மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம் [தொடர்பதிவு] பகுதி-2

மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம்

[தொடர்பதிவு]
பகுதி-2

என்னை முதன்முதலாக பள்ளியில் கொண்டுபோய் சேர்த்தது என் பெரிய அக்கா தான். அவர்களுக்கு என்னை விட 10-12 வயதுகள் அதிகம். எங்கள் தெருவிலேயே அந்தக்காலத்தில் அமைந்திருந்த “பிரின்சிபால் சாரநாதன் ஹிந்து எலிமெண்டரி ஸ்கூல்” தான் நான் ஒண்ணாம் வகுப்பு முதல் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படித்த பள்ளி. 


திருச்சி தேசியக் கல்லூரி, மற்றும் திருச்சி தேசிய கல்லூரி உயர்நிலைப்பள்ளி [National College + National College High School] இவற்றின் கிளை தான் இந்த ”பிரின்சிபால் சாரநாதன் ஹிந்து எலிமெண்டரி ஸ்கூல்” என்பது. திருச்சி நேஷனல் காலேஜில் முன்னாள் முதல்வராக இருந்த “சாரநாதன்” என்பரின் பெயரில் இந்த ஆரம்பப்பள்ளி அழைக்கப்பட்டது.

என் முதல் வகுப்பு டீச்சர் பெயர் : திருமதி “பட்டம்மாள்” டீச்சர். 


சிவப்பாக கும்முன்னு, குண்டு மூஞ்சியாக, அழகாக எப்போதுமே சிரித்த முகத்துடன் மடிசார் புடவையில் இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு அப்போது ஒரு 50 வயது இருக்கலாம். 


என் பெரிய அக்காவுக்கும் திருமணம் ஆகி அவளும் அன்று முதல் இன்று வரை மடிசார் புடவையிலேயே இருப்பவள் தான். என் பெரிய அக்காவுக்கு அப்போது ஒரு 16 அல்லது 17 வயது இருக்கலாம். இந்த மடிசார் அந்த மடிசாரிடம் என்னை ஒப்படைத்து விட்டு வெளியே போக முயற்சிக்கும். 


நான் கண்களில் கண்ணீருடன் செய்வதறியாது என் அக்காவை ஏக்கத்துடன் பார்ப்பேன். “இதோ இந்த பள்ளிக்கூட வாசல் திண்ணையில் தான் நான் இருப்பேன். மணியடித்ததும் உன்னை சாப்பிட ஆத்துக்கு (வீட்டுக்கு) அழைத்துப்போவேன்” என்று சொல்லி விட்டு எஸ்கேப் ஆகிவிடுவாள். 



எனக்கு முதன்முதலாக எழுத்தறிவித்த இந்த என் குருவான பட்டம்மா டீச்சர் ஒருவேளை இன்றும் எங்காவது உயிருடன் இருந்தால் அவர்களுக்கு வெறும் 108 வயது தான் இருக்கும். அவர்களை மீண்டும் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் எனக்கு உள்ளது.   


என்னுடன் அன்று படித்த சிறுவர்களில் மூவரை மட்டும் இன்றும் எனக்கு ஞாபகம் உள்ளது. அதில் பூபதி என்று ஒருவன் என்னுடனேயே BHEL இல் பணியாற்றி, என்னுடனேயே பணி ஓய்வு பெற்றவன். 


வெங்குட்டு என்று ஒருவன் பார்க்க செங்குரங்கு போலவே முகம் இருக்கும். என்னை ஏதாவது வம்பு இழுத்துக்கொண்டும், பயமுறுத்திக் கொண்டும் அழவிட்டுக் கொண்டும் இருப்பான். பிறகு நான் இரண்டாம் வகுப்புக்குப் போனவுடன் அந்தச் செங்குரங்குப் பையனைக் காணவில்லை. எனக்கு மிகவும் நிம்மதியாகப் போச்சு.  


மாணிக்கம் என்ற ஒரு பையன் காதுகளில் கடுக்கன்களும், மூக்கில் சிறிய மூக்குத்தி ஒன்று அணிந்திருப்பான். பிறகு அடுத்த வருடத்திலிருந்து அவனையும் காணோம். குழந்தையின் கடுக்கன்களும் மூக்குத்தியும் காணாமல் போய் விடுமோ என்று அஞ்சி, அவனின் பெற்றோர்கள் அவனின் பள்ளிப்படிப்பையே நிறுத்தி விட்டார்களோ என்னவோ! 

என்னுடன் அதே பள்ளியில் படித்த மணி என்பவன் பள்ளிக்கு வராமல் சண்டித்தனம் செய்ய, அவன் அப்பா அவனை ஒரு [ Walking Stick ] குடைக் கம்பால் தெருவில் அடித்துக்கொண்டே ஆடு மாடு ஓட்டுவது போல ஓட்டிவந்து பள்ளியில் விட்டுச்செல்வார். 


அதை என்னிடம் சுட்டிக் காட்டி என் அக்கா, “நீ சமத்து, அவன் அசடு, அதனால் தான் அவன் அடி வாங்குகிறான்” என்று ஏதேதோ சமாதானமாக ஆறுதல் சொல்லி நைஸாக பள்ளியில் டீச்சர் அருகே உட்கார வைத்து விட்டுச் சென்று விடுவாள்.  

இந்தப் பட்டம்மாள் டீச்சர் வராத நாட்களில் அடுத்த வகுப்பு எடுக்கும் “சிவா வாத்யார்” என்ற குள்ளமான ஒருவர், இரண்டு வகுப்புக்களையும் சேர்த்தே பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்று சொல்லி, “வாத்து வாத்து ....... வாத்து! எங்கே நீ போறே? குளத்துக்குப்போறேன் ......” என்று கேள்வி பதிலாக ஒரு பாட்டுப்பாடி தானே வாத்தாக மாறி, குனிந்து வாத்து நடை போட்டு, எங்களையும் கோரஸாக பாடச்சொல்லி, மகிழ்வித்தது நன்றாக நினைவில் உள்ளது.

அதே ஆரம்பப்பள்ளியில் குப்புராஜுலு என்ற ஆசிரியர் ஒருவர் இருந்தார். அவரிடம் நான் நேரிடையாக படிக்கவில்லை என்றாலும் அவரின் முகத்தைப்பார்த்தாலே எனக்கு சற்று பயமாக இருந்து வந்தது. சற்று குண்டாக இருப்பார். வெயில் ஏறஏற அவர் முகம் சிவந்து ஜொலிக்க ஆரம்பித்து விடும். அவரை நான் பார்க்க நேரிடும் போது, ஸ்ரீ நரசிம்ஹ அவதாரத்தை நேரில் கண்டது போல எனக்குள் ஓர் கலவரம் ஏற்படும்.  


வெங்கடாசலம் என்பவர் ஆரம்பப்பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியராக இருந்தார்.  வெறும் ஆசிரியரான இருந்திருக்கும் அவரை, அவர் தலையில் யாரோ வெள்ளைப் பெயிண்ட் டின்னை கவிழ்த்துக்கொட்டி, தலை’மை’ [வெண்மை] ஆசிரியராக ஆக்கியிருப்பார்களோ என நான் அடிக்கடி நினைத்ததுண்டு. 


அவர் தலை முழுவதும் தும்பைப்பூ போல ஒரேயடியாக நரைத்துப்போய் வெள்ளை முடிகளாகவே இருக்கும்.  அழுக்கு வேஷ்டியும், அழுக்குச்சட்டையும் அணிந்து கொண்டு இருப்பார். பள்ளியின் தலைமையாசிரியர் என்று யாராவது சொன்னால் தான் தெரிய வரும். அன்றைய ஆசிரியர்களின் ஏழ்மை நிலை அவ்வாறு இருந்திருக்கும்.

என் இரண்டாம் வகுப்பு: லெக்ஷ்மண வாத்யார் என்பவரிடம்.

என் மூன்றாம் வகுப்பு: கந்தசுப்ரமணிய வாத்யார் என்பவரிடம்.

என் நான்காம் வகுப்பு: ஐயங்கார் வாத்யார் என்பவரிடம். 


இவர் மிகவும் கோபக்காரர். நெற்றியில் நாமம் குழைத்து இட்டுக்கொண்டு, எப்போதுமே ஒரே கடுகடுப்பாக, கருப்பாய் இருப்பார். இருப்பினும் என்னிடமும், நமச்சிவாயம் என்ற பையனிடமும் அன்பாகவே இருந்து வந்தார். எங்கள் இருவரையும் திருப்பாவை, திருவெம்பாவை மனப்பாடம் செய்ய வைத்து, திருச்சி மலைக்கோயிலில் ஏதோ ஒரு ஒப்பித்தல் போட்டிக்கு அழைத்துச் சென்றதும், வழியில் ஒரு ஹோட்டலில் கேசரி+பஜ்ஜி வாங்கித்தந்ததும் இன்னும் பசுமையாக நினைவில் உள்ளது.

என் ஐந்தாம் வகுப்பு: நாடார் வாத்யார் என்பரிடம். 


அவர் நெற்றியில் பொட்டு வைத்தாற்போல ஒரு பெரிய மச்சம் [பாலுணி] இருக்கும். பார்க்க பெருந்தலைவர் காமராஜர் போல இருப்பார். செம்பருத்திப்பூக்களை நிறைய பறித்து வந்து தன் மேஜையில் வைத்துக்கொண்டு, அடிக்கடி அவற்றை ஒவ்வொன்றாக மென்று சாப்பிடுவார்.

இவ்வாறு ஐந்து வகுப்புகள் முடிவதற்குள் பெருக்கலில் 16 ஆம் வாய்ப்பாடு வரை ராகத்துடன் [16 x 16 = 256 வரை] என்னால் நன்கு பழகிட முடிந்தது.


எதையுமே ஒரு இராகத்துடன் பாட்டாக அதுவும் எல்லோரும் சேர்ந்து கூட்டாகச் சொல்லும் போது சுலபமாக மனதில் பதிவதுண்டு. 


உதாரணமாக, நான் ஒண்ணாவது இரண்டாவது படிக்கும் போது சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்ட ஒரு வேடிக்கையான பாடல் இதோ இங்கே:


1+1=2 ஒண்ணும் ஒண்ணும் ரெண்டு - ஜப்பான் காரன் குண்டு


2+1=3 ரெண்டும் ஒண்ணும் மூணு - ஐயா வீட்டுத் தூணு [தூண்=Pillar]


3+1=4 மூணும் ஒண்ணும் நாலு - கருப்பு நாயி[ன்] வாலு


4=1=5 நாலும் ஓண்ணும் அஞ்சு - பாட்டி தலை பஞ்சு


5+1=6 அஞ்சும் ஒண்ணும் ஆறு - ரோட்டுல ஓடுது காரு


6+1=7 ஆறும் ஒண்ணும் ஏழு - அம்மா தந்த கூழு


7+1=8 ஏழும் ஒண்ணும் எட்டு - மாமி தந்த புட்டு


8+1=9 எட்டும் ஒண்ணும் ஒம்போது - வெத்தல பாக்கு திம்போது [தின்பது]


9+1=10 ஒம்போதும் ஒண்ணும் பத்து - உன் வாயக் கொஞ்சம் பொத்து !
  

நாளையும் தொடரும்