அவரவர் பார்வையில் !

அவரவர் பார்வையில்!

By Vai. Gopalakrishnan

டாக்டர் ஒருவர் தன் மருத்துவமனைக்குள் வெகு வேகமாக நுழைந்தார். மிகவும் அவசரமானதோர் அறுவை சிகிச்சைக்காக அவர் அழைக்கப்பட்டிருந்தார். எவ்வளவு சீக்கரமாக முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கரமாக வந்து சேர்வதாகத் தொலைபேசியில் ஏற்கனவே சொல்லியிருந்தார். 

தன் உடைகளை அவசர அவசரமாக மாற்றிக்கொண்டு ஆபரேஷன் தியேட்டருக்குள் நுழைகிறார். பாதையில் நோயாளிச் சிறுவனின் தந்தை பதட்டத்துடன் டாக்டரின் வருகைக்காக காத்திருப்பதை காண்கிறார். 

”ஏன் சார் நீங்க இங்கே வந்து சேர இவ்வளவு தாமதம்?. என் மகன் உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறான் என்ற விஷயம் உங்களுக்குத் தெரியாதா?  உங்களுக்குக் கொஞ்சமாவது பொறுப்புணர்ச்சி என்பதே கிடையாதா?” பெற்ற பாசத்தில் உள்ள தந்தை டாக்டரிடம் புலம்பி விட்டார்.

புன்னகைத்த டாக்டர் “என்னை மன்னிக்கவும்; நான் ஆஸ்பத்திரி வளாகத்திலேயே இல்லை. தொலைபேசி அழைப்பு எனக்கு வந்ததும், நான் எவ்வளவு சீக்கரமாக இங்கு வந்துசேர முடியுமோ அவ்வளவு சீக்க்ரமாகவே வந்து சேர்ந்துள்ளேன். தாங்கள் இப்போது சற்றே அமைதியாக இருந்தால் தான், நான் என் வேலைகளைக் கவனிக்க முடியும்” என்றார்.

“நான் இப்போது அமைதியாக இருக்க வேண்டுமா?  டாக்டர், உங்கள் பையன் இது போன்ற நிலைமையில் இருந்தால் உங்களால் அமைதியாக இருக்க முடியுமா? உங்கள் மகன் இதுபோல உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்தால் நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள்?” பையனின் தந்தை கோபத்துடன் கத்தலானார்.

மீண்டும் புன்னகை புரிந்த டாக்டர், 

“புனித நூல்கள் என்ன சொல்கிறது தெரியுமா? நாம் அனைவரும் புழுதியிலிருந்தே பிறக்கிறோம் பிறகு கடைசியில் புழுதியிலேயே மறைகிறோம். இடையில் ஏதோ கொஞ்சகாலம் இந்த பூமியில் நாம் வாழ கடவுளால் ஆசீர்வதிக்கப்படுகிறோம்; 

டாக்டர்களாகிய எங்களால் எந்த உயிரையும் இந்த உலகில் என்றுமே நிரந்தரமாகத் தக்க வைத்துவிட முடியாது; 

நீங்கள் இப்போது போய் தங்கள் மகன் உயிருக்காக இறைவனிடம் பிரார்த்தனை செய்யுங்கள். கடவுள் அருளுடன் நாங்கள் எங்களால் என்ன செய்யமுடியுமோ அதைச்செய்கிறோம்” என்றார் மிகவும் பொறுமையாக.

”தனக்கு ரத்த சம்பந்தமே இல்லாத,  பிறர் உயிர்கள் விஷயத்தில், அடுத்தவருக்கு அட்வைஸ் பண்ணுவது ரொம்ப சுலபம் தான்” முணுமுணுத்தபடி அமர்ந்தார் அந்தப் பையனின் தந்தை.

பலமணி நேரங்கள் தொடர்ச்சியாக நடைபெற்ற ஆபரேஷன் வெற்றிகரமாக முடிந்ததில் டாக்டர் முழுத்திருப்தியுடன் தியேட்டரை விட்டு வெளியேறினார்.

வெளியே புறப்பட்டுச்செல்லும் முன் பையனின் தந்தையிடம் “கடவுள் அருளால் தங்கள் மகனைக் காப்பாற்ற முடிந்தது” என்று சொல்லிவிட்டு அவரின் பதிலுக்காகக் காத்திராமல், "மேலும் ஏதாவது விபரங்கள் தங்களுக்குத் தேவையென்றால் நர்ஸிடம் கேட்டுக்கொள்ளுங்கள்" என்று சொல்லியபடி ஓடிச்சென்று தன் காரில் ஏறி மிக அவசரமாகப் புறப்பட்டு விட்டார், அந்த டாக்டர்.

”ஏன் இந்த டாக்டர் இவ்வளவு ஒரு அரக்க குணம் வாய்ந்தவராக இருக்கிறார்? அவர் சில நிமிடங்களாவது என்னுடன் நின்று பொறுமையாகப் பேசியிருந்தால், என் மகனின் உடல்நிலை பற்றி நான் கேட்டு தெரிந்திருப்பேன் அல்லவா?” என்றார் டாக்டர் சென்ற சில நிமிடங்கள் கழித்துத் தன்னிடம் வந்து நின்ற நர்ஸிடம்.

தன் கண்களில் கண்ணீர் சிந்தியபடி அந்த நர்ஸ் பேசலானாள்: 

”டாக்டரின் மகன் ஓர் சாலை விபத்தில் நேற்று இறந்து போய் விட்டான். உங்கள் மகனின் உயிரைக்காப்பாற்ற நாம் அவரை அழைத்த போது, அவர் தன் மகனின் ஈமச்சடங்குகளை செய்ய சுடுகாட்டில் இருந்தார்; 

இருப்பினும் ஓடோடி வந்து உங்கள் மகனின் உயிரை அவர் இப்போது காப்பாற்றி விட்டார். இப்போது அவர் அவசர அவசரமாக ஓடிச்செல்வது, பாதியில் நிறுத்திவிட்டு வந்துள்ள,  அவரின் இறந்து போன மகனின் ஈமச்சடங்குகளை தொடர்ந்து செய்து முடிக்கத்தான்” என்றாள்.

-o-o-o-o-o-o-o-o-

கதையின் நீதி: 

அடுத்தவரின் நிலைமை பற்றி நமக்கு எதுவுமே தெரியாமல், யாரையும் நாம் அவசரப்பட்டு, தப்பாக எடை போட்டு, எதுவும் பேசிவிடக்கூடாது

.

[ இது சமீபத்தில் மெயில் மூலம் ஆங்கிலத்தில் எனக்கு வந்த தகவல். என்னால் முடிந்தவரை தமிழாக்கம் மட்டுமே செய்யப்பட்டுள்ளது vgk ]