மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம் [தொடர்பதிவு] பகுதி-6

மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம்

[தொடர்பதிவு]
பகுதி-6

என் வகுப்பு ஆசிரியர்களைத் தவிர, வெவ்வேறு பாடங்களை நடத்த வரும் மற்ற ஆசிரியர்களில் ஒருசிலரும், மிகவும் சிறப்பாகவே வகுப்புகள் நடத்தி பாடங்கள் கற்றுக்கொடுத்தார்கள்:


அவர்களில் எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானவர்கள் இருவர்:


1) திரு. N. வேங்கடநாராயணன் அவர்கள்: 


விஞ்ஞானம் [SCIENCE] நடத்த வரும் ஆசிரியர். அன்றைய இளைஞர். சினிமா நடிகர் நெப்போலியன் போல நல்ல உயரம். மாநிறம். PANT  க்குள் SHIRT ஐ IN  பண்ணிக்கொண்டிருப்பார். வெகு அழகாகப் பாடம் நடத்துவார். VERY SINCERE + HARD WORKING TYPE. வகுப்பறையில் வெட்டிப்பேச்சுகள் பேசி நேரத்தை வீணாக்காதவர், இவர்.
      
2) திரு. G. கணேசன் அவர்கள்:  


கணிதம் நடத்த வரும் ஆசிரியர். [MATHEMATICS TEACHER - IX Std. வரை] 
சிவப்பாக குள்ளமாக சற்றே இரண்டை மண்டைபோல தலை உள்ளவர்.


A*A = A ஸ்கொயர் என்று சொல்லித்தருவார். அப்போ G*G = G ஸ்கொயர் தானே ஸார், என்பான் ஒரு குறும்பான மாணவன். 


ஏனென்றால் அந்த ஆசிரியர் பெயர் GG [G. GANESAN].  நாளடைவில் பள்ளியில் அவர் பெயரே ”G ஸ்கொயர்” என்று மாறிவிட்டது. 


இவர்கள் இருவருமே திருச்சி திருவானைக்கா பகுதியில் உள்ள மாம்பழச்சாலையில் இன்றும் குடியிருப்பதாக கேள்விப்பட்டேன். அவ்வப்போது கடைவீதிகளில் எங்காவது கண்ணில் தென்படுபவர்கள். 




என்னுடன் படித்து, என் நினைவில் இன்றும் உள்ள, ஒரு சில நண்பர்கள்

என்னுடன் ஒண்ணாவது மட்டும் படித்த பூபதி சிவப்பாக அழகாக ராஜா போல இருப்பான். மிகவும் நல்லவன். அதன் பிறகு வெவ்வேறு வகுப்புகளுக்கும், பள்ளிகளுக்கும் மாறிப்போய் விட்டாலும், I.T.I படித்து விட்டு, BHEL இல் ARTISAN FITTER ஆகப்பணியில் சேர்ந்தான். என்னைப்போலவே அவனும் இப்போது BHEL லிருந்து பணி ஓய்வு பெற்று விட்டான்.  ’திருவானைக்கா’வில் இப்போது வசித்து வருகிறான். 


நான் ஓய்வு பெற்ற நாளன்று அவனை என் வீட்டுக்கு அழைத்து வந்து என் பெரிய அக்காவிடம் அறிமுகப்படுத்தினேன். 54 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவனை மீண்டும் சந்திக்கிறாள். உடனே என் பெரிய அக்கா புரிந்து கொண்டு விட்டாள். ’உன்னுடன் ஒண்ணாங்கிளாஸ் பட்டம்மா டீச்சரிடம் படித்த பூபதியா இவன்’ என்று கேட்டு, மிகவும் சந்தோஷப்பட்டாள்.  


என் பெரிய அக்காவுக்கு ஞாபக சக்தி மிக மிக மிக மிக அதிகம். மஹா கெட்டிக்காரியும் அதிர்ஷடக்காரியும் கூட.  இப்போதும் என் வீட்டருகே தான் இருக்கிறார்கள். எங்கள் குடும்பத்திற்கே வழிகாட்டியும், ஆலோசகரும், இன்றும் கூட அவளே தான்.

என்னுடன் 9th + 10th மட்டும் படித்த ஸ்ரீநிவாஸன். கருத்த நிறம். ஸ்ரீகிருஷ்ணர் போல மினுமினுப்பாக இருப்பான். இவனிடம் எனக்கு மிகுந்த பிரியம் உண்டு. அவனுக்கு புத்திசாலித்தனம் சற்று அதிகம். 


வெல்வெட் போல மின்னும் கரும்பச்சைக் கலரில் அரை டிராயரும், வெள்ளையில் சட்டையும் போட்டு வருவான். அவனின் அரைக்கை சட்டை முடியும் இடம் கீழே, இருபுறமும் சற்று வழித்து விட்டது போல தைக்கப்பட்டிருக்கும். 


வகுப்பறையில் இவன் அருகே நான் உட்காருவதில், எனக்கு மிகவும் ஆசையாகவும், பெருமையாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும் இருக்கும். திருச்சி காசியப்பா ராவுத்தர் ஸ்டோரில் அவன் அப்போது குடியிருந்தான். பிறகு 11th Std. படிக்க வேறு ஊருக்குச் சென்று விட்டான். எனக்கு அவன் பிரிவு அன்று தாங்கமுடியாத இழப்பாக இருந்தது.  அவன் நினைவாகவே நான் பலநாட்கள் வருந்தியதும் உண்டு..


இப்போது எந்த ஊரில் அவன் எப்படி இருக்கிறானோ?  


நான் அன்று மிகவும் நேசித்த, என் உயிர் நண்பா! நீ எங்கிருந்தாலும் வாழ்க!

என்னுடன் ஐந்தாவது முதல் எட்டாவது வரை மட்டுமே சேர்ந்து படித்தவன் செல்லமணி. இவனும் மிகவும் நல்லவன். கெளரவமான ஏழைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன். இவனும் அதன் பிறகு வேறு ஏதோ ஊருக்குப் படிக்கப்போய் விட்டான். 

செல்லமணி பிறகு ஒருநாள் BHEL திருச்சியில் வேலைக்கு சேர இருந்தான். Wrtten Test, Personal Interview இரண்டிலும் தேர்வாகி விட்டான். துரதிஷ்ட வசமாக Medical Test இல் Unfit செய்துவிட்டார்கள். அது ஒரு பெரிய கொடுமை. வெளியே சொல்லிக்கொள்ள முடியாத ஒரு ரகசியமான விஷயம.  பிறவி முதலே அவனுக்கு இருந்த ஓர் அதிசயக் குறைபாடு. என்னிடம் மட்டும் கூறி கண் கலங்கினான்.

அந்தப்பிறவி குறைபாட்டால் அவனுக்கு இதுவரையும், இனிமேலும் எந்த ஒரு பாதிப்பும் கிடையாது என்று, எந்த அரசு மருத்துவரிடமும் சான்றிதழ் வாங்கித்தர முடியும் என்று மிகவும் போராடிப் பார்த்தான். 

BHEL மருத்துவ மனை அதிகாரிகள் அதனை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அவனுக்கு BHEL இல் வேலை கிடைக்காததில் அவனை விட நான் மிகவும் வருத்தப்பட்டேன். பிறகு ஏதோ மாநில அரசு வேலை கிடைத்துப்போய் விட்டதாகக் கேள்வி.  


என் அன்புச் செல்லமணி! நீ இன்று எங்கிருந்தாலும் வாழ்க! 

G. சீத்தாராமன். இவன் நன்கு படிக்கக்கூடியவன். எப்போதும் வகுப்பில் முதல் மாணவனாக வருவான். கையெழுத்து மிக அழகாக அச்சடித்தது போல இருக்கும். இவனும் நானும் ஒரே குடியிருப்பில் குடியிருந்தவர்கள்.


எனக்கும் இவனுக்கும் அடிக்கடி படிப்பு விஷயத்திலும், கையெழுத்துப் போட்டிகளிலும் மோதல் ஏற்படுவதுண்டு. இவன் பிறருடன் சகஜமாகப் பழகவே மாட்டான். என்னைவிட மிகவும் RESERVED TYPE. இவன் பள்ளிப்படிப்பு முடிந்ததும், மேல்படிப்புக்குச் சென்னை சென்று விட்டான். BSNL இல் அவன் வேலை பார்ப்பதாக பிறகு வேறு ஒருவன் சொன்னான். 


நடராஜன் என்று மற்றொருவன். இவனும் என்னைப்போலவே ஓவியம் வரைவதில் மிகுந்த ஆர்வம் உடையவன். டால்மியாபுரத்தில் ஏதோ ஒரு கம்பெனியில் வேலை பார்த்து வந்தான். என்னுடன் BHEL இல் வேலை பார்த்த திருமதி கோதாவரி நடராஜன் என்பவள் தான் இவன் மனைவி என்று எனக்கு பல வருடங்கள் கழித்தே பிறகே, அவனுடன் பேருந்து ஒன்றில் பயணிக்கும் போது அவன் சொல்லியே எனக்குத் தெரியவந்தது. 


இப்போது இந்த நடராஜன் என்பவர் உயிருடன் இல்லை. அவர் மறைவுக்குப்பின் இவர் மனைவியும், சென்னையில் உள்ள தன் மகள் + மாப்பிள்ளையுடன் சேர்ந்து வாழ எண்ணி,  BHEL சென்னைக்கு மாற்றல் வாங்கிக்கொண்டு சென்று விட்டார்கள். 


இராமனாதன் என்று ஒரு மாணவன் எப்போதும் வகுப்பறையில் என் பக்கத்திலேயே உட்கார ஆசைப்படுவான். ஒருமுறை நான் எழுதும் நோட்புக்கில் பக்கம் தீர்ந்து விட்டது. எனக்கு உடனே என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. அவசரமாக ரஃப் நோட்டைத் தேடினேன். இதை கவனித்த அவன் தன்னுடைய புது நோட் [40 பக்கம் நோட் - அப்போது 10 பைசா தான் அதன் விலை] ஒன்றை எனக்குக் கொடுத்து உதவினான். 


திருச்சியில் மிகப்பிரபலமாக இருந்த ’அம்மாமி அப்பளம் டிப்போ’ உரிமையாளரின் மகன் அவன். கால் செருப்பு லேசாக அறுந்து போனாலே அப்படியே தூக்கி எறிந்து விட்டு, வேறு புது செருப்பு வாங்கிப் போட்டுக்கொண்டு வருவான். வசதியுள்ள குடும்பத்தில் பிறந்தவன். 


ஆனாலும் என்னிடம் அவனுக்கு ஒரு தனி பிரியம் உண்டு. என்னை விட்டு அவன், பள்ளியில் வகுப்பறையில் பிரிந்ததே இல்லை. இப்போது எங்கே எந்த ஊரில் இருக்கிறானோ! அந்த அம்மாமி அப்பளக் கடையையும் அங்கு இப்போது காணோம்.  


என் மீது அளவற்ற பிரியம் கொண்டிருந்த இராமநாதா! நீ இன்று எங்கிருந்தாலும் வாழ்க!!


கோபாலகிருஷ்ண மூர்த்தி என்று ஒரு பையன். இவனுடைய அப்பா வேணுகோபால மூர்த்தி என்று பெயர். எங்கள் பள்ளியிலேயே சமூகவியல் ஆசிரியராக பணியாற்றியவர். தினமும் தன் பையனையும் அழைத்துக்கொண்டு, பெரிய டபடபா சத்தம் எழுப்பும் மோட்டார் சைக்கிளில் பள்ளிக்கு வருவார்.


இந்த கோபாலகிருஷ்ண மூர்த்தி என்ற பையனும் என்னிடம் மிகவும் பிரியத்துடன் இருப்பான். அவனுக்குப் பூனைக்குட்டி போன்ற அழகான முகம். நல்ல சிவப்பாகவும் இருப்பான். ஒரு பவுன் தங்க நாணயம் போன்ற BRITTA என்ற சிறிய ரவுண்ட் பிரிட்டானியா பிஸ்கட் தினமும் நிறைய விரும்பிச் சாப்பிடுவான். 


தீர்ந்து போய் விட்டால் நான் சாப்பிட மதியம் வீட்டுக்குப்போய் வரும் போது வாங்கி வரச்சொல்லி காசு கொடுப்பான். எனக்கும் அவ்வப்போது பிஸ்கட் கொடுப்பான். பிறகு அவன், அவன் தந்தை போலவே, அதே பள்ளியில் ஆசிரியராகி விட்டதாகக் கேள்விப்பட்டேன்.  

P.S. கணேசன், R.ஜெயக்குமார், குமார், சந்தான கிருஷ்ணன், சத்யமூர்த்தி, N. நாகநாதன், N.சந்திர சேகரன், பூபதி ஆகியோர் என்னுடனேயே ஒரே பள்ளியில் படித்து விட்டு, பிறகு என்னுடனேயே BHEL இல் வெவ்வேறு துறைகளில் வெவ்வேறு பணிகளில் அமர்ந்தவர்கள். 


அலுவலகத்தில் அவ்வப்போது நாங்கள் எங்களுக்குள் சந்திக்கும் போது எங்கள் பள்ளி நாட்களையும், ஆசிரியர்களையும் பற்றி பேசி மகிழ்வோம்.  இப்போது கடந்த 2 வருடங்களில் அநேகமாக அனைவருமே பணி ஓய்வு பெற்று விட்டனர். 


இதில் சிந்தாமணி கடைவீதியில் அந்த நாட்களில் குடியிருந்த சந்தானகிருஷ்ணனும், சத்யமூர்த்தியும் அண்ணன் தம்பிகள். இருவரும் போலீஸ்காரர் ஒருவரின் பிள்ளைகள்.

எனக்கு படிப்பில் மிகுந்த ஆர்வம் இருந்தும், என்னால் அன்று SSLC [அப்போது XI Std. என்பதே SSLC] க்கு மேல் தொடர்ந்து படிக்க முடியாத குடும்ப சூழ்நிலை இருந்தது. 


நான் அன்று SSLC பொதுத்தேர்வில் வாங்கியிருந்த நல்ல மதிப்பெண்களுக்கு, திருச்சி அரியமங்கலத்தில் இப்போதும் மிகப்பிரபலமாக உள்ள SESHASAYEE INSTITUTE OF TECHNOLOGY இல் ENGINEERING DIPLOMA படிக்க மிகச்சுலபமாக அட்மிஷன் கிடைக்கும் என்றும், மூன்று வருடங்களுக்கும் சேர்த்தே ரூபாய் 1000 மட்டுமே செலவாகும் என்றும், அதே படிப்பு படித்த நிறைய பேர்கள் என்னிடமும் என் பெற்றோர்களிடமும் எடுத்துக்கூறினார்கள். 


S.I.T. இல் என்னை சேர்க்கச் சொல்லி மிகவும் வற்புருத்தி, உடனடியாக அங்கு முதல்வர்களாக இருந்த ஸ்ரீ சுந்தரம் + ஸ்ரீ அனந்த நரஸிம்மாச்சார் ஆகிய இருவர்களில் யாரையாவது ஒருவரைப் போய் சந்திக்கச்சொல்லி ஆலோசனைகள் கூறினார்கள். இருந்தும் என் பெற்றோர்களால் அவ்வளவு பணம் செலவழித்து என்னை அங்கு சேர்க்க அப்போது இயலவில்லை.


SSLC PUBLIC EXAMS முடிந்த தேதி 04.04.1966. மறுநாள் ஒரே ஒரு நாள் மட்டும் வீட்டில் சும்மா இருந்தேன். 


பிறகு கார்த்திகேயன் என்ற ஒருவன் சொன்னபடி, 06.04.1966 இல் ஒரு சாதாரண வேலைக்குச் சென்று சேர்ந்து விட்டேன். அங்கு நான் ஈட்டிய மிகக்குறைந்த ஊதியத்தின் ஒரு பகுதி எனக்கு ENGLISH TYPEWRITING LOWER +HIGHER + HIGH SPEED படிக்க மிகவும் உதவியது. 


மீதிப்பணத்தை வீட்டுச்செலவுக்கும் என்னால் கொடுத்து உதவ முடிந்தது. அங்கு நான் சிறு வயதில் மிகக்கடுமையாக உழைத்ததில் நிறைய உல்க அனுபவங்களை என்னால் கற்றுகொள்ள முடிந்தது. 


பிறகு சிவராமன் என்ற என் நண்பன் ஒருவனின் ஆலோசனைப்படி, 01.01.1968 முதல் வேறு ஒரு கம்பெனி வேலைக்கு மாறிப்போனேன். அங்கும் என்னால் பல உலக விஷயங்களை நன்கு அறிந்து கொள்ள முடிந்தது. 


அங்கு மிகப்பெரிய மீசையுடன் வேலை பார்த்த ’ஜான்பேட்டா’ என்று எல்லோராலும் அன்புடன் அழைக்கப்பட்ட ’பெரியண்ணன்’ என்ற பெரியவரிடம், மிகவும் திக்கான 3 பரி, 5 பரி சணல் கயிற்றை, சணல் பந்துகளிலிருந்து, கத்தி அல்லது ப்ளேடு இல்லாமலேயே கையால் எப்படி அறுப்பது என்ற கலையைக் கற்றுக் கொண்டேன்.  இப்போதும் அதுபோல என்னால் வெறும் கையால் சணல் கயிறுகளை அறுக்க முடியும். இதை நுட்பமாகப் கவனிப்பவர்கள் வியந்து தான் போவார்கள்.


இதன் நடுவில் 1970 செப்டெம்பர் அக்டோபரில் பெரம்பலூரில் மதன கோபாலபுரத்தில் இருந்த ஸ்டேட் பேங்க் ஆப் இந்தியாவில் [SBI] TEMPORARY CLERK-CUM-TYPIST AGAINST LEAVE VACANCY வேலை கிடைத்தது. 


அங்கும் சென்று சுமார் 40 நாட்களுக்கு மேலாக தொடர்ச்சியாக வேலை பார்த்தேன். 15 நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு நாள் இடைவெளி கொடுத்து மேலும் 15 நாட்கள் நீட்டித்து வாய்ப்பளிப்பார்கள்.  அந்த 40 நாட்களில் எனக்குக் கிடைத்த அனுபவங்களை மட்டும் தனியாக ஒரு 10 அத்யாயங்கள் கூட எழுதலாம்.


இதற்கிடையே திருச்சி வேலை வாய்ப்பு அலுவலகம் மூலம் திருச்சி BHEL லில் WRITTEN TEST, PERSONAL INTERVIEW, MEDICAL TEST முதலியவற்றிற்கு எனக்கு அழைப்பு வந்தது. பெரம்பலூரிலிருந்து அவ்வப்போது வந்து இவற்றையும் ATTEND செய்து விட்டுப்போனேன். பிறகு BHEL திருச்சியிலிருந்து PERMANENT APPOINTMENT ORDER தபாலில் வந்ததும்,  03.11.1970 அன்று பெரம்பலூர் ஸ்டேட் பேங்க் வேலையை நானே ராஜிநாமா செய்துவிட்டு திருச்சி BHEL இல் LOWER DIVISION CLERK [LDC] ஆக 04.11.1970 அன்று நிரந்தரப் பணியில் சேர்ந்து விட்டேன். 

பிறகு எனக்கு திருமணம் ஆகி மூன்று பிள்ளைகள் பிறந்து அவர்களில் ஒருவர் படிப்பு முடிந்து வேலைக்கே சென்று விட்ட பிறகு, மீதி இருவரும் முறையே உயர்நிலைப் பள்ளியிலும், ஆரம்பப்பள்ளியிலும் படித்து வரும் போது, எனக்கு மேற்கொண்டு என் படிப்புகளைத் தொடர வேண்டும் என்ற ஆர்வம் ஏற்பட்டது.

அப்போது எனக்கு வயது 40. சென்னைப் பல்கலைக் கழகத்தில் CORRESPONDENCE COURSE   இல் சேர்ந்து சரியாக 3 ஆண்டுகளில் ARREARS  ஏதும் வைக்காமல் ஒரே ATTEMPT இல் B.Com., ENGLISH MEDIUM - II CLASS இல் பாஸ் செய்தேன். 


இதில் எனக்கு ஆக்கமும் ஊக்கமும் தன்னம்பிக்கையும் கொடுத்து உற்சாகப்படுத்தி தூண்டுகோலாக இருந்தவர் எனக்கு 1983 முதல் 1995 வரை மேலதிகாரியாக இருந்த திரு. K.M. BALASUBRAMANIAN Sir அவர்கள். 1995 இல் அவர் பணிஓய்வு பெற்றபின் தற்சமயம் திருச்சி உறையூர் சாலை ரோடு ருக்மணி தியேட்டருக்கு எதிர்புறம் உள்ள தேவாங்கு நெசவாளர் காலணியில் குடியிருக்கிறார்.

B.Com., முடித்த உடனேயே நான் அண்ணாமலை பல்கலைக் கழகத்தில் M.A., [SOCIOLOGY] சேர்ந்து அதையும் இரண்டே வருடங்களில் ARREARS ஏதும் வைக்காமல் ஒரே ATTEMPT இல் முடித்தேன். 

இதற்கிடையில் மதுரை காமராஜர் பல்கலைக்கழகத்தில் POST GRADUATE DIPLOMA IN PERSONNEL MANAGEMENT and INDUSTRIAL RELATIONS என்ற இரண்டு வருடப்படிப்பிலும் சேர்ந்திருந்தேன். 

அதையும் இரண்டே ஆண்டுகளில் PROJECT WORK SUBMISSION உள்பட முடித்தேன். இந்த மூன்று படிப்புகளிலுமே என்னால் II Class தான் வாங்க முடிந்தது. 


40 வயதிலிருந்து 46 வயதுக்குள், வேலையும் பார்த்துக்கொண்டு, குடும்பத்தேவைகளையும் கவனித்துக்கொண்டு, வயதான என் அன்புத் தாயாரின் காலடியில் நான் வாங்கிய மூன்று டிகிரிகளையும் வைத்து வணங்கும் பாக்யம் கிடைத்ததே! ;) - அதுவே மிகப் பெரிய விஷயம் அல்லவா! 

அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழக இரண்டாம் ஆண்டுத் தேர்வுகளும், மதுரை காமராஜ் பல்கலைக்கழக முதலாம் ஆண்டுத் தேர்வுகளும் ஒரே நாட்களில் நடைபெற இருப்பதாக EXAM TIME TABLE வந்து விட்டது. 


நல்ல வேளையாக இதில் காலையும் அதில் மாலையும் தேர்வுகள் எனப் போட்டிருந்தது. இது போல ஒரே நாளில் இரண்டு வேளைகளிலும் இரண்டு வேவ்வேறு பல்கலைக்கழகத் தேர்வுகள் என மூன்று நாட்கள் தொடர்ச்சியாக எழுதும்படி ஆனது. 


இரவெல்லாம் சுத்தமாகத் தூங்காமல் பாடங்களை வாசித்து மனதில் ஏற்றிக்கொள்வேன்.  காலையில் என் தாயாரை சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்கரித்து, ஹால் டிக்கெட், பேனா முதலியவைகளை அவர்கள் கையில் கொடுத்து ஆசீர்வதித்துப் பெற்றுக்கொண்டு மிகவும் சீக்கரமாகவே பஸ் பிடித்து புறப்பட்டுப் போவேன்.


இந்தத் தேர்வு ஓரிடம்; அந்தத் தேர்வு வேறிடம் [Different Centers in Tiruchi]. காலை 9.30 முதல் 12.30 வரை ஓரிடத்தில் 3 மணி நேரம் தொடர்ச்சியாக மாங்கு மாங்கென்று தேர்வு எழுதுவேன். 


உடனே சாப்பிடக்கூட இடைவெளி இல்லாமல் காஃபி மட்டும் குடித்து விட்டு, ஓர் ஆட்டோ பிடித்து அந்த இன்னொரு தேர்வு மையத்துக்குப்போய் மதியம் 2 மணி முதல் 5 மணி வரை 3 மணி நேரம் தொடர்ச்சியாக மாங்கு மாங்கென்று வேறொரு தேர்வு எழுதித்தள்ளுவேன். 


கை விரல்கள் எல்லாம் மிகவும் சோர்வாகப் போய் விடும். இதுபோல அடுத்தடுத்து 3 நாட்கள் கஷ்டப்பட்டேன். 


RESULT வந்து எல்லா SUBJECTS களிலும் FULL PASS IN FIRST ATTEMPT என்று பார்த்ததும் என் கை விரல்களின் வலிகளும், சோர்வும் பறந்தே போய் விட்டன. இந்த இனிய நிகழ்ச்சிகளை என்னால் எப்போதுமே மறக்க முடியாது.       

இந்த CORRESPONDENCE படிப்புகளுக்கு CONTACT SEMINAR CLASS என்று வருடத்திற்கு 4 அல்லது 5 முறைகள் சனி ஞாயிறுகளில் நடைபெறும். அவற்றில் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற கட்டாயம் ஏதும் இல்லாவிட்டாலும், நான் சோம்பல் படாமல் ஆர்வமாக கலந்து கொள்வதுண்டு. பள்ளிக்கூடப் படிப்புக்கு மீண்டும் செல்வது போல ஒரு வித சந்தோஷம் ஏற்படுவதுண்டு.

இதற்காக சனி ஞாயிறுகளில் திருச்சியிலிருந்து விடியற்காலம் 4 மணிக்குக் கிளம்பி மதுரை வரை கூட நான் சென்று வந்ததும் உண்டு. இந்த CONTACT SEMINAR CLASS களுக்கு பல ஊர்களிலிருந்தும் பல பெண்கள் + பல ஆண்கள் என 20 வயது முதல் 60 வயது வரை பலரும் வந்து கலந்து கொள்வார்கள். 

மிகவும் வேடிக்கையாகவே இருக்கும். இதில் எனக்கு பலரது புதிய அறிமுகங்கள் கிடைத்தன. பலரின் புதிய நட்புகள் கிடைத்தன. பள்ளியில் CO-EDUCATION படிக்காத எனக்கு, என் அருகே யார் யாரோ அறிமுகம் இல்லாத பெண்கள் வந்து அமர்ந்து பேச்சுக் கொடுத்தது, முதலில் மிகவும் வியப்பாக இருந்தது. 

இதில் யார் மாணவர்? யார் ஆசிரியர்? என்றே தெரியாமல் இருக்கும். PROFESSOR அல்லது LECTURER உள்ளே நுழைந்து வருகிறார் என்று எண்ணும் போது, வருபவரும் சிரித்துக்கொண்டே என் அருகில் பாடம் கேட்க STUDENT  ஆக அமர்வதுண்டு.

என்னையே சிலர் PROFESSOR அல்லது LECTURER என்று எண்ணி ஏமாந்ததும் உண்டு. பாடங்களை நாமே வீட்டில் படித்து விட்டு, நமக்குள்ள சந்தேகங்களை மட்டும் கேட்டு நிவர்த்தித்துக் கொள்ளவே இந்த CONTACT SEMINAR CLASS வகுப்புகள் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருக்கும். வகுப்பு ஆரம்பித்ததும் விவாதங்கள் சூடு பிடித்து எங்கெங்கோ செல்லும்.

அவைகள் எல்லாமே மிகவும் சுவையான சுகமான அனுபவங்கள் தான்.


இந்த B.Com., CONTACT SEMINAR CLASS களுக்கு, நான் திருச்சி ஜமால் முகமது காலேஜுக்குப் போய் வந்த போது [1990-1992 ] R. விஜயலக்ஷ்மி என்ற ஒரு சின்னப்பெண். அவளுக்கு JUST 17 +  வயது தான் ஆகியிருந்தது.  அவள் என்னிடம் மிகவும் பிரியத்துடன் ஒட்டி உறவாட ஆரம்பித்தாள்.  


அவளுக்கு நான் வைத்த பெயர் ஜிமிக்கி + சொக்கி. எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான பெரிய சைஸ் ஜிமிக்கிகளை காதில் அணிந்திருப்பாள். வட்டமான முகத்துடன், வாளிப்பான உருவத்துடன், நிதான உயரத்தில், திக் மெரூன் கலரில் ஒயிட் காலர் வைத்த சட்டையும், குட்டைப்பாவாடையும், சமயத்தில் சுடிதாரும் அணிந்து வருவாள்.

இந்தத்தொடர் நாளையும் தொடரும், 

ஆனால் நாளையுடன் முடியும்.