 08:21

வேறு வழியில்லாததால், இதோ, இப்போதே எழுத ஆரம்பித்துவிட்டேன்.  மொத்தத்தில் எனக்கு மட்டுமல்லாது, இதைப்படிக்கும் உங்களுக்கும் 

நேரம் சரியில்லையோ என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

நான் என் தாயின் கருவில் உருவானது முதல், என் தாய்க்கு 87 வயதாகி, அவர்கள் காலமானது வரை [1949-1997], நான் என் அம்மாவை விட்டு என்றும் பிரிந்தது இல்லை. எனக்கு என்ன பிடிக்கும், என்ன பிடிக்காது என்பது அவர்களுக்கு மட்டுமே நன்றாகத் தெரியும்.

என் அம்மா சமைத்தால் அவ்வளவு ஒரு மிகவும் ருசியாக இருக்கும்.  இந்த மல்லிகா பத்ரிநாத் டி.வி. யில் சொல்வது போல, வெவ்வேறு சமையல் குறிப்புக்களோ, டீ ஸ்பூன், டேபிள் ஸ்பூன், ஒரு கப், அரை கப் என்பதெல்லாம் ஒன்றுமே தெரியாதவள் என் தாய்.  கையளவும், கண்ணளவும் மட்டும் தான் அவங்களுக்கு.

குமுட்டி அடுப்பு, கரி அடுப்பு, கோட்டை அடுப்பு, மண் அடுப்பு, வெறும் செங்கல்கள் மட்டும் அடுக்கிய தற்காலிக அடுப்பு, ரம்பத்தூள் அடுப்பு, திரி ஸ்டவ், பம்ப் ஸ்டவ், தற்போதய கேஸ் அடுப்பு என அனைத்திலும், தன் வாழ்நாளில் சமையல் செய்தவர்கள். 

கரிக்கட்டை, சுள்ளிகள், குப்பைசத்தை, தேங்காய் நார், தென்னமட்டை,  விராட்டி, விறகுகள், மண்ணெண்ணெய், கேஸ் சிலிண்டர் போன்ற அனைத்து எரிபொருட்களுடனும் பழகியவர்கள்.

[என் பள்ளிப்படிப்பு முடியும் வரை, என் வீட்டுக்கு மின் இணைப்பே கிடையாது. சிம்னி, அரிக்கேன் லைட் (லாந்தர் விளக்கு), அகல் விளக்கு முதலியன மட்டும் தான்.  நான் படித்ததெல்லாம் பெரும்பாலும் தெருவிளக்கில் தான்.]   

விசிறி, ஊதுகுழல், புகையும் அடுப்பு, வியர்க்கும் உடம்பு, தகிக்கும் தணல் சூடு மட்டுமின்றி, கிராமத்தின் கொல்லைப்புற கிணறு, குளங்களிலிருந்து குடிநீர் கொண்டுவர வேண்டிய கஷ்டத்துடன், சமையலை டேஸ்ட் பார்க்க அடிக்கடி வருகை தரும் குரங்குகளையும், காக்கைகளையும் விரட்டியவாறே, கிராமத்தின் கொல்லைப்புறத்தில் சமைத்ததில் பல கஷ்டங்கள் அனுபவித்தவர்கள், என் தாயார்.  

தம்பாளம், சிப்பல், வெங்கல ஆப்பை, வெங்கலக்கரண்டி, ஜோடுதலை, அருக்கஞ்சட்டி, கோதாரிக்குண்டு, வெங்கலப்பானை, மாம்பழச்சொம்பு,ஈயச்சொம்பு, பருப்புகுண்டு, ஈயம் பூசிய பித்தளைப்பாத்திரங்கள் என ஆரம்பித்து எவர்சில்வர் பாத்திரங்கள், காப்பர் பாட்டம் பாத்திரங்கள், பிரஷர் குக்கர், பால் குக்கர் என அனைத்தையும் தன் வாழ்நாளில் கையாண்டு பார்த்தவர்கள்.  

முறம் (அரிசி புடைக்க), சல்லடை (மாவு சலிக்க), ஆப்புக்கூடு (கரண்டிகள் தொங்கவிட), அஞ்சறைப்பெட்டி (தாளிக்கும் சாமான்கள் போட்டு வைக்க), பீங்கான் ஜாடிகள் (ஊறுகாய், எண்ணெய் முதலியன வைக்க), மாக்கல் கெட்டி சட்டிகள் - கச்சிட்டி என அழைக்கப்படும் (சாதம், குழம்பு, ரசம், மோர் முதலியன வைக்க), மண் பானைகள் (புளி, மிளகாய் போட்டு வைக்கவும், குளுமையான குடிநீர் பாதுகாக்கவும்), மூக்கு வைத்த கெட்டில் (வெந்நீர் சுட வைக்க), அப்பளக்கல்+குழவி, இலப்பச்சட்டி (இரும்புச்சட்டி/வாணலி), தோசைக்கல், அடைக்கல், அரிவாமனை (காய்கள் நறுக்க), திருவளகா (தேங்காய்த்துருவ), வடிகூடை (வெந்த காய்கறிகள் நீர் வடிகட்ட), கடப்பாறை (மாவு இடிக்க), அரிவாள் (தேங்காய் உடைக்க, விறகு சீவ), உரிகோல் (மட்டைத்தேங்காயை உரிக்க), நிறைய ஓட்டைகள் உள்ள ஜாரணிக்கரண்டி (சுட்ட எண்ணெயிலிருந்து வடை போன்றவற்றை வடித்து வெளியே எடுக்க) இதுபோல பல உபகரணங்கள் அன்று எங்கள் வீட்டில் என் தாயாரால்,  எனக்குத்தெரிந்தே, உபயோகிக்கப்பட்டன.   


அம்மிக்குழவி, ஆட்டுக்கல்குழவி, அரிசி பொடியாக்கும் இயந்திரம், உரல் உலக்கை என ஆரம்பித்த அவள் வாழ்க்கை,  நான் என் 20 வயதில் உத்யோகத்திற்குப்போன பின்பு,  மிக்ஸி, கிரைண்டர், வாஷிங் மெஷின், கலர் டி.வி, ஃபிரிட்ஜ், வீட்டிலேயே டெலிபோன் தொடர்பு வரை அனைத்தையும் ஆசைதீர என் தாய் உபயோகிக்க, ஏதுவானது.  

இந்த ஈ.குக்,  எலெக்ட்ரிக் அடுப்பு, மைக்ரோ ஓவன், செல்போன், எல்லா ரூமுக்கும் ஏ.ஸி,  கம்ப்யூட்டர், இண்டெர்நெட், லாப்டாப் போன்ற மிக நவீன வசதிகளைத்தான் என்னால் அவர்களுக்கு அன்று செய்துதர முடியாமல் போனது. இப்போதும் நினைத்தாலும், அது ஒரு குறையாகவே உள்ளது.

என் முதல் 21 வயதுக்குள் ஒரே ஒரு நாள் மட்டும், என் தாயாருக்கு முழங்கையில், எலும்பு முறிவு ஏற்பட்டு, பெரிய தூளிபோல கட்டுப்போட்டிருந்ததால், அவர்கள் சொல்லிதந்த முறையில் சாதம், சாம்பார் முதலியன நானே தயார் செய்த ஞாபகம் உள்ளது.   அந்த சாம்பார் மிகவும் சூப்பராக இருந்ததாக என் அப்பாவே மிகவும் பாராட்டியதும் நல்ல ஞாபகம் உள்ளது.   அதன் பிறகு என் பெரிய அக்கா உதவிக்கு வந்து விட்டார்கள். எனவே 21 வயது வரை எனக்கு சமையல் செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏதும் இருந்ததில்லை.  நன்றாக சாப்பிடுவதோடு மட்டும் என் வேலை சரி.

பிறகு 22 வயதில் எனக்குத்திருமணம் ஆகி 18 வயதே ஆன மனைவி வந்து சேர்ந்தாள். வரும்போது சமையல் செய்வது பற்றி அதிக அனுபவம் இல்லாதவளாகவே இருந்தும், என் அம்மாவிடமிருந்து ஆசைஆசையாக அனைத்தையும் வெகு விரைவில் கற்றுக்கொண்டு,  மிகவும் ருசியாக சமையல் செய்து, சுடச்சுட பரிமாறி என்னையும், என் பெற்றோர்களையும் தனது அன்பு வலையில் சிக்க வைத்து, அசத்தி விட்டாள்.   

முன்பெல்லாம், என் அம்மா ஏதோ எனக்குப்பிடித்ததை ருசியாக செய்து வைப்பார்கள், நான் பள்ளியிலிருந்தோ, ஆபீஸிலிருந்தோ வந்ததும் சாப்பிடுவேன்.  அத்தோடு சரி.  

இப்போ என் மனைவியின் வருகைக்குப் பிறகு,  எதையுமே சூடாகத்தான் சாப்பிட வேண்டும் என்ற ஒரு புதுப்பழக்கத்தைக் கொண்டுவந்து என்னையும் அதற்கு அடிமையாக்கி விட்டாள்.   அதாவது கல்யாணம் ஆகும்வரை இல்லாதிருந்த ’சூடு---சுரணை’ என்பதை, சாப்பாடு விஷயத்தில் புதிதாக ஏற்படுத்தி விட்டாள்.  அதுவே இன்றுவரை தொடர்கிறது.   

இதுபோல 1972 முதல் 1997 வரை என் அம்மா + என் மனைவி இருவரும் மிகவும் ஒற்றுமையாக சமையல் செய்வதும், சுடச்சுட பரிமாறுவதுமாக இருந்ததில், எனக்கு எந்தப்பிரச்சனையும் இன்றி என் வண்டி ஓடலானது. 

1997 இல் என் தாயார் மறைந்தபோது எனக்கு 47 வயது,  மனைவியைத் தவிர 3 மகன்கள்.   மாதத்தில் ஒருசில நாட்கள் மட்டும் என் மனைவி ஓய்வெடுக்க வேண்டிய அந்த நாட்களில், நான் அவளுக்காகவும், என் மகன்களுக்காகவும் சமையல் அறையில் புகுந்து ஏதாவது செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம், என் வாழ்வில், முதன்முதலாக எனக்கு ஏற்பட்டது.   

பெரும்பாலும் அருகே உள்ள ஹோட்டல்களுக்கு என் மகன்களை அனுப்பி, எல்லோருக்குமாக டிபன் வாங்கி வரச்சொல்லிவிடுவேன் என்பது வேறு விஷயம்.  

இருப்பினும், மாதம் பூராவும், வாய்க்கு ருசியாக சுடச்சுட நமக்கு அன்னமிட்டவளுக்கு, நாம் ஏதாவது செய்து அசத்த வேண்டும் என்று, ஒரு வேகம் ஏற்பட்டது எனக்கு.  அதனால் ஒரு வேளையாவது வீட்டில் சமைக்க வேண்டும் என்று நினைத்து நான் கோதாவில் இறங்கியதுண்டு.

“உங்களுக்கு எதுக்கு வீண் சிரமம்” என்று என் மனைவியே என் மீது இரக்கப்பட்டு தடுத்தாலும், அவளிடம் அமர்ந்து ஒரு சில சமையல் குறிப்புகள் எழுதிக்கொண்டு, நானே சமையல் அறைக்குள் புகுந்து சமைத்திருக்கிறேன். அந்த என் சமையல், என் மனைவி சமைப்பதை விடவும் அருமையாக இருந்தது என்று என் மகன்கள், ஒரு சில சமயங்களில் என்னைப் பாராட்டியதும் உண்டு. 

இந்தக் காலக்கட்டத்தில், புதிதாக சமைக்கப்போன எனக்கு ஒருசில விசித்திரமான, என்றும் மறக்க முடியாத சம்பவங்களும் ஏற்பட்டதுண்டு.  அதில் ஒருசிலவற்றை மட்டும் இங்கு பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன்.

ஒரு நாள் பருப்பு மேலிட, பெருங்காய மணத்துடன்,  கமகமவென்ற A1 Quality சாம்பார் கொதிக்கிறது,  நான் சமையல் செய்யும் அடுப்பினில். சாம்பாரின் மேல்புறம் குஷியாக நீச்சல் அடித்தபடி இருந்தன நிறைய குண்டு முருங்கைக்காய் தான்கள்.

அந்த சாம்பார் நன்றாக கொதித்து வரும்போது, ஒரு கரண்டியால் கொஞ்சமாக எடுத்து,  நாலு சொட்டு வாயில் விட்டுப்பார்த்தால் தான் எல்லாம் அதாவது காரசாரமெல்லாம், உப்புஉரைப்பெல்லாம் சரியாக இருக்கா என்று தெரியவரும் என்ற எண்ணத்தில், செயலில் இறங்கினேன்.   

எங்கள் பரம்பரை வழக்கப்படி எதையும் உதட்டின் அருகில் வைத்து உறுஞ்சும் வழக்கம் கூடவே கூடாது. அதாவது எச்சில் செய்யக்கூடாது. காஃபி, டீ, குடிநீர் எதுவானாலும் தூக்கி உதட்டில் பட்டுவிடாதபடி உஷாராகவே சாப்பிடணும்.   

அதனால் கொஞ்சமாக சாம்பாருடன் கூடிய கரண்டியை நன்கு உயரமாக பிடித்துக்கொண்டு,வாயை நோக்கி நாலுசொட்டு விழுவது போல தலையை பின்புறமாக சாய்த்தபடி, கரண்டியை நான் கவிழ்க்க, சற்றே குறி தவறி, வாய்க்குள் போக வேண்டிய சுடச்சுட காரசாரமாக இருந்த அந்த சாம்பார், மூக்குத்துவாரத்தில் நுழைந்து விட, ஒரே கமறல், மூக்கெரிச்சல், கண்களில் ஜலம் வந்து, திக்கித்திணறிப்போய் விட்டேன் நான். அது அடங்குவதற்குள் போதும் போதும் என்று ஆகிவிட்டது எனக்கு.

இன்னொரு நாள், எண்ணெய், கடுகு, உளுத்தம்பருப்பு, வெந்தயம், பெருங்காயம், பொடிப்பொடியாக நறுக்கிய பச்சை மிளகாய், கத்தரியால் கட் செய்து வைத்திருந்த மிளகாய் வற்றல் என தாளித்துக்கொட்ட வேண்டிய பொருட்களை வரிசையாக Sequence-wise  தயார் நிலையில் வைத்துக்கொண்டு, வாணலியில் விட்டிருந்த சிறிய அளவினால் ஆன எண்ணெய் கொதிக்கும் போது,  நான் முதன்முதலாகக் கடுகைப் போட்டதும், அது ஏதோ ஈரமாக இருந்ததோ, அல்லது என்மேல் அதற்கு ஏதாவது கோபமோ என்னவோ, பட்பட்டென, வெடித்துச்சிதற ஆரம்பித்ததும்,  ஏதோ கேஸ்சிலிண்டரே வெடித்து விட்டது போல நான் அலறி அடித்து ஓடி வந்ததை, இப்போது நினைத்தாலும், ஒரே சிரிப்பு தான் வருகிறது எனக்கு.

அதே போல இன்னொரு சம்பவம்.   அடுப்பில் கெட்டியான அடைக்கல்லைப்போட்டு நன்றாக சூடேற்றினேன்.    நானே கஷ்டப்பட்டு அரைத்திருந்த A1 Quality கெட்டியான அடைமாவை, கொஞ்சமாக தண்ணீர் ஊற்றி அருகில் கொண்டு வந்து கரண்டியால் கிளறி விட்டு,  கொஞ்சம் இலகச்செய்தேன்.கரண்டியின் உதவியால் அழகாகப் பரவலாக அந்தக்கல்லில் மாவை ஊற்றினேன்.  வட்டவடிவமாகவும் ஆக்கிவிட்டேன்.அதன் வயிற்றின் நடுவில் தொப்புள் போல தோசைத்திருப்பியால் படம் வரைந்து கீறியும் விட்டுவிட்டேன்.  A1 Quality உருக்கிய நல்ல நெய்யை அடையின் தொப்புள் குழியில் ஊற்றிவிட்டேன். அதன் பிறகு அடையைச்சுற்றி பிரதக்ஷனமாகவும் பயபக்தியுடன் நிறைய நெய்யை ஊற்றி விட்டேன்.  லேசாக ஆங்காங்கே பொடிபொடியாக நறுக்கிய வெங்காயத்தூள்களையும் வேகும் அடை மீது அர்ச்சனை செய்து விட்டேன்.  அதன் பிறகு சிம்மில் இருந்த அடுப்பின் பர்னரைப் பெரியதாக எரியவிட்டேன்.  

சற்று நேரம் கழித்து, இன்னும் கொஞ்சம் நெய்யை அள்ளித்தெளித்தேன்.   சொர்ரென்ற சத்தத்துடன் மகிழ்ச்சி பொங்க அந்த அடை,  என்னைப்பார்த்து கண் சிமிட்டி சிரித்தது.   இவ்வளவு நிறைய நெய்யை நான் அதன் மேல் ஸ்வாகா செய்து விட்டேன் என்ற ஒரு மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் என நினைத்துக்கொண்டேன்.  

பிறகு ஒரு 5 நிமிடம் கழித்து, வலது கையில் வைத்திருந்த தோசைத்திருப்பியால் லேசாக ஆங்காங்கே சுற்றுவட்டாரத்தில் சற்றே நெம்பிவிட்டு,  இடது கையால் கெட்டியாக, உறுதியாக கிடுக்கியால் அடைக்கல்லையும் பிடித்துக்கொண்டு,  அடையை அப்படியே அலாக்காகத் தூக்கி, குப்புறப்படுக்க வைத்தேன்.   அடையில் ஏராளமாகவும், தாராளமாகவும் நான் ஊற்றிய நெய், சட்டையோ பனியனோ போடாமல் இருந்த என் தொந்தியை நோக்கி சூடாக தெளித்து விட்டத்தில் நான் குறியோமுறியோ என்று ஒரே கத்தாகக்கத்த, அக்கம்பக்கத்தவர் அனைவரும் என்னவோ ஏதோவென்று வந்து கூடிவிட்டனர். 

இவ்வாறெல்லாம் எனக்கு அவ்வப்போது ஏற்பட்ட பலவித அனுபவங்களில், மிகவும் பாதுகாப்பாக சமைப்பது எப்படி என்பதை,  நாளடைவில் நன்கு அறிந்து கொண்டேன்.

சமைப்பது கூட சுலபம் தான்.  குனிந்து நிமிர்ந்து பரிமாறுவது, எல்லா உணவுப் பொருட்களும் எல்லோருக்கும் கிடைக்கும் விதமாக பகிர்ந்து பரிமாறுவது, சாப்பிட்ட இடத்தை சாணி போட்டு மெழுகி எச்சில் இட்டு சுத்தப்படுத்துவது (இதுவும் எங்கள் வீட்டுப்பரம்பரை வழக்கம்.)பாத்திரங்களை ஒழித்து தேய்க்கப்போடுவது, பாத்திரம் தேய்ப்பது முதலியன எனக்கு மிகவும் கஷ்டமான காரியங்களாகத் தோன்றின.


அதுபோலவே பால் காய்ச்சி உறைஊற்றி தயிராக்கி, பால் பாத்திரம், தயிர் பாத்திரம், மோர் பாத்திரம், பழைய பால், புதுப்பால், புளிக்காத தயிர்/மோர், புளித்ததயிர்/மோர் என பார்த்துப்பார்த்து நிர்வகிப்பது போன்றவைகளுக்கும் ரொம்பவும் பொறுமையும் ஞாபகசக்தியும் வேண்டும்.  வீட்டில் வேறுயாரும் பெண்குழந்தைகள் இல்லாததால், பகிர்ந்து கொள்ள ஆள் இல்லாமல், எல்லா வேலைகளையும் நானே செய்யவேண்டியிருந்தது.   பையன்கள் காஃபி குடித்த டவரா, டம்ளர்களைக்கூட, சமையல் ரூம் சிங்கில் கொண்டுபோய் கழுவப்போட மாட்டார்கள்.  அவ்வளவு செல்லமாக அவர்களின் அம்மாவின் வளர்ப்பு. 


இதுபோன்ற நடைமுறை சிரமங்களை உணர்ந்த நான், அதன்பிறகு இது போன்ற விஷயங்களில் என் மனைவிக்கு அவ்வப்போது கொஞ்சம் உதவ ஆரம்பித்தேன். இன்றும் கூட காய்கறி நறுக்குவது என் வேலையாக வைத்துக்கொண்டுள்ளேன்.பாத்திரம் தேய்க்க தனியே ஒரு பெண்மணியை வேலைக்கு நியமித்து விட்டேன்.  

இதெல்லாம் 47 வயது முதல் 50 வயது வரை ஒரு நாலைந்து ஆண்டுகளுக்கு மட்டும் தான்.   அதன் பிறகு என் மகன்கள் ஒவ்வொருவருக்காக சற்றே இடைவெளியில், திருமணம் செய்து வைத்து விட்டதில் அடுத்தடுத்து 3 நாட்டுப்பெண்கள் (மருமகள்கள்) வந்து சேர்ந்து விட்டனர். அந்தப்புதுப் பெண்கள் தங்களுக்குள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு சமைக்கவும், பரிமாறவும் ஆரம்பித்ததில், என் மனைவிக்கே சற்று ஓய்வு கிடைத்ததில் , என்பாடு இன்னும் கஷ்டமே இல்லாமல், படுகுஷியாகிப் போனது.  

இப்போது மூத்த மருமகள் என் மூத்த பிள்ளையுடன் வெளிநாட்டில், 3 வது மருமகள் என் 3 வது மகனுடன் வெளி மாநிலத்தில்.  2 வது மகனும், 2 வது மருமகளும், எங்களுடனேயே உள்ளூரில் எங்கள் வீட்டிலேயே இருந்து வருகின்றனர்.   வருடம் ஓரிருமுறை அனைவரும் கூடுவார்கள். வீடே கலகலப்பாக, மகிழ்ச்சியாக மாறிவிடும்.    

இந்த இரண்டாவது மருமகளுக்கு என் தாயாரின் பெயரே அமைந்துள்ளது.  அவள் பொறுமையில் பூமா தேவி.  என் தாயார் போன்றும்,  என் மனைவி போன்றும் மிகவும் ருசியாக சமைப்பதில் மிகச்சிறந்து விளங்குகிறாள்.   எங்களின் பசியறிந்து, ருசியறிந்து வேளாவேளைக்கு சமைத்து பரிமாறும் அவளே எங்களுக்கு இன்றைய அன்னபூரணி.   ஒவ்வொரு வேளையும் சாப்பிட்டதும் அவளை எங்களின் வாய் பாராட்டும்!;  வயிறு வாழ்த்தும்!!.   

காய்கறிகளோ, மளிகை சாமான்களோ, பாலோ, தயிரோ, எண்ணெய் வகைகளோ, வெண்ணெயோ, நெய்யோ எதுவாகினும், விலை அதிகமாயினும், A1 Quality யாகத்தான் வாங்க ஆர்டர் கொடுத்து விடுவோம்.  வீடு தேடி அழகாக அமர்க்களமாக எல்லாம் அவ்வப்போது வந்து இறங்கிவிடும்.    சாப்பாடோ, காஃபியோ, டிபனோ மிகவும் RICH ஆக TASTE ஆக இருக்க வேண்டும்.  மிகவும் நியாயமாக ஈட்டிய பணத்தில் பெரும் பகுதி நல்ல ருசியான வாய்க்குப்பிடித்தமான உணவுப்பொருட்களுக்கு செலவழிக்கவே FIRST PRIORITY தரப்படும்.  அதுவே என் கொள்கை. 

இதுபோல ருசியாக சாப்பிட்டு சாப்பிட்டே, ஏ.ஸி. அறையில் ஓய்வு எடுத்து ஓய்வெடுத்தே, வலைப்பூவினில் ஏதாவது எழுதி எழுதியே, எனது பணி ஓய்வுக்குப் பின்னாலான வாழ்க்கை நிம்மதியாகக் கழிந்து வருகிறது.   எனக்கு என் வீடு தவிர மற்றவர்கள் வீடுகளில் சாப்பிடப்பிடிப்பதில்லை.ஹோட்டலுக்குப் போனாலும்,  எவ்வளவு பசியாக இருந்தாலும், சாப்பாடு பக்கம் தலை வைத்துப்படுக்க மாட்டேன்.   

Only Tiffin that too வெங்காய ஊத்தப்பம், ஸ்பெஷல் ரவா தோசை, பூரி மஸால் + Strong Coffee with less sugar போன்றவைகளுக்கே ஆர்டர் தருவேன்.  வீட்டிலும் காலை+இரவு பலகாரம் மட்டுமே.  மதியம் ஒரு வேளை மட்டுமே சாப்பாடு.அதுவும் எனக்குப் பிடித்த ஒரு சில காய்கறிகளுக்கு மட்டுமே அனுமதி உண்டு.  

பெரும்பாலான காய்கறிகள் எனக்குப் பிடிக்காதவை.  அதனாலேயே பிறர் வீடுகளிலும், ஹோட்டல்களிலும் நான் சாப்பாடு சாப்பிடுவதில்லை. அவியலுக்கு எல்லோரும் ஆசைப்படுவார்கள்.  நான் அதைத்தொடவே மாட்டேன்.  காரணம் அதில் எனக்குப்பிடித்த மற்றும் பிடிக்காத பல காய்கறிகள் கலந்திருப்பார்கள். 

எனக்கு மிகவும் பிடித்த சமாசாரங்கள் நிறைய உண்டு. ஒரு சிலவற்றை மட்டும் இங்கு குறிப்பிடுகிறேன்.

உருளைக்கிழங்கு பொடிமாஸ் அல்லது காரக்கறி +  நல்ல காரசாரமான வெண்டைக்காய் அல்லது பூசணிக்காய் மோர்க்குழம்பு.

தேங்காய் சாதம் + பொரித்த அரிசி அப்பளம், ஜவ்வரிசி வடாம், சேவை வடாம், கட்டை வடாம்; தொட்டுக்கொள்ள டிஸ்கோ இல்லாத, விதை இல்லாத, பூச்சி இல்லாத, திருச்சி ஐயம்பாளயம் கிராமத்தில் விளையும்,  கத்தரிக்காயில் செய்த பொரிச்ச கூட்டு (பொரித்த கூட்டு).

காரசாரமான வெந்தயம் தூக்கலாக உள்ள வெங்காய வற்றல் குழம்பு + பிஞ்சான தண்டுடன் கூடிய, பூச்சி அரிக்காத முளைக்கீரை மசியல் (சீரகம் போட்டு, தேங்காய் போட்டு டேஸ்ட் ஆக செய்திருக்கணும்.)

[மற்ற கீரை வகைகளோ, முளைக்கீரையேகூட ருசியானதாக இல்லாமல் சாணிக்கீரையாக இருந்தாலோ தூக்கி எறியப்படும்]

மணத்தக்காளி வற்றல் அல்லது துமுட்டிவற்றல் (மினுக்குவற்றல் என்றும் சொல்லப்படும்) அல்லது சுண்டைக்காய் வற்றல் அல்லது முருங்கைக்காய் அல்லது வெங்காயம் போட்ட வற்றல் குழம்புகள் நல்ல காரசாரமாக இருந்தால் பிடிக்கும். ஓடஓட இல்லாமல் குறுகலாக வற்றல் குழம்பு வெந்தயம் போட்டு செய்திருக்க வேண்டும்.   மேலே சொன்ன நல்ல ருசியான கீரைமசியல் + பொரித்த அப்பளம் அல்லது சுட்ட அப்பளம் நல்ல காம்பினேஷனாக இருக்கும். 

வெந்தபருப்பு (கலத்துப்பருப்பு) உப்புப்போடாமல் இருந்தால் சூடாகவோ அல்லது ஆறின பிறகும் கூட எனக்கு அதை அப்படியே தனியாக தின்னப்பிடிக்கும்.  உப்புப்போட்டுவிட்டால் தொடமாட்டேன்.

நல்ல வாசனையான, பருப்பு சாம்பார், சதைப்பத்தான முருங்கைக்காய்த்தான் (கொடிக்காய் காய் என்று கட்டை குட்டையாக விற்கும் அது தான் நல்ல ருசியாக இருக்கும்)  +  பீன்ஸ் பருப்பு உசிலி.

சாம்பார் எங்கள் வீட்டில் செய்வது போல A1 Quality யாக, பெரிய அடுக்கு நிறைய, மணமாக ஜோராக டேஸ்ட் ஆக இருக்கணும்.  மறுநாள் காலை டிபனுக்கு, சுடவைத்து ஊற்றினாலும், சுவையாக ஊசாமல் ஜோராக இருக்கணும்.இதற்கு சாம்பார்பொடி தயாரிப்பில் மிகுந்த கவனம் எடுத்துக்கொள்வோம்.  (சிலர் வீடுகளில் சாம்பார் என்ற பெயரில், ஏதோ ரஸவண்டி போல ஓடஓட தெளிவாக ஊற்றப்படுவதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.  அது எங்கள் வீட்டு சாம்பார் வைத்த பாத்திரத்தை அலம்பி விட்ட ஜலம் போல எனக்குத் தோன்றும்)

காரசாரமான வாழைத்தண்டு மோர்க்கூட்டு.  வெள்ளைவெளேர் என்று இருக்க வேண்டும். 

வாழைப்பூ புளிக்கூட்டு அல்லது வாழைப்பூ பருப்புசிலி. 


காரசாரமான புளியோதரை சாதம் + பொரித்த அப்பளம், வடாம்.


தேங்காய்த் துருவலுடன் செய்த ஊட்டி முட்டைக்கோஸ் கறி.   


காரசாரமான தேங்காய்த் தொகையல் (துவையல்).   


வெள்ளரி + தக்காளி போட்டு செய்யும் தயிர் பச்சடி.   

சூடான முறுகலான மெது வடை, மிருதுவான சூடான ஆமவடை.


சேமியா அல்லது ஜவ்வரிசி பால் பாயஸம் வறுத்த முந்தரியுடன் (இலையில் அல்லது தட்டில் ஊற்றினால் பிடிக்காது--அப்படியே எழுந்து கை அலம்பச்சென்றிடுவேன், கப் அல்லது டம்ளரில் என்றால் நிறையவே வாங்கிக் குடிப்பேன்).

எது இருக்கோ இல்லையோ, தயிர் அல்லது கெட்டி மோர் சாதத்திற்கு (திருமதி ராஜி அவர்கள் சொன்ன ’தச்சிமம்மு’வுக்கு) புத்தம் புதியதாகப்போடப்பட்ட காரசாரமான ஊறுகாய் அவசியம் வேண்டும். 

வடு மாங்காய், உப்பில் ஊறி வதக்கப்பட்ட சுண்டைக்காய், மாங்கா இஞ்சி, புளிமிளகாய், புளி இஞ்சி, வறுத்த மோர்மிளகாய், வேப்பிலைக்கட்டி,   கடாரங்காய், கசப்பு நார்த்தங்காய், கொளிஞ்சிக்காய், மாஹாளிக்கிழங்கு, பச்சைமிளகு,  எலுமிச்சை, மாங்காய்த்தொக்கு,பிசறிய மாங்காய்,  காரசாரமான புளிக்காய்ச்சல்,  மிளகு குழம்பு, கருவேப்பிலை அல்லது கொத்தமல்லித் தொகையல் நல்ல காரசாரமாக இருக்கணும் (இல்லாவிட்டால் வழுவட்டையாக மருதாணி போல மக்குபோல இருக்கும்)  முதலியன.  பச்சை சுண்டைக்காயை நன்றாக வதக்கி கறிபோல இறுக்கமாகச்செய்து, நிறைய காரசாரம் போட்டு தாளித்து வைத்துவிட்டால் போதும் அதுக்கு நிகர் அதுதான். ’தச்சிமம்மு’வுக்கு சூப்பராக இருக்கும். வடுமாங்காய் தவிர மற்ற ஊறுகாய்கள் 15 நாட்களுக்கு மேல் பயன்படுத்தினால் என்னால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட மாட்டாது.  ஊறுகாய் என்றால் அது புத்தம் புதியதாக காரசாரமாக இருக்கணும்.


கறியோ, கூட்டோ எது செய்தாலும், அதில் நிறைய தேங்காய் துருவிப்போட்டிருக்க வேண்டும்.   அப்போதுதான் வாய்க்கு நல்ல ருசியாக இருக்கும்.

இது போல எவ்வளவோ காம்பினேஷன்ஸ் சொல்லிகொண்டே போவேன். 

காரசாரமாக இருப்பதால் படிப்பவர்களுக்கு, கண்ணில் எரிச்சலோ, வேறு ஏதாவது மூல நோய்களோ தாக்கக்கூடும் என்பதால் இத்துடன் முடித்துக் கொள்கிறேன்.

வெஜிடபிள் பிரியாணி, பீட்ரூட், நூல்கோல், காளிஃபிளவர், செளசெள, பீர்க்கங்காய், சுரைக்காய், ஓணான் போன்ற பெரிய பாகற்காய், சேனைக்கிழங்கு, சேப்பங்கிழங்கு, கருணைக்கிழங்கு முதலிய எவ்வளவோ சமாசாரங்கள் எனக்கு சுத்தமாகப்பிடிக்காது.  அவற்றைப்பார்த்தாலே எனக்கு அலர்ஜியாகி விடும்.   

கேரட் கூட மிகவும் சிறியதாகவும், ஜில்லென்று புதியதாகவும், பார்க்கக் குழந்தை விரல்கள் போல பொடிசாகவும் இருப்பின் பச்சையாக சாப்பிடுவேன்.  கேரட்டை சமையலில் சேர்த்தால் பிடிக்காது.  திதிப்பு பச்சடி வகைகள், ஃப்ரூட் சாலட், சூப் வகைகள் எதுவும் பிடிக்காது.

கத்திரிக்காயை வதக்கல், எண்ணெய்க்கறி, குழம்புத்தான் என்று எந்த ரூபத்தில் செய்தாலும் பிடிக்காது.  Only பொரித்த கூட்டாக தேங்காய் போட்டு செய்திருந்தால் OK.  இது போல எனக்குப் பிடித்தவைகளை விட பிடிக்காதவைகள் என்று பெரிய ஒரு லிஸ்ட்டே உள்ளது. 

இதிலெல்லாம் நான் ஒரு விசித்திரமானவன், வித்யாசமானவன். இதனால் எனக்கு வெளியில் எங்குமே சாப்பிடப்பிடிப்பதில்லை.என் வளர்ப்பு அது போல. என் விருப்பம் அதுபோல. மாற்றிக்கொள்ள முடியாத ஒரு பிடிவாதமும் உண்டு.இதனால் பிறருடன் ஒத்துப்போகாமலும் சிறுசிறு பிரச்சனைகள் வந்ததுண்டு. 


மற்றபடி பொதுவாக அவரைக்காய், பீன்ஸ், வாழைக்காய், வாழைத்தண்டு, வாழைப்பூ, கொத்தவரங்காய், வெள்ளை நிறத்தில் விற்கும் குட்டைப்புடலங்காய்,  வெண்டைக்காய், தக்காளி, உருளைக்கிழங்கு, முட்டைக்கோஸ் (அதுவும் ஊட்டிக்கோஸ் மட்டும்), ஜில்லென்று இருக்கும் சிறிய சைஸ் வெள்ளை முள்ளங்கி, வெள்ளரிப்பிஞ்சு, Quality முளைக்கீரை போன்றவை மட்டும், மிகவும் பிடித்த Routine சமையல் items. 

இது தவிர நல்ல A1 Quality தோசைமிளகாய்ப்பொடி (என் வீட்டில் அதற்கென தனி செய்முறை உண்டு) காரசாரமாக எள் வாசனையுடன் ஜோராக இருக்கணும். இட்லி தோசைக்கு அதை எண்ணெயில் குழைத்து அடிக்கணும்.  கெட்டி சட்னி, சாம்பார் எல்லாம் அடுத்த பக்ஷம் தான். இந்த காரசாரமான தோசை மிளகாய்ப்பொடி எப்போதும் வீட்டில் இருக்க வேண்டும்.

டிபன் என்றால் அடை, தோசை, மிகவும் மிருதுவான ஸ்பாஞ்ச் போன்ற இட்லி, அரிசி உப்புமா, அதில் செய்யப்படும் பிடிகொழுக்கட்டை, கண்ணை மூடிக்கொண்டு நிறைய எண்ணெய் விட்டு செய்த மோர்க்களி, பச்சமாப்பொடி உப்புமா (அதிலும் அந்த ஒட்டல் .... அடடா அதன் டேஸ்ட்டுக்கு ஈடு இணை கிடையாது), அவல் உப்புமா, நெய்யில் பொரித்த முந்திரிகளுடன், நெய் மிதக்க செய்யும் சூடான வெண்பொங்கல், சேவைநாழியில் பிழியப்பட்ட சேவைகள் (இடியாப்பம்) தேங்காய் சேவை, எலுமிச்சை சேவை, பருப்பு உசிலி கலந்த பருப்பு சேவை என்று பலவும் பிடிக்கும் என்றாலும் தேங்காய் சேவையில் தான் மிகவும் பிரியமுண்டு. (சேமியா போல ரெடிமேடாக கடையில் விற்கப்படும் சேவைகள் பிடிக்காது)

இதுதவிர பக்கவாத்யங்களான பஜ்ஜி, தூள் பக்கோடா, குணுக்கு, தட்டை (எள்ளடை) தேன்குழல், முள்ளு முறுக்கு, கை முறுக்கு, உருளைக்கிழங்கு சிப்ஸ், நேந்தரங்கா சிப்ஸ், நிலக்கடலை, பொட்டுக்கடலை, கடலை மிட்டாய், கடலை உருண்டை, மனோரக்கா உருண்டை, எள்ளு உருண்டை, பயத்தம் லாடு, ரவா லாடு, கிருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸ் மைசூர் பாகு, சோன் பப்டி, பால்கோவா, திரட்டுப்பால் நல்ல சுருளாக கையில் ஒட்டாதவாறு உள்ளது மட்டும், முளைகட்டிய பயிறு, ஊற வைத்த அல்லது வறுத்துப்பொடித்த வெந்தயம், நெய்யில் வறுத்த மிளகுப்பொடி காரம் போட்ட முந்திரி, சுண்டல்கள் என் பல்வேறு நொறுக்குத்தீனிகளில் ஏதாவது ஒரு சில ஐட்டங்களாவது எப்போதும், என் அருகே ஸ்டாக்கில் இருக்க வேண்டும்.  

பொடிப்பொடியான வெள்ளிரிப்பிஞ்சுகள், குட்டியூண்டு சைஸ் இளம் நொங்குகள், சுட்டுத்தரும் இளம் பிஞ்சான சோளக்கருதுகள் போன்றவற்றிலும்,  நல்ல ருசியான கொய்யா, புளிப்பில்லாத கமலாரஞ்சு, சாத்துக்குடி, ஆப்பிள், திராக்ஷை, விதை நீக்கிய பேரீச்சம்பழங்கள்,  மலைவாழை, மோரீஸ், மாதுளை, பன்ருட்டி பலாச்சுளை, பங்கனப்பள்ளி மாம்பழம் போன்ற பழங்களிலும் மிகுந்த இஷ்டமுண்டு.

தர்பூஷணி, பப்பாளிப்பழம், இலந்தப்பழம், சீதாப்பழம், சப்போட்டா, அன்னாசிப்பழம், விளாம்பழம் போன்ற மற்ற அனைத்துப் பழங்களும் எனக்குப் பிடிக்காதவைகளாகும்.

பணம் ஈட்டுவதோ, இந்த உலகில் வாழ்வதோ, வாய்க்குப்பிடித்ததை வயிற்றுக்கு வஞ்சகமில்லாமல் சாப்பிட மட்டுமே என்ற ஒரே கொள்கையுடன், இவ்வாறு இருப்பதால், உடலில் பலவித கோளாறுகள் [Sugar, Pressure, Over Weight etc., etc.,] அவ்வப்போது வந்து போய் அவஸ்தை கொடுத்து, அவற்றிற்கான வைத்தியங்கள் மேற்கொண்டு, மருந்து மாத்திரைகள் எடுத்துக்கொண்டு வந்தும் கூட, நாக்கை அடக்க என்னால் எப்போதுமே முடிவதில்லை.   

இப்படியே நானும், எதற்குமே அலட்டிக்கொள்ளாமல், உடம்பை வருத்திக்கொள்ளாமல், என் 61 வயதுகளை ஓட்டி விட்டேன்.   இனி இந்த உலகில் இருக்கப்போவது எவ்வளவு நாட்களோ!   கடைசியாக ஒரே ஒரு ஆசை எனக்கு, அதாவது நானும் கஷ்டப்படாமல், பிறரையும் கஷ்டப்படுத்தாமல், இறுதி மூச்சு பிரியும் வரை எனக்குப்பிடித்த ஐட்டங்களாக சாப்பிட்டு விட வேண்டும்.

வலைப்பூவில் மிகவும் நகைச்சுவையான, ஏதாவது ஒரு விஷய்த்தைப் படித்தவாறே அல்லது டி.வி. ஆதித்யா சானலில் ஏதாவது எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான நகைச்சுவைக்காட்சியை ரசித்தவாறே, நான் வாய்விட்டுச் சிரித்துக்கொண்டு இருக்கும் போதே, டக்கென்று என் உயிர் பிரிய வேண்டும்.    

நான் நினைப்பது எல்லாமே இதுவரை நடந்துள்ளதால் இதுவும் நடக்கும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு உள்ளது.

இதோ இப்போது சூடான சுவையான வெங்காய பஜ்ஜிகள், கெட்டிச்ச்ட்னி முதலியன என்முன் வைக்கப்பட்டு,சூடு ஆறும்முன் சாப்பிடுங்கோ சாப்பிடுங்கோ! என்று அன்புத்தொல்லை ஆரம்பித்து விட்டதாலும், அடுத்த LOT பஜ்ஜிகளும், அதை அடுத்து ஸ்ட்ராங்கான சூடான டிகிடி காஃபியும் துரத்திக்கொண்டு வந்துவிடும் என்ற அறிகுறிகள் தெரிவதாலும், இத்துடன் இந்தப்பகுதியை சுருக்கமாக முடித்துக்கொள்ள விரும்புகிறேன்.

நன்றி, வணக்கம். 

என்றும் அன்புடன் உங்கள்

வை. கோபாலகிருஷ்ணன்




வாசகர்களுக்கு ஓர் எச்சரிக்கை

இதைப்படிக்கும் யாரும் என்னைப்போய் ஒரு முன்னுதாரணமாக எடுத்துக்கொண்டு, இதுபோல ஏதாவது கண்டதை கணக்கில்லாமல் சாப்பிட்டுவிட்டு, தங்கள் உடல்நலத்தைக் கெடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம். என் உடல்வாகு வேறு. என் பரம்பரை ஜீன்ஸ் வேறு. என் அப்பா, தாத்தா போன்ற முன்னோர்கள், என்னைப்போலவே ருசியான உணவுக்கு அடிமையானவர்கள். என்னைவிட உடல் எடை அதிகமாகவே இருந்து கடைசிவரை ஒரு வியாதி என்று படுக்காமல், நீண்ட நாட்கள் வாழ்ந்து, இயற்கையாகவே தங்களின் இறுதிப்பயணத்தை இன்பப்பயணமாகவே ஆக்கிக்கொண்டவர்கள்.

நீங்கள் உங்களின் உணவு முறைகளை எவ்வாறு அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பது பற்றி திருமதி மனோசுவாமிநாதன் & திருமதி ராஜி அவர்கள் கூறியுள்ள அருமையான பதிவுகளைப்படித்து, அதன்படி பின்பற்றி நடந்துகொண்டு பல்லாண்டு வாழ வேண்டுமாய் அன்புடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன். 

அதற்கான இணைப்புகள்:

(1) http://muthusidharal.blogspot.com/2011/03/blog-post_07.html

(2) http://suharaji.blogspot.com/2011/03/blog-post_17.html

மருத்துவ விஞ்ஞானிகளுக்கு ஒர் அன்பான வேண்டுகோள்:

நாக்கைக்கட்டுப்படுத்தாமல், அதே சமயம் உடலுக்கு உபாதை ஏதும் ஏற்படுத்தாத, ஒரு கண்டுபிடிப்பைக் கொண்டுவர (அறுவை சிகிச்சையை மேற்கொள்ள)  நீங்கள் தீவிரமான ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொள்ளவேண்டும்.

அதாவது நாம் சுவைத்திடும் உணவுகள் வாய், நாக்கு, தொண்டை முதலியனவற்றை கடந்த பிறகு, நேராக உணவுக்குழல் வழியே வயிற்றை நோக்கிச் சென்று தீங்கு ஏதும் விளைவிக்காமல்,  நம் பின்கழுத்துப்பகுதியில் ஒரு பைபாஸ் லைன் குழாய் கொடுத்து, உடலுக்கு தீங்கு செய்யும் அவற்றை உடனடியாக வெளியேற்றிடும் வண்ணம் ஏதாவது ஒரு பைபாஸ் OUTLET LINE கொடுக்கப்பட வேண்டும்.

இதனால் அவரவர்களுக்கு வாய்க்கு ருசியான பாயஸம், ஸ்வீட்ஸ், ஐஸ்கிரீம், வடை, பஜ்ஜி, பக்கோடா என வேண்டியதை வெளுத்துக்கட்டலாம்.டயாபடீஸ் பேஷண்ட் ஆக இருப்பினும் திருப்தியாக அவர்களுக்குப்பிடித்ததை ருசித்துவிட்டு, இந்த பைபாஸ் OUTLET LINE வழியாக சுலபமாக, உடனுக்குடன் வெளியேற்றி விடலாம். 

உடலுக்கு நன்மை பயக்கும் சமாசாரங்களை மட்டும் Straight Line மூலம் வழக்கம்போல வயிற்றுக்கு அனுப்பிவிடலாம்.

இது ஏதோ நகைச்சுவைக்காகச் சொல்லவில்லை.   வாயைக்கட்ட முடியாத பலரின் கசப்பான வாழ்க்கையில் ஓர் இனிமையைக் கொண்டுவரலாமே என்ற ஆதங்கத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளேன்.   உங்களால் முயன்றால் முடியாதது ஏதும் இல்லை என்பது என் நம்பிக்கை. 

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

*வந்து விட்டார் வ.வ.ஸ்ரீ ! புதிய கட்சி: ”மூ.பொ.போ,மு,க.” உதயம் [பகுதி 8 - இறுதிப்பகுதி]

அடுத்த மூன்று நாட்களாகத் தொடர்ந்து வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள் ஆபீஸுக்கே வரவில்லை. எனக்கும் எந்த வேலைகளுமே ஓடவில்லை.  ஒரு வயதான மனிதருடன் மிகக் குறைந்த காலமே ஒரு அலுவலகத்தில் பழகியும், எனக்கு அவர் மீது இப்படி ஒரு அன்பும்,  ஆர்வமும் பிறந்துள்ளது எனக்கே மிகவும் ஆச்சர்யமாகப்போய் விட்டது. 

ஏதோ அவர் மீது ஒரு தனி பாசம்.  தனி பிரியம் எனக்கு. வயதானவர் மற்றும் மிகவும் அனுபவஸ்தர் என்பதாலா, மிகவும் சுவாரஸ்யமாகப் பேசுபவர் என்பதாலா, நகைச்சுவையாகப் பேசி மகிழ்விப்பவர் என்பதாலா என்று சரியாகப் புரியாவிட்டாலும், ஏதோ ஒரு ஈடுபாடு அவருடன் போன ஜன்மத்திலிருந்தே ஏற்பட்டு இப்போது தொடர்கிறதோ என்னவோ.

இன்று சாயங்காலமாக ஆபீஸ் விட்டதும் அவரை அவர் வீட்டில் போய் சந்தித்து வரலாமா என்று நினைத்தேன்.   என் கை என்னையறியாமல் அவருடன் தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு பேசச்செய்தது.   மாலை 6 மணிக்கு காந்தி பார்க் என்ற இடத்திற்கு வரச்சொல்லி சொல்லிவிட்டார்.

நான் அவர் சொன்ன பூங்காவிற்கு 5.55 க்கே ஆஜர் ஆகிவிட்டேன். மிகுந்த பதட்டத்துடன் சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்களும் வந்து சேர்ந்து விட்டார்.

“என்ன சார்,  ஆபீஸ் பக்கமே காணோம் ?”  என்றேன்.

நான் இந்தத்தமிழ்நாட்டிலுள்ள பெரிய பெரிய கட்சிகளுக்காக எவ்வளவு பாடுபட்டு உழைத்திருக்கிறேன் தெரியுமா?  நம் நிறுவனத்தின் அங்கீகரிக்கப்பட்ட யூனியன்களில் எவ்வளவு முறை நான் தலைவராக இருந்து கட்சிக்காக எவ்வளவு ஆதரவு திரட்டிக்கொடுத்திருக்கிறேன் தெரியுமா?  அந்த நன்றி விஸ்வாசத்தை மறந்துட்டாங்களே எல்லாப் பயல்களும்? 

இந்த எலெக்‌ஷனுக்கு முன்னாலேயே ஆபீஸிலிருந்து பணிஓய்வு பெறுவதும் நல்லது தான், இந்த தடவை வரும் எலெக்‌ஷனிலேயாவது நமக்கு எவனாவது ஒருத்தன் எம்.எல்.ஏ. சீட்டுக்கு டிக்கெட் தந்துடுவான்னு நினைச்சேன்;ஆனாக்க எல்லாப்பயல்களும் என்னிடமே பேரம் பேசறானுங்களே!  நான் கத்துக்கொடுத்த பாடத்தை என்னிடமே திருப்பறாங்களே! என்று ஏதேதோ காரசாரமாக ஆரம்பித்தார், வ.வ.ஸ்ரீ.

“அடடா இது தான் நீங்கள் 3 நாளா ஆபீஸுக்கு வராததற்கு காரணமா! விட்டுத்தள்ளுங்க, சார்.   இந்தப் பாழாய்ப்போன பாலிடிக்ஸே உங்களுக்கு வேண்டாமே சார்” என்று உசிப்பி விட்டேன் நான்.

“விடுவேனா இத்துடன் இந்தப்பயல்களை!  தமிழ்நாடு முழுக்க 234 தொகுதிக்ளிலும் நமக்கு ஆளுங்க இருக்கு.   தனிக்கட்சி ஆரம்பித்து கூட்டணிக்காவது கூப்பிடுறாங்களான்னு பார்ப்பேன். அதிலும் ஓரங்கட்டப்பட்டால், எல்லா இடங்களிலும் 234 தொகுதிகளிலும் தனித்தே என் கட்சி போட்டியிடும். அப்போது தான் என் கட்சியின் தனித்தன்மையையும், பலத்தையும் நிரூபித்து, அடுத்த எலெக்‌ஷனிலாவது என்னால் ஆட்சியைப்பிடிக்க முடியும். 

இன்று நள்ளிரவு பத்திரிக்கையாளர்களுக்கு இது சம்பந்தமாக சிறப்புப் பேட்டி கொடுக்க இருப்பதாகச் சொல்லி,  அழைப்புகள் அனுப்பியுள்ளேன். நாளை வரும் செய்திகளைப் பார், நான் யார் என்று உனக்கும் தெரியும்” என்று கர்ஜித்தார் வ.வ.ஸ்ரீ. 

”இந்த முற்போக்குக்கூட்டணி, பிற்போக்குக்கூட்டணி என்கிறார்களே, சார், அப்படின்னா என்ன சார், கொஞ்சம் எனக்குப்புரியும் படியா சொல்லுஙளேன்” என்றேன்.

“முற்போக்காவது, பிற்போக்காவது எல்லாமே ஒரே கொள்ளைக்கூட்டம் தானப்பா.   முற்போக்குன்னா: ’ வாந்தி’,   பிற்போக்குன்னா:  ’பேதி’ன்னு நினைச்சுக்கோ. வாந்தியோ பேதியோ எல்லாமே இன்றைய மண்ணாங்கட்டி அரசியலில், சாக்கடைக்கு அனுப்ப வேண்டியவை தான்” என்றார், வ.வ.ஸ்ரீ.,  மிகுந்த ஆத்திரத்துடன். 

”நீங்கள் ஆரம்பிக்கப் போகும் புதுக்கட்சியின் பெயர் என்ன சார்?” என்றேன், நான்.

“மூ.பொ.போ.மு.க”  

அதாவது,

“மூக்குப் பொடி போடுவோர் முன்னேற்றக் கழகம்”  

என்றார்.

”தமிழ்நாட்டில் பெரிசா எவ்வளவு பேர்கள் மூக்குப்பொடி போடப்போகிறார்கள்! அவர்களுக்கு என்ன சார் இப்படி தனியே ஒரு முன்னேற்றக் கழகம்?” என்றேன்.

“இங்கு தான் நீ, நம் தமிழ்நாட்டு அரசியலை வழுவட்டைத்தனமாகப் புரிந்து கொள்கிறாய்.    சென்னை மாகாணமாக இருந்தது யாரால் எப்போது ’தமிழ்நாடு’ என்று மாற்றப்பட்டது என்ற சரித்திரம் உனக்குத் தெரியுமா?” என்றார் ஆத்திரத்துடன் வ.வ.ஸ்ரீ. 

“சுதந்திரத்திற்குப் பின் பல்லாண்டு ஆட்சி செய்த காங்கிரஸ் போய் கழக ஆட்சியைக் கொண்டு வந்தாரே,  நம் பேரறிஞர் அண்ணா! அவர்களால் கொண்டுவரப்பட்டது தான் இந்தத் ’தமிழ்நாடு’ என்ற புதுப்பெயர், அப்படின்னு கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன், சார்”  என்றேன்.

“கரெக்ட்டா சொன்ன தம்பி.   இப்போது உள்ளவர்கள் யாருமே அறிஞர் அண்ணாவின் உண்மையான வாரிசு என்று சொல்லிக்கொள்ள முடியாது. அறிஞர் அண்ணா அவர்கள் எழுச்சியுடன் மூக்குப்பொடி போடுவார்.   நானும் அதே அண்ணன் உபயோகித்த அதே பொடியைப் போடுகிறேன்.  எனவே அண்ணா அன்று ஆரம்பித்த முன்னேற்றக் கழகத்தின் அசல் வாரிசு, நான் ஒருவன் மட்டுமே.  இது ஒரு பாயிண்ட் போதும் எனக்கு, ஆட்சியைப்பிடிக்க என்று மிகவும் ஆவேசமானார், வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள்.

”தங்கள் கட்சிக்கு தாய்க்குலத்தில் ஆதரவு இருக்காதே, சார்?”  என்றேன்.

”ஏன் இருக்காது?   மது அருந்தும் பெண்கள், புகைபிடிக்கும் பெண்கள், சுருட்டு பிடிக்கும் பெண்கள்,  வெற்றிலைபாக்குப் புகையிலை போடும் பெண்கள் போலவே பொடி போடும் பெண்கள் நிறைய பேர்கள் உண்டப்பா. 

ஆனால் அவர்களுக்கே இருக்க வேண்டிய அச்சம், நாணம், மடம், பெயர்ப்பு என்று அந்தக்காலத்தில் சொல்லுவார்களே, அந்த ஒரு வெட்கத்தினால், இந்தப்பொடி போடும் பெண்கள் பற்றி வெளியுலகுக்குத் தெரிய நியாயம் இல்லை.   ஆனால் தலைவராகிய எனக்குத் தெரிந்தால் போதாதா! அவர்களின் ஆதரவை அள்ளிப்பெற்றிட முடியுமே, என்னால்!”  என்றார்.

”இருந்தாலும் சார்.......”என்று சற்றே நான் இழுத்தேன்.

”பெண்களே!  தாய்க்குலமே!  உங்கள் ஜாக்கெட்டில் ஒரு பாக்கெட் வையுங்கள். அந்தப் பாக்கெட்டில் பொடியை வையுங்கள்.  ஈவ் டீஸிங்கா, கடத்தலா, கற்பழிப்பா கவலையே படாதீர்கள்.  ஜாக்கெட்டில் உள்ள பாக்கெட்டை அவிழ்த்து தூவுங்கள் பொடியை அந்த வில்லன்களில் கண்களை நோக்கி” என்று கூறி மகளிர் அணியை வலுப்படுத்துவோம். மகளிருக்கு ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வை ஊட்டுவோம்”  என்று வீர வசனங்கள் பேச ஆரம்பித்து விட்டார், வ.வ.ஸ்ரீ.

“தங்கள் கட்சியின் கொள்கை என்ன?  பிரச்சார யுக்திகள் என்ன?” விளக்குங்களேன் என்றேன்.

”அன்று பேரறிஞர் அண்ணா அவர்கள் உபயோகித்த அதே மூக்குப்பொடியை நாங்களும் உபயோகிக்கிறோம்.  

எனவே நாங்கள் தான் அண்ணா அவர்களின் உண்மைத்தம்பிகள்.

எங்கள் ”மூ.பொ.போ.மு.க.” வே ஒரிஜினல் தாய்க்கழகம் ஆகும் என்று மக்கள் மன்றத்தில் வாதாடுவோம்.

தாலிக்குத் தங்கம் வேண்டாம் ! 

தாளிக்க வெங்காயமும் வேண்டாம் !! 

மூக்குக்குப் பொடி வேண்டும் !

   முன்னேற வழி வேண்டும் !!       

என்று முழங்கிடுவோம்.

எங்கள் கட்சியின் சின்னமே “பொடிட்டின்” தான்.

தற்சமயம் சத்துணவு என்ற பெயரில் ஏதேதோ உணவுகளும், முட்டைகளும் மட்டும் பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு வழங்கப்பட்டு வருகிறது.  இவை கொஞ்சம் பசியாற்றி அவர்களைத் தூங்கச்செய்யுமே தவிர, பாடங்கள் மனதில் பதியவோ, மூளை வளர்ச்சியடையவோ எந்தவிதத்திலும் பயன் படாது. 

எனவே நாங்கள் ஆட்சிக்கு வந்தால் மூளைக்கு எழுச்சி கொடுக்கவும், குழந்தைகளின் ஞாபகசக்தியை அதிகரிக்கவும், ஆளுக்கு 5 கிராம் வீதம் தினமும் பொடி தந்து அதை எப்படிப்போடணும் என்று பயிற்சியும் தருவோம். பிறகு அதை படிப்படியாக தினமும் 10 கிராம் வீதம் தருவதற்கும் பாடுபடுவோம்.   

குழந்தைகளே வருங்கால இந்தியா என்பதால் அவர்களுக்கு ஆரம்பப்பள்ளிப் பருவத்திலேயே எழுச்சி ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பதே எங்கள் ’மூ.பொ.போ.மு.க’ கட்சியின் அடிப்படைக்கொள்கைகளில் மிக முக்கியமானதொன்று.

கொள்கை பரப்புச் செயலாளராக நியமிக்க ஒரு புகழ்பெற்ற சூப்பர் சினிமா நடிகையை தேடி வருகிறேன்.   படுகுஜாலாக ஒருத்தி மட்டும் கிடைத்து விட்டால் போதும், மற்ற எல்லா பிரச்சனைகளும் ஓவர்.

சூரியன் மறைந்தாலும், சுட்டெரிக்கும் அந்த சூரியனை “கை” யே காக்க முயன்றாலும்,  இலைகள் உதிர்ந்தாலும், பம்பரமே படுத்தாலும், கொட்டும் முரசில் கொப்பளமே ஏற்பட்டாலும், மாம்பழமே புளித்தாலும், எழுச்சியுடன் நின்று, அனைத்து இடங்களிலும் வெற்றி பெறப்போவது எங்கள் அறிஞர் அண்ணா அவர்களின் உண்மையான அரசியல் வாரிசாகிய எங்களின் “பொடிட்டின்” சின்னமே என எடுத்துரைப்போம்”  என்றார் பேரெழுச்சியுடன் வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள்.

இருட்டி விட்டதாலும், வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள் தன்னை மறந்து இவ்வாறு உரக்க வீராவேச உரை நிகழ்த்துவதாலும், பயந்து போன மக்கள், அந்தப் பூங்காவை விட்டு அவசர அவசரமாக வெளியேற, எனக்கும் அவருடன் அங்கு தனியே இருப்பது நல்லதாகப் படாமல், ஒரு வித அச்சத்தை ஏற்படுத்தியது.  

“சார், நீங்கள் எதற்கும் கவலைப்படாதீர்கள்.   நீங்கள் கொதித்துப்போய் இவ்வாறு உணர்ச்சிவசப்பட்டுப் பேசுவதைக்கேட்கும் எனக்கு, நீங்களே அடுத்த முதலமைச்சர் என்பது தெள்ளத்தெளிவாகத் தெரிந்து விட்டது.   மீதி விஷயங்கள் நாளை ஆபீஸில் பேசிக்கொள்ளலாம்” என்றேன்.

இதைக்கேட்ட அவர் என்னைக் கட்டித்தழுவிக் கொண்டு, கை குலுக்கினார். அப்போது, அவர் முகத்தில், இதுவரை நான் என்றுமே பார்க்காத ஓர் பேரெழுச்சியுடன் கூடிய குதூகலத்தை, என்னால் காண முடிந்தது.

மீண்டும் ஒருமுறை என்னைக்கட்டி அணைத்துத் தழுவிக்கொண்டு விட்டு, இந்த நான் ஆரம்பிக்க இருக்கும் புதிய கட்சிக்கு நீயும் ஆதரவாக இருந்து எனக்கு பல உதவிகள் செய்யும்படியாக இருக்குமப்பா, நான் அதைப்பற்றி உனக்கு பிறகு விபரமாகச் சொல்கிறேன், என்று சொல்லி ஒருவழியாகப் புறப்பட்டு சென்று விட்டார்.  

நல்லவேளையாக இவர் என்னைக் கட்டிப்பிடித்ததை யாரும் அங்கே பார்த்ததாகத் தெரியவில்லை.   நானும் நடுங்கியவாறே வீடு போய்ச் சேர்ந்தேன்.

நான் வீடு போய்ச்சேர்ந்தும்,  வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள் நல்லபடியாக வீடு போய்ச்சேர்ந்தாரா என்று எனக்கு ஏற்பட்ட விசாரத்தில், அவருக்கு மீண்டும் போன் செய்தேன்.      

நெடு நேரமாக ரிங் போயும், போன் எடுக்கப்படவில்லை.   பிறகு மீண்டும் போன் செய்தபோது ஒரு பெண் குரல் கேட்டது எனக்கு.

ஆஹா! ’கொள்கை பரப்புச் செயலாளர்’ ஆக பதவி ஏற்க அதற்குள் ’குஜாலான’எந்த நடிகை மாட்டினாள் என்று ஆச்சர்யப்பட்டேன்.

பிறகு தான் தெரிந்தது அது அவரின் மனைவியின் குரல் என்று.   நான் என்னை அறிமுகம் செய்துகொண்டுவிட்டு, ”மிஸ்டர் ஸ்ரீனிவாசன் சாருடன் பேச வேண்டும்”  என்றேன்.

வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்களை ஏதோவொரு மனநோய் மருத்துவமனையில் அட்மிட் செய்திருப்பதாகச் சொன்னார்கள், அவரின் மனைவி.  

நான் பதறிப்போனேன்.  ”ஏன் என்னாச்சுங்க மேடம்? 2 மணி நேரங்கள் முன்புகூட என்னிடம் நல்லாத்தானே பேசிக்கொண்டிருந்தார்!” என்றேன்.   

பிறகு வ.வ.ஸ்ரீ யின் மனைவியே எனக்கு ஆறுதல் சொன்னார்கள்.  பயப்பட வேண்டாம் என்றும் மனதை தைர்யப்படுத்திக்கவும் சொன்னார்கள்.  

அதாவது இந்த இடைத்தேர்தல், பொதுத்தேர்தல் பற்றிய ஏதாவது செய்திகள் வந்தாலே வ.வ.ஸ்ரீ அவர்களுக்கு இதுபோல ஒரு அட்டாக் வருவதுண்டாம். இதுவரை பலமுறை வந்துள்ளதாம்.   பயப்பட ஒன்றும் இல்லையாம். முற்றிய நிலையில் ஒரு நாலு நாள் டிரீட்மெண்ட் கொடுத்து படுக்க வைத்தால் போதுமாம்.  பிறகு பழையபடி, அடுத்த எலெக்‌ஷன் வரை கவலைப்பட வேண்டியதில்லையாம்.   

இன்று தான் அந்த முற்றிய நிலையை அந்த அம்மாவால் கண்டு பிடிக்க முடிந்ததாம்.    இன்னும் நாலு நாட்களில் வழக்கம் போல ஆபீஸுக்கு வந்து விடுவாராம்.   தயவுசெய்து யாரும் அரசியல் பற்றி மட்டும் அவரிடம் பேசாமல் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள், என்றாள் அந்த அம்மா, எந்தவித ஒரு டென்ஷனுமே இல்லாமல்.  

இத்தகைய ஒரு அட்டாக் வந்துள்ள ஆசாமியுடன், தனியாக அந்தப் பார்க்கில், இருட்டும் வரை இருந்துள்ளோமே என்பதை நினைத்துப்பார்த்த எனக்குத் தான் இப்போது டென்ஷனாகிப்போனது.

இந்தப்பாழாய்ப்போன அரசியல் தேர்தல்கள் அடிக்கடி வந்து தொலைப்பதனால், இதுபோல எவ்வளவு பேர்கள் பாதிப்புக்கு ஆளாகின்றனரோ?; எவ்வளவு பேர்களுக்கு மூளை குழம்புகிறதோ?; எவ்வளவு மக்களுக்கு மூளைச்சலவை செய்யப்படுகின்றதோ? என நினைத்து, நான் மிகவும் வேதனை அடைந்தேன்.

பாவம் அந்த நல்ல மனிதர், வ.வ.ஸ்ரீ., அவர்கள் சீக்கரமாக குணமாகி நல்லபடியாகத் திரும்ப வரவேண்டும்; நல்லபல செய்திகள் அவர் வாயால் தொடர்ந்து நான் கேட்க வேண்டும், என கடவுளிடம் நான் மனப்பூர்வமாக வேண்டிக்கொண்டேன்.

[இடைவேளை]

நான் செய்த அந்தப்பிரார்த்தனை வீண் போகவில்லை. அடுத்த ஒரு வாரத்தில் வ.வ.ஸ்ரீ.  அவர்கள், வழக்கம்போல எழுச்சியுடன் ஆபீஸுக்கு வந்து விட்டார்.   

அவரிடம் இந்த எலெக்‌ஷன் பற்றிய செய்தியினால் சமீபத்தில் அவருக்கு ஏற்பட்டதாக அவர் மனைவி சொன்ன அட்டாக்கின் அறிகுறிகள் எதுவும் தென்படவே இல்லை.   

அந்தளவுக்கு நல்லதொரு ஷாக் ட்ரீட்மெண்ட், கொடுத்திருப்பார்கள் போலிருக்கு!. 

அந்த நல்லதொரு நகைச்சுவையாளரை காப்பாற்றிய, அந்த மனநோய் மருத்துவருக்கும், கடவுளுக்கும் நன்றி கூறினேன், நான்.

நாங்கள் எங்கள் அலுவலகத்தில் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்த வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்களின் பணிஓய்வு பெறும் நாளும் வந்து விட்டது.   இன்று தான் அவர் பணிஓய்வு பெறப்போகிறார். 

அந்தக் காலைப்பொழுதில் வ.வ.ஸ்ரீ. யின் டேபிளின் மேல், இரண்டு டஜன் எவர்சில்வர் பொடி டப்பாக்கள், புத்தம் புதியதாக பளபளவென்று, அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன.   ஒவ்வொன்றும் ஒண்ணரை அங்குல உயரமும், முக்கால் அங்குல விட்டமும் கொண்டதாக, திருகு மூடி போட்டதாக இருந்தன.  ஒவ்வொன்றிலும் ரூ.28.40 என்று விலை போடப்பட்டிருந்தன.

அன்று பணிஓய்வு பெறும் அவரை சந்திக்க நூற்றுக்கணக்கான ஊழியர்கள் பல்வேறு துறைகளிலிருந்தும்,தொழிற்சங்கங்களிலிருந்தும் வந்து அவருக்குப் பொன்னாடை போர்த்தி, பொற்கிழிகள், நினைவுப்பொருட்கள் என்று கொடுத்தபடி இருந்தனர். மாலைகள் மலை போலக்குவியத் தொடங்கின. 

பொடி போடும் பழக்கமுள்ள தன் நெருங்கிய நண்பர்கள் அனைவருக்கும் ஒரு புதுப்பொடிட்டின் வீதம், தன் நினைவுப்பரிசாக அளித்து வந்தார் வ.வ.ஸ்ரீ.   அந்த டின்கள் உள்ளே முழுவதுமாக மூக்குப்பொடி அடைக்கப்பட்டிருந்தது கண்டு அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டு, ஆனந்தக்கண்ணீருடன் வ.வ.ஸ்ரீ. யுடன் கைகுலுக்கி, கட்டிப்பிடித்து போட்டோ எடுத்துக்கொண்டு மகிழ்ந்தனர்.

ஆபீஸ் விட்டதும் அவரை வீடு வரை கொண்டு சேர்க்க நண்பர்கள் பலரும் பல கார்கள் ஏற்பாடு செய்திருந்தனர்.ஒரு 25 கார்களுக்கு மேல் வரிசையாக பவனி வந்து ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நின்றன.  

இவற்றையெல்லாம் வாழ்க்கையில் முதன் முதலாகப்பார்த்த எனக்கும் உற்சாகம் ஏற்பட்டது.   அவர் பயணம் செய்யப்போகும் விசேஷமான காரில் அவருடைய மாலைகள், பரிசுப் பொருட்கள் முதலியவற்றுடன் நானும் தொத்திக்கொண்டேன்.

எங்களின் மிகப்பெரிய நிறுவனத்தின் ஷிப்ட் முடிந்ததற்கான சங்கு அப்போது ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.   கழுத்தில் ஆளுயர மாலையுடன் வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள் காரில் ஏறி அமர்ந்து விட்டார்.  கார் கதவு மட்டும் இன்னும் மூடப்படவில்லை. பத்தாயிரம் வாலா பட்டாஸுச்சரம் ஒன்று கொளுத்தப்பட்டது.   வெடிகள் வெடித்து ஒருவழியாக ஓய்ந்தன. வ.வ.ஸ்ரீ அமர்ந்திருந்த காரைச்சுற்றி ஒரே கூட்டம்.  பிரியாவிடை கொடுக்க அலுவலகத் தோழர்களும், தோழிகளுமாக கூடியிருந்தனர். 

வ.வ.ஸ்ரீ. தன் பொடிட்டின்னை எடுத்து இடதுகை விரல்நுனியில் வைத்து, வலது கை ஆட்காட்டிவிரலால் இரண்டு தட்டுதட்டிவிட்டு, பிறகு மெதுவாக அதைத் திறந்து, காரின் ஒரு ஓர இருக்கையில் அமர்ந்தவாறே வெளிப்பக்கமாக நீட்டினார்.

பொடி போட்டுப்பழக்கம் உள்ளவர்கள், பழக்கம் இல்லாதவர்கள்,  ஆண்கள், பெண்கள் என்ற பாகுபாடு ஏதுமின்றி அனைவரும் அதில் தங்கள் விரல்களை இட்டு, ஆளுக்கு ஒரு சிட்டிகை வீதம் பொடியை எடுத்தனர். 

இதுவரை நமக்கு நம் அலுவலக வாழ்க்கையில் அலுப்புத்தட்டாமல் ஒருவித கலகலப்பை ஏற்படுத்தி வந்த வ.வ.ஸ்ரீ. என்ற பெரியவர் கொடுத்த பிரஸாதமாகவே அதை நினைத்து தங்கள் மூக்கினில் வைத்து, சர்ரென்ற ஒலியுடன், ஒரே நேரத்தில், ஒற்றுமையாகவும் ஒரே இழுப்பாகவும் இழுத்தனர்.  

அவர்களின் ஒட்டுமொத்த தும்மல் சப்தம் விண்ணை முட்ட, அதுவே நல்ல சகுனம் என்று நினைத்த வ.வ.ஸ்ரீ. கார் கதவையும், தன் கையிலிருந்த பொடிட்டின்னையும் மூடியவாறு எழுச்சியுடன் புறப்படச் சொன்னார்.

15 கார்களும் வ.வ.ஸ்ரீ. யின் வீடு நோக்கி, மெதுவாக பயணிக்க ஆரம்பித்தன.  அந்தக் காட்சியைக் காண மிகவும் அருமையாகவே இருந்தது, எனக்கு.   

வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள், அவர் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்த என்னை அன்புடன் ஒரு பார்வை பார்த்து புன்னகை புரிந்து விட்டு, ஏதோ ஒரு அன்புப்பரவசத்தால் என்னை அப்படியே கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டார்.     எனக்கு உடனே அந்தப் பூங்கா ஞாபகம் வந்து விட்டது.    

வெற்றி, வெற்றி, வெற்றி ........ நானே முதலமைச்சர், நீயே நிதியமைச்சர்.   கோட்டையை நோக்கி நாம் ஆட்சியமைக்கச் சென்று கொண்டிருக்கிறோம்” என்று மூ.பொ.போ.மு.க, தலைவர் வ.வ.ஸ்ரீ. அவர்கள் என்னிடம் சொல்லுவது போன்ற பிரமை ஏற்பட்டது எனக்குள். 

 -o-o-o-o-o-o-o-o-o-
முற்றும்
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-