மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம் [தொடர்பதிவு] பகுதி-4

மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம்

[தொடர்பதிவு]
பகுதி-4

பள்ளி வளாகத்திலேயே ஒரு மிகப்பெரிய அரசமரமும் வேப்ப மரமும் சேர்ந்து பின்னிப் பிணைந்தபடி இருக்கும். அதன் கீழே மேடைகட்டி பிள்ளையாருக்கு ஒரு கோயில் கட்டியிருப்பார்கள். பள்ளிக்குச் செல்லும் நாட்களில் இந்தப்பிள்ளையாரை அடிக்கடி வேண்டிக்கொண்டு, பிரதக்ஷணம் செய்வதுண்டு. 

ராஜன் ஹால், பெத்தாச்சி ஹால், சரஸ்வதி ஹால் என்ற மூன்றே மூன்று பெரிய கட்டடங்கள் தான் அன்று இருந்தன. பெரிய விளையாட்டு மைதானம் உண்டு. நான் 10th + 11th  படித்ததும், S.S.L.C Public Examinations எழுதியதும் சரஸ்வதி ஹால் மாடியில் தான்.


ஆண்கள் மட்டும் படிக்கும் மேல்நிலைப்பள்ளியாக அன்று இருந்தது, இன்று மகளிர் மட்டுமே படிக்கும் கல்லூரியாக மாறி, பல்வேறு மிகப்பெரிய புதிய கட்டடங்களுடன் ஜொலித்துக்கொண்டிருந்தாலும், இந்தப் பிள்ளையார் கோயில் மட்டும் அதே இடத்தில் மாற்றப்படாமல் இருப்பது மனதுக்கு மகிழ்ச்சியளிப்பதாக உள்ளது.

கோலிக்குண்டு, கில்லித்தாண்டு [கிட்டிப்புள்], பேப்பே பந்து விளையாட்டு, சடுகுடு, பம்பரம் விடுதல், பட்டம் விடுதல் போன்ற விளையாட்டுக்கள் பல ஆர்வத்துடன் வெளியே போய் விளையாடியதுண்டு. 

 

  

 

தாயக்கட்டம், பரமபதம், TRADE, ஆடுபுலி ஆட்டம் முதலியனவும் ரம்மி சீட்டாட்டமும் விரும்பி விளையாடியதுண்டு.  


 

வாழ்க்கையின் ஏற்ற இறக்கங்களையும்
வெற்றி தோல்விகளை நிர்ணயிக்கும்

’பரமபதம்’ என்ற விளையாட்டுக்கான படம்

இப்போதும்கூட இந்த ரம்மி சீட்டாட்டத்தில் எனக்கு மிகுந்த ஆர்வம் உள்ளது. சரியான ஆர்வமுள்ள ஆசாமிகள் செட் சேர்ந்தால் ஆட்டம் விறுவிறுப்பாக அமையும். விடியவிடிய நான் தூங்காமல் விளையாடிய நாட்களும் உண்டு.

நான் சீட்டுகளை புத்திசாலித்தனமாக கையில் அடுக்கி வைத்துக்கொள்வதும், அழகாக அடிக்கடி ஜெயித்து விடுவதும், என்னருகில் அமர்ந்து வேடிக்கை பார்ப்பவர்களுக்கு ஒரு மிகப்பெரிய ஆச்சர்யமாகவும், அதுவே அவர்களுக்கு சீட்டுக்கட்டு விளையாடுவது எப்படி என்பதைச் சொல்லிக் கொடுக்கும் பாடமாகவும் உள்ளதாக பிறர் என்னிடம் அடிக்கடிச் சொல்லிப் பாராட்டுவது உண்டு.

சிறு வயதிலேயே தாயக்கட்டத்தில் பல புதுமைகளை நான் ஏற்படுத்தியதுண்டு. மூன்று பேர்கள் மட்டும் இருந்தால் 3 கட்டமும், 4 பேர்கள் சேர்ந்தால் 4 கட்டமும், 5 பேர்கள் என்றால் 5 கட்டமும்,  6 பேர்கள் என்றால் 6 கட்டமும் போட்டு விடுவேன்.

மூன்று பேர்கள் மட்டும் விளையாட

பொதுவாக நான்கு பேர்கள் விளையாட

ஐந்து பேர்கள் விளையாட

ஆறு பேர்கள் விளையாட

இதை மாத்தியோசித்து முதன் முதலாகக் கண்டு பிடித்த பெருமை என்னையே சேரும் என்பார்கள் என் நண்பர்கள். 


அதுபோல TRADE அட்டையும், ஊர்களும், பணங்களும் சிகரெட் அட்டைப்பெட்டிகளைக் கத்தரித்து, கலர் வண்ணங்கள் கொடுத்து நானே, செய்து விடுவேன். 

நான் செய்யும் அந்த TRADE விளையாட்டு அட்டைகளுக்கு சிறு வயதிலேயே எனக்கு நிறைய வரவேற்பு கிடைத்தன. பல நண்பர்களுக்கு அது போல கஷ்டப்பட்டு அழகாக செய்து கொடுத்துள்ளேன். 


இந்த வரவேற்புகளும் பாராட்டுக்களுமே பிற்காலத்தில் எனக்கு, ஒவ்வொன்றிலும் கற்பனைகளை ஏதாவது புகுத்தி, புதுமைகள் செய்ய வேண்டும் என்ற ஓர் எண்ணத்தை ஏற்படுத்தியது.  

நான் என் சிறுவயதில் செய்து மிகப்பிரபலமான இந்த TRADE விளையாட்டு சாதனங்களும், அதற்காக நானே உருவாக்கிய மிகச் சுலபமான விதிமுறை விளக்கங்களுமே, மற்றவர்களிடமிருந்து என்னை சுலபமாக அடையாளம் காட்டி பெருமைப்படுத்தியது.மாறுபட்ட என் சிந்தனைகளையும் தனித்திறமைகளையும் அனைவருக்கும் வெளிச்சப்படுத்தி காட்டியது. 


சின்ன வயதில் எனக்கு என் நண்பர்கள் வட்டத்தில் கிடைத்த இந்த மாபெரும் வரவேற்பே பள்ளியிலும் அலுவலகத்திலும் என் ஒவ்வொரு செயலிலும், சிறு மாற்றங்களை புதுமையாக நான் புகுத்த வழிவகுத்தது. அவைகளே எனக்குச் சின்னச்சின்ன வெற்றிகளைத் தேடித்தந்து மகிழ்வளித்தது. 


பிற்காலத்தில் இதுவே என் கற்பனை உருவாக்கங்களின் மூலம், அகில இந்தியப் போட்டிகளில் கலந்து கொள்ளவும், தேசிய விருதினை [ ALL INDIA LEVEL FIRST PRIZE - NATIONAL AWARD ] பெற்றிடவும் உதவியது.


நான் பெற்ற தேசிய விருது பற்றி மேலும் படங்களுடன் விபரங்கள் அறிய  இணைப்புகள் இதோ:

http://gopu1949.blogspot.in/2011/07/3.html

http://gopu1949.blogspot.in/2011/07/6.html

http://gopu1949.blogspot.in/2011/07/4.html



நான் அன்று குடியிருந்த பகுதியில், 50 க்கும் மேற்பட்ட நெருக்கமான வீடுகள் இருந்ததால், பல வயதினில் சிறுவர்களும், சிறுமிகளும் என்னைச் சுற்றி எப்போதும் இருப்பார்கள். 


’ஆட்டுக்கல் தாவாரம்’ என்ற ஓர் பொதுவான இடம் அங்கு இருக்கும். அதில் அம்மி, ஆட்டுக்கல், உரல் போன்றவை பதிக்கப்பட்டிருக்கும். குழவிகளும், உலக்கை ஒன்றும் தனியாக ஓரமாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கும்.காலை வேளையில் அந்தக்குடியிருப்பில் உள்ளவர்கள் அவற்றை இட்லி தோசை அடைக்கு மாவு அரைக்கவோ, சட்னி தொகையல் முதலியன அரைக்கவோ, உலக்கையால் இடித்து முறத்தால் மாவு சலிக்கவோ பயன் படுத்திக்கொள்வார்கள்.


தினமும் சாயங்காலமும், விடுமுறை நாட்களில் முழுவதுமாகவும் சிறுவர், சிறுமிகளாகிய நாங்களே, தாயக்கட்டம், TRADE முதலியன விளையாட அந்த இடத்தை முழுவதும் பயன்படுத்திக் கொள்வோம்.

இந்த சிறுவர் சிறுமிகளைப் பயன்படுத்தி, நானே கதை வசனம் எழுதி டைரக்‌ஷனும் செய்து பல்வேறு நாடகங்களை அரங்கேற்றியதும் உண்டு. அங்கிருந்த 52 வீடுகளில் 37 ஆம் நம்பர் வீடு மட்டும் ஒரு ஒதுக்குப்புறமாக அமைந்து, வாசலில் ஒரு 4 அல்லது 5 பேர்கள் படுக்கும் அளவுக்கு ஒரு பெரிய திண்ணையுடன் இருந்ததால், அதையே நாங்கள் போடும் நாடகத்தை அரங்கேற்றும் மேடையாக ஆக்கிக் கொண்டதுண்டு.  

நான் பள்ளியில் படிக்கும் காலத்தில் முக்கியமாக ஐந்து பாடங்கள் மட்டுமே உண்டு. தமிழ், ஆங்கிலம், கணிதம், விஞ்ஞானம், சமூகம் என்று பெயர்கள். 


சம்ஸ்கிருதம் அல்லது ஹிந்தி விருப்பப்பாடமாக எடுத்துக் கொள்ளலாம். அதில் சைபர் மார்க் வாங்கினாலும் பாஸ் தான் என்று வைத்திருந்தார்கள். 


இருப்பினும் எனக்கு ஓரிரு ஆண்டுகள் மட்டும் ஹிந்தி வகுப்புகள் எடுத்த ஆசிரியர் மிகவும் கண்டிப்பானவர். நன்கு சொல்லிக்கொடுத்து அதிலும் நிறைய மதிப்பெண்கள் எடுக்க வைத்தவர். 


அந்த ஹிந்தி பண்டிட் ஜீ, நல்ல உயரமாகவும், சற்றே மெலிந்தவராகவும், மூக்குக்கண்ணாடி அணிந்தவராகவும், லேசாக தொங்கும் தாடி வைத்தவராகவும், எப்போதும் வெள்ளைக்கலரில் கதர் சட்டை, கதர் பேண்ட் அணிந்தவராகவும் தூய்மையானவராகவும் இருப்பார். அவர் அன்று திருச்சி மலைக்கோட்டை உள் வீதியில் [இப்போது யானை கட்டுமிடம் அருகே] அப்போது குடியிருந்தார்.  


எவ்வளவு யோசித்தும் அந்த ஹிந்தி பண்டிட் பெயர் மட்டும் இப்போது எனக்கு நினைவுக்கு வர மறுக்கிறது. அதற்காக நான் மிகவும் வெட்கப்படுகிறேன். அவருடைய மகன் கூட அப்போது சினிமாவில் நடித்துக் கொண்டிருப்பதாகச் சொல்வார்கள். அந்த சினிமா நடிகர் பெயரும் என்னால் இப்போது சொல்ல இயலவில்லை.

1965 இல் தமிழகத்தில் நடந்த இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தினால் பிறகு ஹிந்தியும் பல வருடங்களுக்கு தமிழ்நாட்டிலிருந்து காணாமல் போய் விட்டது. மாநில அரசாங்கமே ஆதரவு கொடுத்து நடத்திய இந்தப் போராட்டத்தில்,தமிழகத்தின் அனைத்துப்பள்ளி ஆசிரியர்களும் மாணவர்களுமே ஈடுபடுத்தப்பட்டு வந்ததால், பல நாட்கள் பள்ளிகளுக்கு விடுமுறை அளிக்கப்பட்டு, மிகவும் மோசமான நிலமை நீடித்தது.

நான் பள்ளியில் படிக்கையில் எனக்கு கணிதப்பாடம் தான் மிகவும் பிடித்ததாக இருந்தது. கணக்கு என்றால் மட்டும் எனக்கு அல்வா சாப்பிடுவது போல. அதில் தான் முழு மதிப்பெண்கள் சுலபமாகப்பெற முடியும். 


அநேகமாக எல்லாத் தேர்வுகளிலும் கணக்கில் [COMPOSITE MATHS] 100 க்கு 100 வாங்கி விடுவேன். மீதிப்பாடங்களில் 60 முதல் 80 மதிப்பெண்கள் வரை பெற்று விடுவேன். அந்தக்காலத்தில் கணிதம் தவிர எதிலுமே 100 க்கு 100 மதிப்பெண்கள் தரவே மாட்டார்கள். 

இந்தப்பாடங்களைத் தவிர, ஓவியம், நெசவு, நீதி போதனை போன்ற வகுப்புக்களும் வாரம் ஓரிரு பீரியட் சொல்லித்தருவார்கள். அவற்றில் எனக்கு ஓவிய வகுப்பு மிக மிகப் பிடிக்கும். 

ஸ்ரீரங்கத்தில் குடியிருந்த திரு. நரசிம்ஹ ராவ் என்ற ஆசிரியர் ஓவிய வகுப்பு எடுக்க வருவார். அவரே எல்லா பீரியடுகளும் வந்து ஓவியமே சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்க மாட்டாரா என என்னை ஏங்க வைக்கும். 


எங்களை விட்டு கரும்பலகையில் ஏதாவது சாக்பீஸால் கிறுக்கிவிட்டுப் போகச் சொல்வார். அதில் அழகாக ஒரு ஓவியத்தைக் கொண்டு வந்து நிறுத்தி விடுவார். சமீபத்தில் ஓர் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவர் காலமாகி விட்டதாக செய்தித்தாளில் அவரின் புகைப்படத்துடன் கூடிய செய்தியினைப் பார்த்துவிட்டு, கண்ணீர் விட்டு அழுதேன். 

ஆங்கிலக் கையெழுத்துப்போட்டி, தமிழ் கையெழுத்துப் போட்டி, ஓவியப்போட்டி என்று ஆண்டு தோறும் பல போட்டிகள் நடத்துவார்கள்.  ஒவ்வொரு ஆண்டும் இந்த மூன்று போட்டிகளில் முதல் அல்லது இரண்டாம் பரிசு எனக்கே கிடைத்து விடும். 


முதன் முதலாக நான் ஏழாவது படிக்கும் போது எனக்கு ஓவியப்போட்டிக்கு கிடைத்த முதல் பரிசு “வீரகேசரியின் யாத்திரை” என்ற கதைப் புத்தகம். 


ராக்ஷஸ சிலந்திகளின் வகைகள், அவற்றின் வாழ்க்கை, அவற்றினால் ஏற்படும் தாக்குதல் போன்றவை கதையுடன் கலந்து மிகச்சிறப்பாக ஓர் மர்ம நாவல் போல, எங்கோ வேறொரு கற்பனை உலகத்திற்கு நம்மை இட்டுச்செல்வதாக இருக்கும். அருமையான பொருத்தமான படங்களும் அதில் இருக்கும். 


தன் காதலி மாயக்கன்னியின் விருப்பத்திற்காக, ராஜா சிலந்தி மற்றும் ராணி சிலந்தியைப் பிடித்து வர கதாநாயகன் வீரகேசரி பல மலைகள், பல காடுகள், பல குகைகள், பல சமுத்திரங்கள் தாண்டி மிகவும் கஷ்டப்பட்டு பல வீர தீர சாகஸங்கள் செய்வான் அந்தக்கதையில்.

அந்த முழுக் கதை புத்தகத்தையும், அந்த சிறிய வயதில் நான் ஒரு 100 முறையாவது படித்து மகிழ்ந்திருப்பேன். மற்ற என் நண்பர்களுக்கும் அந்தக்கதையைச் சொல்லியிருப்பேன். 

அதற்குக்காரணம் எனக்கு கதைகள் என்றால் பிடிக்கும் என்பது மட்டுமல்ல. புதுப்புத்தகங்களை முகர்ந்து பார்த்தால் ஒரு வாசனை அடிக்குமே, அது எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். எனக்கு என் வீட்டில் புதுப்புத்தகங்களே நான் SSLC படித்து முடிக்கும் வரை வாங்கித் தந்தது இல்லை. 

வாங்கித்தரக்கூடாது என்ற எண்ணம் இல்லை அவர்களுக்கும்.  என் இளமையில் நான் வறுமையை அனுபவிக்க வேண்டும் என்று விதிக்கப்பட்டு விட்டது என்பதே உண்மை. 

ஏற்கனவே படித்து முடித்த மாணவர்களிடமிருந்து பழைய புத்தகங்களை பேரம் பேசி பாதி விலைக்கு வாங்கித்தருவார்கள். அவைகள் ஏற்கனவே யாரிடமாவது பாதி விலைக்கு வாங்கப்பட்ட அறுதப்பழசாகவே இருக்கும். 


அந்தப் பாடாவதி புத்தகங்களில் முதல் 5 பக்கங்களும் கடைசி 5 பக்கங்களும் இல்லாமல், சுருண்டு மடிந்து, பார்க்கவே அசிங்கமாகத்தான் இருக்கும். அதை எனக்கு என் வீட்டார் வாங்கித்தருவதற்குள், என் காலாண்டுத் தேர்வே நெருங்கி விட்டிருக்கும்.  

நீதி நியாயம் தர்மம் சாஸ்திரம், சம்ப்ரதாயம் என்று பேசிப்பேசி, மிகவும் கெளரவமாக வாழ்ந்து வந்ததால், என்னை என் பெற்றோர்களால், என் ஆசைப்படி நன்கு படிக்க வைக்க முடியவில்லை. 


நான் SSLC படித்து முடிக்கும் வரை என் வீட்டில் மின்சார இணைப்பே கிடையாது. அகல், சிம்னி, லாந்தர், தெருவிளக்கின் மங்கிய ஒளி இவைகளில் மட்டுமே, நான் படித்த எல்லாப் படிப்புகளுமே.

என் மனதில் நிறைவேறாத ஆசையாக மனதில் ஆழமாகப் படிந்து போய் விட்ட இந்த புதுப்புத்தக வாசனை மோகத்தால், என் குழந்தைகள் மூவருக்கும், புத்தம் புதிய புத்தகமாக, ஒவ்வொரு புத்தகத்திலும் இரண்டு இரண்டு பிரதிகளாக வாங்கி அழகாக நானே பைண்ட் செய்து, அவர்களின் பெயர்களில் செய்து வைத்திருந்த ரப்பர் ஸ்டாம்ப்களை ஆங்காங்கே குத்தி, பள்ளிக்கு அனுப்பி வைப்பேன். 

மற்றொரு செட் புத்தகங்களை பத்திரமாக வீட்டில் வைத்திருப்பேன். இடையே காலாண்டு அரையாண்டுத் தேர்வுகளின் போது ஒரு வேளை அவர்கள் புத்தகங்களில் ஏதாவது தொலைந்து போய் விட்டால் கொடுப்பதற்காகவே எல்லாவற்றிலும் இரண்டு இரண்டாக வாங்கி வைத்து விடுவேன்.  


அதுபோன்று தொலைந்து போகும் நேரங்களில் கடைக்குச் சென்றால் அந்தப்புத்தகம் கிடைக்காது என்பதால், நான் வாங்கும் போதே இரண்டு செட் ஆக வாங்கிவிடுவது வழக்கம். 

மறு வருடம் அவைகளை அப்படியே ஏழைக்குழந்தைகள் யாருக்காவது அன்பளிப்பாக இலவசமாக அளித்து விடுவேன். 


நன்றாகப் படிக்கும் ஏழைக்குழந்தைகள் யாராவது என் வீட்டுக்கு வந்தால் என்னால் முடிந்த உதவிகளை அவர்கள் கேட்காமலேயே அளிப்பது என் வழக்கம். 


நோட்டு, பேனா, பென்சில், ஸ்கெட்ச்பென் செட், கலர் பாக்ஸ், ஜியோமெட்ரி பாக்ஸ், ஸ்கேல், அழிரப்பர், பென்சில் சீவும் கருவி [Sharpener], அட்டை போடும் Brown Paper முதலிய அவர்களுக்குத் தேவைப்படும் எதையாவது வாங்கிக்க் கொடுக்காமல் அனுப்புவது இல்லை. 


படிப்பு சம்பந்தமாக வேறு எது வேண்டுமானால் என்னிடம் தயங்காமல் வந்து கேள் என்றும் சொல்லுவேன். பாடங்களில் ஏதாவது சந்தேகங்கள் இருந்தாலும் என்னால் முடிந்த வரை சொல்லிக் கொடுப்பதும் உண்டு. 

நான் வேலைக்குப்போய் பல ஆண்டுகள் கழித்த பிறகு கோபி என்றொரு சிறுவன் என் வீட்டருகே குடியிருந்தான். அவன் அப்பாவுக்கு சாதாரண வேலை தான். பெரிய குடும்பம், அவன் அம்மாவுக்கு நிரந்தரமான வியாதி. படுத்த படுக்கையாகி குடும்பமே மிகவும் கஷ்டப்பட்டார்கள். அதே நேரம் அந்த கோபி என்ற பையன் XII Std. இல் School First வந்தான். 

அவன் என்னிடம் வந்து தன் மதிப்பெண்களைக் காட்டினான். மிகவும் சந்தோஷத்துடன் ‘ஒரு புது பேனா செட்’ அளித்தேன். ஒரு கிலோ சாக்லேட் வாங்கி அவனிடம் கொடுத்தேன். முதலில் வாங்க மறுத்தான். நான் வற்புருத்திய பிறகு ”தங்கள் ஆசீர்வாதமாக ஏற்றுக்கொள்கிறேன், சார்” என்று பெற்றுக்கொண்டான். 

நிறைய வட்டிக்கு பணம் வாங்கி அவன் தந்தை அவனை மெடிகல் காலேஜ் படிக்க வைத்தது எனக்கு பலநாட்களுக்குப் பிறகு தான் தெரிய வந்தது. அடுத்தவரிடம் எந்த உதவியும் கேட்காமல், என் பெற்றோர்களைப் போலவே, மிகவும் கெளரவமாக வாழ நினைத்தவர்கள் அவர்கள். 

இன்று அந்தப்பையன் நன்கு படித்து முன்னேறி, அமெரிக்காவில் டாக்டராக இருக்கிறான். இதைக் கண்டு களிக்க அவன் தாயார் மட்டும் இப்போது உயிருடன் இல்லை. 

சமீபத்தில் ஓரிரு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவனுக்கு திருமணம் திருச்சியில் நடந்தது. கஷ்டப்பட்ட பையன் படித்து முன்னேறி இன்று செளகர்யமாக இருப்பதைக் கேட்டபோது எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. 


நான் சிறுவயதில் பள்ளியில் படிக்கவே என் குடும்பப் பொருளாதார நிலை மிகவும் சிரமமான சூழ்நிலையில் இருந்ததால், என்னைப் போலவே இளமையில் வறுமையால் வாடுபவர்களிடம் ஒருவித பாசம் என்னையறியாமல் ஏற்பட்டு விடுகிறது.   அவர்களுக்கு என்னால் இயன்ற சிறுசிறு உதவிகள் செய்ய என் மனம் எப்போதும் விரும்புவதுண்டு.

அதுபோல என்னுடன் பணியாற்றிய மிக நெருங்கிய நண்பர் ஒருவர். அவருக்கு அடுத்தடுத்து இரண்டே பெண் குழந்தைகள். மூத்தவள் +2, இளையவள் +1 படித்து வந்தார்கள். இருவருமே நன்கு படிக்கக் கூடியவர்கள். அவர்கள் பிறந்து மிகச்சிறிய குழந்தைகளாக இருக்கும் போதே, இந்த இரு பெண் குழந்தைகளிடமும் எனக்கு நல்ல பழக்கமும் பாசமும் உண்டு.  


பள்ளிப் படிப்பைத் தவிர பொதுக்கட்டுரைகள், கவிதைகள் போன்ற போட்டிகளில் கலந்து கொள்ளச் செல்லும் சமயங்களில் மூத்தவள் என்னிடம் அடிக்கடி வந்து ஏதாவது சந்தேகங்கள் கேட்டு, என் சிறுசிறு ஆலோசனை உதவிகளைப் பெற்றுக்கொண்டு, நன்றி கூறிவிட்டுச் செல்வதுண்டு.

English Medium படித்த அந்த மூத்த பெண் +2 வில் பள்ளியிலேயே முதலிடம் பெற்றாள். எங்கள் நிறுவனத்தின் House Journal இல் அவளின் புகைப்படத்தை வெளியிட்டு, குடியரசுத் திருநாள் அன்று எங்கள் நிர்வாக இயக்குனர் அவர்கள் கையால் ஏதோ ஒரு பரிசும் கொடுத்து அவளை கெளரவித்தார்கள்.

House Journal இல் அந்தக்குழந்தையின் புகைப்படத்தைப் பார்த்து மகிழ்ந்த நான் அதை அழகாக வெட்டி எடுத்து, அதன் அருகே ஒரு 1 கிராம் தங்க நாணயத்தை வாங்கி வந்துப் பதித்து ஒரு Transparent Plastic Folder இல் அவற்றை வைத்து With Best Wishes என்று எழுதி என் கையொப்பமிட்டு Frame போட்ட சிறிய படம் போல ஆக்கி, அந்தப்பெண் குழந்தையை அழைத்து Sweets உடன் அந்த தங்க நாணயத்தைக் கொடுத்தேன். 

அவளுக்கும் அவளின் பெற்றோருக்கும் மட்டில்லா மகிழ்ச்சி. நமது நிறுவனத்தின் நிர்வாக இயக்குனர் கூட இவ்வளவு மதிப்பு வாய்ந்த பரிசைக் கொடுக்கவில்லை. ஆனால் நீங்கள் கொடுத்திருக்கிறீர்கள் என்று சொல்லி மகிழ்ந்தார்கள்.     

அடுத்த ஆண்டு அவளின் தங்கையும் [என் நண்பரின் 2 ஆவது மகளும்] இதே போல +2 இல் School First வந்து அசத்தி விட்டாள். சென்ற ஆண்டு அவளின் அக்காவுக்கு மட்டும் நான் பரிசளித்து இவளுக்கு கொடுக்காமல் இருந்தால் அது நியாயமாகுமா என நினைத்து, மீண்டும் ஒரு 1 கிராம் தங்க நாணயம் வாங்கி அதே போல அமர்க்களமாக அதை பரிசுப்பொருளாக்கி அந்தக்குழந்தைக்கும் கொடுத்தேன். 

அந்தக் குழந்தைகள் இருவருக்கும் கல்யாணமாகி ஆளுக்கு இரண்டு குழந்தைகள் பிறந்து, துபாயில் ஒருத்தியும், சிங்கப்பூரில் ஒருத்தியும் இன்று மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கிறார்கள்.இருவரும் சின்னக் குழந்தையிலிருந்து என்னிடம் ஆசை ஆசையாக கதைகள் கேட்டவர்கள். இப்போதும் மின்னஞ்சல் மூலம் அவ்வப்போது என்னைத் தொடர்பு கொண்டு வருகிறார்கள்.


சமீபத்தில் வேறு ஒரு பெண் தன் கணவர் + 2 சின்னக் குழந்தைகள் மற்றும் மாமனார், மாமியார், கொழுந்தன் ஓர்பொடி அவர்களின் குழந்தைகள் என ஒரு 10 பேர்களை அழைத்துக்கொண்டு பெங்களூரிலிருந்து வேனில் கிளம்பி தஞ்சை மாவட்டம் திருக்காட்டுப்பள்ளி அருகேயுள்ள வரஹூர் பெருமாள் கோயிலுக்கு, குழந்தைகளுக்கு முடியிறக்கப்போய் விட்டு, அப்படியே ஹோட்டலில் சாப்பிட்டு விட்டு நேராக என் வீட்டுக்கு அனைவரையும் அழைத்து வந்திருந்தாள். இவளின் பெற்றோரும் என் வீட்டருகே BHEL Colony இல் குடியிருந்தவர்களே. 


வீட்டுக்கு வருவதற்கு 10 நிமிடங்கள் முன்பு ஃபோன் செய்து, ”இதுபோல 10 பேர்கள் வருகிறோம், வெயில் மிக அதிகமாக உள்ளது. நாங்கள் தங்கி சற்று ஓய்வு எடுத்துப்போக வீட்டில் AC போட்டு 2 மணி நேரங்கள் மட்டும் நாங்கள் தங்க எங்களுக்கு உதவிட முடியுமா?  குழந்தைகளுக்கு மட்டும் சாதம் பருப்பு நெய் தெளிவான ரஸம் மட்டும் தேவைப்படும். மற்றபடி நாங்கள் எல்லோரும் சாப்பிட்டு விட்டுத்தான் வருகிறோம்; உங்கள் ஆத்திலிருந்து [வீட்டிலிருந்து] புறப்படும் போது காஃபி மட்டும் தேவைப்படும், OK யா” என்றாள். மிகவும் ஸ்வாதீனமாகப் பேசிப்பழகக்கூடிய டைப் தான் அவள்.


வந்தவர்களுக்கு ஒரு ஹாலை ஒழித்துக்கொடுத்து SPLIT AC போட்டு ஜில்லென்று வைத்து விட்டேன். வந்தவர்களில் பாதி பேர் வந்ததும், நான் கொடுத்த ப்ளாஸ்டிக் பாய்களை விரித்துக்கொண்டு, வரிசையாகப் படுத்துக்கொண்டனர். வேறு அறையில் இருந்த என்னிடம் தன் மாமனாரை மட்டும், கூட்டி வந்து அறிமுகம் செய்து வைத்தாள், அந்தப்பெண். 


“இவர் பெயர் கோபாலகிருஷ்ணன், இவரிடம் பல திறமைகள் உண்டு, ஆனால் எதையும் அதிகமாக வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவே மாட்டார். என் அப்பாவுடன் சேர்ந்து ஒரே வகுப்பில் SSLC வரை படித்த க்ளாஸ்மேட். என் அப்பாவும் இவரும் ஒரே ஆபீஸில் வேலை பார்த்தவர்கள். BHEL டவுன்ஷிப்பிலும் எங்கள் இருவரின் வீடும் ஒரே பில்டிங்கில் தான் இருந்தது. இவர் மட்டும் அன்று உதவி செய்யாமல் இருந்திருந்தால், நான் எஞ்சினீரிங் காலேஜ் சேர்ந்திருக்கவே முடியாது” என்று சொல்லி கண் கலங்கி விட்டாள். 


அவளிடம் ”நீ என்னம்மா கடைசியாக ஏதோ புதுக்கதை சொல்கிறாய்” என்றேன் நான். 


அதற்கு அவள் “உதவி செய்த நீங்கள் அதை மறந்திருக்கலாம் மாமா, உதவி பெற்ற நான் அதை எப்படி மறக்க முடியும்? +2 படிப்பு முடிந்து எஞ்சினீரிங் காலேஜ் சேர Paying Seat அட்மிஷனும் கிடைத்த போது என் அப்பாவிடம் போதிய பணம் கைவசம் இல்லை. மறுநாள் தான் பணம் கட்ட கடைசி நாள்; 


எங்கெல்லாமோ முயற்சித்த என் அப்பா, கடைசியாக முதல் நாள் இரவு உங்களை சந்தித்து ’அவசரமாக ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் தேவைப்படுகிறது. நாளை காலை 11 மணிக்குள் கொடுத்து உதவிட முடியுமா, ஒரே மாதத்தில் திரும்பத் தந்து விடுகிறேன்’ என்று சொல்லிக் கேட்டாராம்; 


எதற்கு ஏன் என்று எதுவும் கேட்காமல் நீங்கள் உடனடியாக அவர் கேட்ட 50000 பணத்தை புது கரன்சி நோட்டுகளாக பீரோவிலிருந்து எடுத்து, ஸ்வாமி படத்தின் மேல் வைத்து விட்டுக் கொடுத்து விட்டீர்களாம்; 


அந்தப் பணத்தைக் கட்டித்தான் நான் இஞ்சினீரிங் காலேஜ் படிக்க சேர முடிந்தது. பிறகு கேம்பஸ் செலெக்‌ஷனில் வேலையும் கிடைத்தது. கல்யாணமும் ஆச்சு. 2 குழந்தைகளும் பிறந்தாச்சு. பல வெளிநாடுகளுக்கும் கணவரோடு வேலை விஷயமாகப் போய் வந்தாச்சு. மீண்டும் அடுத்தவாரம் கூட வெளிநாடு செல்லப்போகிறேன்; 


இது எல்லாவற்றிற்குமே மூல காரணம் தாங்கள் அன்று என் அப்பாவிடம் கொடுத்து உதவிய பணம் தானே மாமா; நீங்களும் அன்று தராமல் இருந்திருந்தால் நான் எப்படி இஞ்சினீரிங் படிப்புக்குச் சேர்ந்து படித்திருக்க முடியும்? “ என்று சொல்லி நிறுத்தினாள். 


நான் யோசித்துப்பார்த்தேன். அவள் தந்தை ஒரே ஒருமுறை தான், ஏதோ அவசரத்தேவை என்று என்னிடம் பணம் கேட்டு வாங்கிச்சென்றார். பிறகு ஒரிரு மாதம் கழித்து ஏதோ ஆபீஸ் பி.எஃப் லோன் போட்டுத் தந்து விட்டார் என்பது ஸ்வப்பனம் போல என் நினைவுக்கும் வந்தது.  


அந்தக் காலக்கட்டத்தில் என்னிடம் பணம் கேட்டு யாராவது வந்தால் அவர்களுக்கு முடிந்தவரை எப்படியாவது உதவி செய்யவே நான் நினைப்பேன். கொடுக்கும் பணம் திரும்பி வருமா வராதா என்றெல்லாம் யோசிக்கவே மாட்டேன். 


ஒருசிலரிடம் கொடுத்த ஒரு சில சிறிய தொகைகள் கடைசிவரை வராமல் போனதும் உண்டு. ரூபாய் 50 முதல் ரூபாய் 1000 வரையாக இருந்தால், நானாக திரும்பக் கேட்கவும் மாட்டேன்.  அவர்களாகக் கொடுத்தால் தான் உண்டு.   அந்தக் காலக்கட்டத்தில் என்னை நேரில் சந்தித்து, என்னிடம் உதவி என்று கேட்டவர்களுக்கு என்னால் ‘இல்லை’ என்று சொல்ல எப்போதுமே தோன்றியதில்லை.

என்னைப்பற்றி நன்கு புரிந்து வைத்துள்ள ஒருசில தாய்மார்கள் நான் பயன்படுத்தும் பல பேனாக்களில் ஒன்றினை தங்கள் குழந்தைக்கு தேர்வு எழுத ஆசீர்வதித்துத் தரச்சொல்லி கேட்டுப் பெற்றுகொண்டு செல்வதும் உண்டு. 


அவர்களுக்கு என் மீது ஏதோ ஒரு நம்பிக்கை.  ”உங்கள் கையால் ஒரு பேனா கொடுத்தால் என் குழந்தை சுலபமாக தேர்வில் வெற்றி பெற்று நிறைய மதிப்பெண்கள் பெற முடியும்; உங்கள் கை மிகவும் ராசியானது” என்று சொல்வார்கள். 


இன்றுவரை கூட ஒருசிலர் [தற்சமயம் மதுரையில் வாழும் திருமதி பிரேமா நாகராஜன் + தற்சமயம் சென்னையில் வாழும் திருமதி ஆண்டாள் இராகவன் போன்றோர்] இதே வழக்கத்தை கடைபிடித்து வருவது எனக்கே மிகவும் ஆச்சர்யமாக தான் உள்ளது.

நன்றாகப் படிக்கும் இதுபோன்ற குழந்தைகளை நாம் அவ்வப்போது ஊக்கப்படுத்தி, உற்சாகப் படுத்தி வந்தால் அது அவர்களை மேலும் மேலும் சிறப்படையச் செய்வதாக இருக்கும் என்பதற்காக மட்டுமே ஒருசில நிகழ்ச்சிகளை இங்கு தெரிவித்துள்ளேன்..  

நாளையும் தொடரும்