மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம் [தொடர்பதிவு] பகுதி-5

மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம்

[தொடர்பதிவு]
பகுதி-5

சென்ற பகுதி-4 இல் ஒரு விஷயம் நினைவுக்கு வராமல் இருந்ததாக எழுதியிருந்தேன். இப்போது அதுவும் நினைவுக்கு வந்துவிட்டது. 

//அந்த ஹிந்தி பண்டிட் ஜீ, நல்ல உயரமாகவும், சற்றே மெலிந்தவராகவும், மூக்குக்கண்ணாடி அணிந்தவராகவும், லேசாக தொங்கும் தாடி வைத்தவராகவும், எப்போதும் வெள்ளைக்கலரில் கதர் சட்டை, கதர் பேண்ட் அணிந்தவராகவும் தூய்மையானவராகவும் இருப்பார். அவர் அன்று திருச்சி மலைக்கோட்டை உள் வீதியில் [இப்போது யானை கட்டுமிடம் அருகே] அப்போது குடியிருந்தார்.  


எவ்வளவு யோசித்தும் அந்த ஹிந்தி பண்டிட் பெயர் மட்டும் இப்போது எனக்கு நினைவுக்கு வர மறுக்கிறது. அதற்காக நான் மிகவும் வெட்கப்படுகிறேன். அவருடைய மகன் கூட அப்போது சினிமாவில் நடித்துக் கொண்டிருப்பதாகச் சொல்வார்கள். அந்த சினிமா நடிகர் பெயரும் என்னால் இப்போது சொல்ல இயலவில்லை.//

அந்த ஹிந்தி பண்டிட் பெயர் :

D. ராதாகிருஷ்ணன் [ D.R. என்று சுருக்கமாக அழைப்போம்]

அவர் மகன் “பாரதவிலாஸ்” “அவள் ஒரு தொடர்கதை” “காசே தான் 

கடவுளடா” போன்ற திரைப்படங்களில் நடித்த “சசிகுமார்” என்பவர். 

இந்த சினிமாக்கள் பற்றிய தகவல்களை மட்டும் என்னுடன் அன்று அதே 




பள்ளியில் படித்த வேறு ஒரு நண்பரான திரு G.சுந்தரேசன் மூலம்




இப்போது தொலைபேசியில் பேசித் தெரிந்து கொண்டேன். நன்றி G.S. !






இனி இப்போது இன்றைய புதுப்பதிவுக்குப் போகலாமா ! வாருங்கள் !!

-ooooooooooooooooo-


பள்ளி நாட்களில் நடைபெற்ற 

ஒரு சில மறக்க முடியாத நிகழ்ச்சிகள்

முதன் முதலாக நான் வாங்கிய அடி

ஒண்ணாம் வகுப்பு முதல் பதினோறாம் வகுப்பு வரை நான் எந்த ஆசிரியரிடமும் அடி வாங்கியதே கிடையாது. 


ஆனால் ஒரே ஒரு முறை ஒன்பதாவது படிக்கும் போது, என் பள்ளித் தலைமை ஆசிரியர் அவர்களிடம், கொண்டைப் பிரம்பினால் என் வலது உள்ளங்கையில் சுள்ளென்று அடி வாங்க நேரிட்டது.  அடுத்த நான்கு நாட்களுக்கு எனக்கு வலி தாங்க முடியாதபடி சரியான அடி அது, என் உள்ளங்கையே சிவந்து போய் விட்டது. 

இப்போது அந்த சம்பவத்தை நினைத்தாலும் மனதில் அந்த வலி மீண்டும் ஏற்படுவதுண்டு. அதே கொண்டைப் பிரம்புக் குச்சியால் அவரை வெளுத்து வாங்கிவிட வேண்டும் என்ற வெறி, எனக்குள் பலநாட்கள் இருந்து வந்தது.

என்னால் அது போல இப்போது நினைத்தாலும் செய்ய முடியாது. அவர் இப்போது இல்லை. காலமாகி விட்டார். அவர் பெயர் திரு. பூவராக ஐயங்கார் என்பதாகும். அவருக்கு காது சரியாகக் கேட்காது. அதற்காக ஒரு காது கேட்கும் கருவி பொருத்தியிருப்பார். குள்ளமாக இருப்பார். பஞ்சக்கச்சம் கட்டி, தலையில் டர்பன் கட்டியிருப்பார். எப்போதும் ‘கோட்’ [COAT]  போட்டுக்கொண்டிருப்பார்.  . 

நான் ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும் போது, ஒரு நாள் ஏதோவொரு பீரியடுக்கான ஆசிரியர் உரிய நேரத்தில் வகுப்புக்கு வரவில்லை. வகுப்பு மாணவர்கள் தங்களுக்குள் ஏதோ காரசாரமான விவாதங்களுடன் பேசிக்கொண்டிருந்ததில் ஒரே சப்தமாக இருந்துள்ளது. 


வெளியே வராண்டாவில் சென்று கொண்டிருந்த தலைமை ஆசிரியருக்கு, இந்த சப்தம் அவருடைய காது கேட்கப் பயன்படும் கருவி [மெஷின்] மூலமாகக் கேட்டுள்ளது. 


கோபமாக உள்ளே வந்தார், ஆசிரியர் அமரும் இடத்தில் இருந்த மேஜையில், அங்கிருந்த கொண்டைப்பிரம்பால் நாலு சாத்து சாத்தினார். வகுப்பறையே அமைதியானது. "All of you, Stand up on the Bench"  என்று கத்தினார். எல்லோரும் பெஞ்ச் மேல் ஏறி நின்றோம்.. கொண்டைப் பிரம்பைக் கையில் எடுத்தார். சகட்டு மேனிக்கு எல்லோரையும் கையை நீட்டச்சொல்லி ஓங்கி ஓங்கி இழுத்து விட்டார். 


முதல் பெஞ்சில் அமைதியாக ஏதோ எழுதுக்கொண்டிருந்த எனக்கும் அடி விழுந்ததை என்னால் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. அதுவே முதல் அடியும் கடைசி அடியும் ஆனதால், சின்னப்பையனான எனக்கு மிகுந்த வலியைத்தந்து, உள்ளங்கை வின்வின்னென்று வலித்து, உள்ளங்கை சிவந்து வீங்கிப்போய் விட்டதால் என்னால் சாப்பிடவோ எழுதவோ முடியாமல் அடுத்த ஒரு வாரம் வரை மிகவும் கஷ்டப்படுத்தியது. 


பாடம் நடத்தும் ஆசிரியர்களை தெய்வமாகப் போற்றி வந்த மிகவும் ஸாத்வீகமான எனக்கே, அன்று அந்த தலைமை ஆசிரியர் மேல்.கொலைவெறி ஏற்பட்டது என்ற உண்மையை இங்கு இப்போது தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். 


தவறு செய்தவர்களை கூப்பிட்டுக் கண்டிக்கலாம். திருத்த முயலலாம். ஒட்டுமொத்தமாக அனைவரையும் கொண்டைப் பிரம்பால் உள்ளங்கையில் இழுப்பது எந்த விதத்தில் நியாயம்? என்று இன்றுவரை புரியாமலேயே உள்ளது.

மற்றொரு கசப்பன சம்பவம்

[பாவம் ஓரிடம், பழி ஓரிடம்]

பத்தாம் வகுப்பு அரையாண்டுத் தேர்வு நடைபெற்றது. ஒரு பெஞ்சுக்கு மூன்று பேர்கள் வீதம் தள்ளித்தள்ளி அமர்ந்து தேர்வு எழுத வேண்டும். அதிலும் எனக்கு முதல் பெஞ்ச் தான். 


எங்களைக் கண்காணிக்க வந்தவர் எனக்கு எட்டாம் வகுப்புக்கு ஆசிரியராக இருந்த S M பசுபதி ஐயர் என்ற கிழட்டு வாத்யார். அவர் உயரமாக இருந்தும் சற்று கூன் முதுகுடன் இருப்பார். கையில் ஏப்போதும் ஒரு கொண்டைப்பிரம்பு ஒன்று வைத்திருப்பார். யாரையும் அவர் அடிக்கா விட்டாலும், அடிக்க வருவது போல அருகே வந்து பயம் காட்டுவார். அப்படியே அடித்தாலும் லேசாக ஒரு தட்டு தட்டுவார், வலியேதும் இல்லாமல் ஷொட்டுக் கொடுப்பது போல. 


அவர் தத்தித் தத்தி வந்து கொண்டைப்பிரம்பால் ஒரு போடு போடுவது போல அருகில் வரும் போதே, அந்த கொண்டைப்பிரம்பின் ஒரு பகுதியை வாத்யார் பிடித்திருக்க, மறு பகுதியை மாணவர்கள் பிடித்துக்கொண்டு, விட மாட்டார்கள். 


அவர் மொத்தத்தில் ஒரு ஸாத்வீகமான அதிக கெடுபடி இல்லாத வயதான மனிதர். தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள மட்டுமே எப்போதும் கொண்டைப் பிரம்பை சுழட்டிய படி இங்குமங்கும் சுத்தக்கூடியவர். மாணவர்கள் யாரும் இவரைப்பார்த்து பயப்படவே மாட்டார்கள்.  

அரையாண்டுத் தேர்வின் கடைசி நாள் காலை மட்டும் ஆங்கிலம் இரண்டாம் தாள் தேர்வு [ENGLISH SECOND PAPER]. முதல் மாணவனாக தேர்வை முழுத்திருப்தியாக எழுதி முடித்த நான் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்கு 20 நிமிடங்கள் முன்பாகவே நான் எழுதிய தேர்வுத்தாள்களை அந்த கண்காணிப்பாளரான திரு. S.M பசுபதி வாத்யார் அவர்களிடம், கொடுத்து விட்டு பள்ளியை விட்டு வெளியேறி விட்டேன். இனி பதினைந்து நாட்களுக்கு ஸ்கூல் லீவு தான், ஒரே ஜாலி தான், என வீட்டுக்கு வந்து விட்டேன்.


[ENGLISH FIRST PAPER என்பது ஆங்கில பாடம் சம்பந்தமாக இருக்கும். இந்த ENGLISH SECOND PAPER இல் வேறு பல பொது அறிவுக்கான பகுதிகளாகக் கொடுத்திருப்பார்கள். Punctuation marking, Precis Writing, Correct the spelling mistakes, Match the following, English to Tamil + Tamil to English Translations போன்றவைகள் இதில் அடங்கியிருக்கும். ]


லீவு முடிந்து ஸ்கூல் திறந்ததும் வழக்கம் போல Prayer ந்டைபெற்றது. அது முடிந்ததும் வகுப்புக்குச் சென்றேன். மைக்கில் ஓர் அறிவிப்பு. ”10 ஆம் வகுப்பு D பிரிவு மாணவர்களாகிய V. கோபாலகிருஷ்ணன், பாஷா, கணேசன் ஆகிய மூவரும் உடனடியாக தலைமை ஆசிரியர் அலுவலகத்துக்கு வந்து உதவித் தலைமை ஆசிரியர் ஸ்ரீநிவாஸன் சாரை வந்து சந்திக்க வேண்டும்”   என்று அறிவித்தனர்.


எனக்கு ஏன், எதற்கு அழைக்கிறார்கள் என்று ஒன்றுமே புரியவில்லை. ஒரு வேளை அரையாண்டுத் தேர்வில் மிக அதிக மதிப்பெண் வாங்கியுள்ளதற்காக ஏதாவது பாராட்டப் போகிறார்களா? அப்படி இருந்தால் பாஷாவையும், கணேசனையும் ஏன் என் கூட அழைக்கிறார்கள்? என்று நினைத்துக்கொண்டேன். சரியென்று மூவரும் சென்றோம்.


கட்டை குட்டையாக நல்ல சிவப்பாக ஒரு 55 வயது இருக்கும் அந்த AHM ஸ்ரீநிவாஸன் அவர்களுக்கு. [ஏற்கனவே நான் சொன்ன என் வகுப்பு ஆசிரியர் ஆர். ஸ்ரீ. என்பவர் வேறு - அவர் ஐயங்கார்; இந்த AHM ஸ்ரீநிவாஸன் என்பவர் வேறு - இவர் ஐயர்] சந்தனத்தை அரைத்துக் குழைத்து, விபூதிப்பட்டை போல நெற்றியில் 3 கோடுகளாக வரைந்திருப்பார். எங்கள் மூவரையும் கண்டதும் அவர் முகத்தில் கோபம் ருத்ர தாண்டவம் ஆடியது.  


மூவரும் அரையாண்டுத் தேர்வில் ஆங்கிலம் இரண்டாம் தாளில் காப்பி அடித்து எழுதியுள்ளதாகக் குற்றச்சாட்டு. மூவருக்கும் T.C. கிழிக்கப்போவதாகவும், எங்கள் தகப்பனார்களை அழைத்து வந்து T.C. பெற்று பள்ளியைவிட்டு விலக வேண்டும் என்றும் கடுமையாக எச்சரித்தார் A H M அவர்கள். 


பாஷாவும் கணேசனும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து விழித்தனர். எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. அழுகையாக வந்தது. 


“நான் யாரையும் பார்த்து காப்பி அடிக்கவில்லை சார்” என கண்கலங்கியபடிக் கூறினேன். 


மேலும் ”இப்போது, அதே கேள்வித்தாளை என்னிடம் கொடுத்தாலும் தங்கள் முன்னிலையிலேயே விடைகள் எழுதிக் கொடுத்து விட முடியும் சார், என்னால்” என்றேன்.


திரு. சற்குணம் என்ற வேறொரு ஆசிரியரும் இந்த விசாரணைக் கமிஷனில் வந்து இடையில் சேர்ந்து கொண்டார்.


“நீ காப்பி அடிக்கவில்லை என்பது எங்களுக்குத் தெரியும். ஆனால் இவர்கள் இருவரும் காப்பியடிக்க காட்டியுள்ளாய்” என்றார். 


”நான் அதுபோலெல்லாம் எதுவும் செய்யவில்லை சார்”, என்று எவ்வளவோ மன்றாடினேன்.


அன்று முழுவதும் தலைமை ஆசிரியர் அறைக்கு வெளியேயே தவம் கிடக்கும் படியாகி விட்டது. 


திரும்பத் திரும்ப காப்பி அடித்தீர்கள். காப்பியடிக்க நீ காண்பித்தாய். அப்பாவுடன் வந்து T.C வாங்கிச் செல், என்பதையே சொல்லி வெறுப்பேற்றினார்கள். 


என் அப்பா மிகுந்த கோபக்காரர். அவருக்கு இது தெரிந்தால், என்னை அடித்து விளாசி விடுவதோடு, என் படிப்பையே அத்தோடு நிறுத்தி விடுவார் என்பது எனக்குத் தெரியும். 


அதனால் அன்று பள்ளி விட்டதும் நேராக என் வீட்டருகே உள்ள கோயிலுக்குப்போனேன். ஸ்ரீ ஆனந்தவல்லி அம்மனிடம் முறையிட்டேன். ”நீ செய்யும் இது நியாயமா” என கதறி அழுதேன். ”என்னை நீ நிரபராதி என அவர்களுக்கு அடையாளம் காட்ட வேண்டும், அப்போதுதான் நீ எனக்குப்பிடித்த சக்தி வாய்ந்த அம்மன் என நான் ஏற்றுக்கொள்வேன்”, என வெகு நேரம் கதறி விட்டு வந்தேன். அந்த அம்பாள் வழக்கம்போல் அன்று என்னைப்பார்த்து புன்னகை புரிந்ததோடு சரி. 


வீட்டில் யாரிடமும் இந்த விஷயத்தை நான் சொல்லிக்கொள்ள விரும்பாமல், என் மனதில் பாரத்தை ஏற்றிக்கொண்டு இரண்டு நாட்கள் தவியாய்த் தவித்தேன்.


பிறகு அந்த நல்ல மனிதரான சற்குணம் வாத்யார் என்னைத் தனியே அழைத்து, ஆறுதல் கூறினார். தேர்வு நேரத்தில் நான் விடைத்தாளை எழுதி, பசுபதி வாத்யாரிடம் கொடுத்து விட்டு வீட்டுக்குச் சென்ற பிறகு நடந்த கதைகளை, அந்த பாஷா + கணேசன் மூலம் வாக்குமூலமாகப் பெற்றதைக் கூறினார்.


பாஷாவும் கணேசனும் என்னுடன் படித்த போதே மிகப்பெரிய மீசை வைத்த மாமாக்கள் போல தோற்றமளித்தவர்கள். தினமும் பள்ளிக்கே ஸ்கூட்டரில் தான் வந்து போவார்கள். கையில் கைக்கடிகாரம் கட்டியிருப்பார்கள். வசதியுள்ள குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.  


நான் அன்று தேர்வு எழுதி விட்டு, வீட்டுக்குப் புறப்பட்டுச் சென்ற பிறகு, விடைத்தாள் தீர்த்து போய் விட்டதாகச் சொல்லி இருவரும் பசுபதி வாத்தியாரின் மேஜையை நெருங்கி, அடிஷனல் பேப்பர் கேட்பது போல அவர் கவனத்தை திசை திருப்பி, அவர் மேஜை மீதிருந்த என் விடைத்தாளை கடத்திப்போய், கடைசி பெஞ்சில் உட்கார்ந்து English to Tamil + Tamil to English Translation களை அப்படியே அவசர அவசரமாக *ஈ அடிச்சான் காப்பி* அடித்துள்ளனர். 


மூன்று பேப்பர்களும் அடுத்தடுத்து ஒன்றாக திருத்தப்போகும் போது, திருத்திய திரு. பரமசிவன் என்ற ஆசிரியர், மூன்றும் காப்பி அடித்து எழுதப்பட்டவை எனச்சொல்லி சிவப்பு மையால் சுழித்து, AHM அவர்களின் கவனத்திற்கு கொண்டு சென்றுள்ளார்.


நான் தேர்வு எழுதியதோ முதல் பெஞ்சில் அமர்ந்து. பாஷாவும், கணேசனும் தேர்வு எழுதியதோ கடைசி பெஞ்சில் அமர்ந்து. தேர்வு நடந்த அறையை விட்டு முன்னதாகவே வெளியேறியதோ நான் மட்டுமே. 


இந்த நடந்த உண்மைகளை அப்படியே ஆரம்பத்திலேயே ஒத்துக்கொண்டால், தேர்வுக் கண்காணிப்பாளராக அன்று வந்திருந்த, அந்தப் பசுபதி வாத்யாரை மாட்டி விட்டதாக ஆகுமே என பாஷாவும் கணேசனும் கொஞ்சம் தயங்கியுள்ளார்கள். 


பிறகு நிலைமை முற்றிப்போய் விடாமல் இருக்க, உண்மையை ஒத்துக்கொண்டு, ”குறிப்பாக கோபாலகிருஷ்ணன் மீது எந்தத் தவறும் கிடையாது, அவனை தயவுசெய்து தண்டித்து விடாதீர்கள்” என்பதையும் A H M அவர்களிடம், பாஷா+கணேசன் இருவருமே கூறியிருக்கிறார்கள். 


அதனால் நான் ஒருவழியாக அன்று தப்பிக்க முடிந்தது. எனக்கு எந்த தண்டனையும் தரப்படவில்லை. அந்த குறிப்பிட்ட விடைத்தாளில் நான் அன்று வாங்கியிருந்த மதிப்பெண்கள் 81 out of 100. 


அவர்களுக்கு மட்டும் தலா 50 ரூபாய் FINE வசூலிக்கப்பட்டதாகவும், மன்னிப்புக்கடிதம் எழுதி வாங்கிக்கொண்டதாகவும் பேசிக்கொண்டார்கள். 


1964-65 இல் 50 ரூபாய் என்பது மிகப்பெரியதொரு தொகையாகும்.  இன்றைக்கும் எனக்கு இந்த சம்பவத்தை நினைத்தால் என் மனது மிகவும் கஷ்டப்படும்.


இதே ஸ்ரீ ஆனந்தவல்லி அம்மன் கோயிலுக்கு இன்றும் நான் செல்வதுண்டு. அம்மனை நெருங்கும் போது ஒரு நிமிடம் இதைப்பற்றியும் நான் இன்றும் நினைத்துக் கொள்வதுண்டு. 


அந்த அம்பாள், அன்று என்னை எப்படியோ நிரபராதி என்று அடையாளம் காட்டிவிட்டதில் எனக்கோர் மகிழ்ச்சி. அன்று முதல் அந்த அம்பாளிடம் எனக்கு ஓர் தனி பிரியமும் பக்தியும் ஏற்படலானது.


அந்த அபாண்டமான பழியை சந்தித்ததிலிருந்து நான் எந்தத் தேர்வு எழுதினாலும், மணியடிக்கும் வரை விடைத்தாளைத் திரும்பத் திரும்ப பார்த்துக்கொண்டே இருப்பேனே தவிர, தேர்வு நடக்கும் ஹாலை விட்டு, அவசரப்பட்டு வெளியே வருவது கிடையாது. இதை எனக்கு ஏற்பட்டதொரு புத்திக் கொள்முதலாகவே எடுத்துக்கொண்டேன் !

ஒரு தமிழாசிரியருக்கு நேர்ந்த கதி

நான் பதினொன்றாவது SSLC படிக்கும் போது ஓர் தமிழாசிரியர் புதிதாகப் பள்ளிக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தார். அவர் பெயர் திருமலாச்சாரியார் என்று ஞாபகம். அவர் ஓர் ஐயங்கார் ஸ்வாமிகள். ஸ்ரீரங்கத்தில் குடியிருந்தவர் என்று சொன்னார்கள். 


அவர் மிகவும் ஆச்சாரமானவர். தலை, நெற்றி, தோள்கள், மார்பு, முதுகு என்று எல்லா இடங்களிலும் பெரிய நாமங்கள் இட்டிருப்பார். தலையில் சிகை (குடுமி) வைத்துக்கொண்டு, பஞ்சக்கச்சத்துடன் மேல் சட்டை ஏதும் போடாமல், பள்ளிவரை வந்து விட்டு, பிறகு தன்னோடு தனியாக பையில் எடுத்து வந்துள்ள சட்டையை பள்ளியில் அணிந்து கொண்டு, வகுப்புக்கு வருவார். அவர் மிகவும் ஆச்சரமானவர் என்பதை அவரைப் பார்த்தாலே நமக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

அவர் முதன் முதலாக எங்களுக்கு தமிழ் பாடம் நடத்த அனுப்பப்பட்டிருந்தார். அவர் வகுப்பில் நுழையும் போதே என் வகுப்பு மாணவர்களில் பலர் பலத்த குரலில் ’ஓ’ போட்டனர்.  நரிகள் ஊளையிடுவது போல நீண்ட நேரம் பலக்கக் கத்தினர். வந்த ஆசிரியரைப்பார்த்த எனக்கு மிகவும் பாவமாகவும், பரிதாபமாகவும் இருந்தது. மாணவர்களின் இந்தச் செயலை மனதுக்குள் நான் மிகவும் வெறுத்தேன். 

உள்ளே வர நினைத்த அந்த ஆசிரியர், சற்று நேரம் இவர்களின் ஓசை அடங்கும் வரை மிகவும் அமைதியாக நின்றுவிட்டு, அதன்பிறகு சிரித்துக்கொண்டே உள்ளே வந்து தன் இருக்கையில் அமர்ந்து அனைத்து மாணவர்களுக்கும் நன்றி கூறினார். 

”நான் பல பள்ளிகளில் இதுவரை பல தமிழ் வகுப்புக்கள் எடுத்துள்ளேன். இந்தப்பள்ளிக்கு நான் புதியவன். இந்தப்பள்ளியின் இந்த வகுப்பு மாணவர்கள் போல எனக்கு எங்குமே உற்சாகமானதோர் வரவேற்பு இதுவரை அளிக்கப்பட்டது இல்லை. என்னைப்பார்த்ததும் உங்களுக்கெல்லாம் எவ்வளவு ஓர் மகிழ்ச்சியாக உள்ளது. அதைக்காண எனக்கும் ரொம்பவும் சந்தோஷமாக உள்ளது” என்றார். 

இதைக்கேட்ட மாணவர்கள் மீண்டும் நரிகள் போல ஊளையிட்டனர். ஏதோ ஒரு வழியாக அந்த ஒரே ஒரு பிரியட் மட்டும் ஒப்பேத்தி விட்டுச் சென்றார், பிறகு என் வகுப்புக்கே மறுநாள் முதல் வரவில்லை.  


பிறகு அவர், அந்த எங்கள் பள்ளியை விட்டே விலகி விட்டார் என்பதும் தெரிந்தது. அவர் எத்தனை படித்தவரோ! எவ்வளவு நன்றாக பாடம் நடத்தக்கூடிய திறமை வாய்ந்தவரோ!! அவரின் வெளி உருவம் மட்டுமே மாணவர்களிடம் கேலிக்கிடமாகத் தோன்றியது.இது மாணவர்களின் விளையாட்டு புத்தியையும், அறியாமையையும் தான் காட்டுகிறது.

நாளையும் தொடரும்

*ஈ அடிச்சான் காப்பி* என்றால் என்னவென்று 

தெரியாதவர்களுக்கு என் விளக்கம் இதோ:

ஒருவன் தேர்வு எழுதும் போது மற்றொருவன் அவனைப்பார்த்து அப்படியே காப்பி அடித்து எழுதிக்கொண்டிருந்தானாம். 

அப்போது முதலாமவன் அருகே ஓர் ”ஈ” பறந்து கொண்டே இருந்ததாம். அதை அவன் பட்டென்று தன் கைகளால் அடிக்க விடைத்தாளில் ஓர் இடத்தில் அந்த அடிப்பட்ட “ஈ” ஒட்டிக்கொண்டு விட்டதாம். 

இதை உற்று கவனித்த நம்மாளு, அந்த இடத்தில் ஓர் “ஈ” யை அடித்து ஒட்ட வேண்டியது தான், அந்த கேட்கப்பட்டுள்ள கேள்விக்கு மிகப் பொருத்தமான விடையாக இருக்கும் போலிருக்கு, என தனக்குத்தானே நினைத்துக்கொண்டு, தானும் கஷ்டப்பட்டு ஒரு ”ஈ” ஐத் தேடிக் கண்டுபிடித்து அடித்துவிட்டு, அதை மிகச்சரியாக அந்தப்பையன் ஒட்டியிருந்த இடத்திலேயே தானும் ஒட்டி விட்டானாம்.  

இந்த சம்பவம் நடைபெற்ற நாள் முதல் இது “ஈ அடிச்சான் காப்பி” என அழைக்கப்பட்டு வருகிறது.

-o-o-o-O-o-o-o-